Cupfighters
Ik heb het even snel voor u uitgerekend. Jodan Boys is nog 270 minuten verwijderd van De Kuip. Of om nog verder te dromen, Jodan Boys is nog 360 minuten verwijderd van Europees voetbal. Directe plaatsing voor de poulewedstrijden in de Euroleague. Jodan Boys op Old Trafford? Jodan Boys in Parc des Princes? Jodan Boys naar Istanbul? Of Jodan Boys naar Sevilla? Of soms Schalke ’04? Misschien naar Oostende? Oostende, lekker dichtbij natuurlijk. Kan ik er meteen een lang weekend in deze mooie Vlaamse kuststad aan vastknopen.
U zult nu wel denken, die Gerrit Schinkel heeft of cocaïne gesnoven of hij is totaal ladderzat en slaat de grootste onzin uit. Maar ik kan u geruststellen, ik ben zo nuchter als een kalf. En of ik onzin uitkraam dat is nog maar de vraag omdat ik na afgelopen weken helemaal nergens meer van sta te kijken. Was de onwaarschijnlijke inhaalslag tegen Sliedrecht in het begin van de competitie een wonder, vorige week zaterdag deed Jodan Boys dat nog even dunnetjes over. Uit totaal geslagen positie een 4-1 achterstand ombuigen in een 4-4 eindstand zou zelfs boeienkoning Houdini niet hebben kunnen voorspellen. Maar als klap op de vuurpijl was daar het wonder van Deventer. In een door 1000 Goudse fans bevolkte kolkende Adelaarshorst werd eredivisieploeg Go Ahead Eagles uit de KNVB beker gekegeld. De Deventer adelaar viel keihard te pletter en de gevolgen daarvan waren nog uren na afloop van de match in de omgeving van de Vetkampstraat te horen. En dat er een horde Overijsselse eencelligen zo nodig de randdebiel moest uithangen nemen we maar glimlachend voor kennisgeving aan. Gelukkig waren er in Deventer ook heel aardige mensen die de welgemeende felicitaties richting Gouda stuurden. De speciale supporter sjaals oogsten trouwens heel veel bewondering in Deventer. Maar het was na afloop wel een beetje onheilspellend. Oerdriften zijn blijkbaar niet altijd te beteugelen. Dat de terugreis heel prettig was hoef ik u uiteraard niet te vertellen.
Jodan Boys heeft geschiedenis geschreven. Het Goudse voetbal staat in heel Nederland op de kaart. Matchwinner Roald Heerkens beleefde zijn finest hour. Ik had graag gezien dat Jodan Boys een uitwedstrijd tegen Sparta had geloot. Weer met zijn allen in bussen naar het Kasteel. Maar het wordt Vitesse uit. De Gouwenaars zijn al bezig met allerlei ludieke acties en die bussen zullen ongetwijfeld snel volraken.
De Gelredome wordt in december een Gouds territorium. ‘Voor het eerst een uitverkocht stadion in Arnhem’ hoorde ik optimisten al hardop roepen. En onder een dicht dak voetballen lijkt mij voor de spelers van Jodan Boys ook een unicum. Voor mij ook trouwens.
Zal na de Deventer adelaar ook de Noord-Amerikaanse zeearend Hertog 2 uit Arnhem sneuvelen. De Partij voor de Dieren en de Dierenbescherming zullen hierover ongetwijfeld een klacht indienen.
En nu stop ik met dromen. A.s. dinsdag wacht ONA aan de Walvisstraat en a.s. zaterdag ‘gewoon’ Zwaluwen uit Vlaardingen.
Afscheid van een icoon
Vrijdagmiddag werd afscheid genomen van een icoon van de Goudse voetbalwereld. Erelid en Donkiaan in hart en nieren Ben Frieling overleed de vorige week zaterdag op 80-jarige leeftijd. Ik heb Ben zelf nooit zien voetballen, maar hij scheen een aardig balletje te hebben kunnen trappen. En als je 17 jaar in het eerste elftal hebt gespeeld, dan ben je natuurlijk ook geen koekenbakker. Ik ken Ben Frieling vooral als trainer van de pupillen. Ontelbaar veel jonge Donkiaantjes hebben bij Ben de eerste beginselen van het edele voetbalspel geleerd. Ben was ook een belangrijke pion bij het organiseren van het schoolvoetbal. Tijdens de bijeenkomst in de kantine van DONK heb ik daar mooie verhalen over gehoord.
Ik ken Ben Frieling ook van de jubilea van SV DONK. Ben liep dan altijd trots te filmen en te fotograferen. ‘Kijk daar heb je Ben de Mol ook’ riep ik dan. Ben glimlachte dan breed en klopte me vriendelijk op mijn schouder.
Het was ontzettend druk in de aula van de IJsselhof afgelopen vrijdagmiddag. Het was zelfs zo druk dat mensen in de gang op schermen de uitvaartdienst moesten volgen. Na de tonen van Sailing home van Piet Veerman werd ‘Ome Ben’, zoals hij door velen liefkozend werd genoemd, langs twee lange hagen van supporters, ik ben zo vrij de belangstellenden zo te noemen, naar zijn laatste rustplaats gebracht.
Na de plechtigheid op de IJsselhof was er gelegenheid tot condoleren bij SV DONK. Dit was de wens van Ben. De kantine was mudvol. Om in voetbaltermen te spreken, het was volle bak. Totaal uitverkocht. Letterlijk van heinde en ver was men naar de kantine van SV DONK gekomen. Oud trainer Jan Schomaker, die mooie verhalen vertelde over de tijd dat hij samen met Ben de jeugd trainde, was zelfs even op en neer gekomen vanuit Noordoost Groningen. De afstand Bourtange – Gouda is toch ruim 250 kilometer. Vijfhonderd kilometer rijden dus om eer te bewijzen aan Ben. En zo waren er nog veel meer. Onder het genot van koffie en cake en daarna een biertje of een wijntje en hapjes werden vele verhalen opgehaald.
Het was een indrukwekkend afscheid van een voetbaldier in hart en nieren. Ik denk dat Ben vanuit de hogere sferen goedkeurend geknikt zal hebben.
De lange bal en ander trainersjargon
Ik las gisteren een artikel over het trainersjargon in de voetbalwereld. Ja, dacht ik, soms moet je als voetballer toch diep achter je oren krabben om te begrijpen wat die trainers eigenlijk bedoelen. Zelfs doorgewinterde profs moeten soms met een onbegrijpelijke blik naar de kant van het voetbalveld kijken als een trainer weer zijn kreten het veld in slingert. En dan heb ik het nog niet eens over beginnende voetballertjes, want het abracadabra wordt er blijkbaar met de paplepel ingegoten.
“Je moet als een valse spits spelen” hoor ik een trainer voor de wedstrijd zijn aanvoerder toeroepen. In zijn onschuld zal deze speler denken dat hij er met gestrekt been in moet gaan. Het kan toch niet waar zijn dat een trainer doelbewust gele dan wel rode kaarten gaat uitlokken?
“We moeten hoog druk zetten”. Hoe doe je dat? “De tweede bal is altijd voor ons”. En ik maar denken dat het spel met slechts één bal wordt gespeeld. Maar ik kan wat gemist hebben want ik sprak gisteren een scheidsrechter en die verbaasde zich over die 95 spelregelwijzigingen die de KNVB dit jaar heeft doorgevoerd. Dat kan toch geen normaal mens bijhouden.
“Knijpen”, ook zo’n mooi voorbeeld van trainersjargon. Je moet dat natuurlijk dan niet te opzichtig doen, want spelbederf ligt dan op de loer.
Een van de mooiste voorbeelden van trainerstaal is de lange bal. Niks geen ronde knikker, niks geen ovaal geval, nee een exemplaar dat op een surfplank lijkt. Bij de opkomst van de spelers dragen vier en vijf spelers de lange bal voorzichtig onder de armen het veld op.
Ik chargeer natuurlijk een beetje, maar ik kan me voorstellen dat voetballers lang niet altijd meer naar hun trainer luisteren of begrijpen wat de goede man precies bedoelt.
Tenslotte iets dat me al lange tijd verbaast, het handjes geven. En dan niet het handen schudden van de tegenstander nadat de kaarten zijn gecontroleerd, maar het geven van handjes bij een wissel. Ik zie dat bij elke wedstrijd, zowel in het profvoetbal als bij de amateurs. Wordt een speler gewisseld, dan gaat hij niet alleen de trainers langs, maar geeft ook alle andere wisselspelers een handje. Hoort dit ook bij die 95 spelregelwijzigingen of zit hier iets anders achter. Wie het weet mag het zeggen. En dan is Marco van Basten nog niet eens begonnen bij de UEFA om zich bezig te houden met nieuwe spelregels. Ik hou mijn hart vast.
Op naar de Vetkampstraat
Ik ging gisteren voor het eerst dit seizoen naar een uitwedstrijd van De Jodan Boys. Met de spelersbus naar Breukelen om radioverslag te doen van de wedstrijd FC Breukelen – Jodan Boys. Jodan Boys verkeerde nog steeds in een euforische stemming want afgelopen week had de Goudse hoofdklasser vriend en vijand verbaasd door 3e divisionist HHC Hardenberg uit het KNVB bekertoernooi te stoten. Zo rond de klok van 23.00 uur benutte Anouar Chairi de laatste strafschop en kon het Goudse feest losbarsten. De vele meegereisde Goudse fans konden hun ogen niet geloven maar het besef kwam al heel snel dat hun cluppie een formidabele prestatie had geleverd.
Tijdens de busreis naar Breukelen was de overwinning van Jodan Boys nog steeds het onderwerp van gesprek. Daar waar sommigen had jammer vonden dat Jodan Boys in de 2e ronde geen thuiswedstrijd had geloot tegen Feyenoord, Ajax, PSV of AZ, maar een uitwedstrijd tegen Go Ahead Eagles. Maar er overheerste toch grote vreugde over deze tegenstander.
Op naar het legendarische gezellige stadion De Adelaarshorst aan de Vetkampstraat in Deventer. Op naar Go Ahead Eagles. Daar waar eens voetballers als Bert van Marwijk, Paul Bosvelt, Henk ten Cate, Ruud Geels, Marc Overmars, Dick Schneider en Nico Reinders triomfen vierden, zullen over enkele weken hopelijk Goudse sterren flonkeren.
Trainer Dennis van den IJssel zal aan de kant staan te coachen op de plek waar eens de legendarische Barry Hughes zijn aanwijzingen het veld in schreeuwde. Penaltykiller Marvin Straver zal naar de hoek van het doel zweven waar eens Jan Jongbloed kanonschoten uit zijn heiligdom ranselde. Fanny Waandels zal met zijn grote sprongkracht proberen de geest van de vorig jaar overleden oud Eagles kopsterke spits Cees van Kooten te doen herleven. Levi Marengo zal met zijn wapperende dreadlocks doelman Theo Zwarthoed proberen te verschalken. Aanvoerder Leroy Brank zal op het middenveld Sander Fischer een hak zetten. Sander Duits komt er bij de met toverpasjes strooiende Mo Bellachen niet aan te pas. Martijn Jansen en Roald Heerkens weerstaan de aanvalsgolven van Marcel Ritzmaier en Jarchinio Antonia.
Ik liet me even gaan beste mensen, maar hopelijk neemt u mij dat niet kwalijk. Ik werd ook aangestoken door het enthousiasme van de Jodan Boys spelers. In de bus werd gisteren zelfs al gedroomd van een finale in de Kuip. Maar dat zou dan wel de KNVB met een probleem opzadelen want dan kan die finale niet op een zondagavond worden gespeeld. ‘Nou ja als dat het enige probleem is’ dacht ik.
Het wordt, los van de uitslag, in Deventer ongetwijfeld een feest. Ik heb al een plaatsje in de bus naar de oude Hanzestad gereserveerd. Op naar Deventer, de geboorteplaats van raadspensionaris Rutger Jan Schimmelpenninck, meester vervalser Han Vermeegeren, acteur Jules Croiset, medium Jomanda en de legendarische sportverslaggever Han Hollander. Op naar de Vetkampstraat.
De paralympics
De sportzomer is ten einde. Dat wil zeggen, op radio en tv zijn ze weer overgegaan op de normale programmering. Jeroen Pauw en Humberto Tan zijn weer dagelijks met hun show in de lucht. Ivon Jaspers heeft weer een aantal boeren opgeduikeld en lokt hele volksstammen naar de buis. En dan heb ik het nog niet eens over “Heel Holland bakt” met Andre van Duin. De voetbalcompetitie is weer begonnen, kortom het leven neemt weer zijn ‘normale’ gang. Hoewel we bij de KNVB niet echt kunnen spreken van een normale gang van zaken. Maar dat terzijde.
Maar toch zijn er nog speciale sportevenementen. Ik heb het dan niet over de 1e Goudse Singelswim, de zwemtocht door de Goudse grachten, maar ik wil even stilstaan bij de Paralympics. Gelukkig is er dit jaar meer aandacht voor op televisie, hoewel dit toch nog tamelijk bescheiden is. Geen nachtelijke uitzendingen met hele hordes deskundigen die het allemaal uiteraard veel beter weten. Soms heb ik ook wel mijn bedenkingen bij bepaalde onderdelen bij de Paralympics, maar je moet erkennen dat er wel degelijk sprake is van topsport. En doorzettingsvermogen! Een voorbeeld is die Amerikaanse soldaat die in Afghanistan zijn zicht kwijt raakte en nu als blinde zwemmer een held is. Ik zat vol verbazing te kijken naar die Egyptische tafeltennisser zonder armen. Hij gooide met zijn voet het balletje op en met het batje in zijn mond stuurde hij zijn tegenstander alle kanten op. De blinde voetballers van Brazilië die beter kunnen dribbelen dan een doorsneevoetballer in het lagere amateurvoetbal.
En nu even lekker chauvinistisch zijn. “We” hebben inmiddels twee Goudse medailles binnen! Zwemmer Duncan van Haaren was verbluft dat hij nu al een bronzen medaille veroverde, want hij had op voorhand ingezet op de spelen van Tokio over vier jaar. Baanwielrenner Stephen de Vries had misschien stiekem op een gouden plak gerekend bij de 4 km achtervolging, maar brons is toch ook heel mooi. Er komen nog meer kansen voor hem.
En die kans komt ook nog voor de Goudse verspringer Ronald Hertog. Vier jaar geleden in Londen veroverde hij een bronzen medaille bij het speerwerpen. Op deze discipline zien we hem in Rio niet, hij is overgeschakeld naar het verspringen. En daar is hij ook een medaillekandidaat. Bijna mocht Hertog trouwens niet meedoen bij de spelen, omdat hij een tattoo van de Olympische ringen op zijn armen heeft. Dat mag niet van de bobo’s. Nu ben ik geen fan van al die tattoos die langzamerhand iedere sporter heeft, maar ik vind het belachelijk dat dit verboden wordt. Ook hier heeft de commercie genadeloos toegeslagen. “Dan maar afplakken die handel” dacht Hertog.
Gouda telt mee bij de Paralympics. Ik verheug me al op een triomftocht door de Goudse grachten als de Goudse medaillewinnaars worden gehuldigd. Of we dan al een nieuwe wethouder van sportzaken hebben betwijfel ik, maar dat mag geen probleem zijn. Daar hebben we een burgemeester voor.
Gouda, 11 september 2016
De heksenketel van Noordwijk
Degene die er de afgelopen week niets over heeft gehoord heeft of onder een steen gelegen of is doof en blind. Stad en land was uitgerukt naar Sportpark Duinwetering in Noordwijk om het wonder te aanschouwen. Kosten nog moeite waren gespaard maar de penningmeester zal ’s-avonds likkebaardend de recette hebben bekeken. Nadat dagen daarvoor alle zichzelf respecterende radio- en tv-programma’s er aandacht aan hadden besteed, was zaterdag het Uur U. Oud doelman van Oranje en recordinternational Edwin van der Sar zou eenmalig het doel van Noordwijk verdedigen. Radio en tv waren massaal aanwezig, zelfs cameraploegen uit het Midden Oosten, Italië en Engeland. Een vriendelijke Engelse cameraman vroeg mij of hij van het wedstrijdformulier een foto mocht maken! Ook de NOS en Voetbal International “verlaagden” zich tot een bezoek aan een amateurwedstrijd. Het ging er overigens tamelijk chaotisch aan toe. Persmensen kregen een armbandje aangemeten, maar volgens mij zou iedereen die riep van de pers te zijn zo’n blauw bandje kunnen krijgen want er werd niet gecontroleerd of je echt van de pers was. En ik heb zelf maar voor koffiejuffrouw gespeeld.
Eigenlijk is het van de gekke dat de hele voetbalwereld in rep in roer is wanneer een oude man, met respect gesproken trouwens, zich laat overhalen om 90 minuten onder de lat te gaan staan. En ik kan me voorstellen dat de 2e en 3e keeper van Noordwijk er eigenlijk niet blij mee waren. Het is tenslotte toch een verkapte motie van wantrouwen naar hen toe. Maar ach, ook zij stonden in de belangstelling en moesten voor de camera’s “verantwoording” afleggen.
Maar de man om wie het gisteren ging pakte toch weer een hoofdrol. Hij had het in het begin van de niet hoogstaande wedstrijd niet echt moeilijk en de balletjes die hij op moest rapen had ik zelfs gepakt. Maar toen Jodan Boys dacht de recordinternational te verschalken, vertoonde van der Sar zijn specialiteit, het stoppen van een strafschop. Twitter, facebook en andere media ontploften. Het aureool boven het hoofd van de Heilige Edwin werd groter en groter. Toch moest hij buigen voor een schot van Gouwenaar Mo Bellachen die hem van dichtbij passeerde. Wat zal die Mo die acht lekker hebben geslapen, want hij is de eerste voetballer die na de Spanjaard David Villa van Barcelona op 28 mei 2011 een doelpunt heeft gescoord in een officiële wedstrijd tegen Edwin van der Sar.
En als Goudse voetballer die een doelpunt heeft gescoord tegen Edwin van der Sar bevindt je je volgens mij helemaal in een select gezelschap, want ik kan zo snel geen andere Goudse voetballer noemen die dit ook heeft gedaan. Alleen jammer voor De Jodan Boys dat het de winst in de extra speeltijd nog door de handen liet glippen, maar ook de naam van Jodan Boys is nu in de hele wereld bekend.
De rust lijkt in Noordwijk nu weer teruggekeerd en Edwin van der Sar hult zich weer in een relatief stilzwijgen als directeur van Ajax. Hij is volgens mij de eerste die als die overdreven aandacht allemaal maar een beetje flauwekul vindt
Magere Hein
Je hebt plaatsen waar je liever niet al te vaak komt. Zo was ik de afgelopen week maar liefst twee keer op Begraafplaats de IJsselhof. Maandag was er het afscheid van Ab Scheel, de grote schaakanimator van SC Messemaker 1847. Dacht je aan schaken in Gouda, dan dacht je automatisch aan Ab Scheel. Of het nu schoolschaken was of openlucht schaken op de Markt, Ab Scheel was de grote animator. Ab was de grote man achter het jaarlijkse Open Schaakkampioenschap van Gouda. Ab slaagde er elk jaar weer in de schaaktop naar Gouda te halen. En niet alleen de Nederlandse top, maar ook grote buitenlandse namen prijkten op de deelnemerslijst. Het afscheid van deze grote schaakman maandagmiddag was indrukwekkend.
Schaakclub Messemaker 1847 heeft een groot man verloren. Een mooi gebaar van de Goudse schaakclub dat de winnaar van het jaarlijkse Open Schaakkampioenschap van Gouda de Ab Scheel Wisselbokaal krijgt.
Vrijdagmiddag was er het afscheid van Daan de Rotte, de populaire Olympiaan die vorige week zo tragisch verongelukte. Was het afscheid van Ab Scheel indrukwekkend, het afscheid van Daan de Rotte was zeer indrukwekkend. Ik heb zelden zoveel mensen bij een begrafenisplechtigheid gezien. Honderden bewezen Daan de laatste eer. Tweelingbroer Willem sprak prachtige woorden en dat gold ook voor andere sprekers. Heel veel mensen konden hun tranen niet bedwingen en ik was een van hen. Olympia heeft een groot sportman verloren. De onlangs ook overleden Olympiaan Leen den Braber (ik zie hem in gedachten nog voor mijn huis langs fietsen) heeft zijn naam verbonden gekregen aan de twee mooie kunstgrasveldjes op het Olympia complex. Ik stel voor dat Olympia ook de naam Daan de Rotte op een of andere manier onsterfelijk gaat maken.
Maar ik hoop vooral dat Magere Hein zich voorlopig even koest houdt.
1500!!!
Ik wil u graag even ruim 30 jaar mee terug nemen in de tijd naar 1984. Het jaar dat de Olympische Spelen voor het eerst in een Oostblokland worden gehouden. In Sarajevo in het toenmalige Joegoslavië. Jacques Hanegraaf wint de Amstel Gold Race. De beroemde sportcommentator Theo Koomen komt door een verkeersongeval om het leven. Het Nederlands dameshockeyelftal verslaat de Sovjet Unie met 2-0 en wordt Europees kampioen. De voetballers van Frankrijk verslaan Spanje in de finale met 2-0 en worden Europees kampioen. De Amerikaanse president Ronald Reagan vergat even dat de microfoon nog open stond en grapte dat hij zojuist de VS opdracht had gegeven de Sovjet Unie te bombarderen. Danny de Munck scoort met Ik voel me zo verdomd alleen een grote hit in Nederland. In de bioscoop is de film Ghostbusters een kaskraker. Het geboortejaar van judoka Dex Elmont, van voetballer Arjen Robben, van voetballer Wesley Sneijder, van zwemster Hinkelien Schreuder, van de Italiaanse wielrenner Mauro Santambrogio, van darter Jelle Klaasen en van de Goudse zangeres Hind. Het verongelukken van de Nederlandse motorcoureur Jumping Jack Middelburg op het stratencircuit van Tolbert. Het overlijden van oud keeper doelman Piet Kraak. Het verongelukken van de Portugese wielrenner Joaquim Agostinho. Zomaar een greep uit mooie, merkwaardige, minder leuke en zonder meer trieste onderwerpen uit 1984.
Maar 1984 was ook het jaar waarin de eerste editie van Gouwestad Sport werd uitgezonden. Begonnen met een kwartiertje sportberichten op de zaterdagmiddag, maar vervolgens werd de zendtijd al snel uitgebreid en in september 1985 was Gouwestad Sport ook op de zondag-middag te beluis-teren. Ik wist dat niet precies meer, maar ik zag gisteren het plakboek van Ron Spoor en toen ging het hele verleden weer leven. Foto’s met allemaal jonge koppies. Pionierstijden! De huiskamer van oprichter Wim Metselaar werd bijna helemaal in beslag genomen door clubbladen. Op een oude typemachine rammelde hij het wekelijkse draaiboek in elkaar. Oer presentator Ron Spoor, die altijd vijf minuten voor het begin van de uit-zending hijgend binnen kwam zeilen. Hilarische redactievergaderingen van de sportredactie waarin de nooit om een woord verlegen zittende nestor Piet van Lint de lachspieren teisterde. Een andere legendarische presentator, Aad de Joode, die alles van voetbal wist maar grote moeite had met het uitspre-ken van de Engelse titels van de platen die gedraaid werd en dus zo verstandig was dat aan zijn mede presentatrice Christien van Denderen over te laten. Presentatoren Jan Spijkerboer en Henk Kauffman die op hun eigen wijze het sportprogramma presenteerden. Ik herinner me nog de 100e uitzending. We hadden toen het stoute plan opgevat om 100 donateurs te werven. En dat is gelukt.
Mooie tijden. Kampioenschappen van ONA, DONK, Olympia, Gouda, GSV en Jodan Boys. Tegenwoordig hebben we bij de meeste sportverenigingen uitstekende faciliteiten, maar in het begin was het voor alle partijen even wennen. Ik heb nog eens een kampioenswedstrijden van ONA verslagen vanuit een slaapkamer aan de Walvisstraat. Raam wijd open en je kon alles zien. Na een gewonnen voetbalwedstrijd op de terugreis met de bus elke rotonde die we tegenkwamen twee of drie keer nemen. Het opnieuw in het leven roepen van de verkiezing van sportman, sportvrouw, sportploeg en het talent van Gouda. Dammer Erno Prosman die in de eerste editie in 1990 als talent zou worden gekozen kon helaas niet aanwezig zijn omdat hij plotseling als invaller naar het jeugd WK mocht. En laat hij nu uitgerekend die zondag wereldkampioen worden! En snel daarna werd hij topdammer! Edith van Dijk, de lange afstand zwemster van DONK die drie jaar achtereen gekozen werd tot sportvrouw van het jaar. Later werd het een wereldtopper.
Landskampioenschappen van de waterpoloheren en -dames van GZC DONK. Nederlandse biljartkampioenschappen. Vriendschappelijke voetbalwed-strijden van ONA tegen Feyenoord en Ajax. De Dick van Dijk Memorial op het ONA veld, waarbij de verslaggevers van Gouwestad Sport notoire mannen als Frits Barend en Henk van Dorp het nakijken gaven omdat zij als enige overal bij mochten komen. Topvolleybalwedstrijden van het roemruchte Radius in de nu afgebroken sporthal De Springers.
Rugby, schaken, dammen, atletiek, hockey, korfbal, zaalvoetbal, zwemmen, cricket, honkbal, wielrennen, ja zelfs jeu de boules. Waar was Gouwestad Sport niet bij. Ik heb me zelfs in die oertijd bij laten spijkeren over het wel en wee van de duivensport.
En nu zit de 1500e uitzending er al weer op. De tijd vliegt.
Namens Jørgen Veldman, Piet Akerboom, Peter Kool, Onno Hungerink, Arjan Vink, Hans Slooter en alle andere medewerkers aan Gouwestad Sport dank ik u voor het luisteren. Als het aan ons ligt gaan we nog heel lang door.
Een dorpsclub met stadse fratsen
Het was zaterdag prachtig weer. Lekker weertje dus om naar een voetbalwedstrijd te gaan. En met nog twee ronden te gaan is het ook lekker spannend in de competitie. Ik besloot met collega presentator Arjan Vink naar Stedoco – Jodan Boys te gaan. Stedoco, de dorpsclub uit het nietige Hoornaar kon kampioen worden en voor het eerst in de geschiedenis promoveren naar het Walhalla van het amateurvoetbal, de Topklasse. En Jodan Boys had toevallig ook nog wat puntjes nodig om volgend seizoen ook verzekerd te zijn van het Hoofdklasserschap.
Kortom, alle ingrediënten voor een lekker middagje waren aanwezig.
De weg naar Hoornaar was al een belevenis op zich. Rustiek gelegen in de prachtige Alblasserwaard. Grote boerderijen werden afgewisseld met fraaie stulpjes die mijn budget in ieder geval te buiten gaan. Wuivende gele veldbloemen. Rijen knotwilgen die zoals het hoort geschoren en geknipt aan de waterkant staan. Grazende koeien. Kwetterende eenden. Laag overvliegende zwanen. Hordes fietsers. Een verdwaalde skatester. Ja, het leven kan mooi zijn.
Sportpark Stedoco lag te gloeien in de voorjaarszon. Op de parkeerplaats was nog net een plekje te vinden, maar dat kwam omdat we op tijd waren. De stewards liepen enigszins zenuwachtig rond. De dames aan de kassa maakten overuren. En dat laatste was ook al het geval bij de bierpompen. En dan moest de wedstrijd nog beginnen. Uit de speakers klonk de stem van André Hazes (al tien jaar dood, maar zijn geest leeft zeker voort op de voetbalvelden).
Nadat de stadionspeaker ruime aandacht had gevraagd voor zijn soms overbodige en ronkende teksten nam de Hoornaarse jeugd zijn kans waar om flink uit te pakken met Bengaals vuur. De wedstrijd kon beginnen.
Het werd een heerlijke wedstrijd. Jodan Boys dreigde in het begin te worden overlopen, maar kwam verrassend na een kwartier op voorsprong. Het merendeel van de toeschouwers zwegen en schrok zich een hoedje. Uiteindelijk eindigde de wedstrijd in een 4-4 gelijkspel. Het was nog even wachten op de uitslag van concurrent ODIN ’59, maar na enkele minuten kon het feest losbarsten. Het feest barstte los. Iemand riep om dat er vanaf nu gratis gedronken kon worden. Ik zag dat de penningmeester van Stedoco even verschrikt op keek. Maar even later was er een zeer brede lach op zijn gezicht te zien. Ach je promoveert niet elke dag naar de Topklasse.
In de bestuurskamer van Stedoco was het ook feest. Echt zo’n lekkere “dorpse” bestuurskamer. Geen opgewonden toeters en bellen. Doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg. Geen gereserveerde stoelen voor het arbitrale trio. Niks geen geüniformeerde bewakers voor de deur zoals bij clubs als IJsselmeervogels en andere topclubs die meer als een bedrijf fungeren dan als een sportclub. Stedoco een echte dorpsclub. Maar een dorpsclub met stadse fratsen zoals de voorzitter schrijft in de presentatiegids.
Na enige tijd vertoefd te hebben tussen de feestenden verlieten wij het sportpark. De koeien stonden nog steeds te grazen en een enkel schaap keek verstoord op. Na met de pont de Lek te zijn overgestoken hadden we de Alblasserwaard achter ons gelaten. Ik meende even in de verte nog het feestgedruis van Hoornaar te horen. Ik schat dat het nog heel lang onrustig zal zijn gebleven bij Stedoco. Volgend seizoen de Topklasse voor de dorpsclub. Een nieuw blad zal worden geschreven.
En Jodan Boys? Jodan Boys was tevreden. Goed gespeeld en het ene dik verdiende puntje bleek na afloop van de wedstrijd voldoende om zich te handhaven in de Hoofdklasse.
Prins Robin Moskowisch
Het zal ongetwijfeld aan mijn calvinistische opvoeding liggen, maar ik heb helemaal niets met carnaval. Maar er zijn hele volksstammen, vooral in het zuiden van ons land, die er alles voor over hebben. Weken, zo niet maanden, wordt gesleuteld aan de prachtige praalwagens. Verlofdagen worden opgespaard om deze dagen eens lekker los te gaan. Van mij mogen ze.
Gisteren was ik in Montfoort. Eigenlijk moet ik Knopengein zeggen want zo heet dit mooie stadje tijdens de carnavalsdagen. De plaatselijke trots, het in degradatienood verkerende VV Montfoort, ontving Jodan Boys, dat vorige week indruk had gemaakt door Bennekom met een 5-0 nederlaag naar huis te sturen.
De thuisploeg was dus niet gerust op een goede afloop. Zeker niet omdat vaste doelman Robin Vianen er niet bij was. Deze heerser in het 16 meter gebied had belangrijkere zaken aan zijn hoofd. Hij was namelijk gekozen tot Prins Carnaval. Prins Robin Moskowisch. Ik was zijn naam onderweg al tegengekomen. Menig supporter sprak er schande van dat de betrouw-bare sluitpost bij zo’n belangrijke wedstrijd verstek liet gaan. Maar ja, hij heeft er ongetwij-feld al een jaar naar toegeleefd. Zijn vervanger hield trouwens zijn doel schoon. Alaaf!
Carnaval en sport gaan dus gewoon samen en waarom ook niet. Ik herinner me nog een aantal jaren geleden dat koploper UNIO tegen laagvlieger BODEGRAVEN moest spelen tijdens carnavalszondag. De hele Raad van Elf van Uivergein was langs de lijn getuige van een smadelijke nederlaag van de koploper uit Oudewater. Maar niet lang getreurd, want in de kantine thuis wachtte het feest. Alaaf!
Ook in Reeuwijk kunnen ze carnaval vieren. Ik was eens bij een wedstrijd van RVC ’33 tijdens carnaval. De Reedeurpenarren kwamen rechtstreeks uit de kerk naar het veld. Ik ben benieuwd of ze dat vandaag ook hebben gedaan alvorens naar Steeds Hooger in Rotterdam af te reizen. Alaaf!