Gerritschinkel.nl Columns & meer

Corb Lund – El viejo

Corb Lund is een Canadese singer-songwriter uit Taber, Alberta. Hij is sinds 1995 actief in de muziekscene. In dat jaar richt hij The Corb Lund Band op. In 2005 verandert de band hun naam in Corb Lund and the Hurtin’ Albertans. Lund heeft meerdere nationale en internationale prijsnominaties en prijzen ontvangen. Lund woont tegenwoordig in Lethbridge, Alberta.

Op 23 februari jl. verscheen er na 4 jaar weer een nieuw album met origineel materiaal van Corb Lund. Een album met verhalen over oude helden, gokkers, junkies, bandieten en andere outlaws. Dit (akoestische) album, El viejo, is opgenomen in Lund’s woonkamer in Lethbridge met zijn band The Hurtin’ Albertans. Lund produceerde het album samen met Grant Siemens.

Het album opent heerlijk met het uptempo The cardplayer. Melodieus en prachtig geïnstrumenteerd. In het bluesy I had it all worden we getrakteerd op mondharpsolo’s. Fijn is het gitaarwerk in Was Fort Worth worth it, het relaas over het wel en wee van de historische veemarkt van Fort Worth, Texas. Out on a win, ook op single uitgebracht, is het trieste verhaal van een ouder wordende bokser die nog wil gloreren. Mooi is de solerende Grant Siemens op banjo. Siemens is daarna weer prominent aanwezig met banjo en handclapping in het uptempo Redneck rehab, over het zelf afkicken omdat de Betty Ford kliniek voor ‘ons soort mensen’ niet haalbaar is. Het titelnummer El viejo is een schitterend emotioneel eerbetoon aan singer-songwriter Ian Tyson, de overleden mentor van Corb Lund. The games get hot, een advies aan gokkers om rustig te blijven aan de speeltafel, is een jazzy wals met handclapping en contrabas. Siemens is weer in topvorm in de countryballad Stratocaster, waarin iedereen zich afvraagt wie toch dat meisje met de Stratocaster is. It takes a practice heeft een hoog gipsyjazz gehalte. Het prachtig gezongen en fraai geinstrumenteerde Insh allah is een ballad over verlangen en vrede. Old familiar drunken feeling is een prima afsluiter. Lund vertelt hier dat hij en zijn band tijdens een optreden in Colorado gelegaliseerde cannabis probeerden. Maar dat beviel hen niet en om het oude vertrouwde ‘dronken gevoel’ weer terug te krijgen pakten zij het op de cowboymanier aan, met whisky.

Conclusie: El viejo is een album om te koesteren. Prachtig.

Tracks cd:

1. The cardplayer
2. I had it all
3. Was Fort Worth worth it
4. Out on a win
5. Redneck rehab
6. El viejo
7. The games get hot
8. Stratocaster
9. It takes practice
10. Insh allah
11. Old familiar drunken feeling

Line-up:

• Corb Lund – zang, akoestische gitaar
• Grant Siemens – akoestische gitaar, 12-string akoestische gitaar, nylon-string gitaar, banjo, mandoline, resonator gitaar
• Sean Burns – contrabas, harmonica, backing vocals
• Lyle Molzan – drums, percussie

Kirk Nelson & Jambalaya West – Savor the moment

De uit Los Angeles afkomstige zanger-pianist Kirk Nelson heeft in zijn muzikale carrière het podium gedeeld en opnames gemaakt met blueslegendes als Buddy Guy, James Cotton, Bo Diddley, The Neville Brothers, Kenny Wayne Shepherd en Robert Cray. In 2018 richtte hij Jambalaya West op waarmee hij regelmatig optrad in diverse locaties in Zuid-Californië zoals The House of Blues. Tijdens de coronaperiode vielen alle optredens geannuleerd. De band realiseerde zich toen dat dit de kans was om nieuw materiaal te schrijven en op te nemen. Dit resulteerde in 2021 in het uitbrengen van het album Lagniappe. Dat album bereikte in 2022 de eerste plaats in de Roots Music Report hitlijsten voor jazzy blues.

Begin januari jl. verscheen er een nieuw album van Kirk Nelson & Jambalaya West. Dit album, Savor the moment, bevat twaalf songs, tien eigen composities en twee covers. Kirk Nelson combineert op Savor the moment zijn Midwest-roots en zijn West Coast-invloeden met een flinke portie New Orleans funky jazz.

Het feest begint meteen al met het openingsnummer Bounce around. Funky jazz met trompet, bariton sax en trombone. Met Only 12 bars in a day komen we in de New Orleans sferen. Heerlijk die trompet van Steve Crum en de honky-tonk pianosolo van Kirk Nelson. De blazers met een vette trombonesolo van Dan Weinstein en de pianosolo swingen naast de strakke ritmesectie in Stay in your lane. De trompetten en de trombone schitteren weer in het soulvol gezongen Back on up the river. Het fijne gitaarwerk mag er ook wezen. Tom Cunningham soleert er heerlijk op los in het funky jazzy Must be a reason. Als het tempo zakt, zoals in het ingetogen gezongen Swing’ so low, is het toch gewoon swingen. Met Tamale man, met een fameuze trompetsolo Cunningham, keren de sferen van New Orleans weer terug. De instrumental Wake up the rooster is pure funk met Hammond, Synths, blazers en de felle gitaarlicks van Joe Koepfli. Turn yourself in is New Orleans jazz met klarinet, trompet, cornet, tuba en zelfs een banjo. De ritmesectie Mitch Montrose en Brian Beal is goed op dreef in Radical. Basin street blues, de klassieker van Spencer Williams uit 1928, en door velen op de plaat gezet, is ook in de uitvoering van Kirk Nelson & Jambalaya West, zeker door de heel mooie bijdrage van Weinstein op cornet en trombone, een feest om naar te luisteren. In I’m beginning to see the light, de jazzstandard van Duke Ellington, Johnny Hodges, Harry James en Don George uit 1944, is het weer swingen wat de klok slaat.

Conclusie: Savor the moment is een bruisend en opwindend album dat de speakers uit swingt.

Tracks cd:

1. Bounce around
2. Only 12 bars in a day
3. Stay in your lane
4. Back on up the river
5. Must be a reason
6. Swingin’ so low
7. Tamale man
8. Wake up the rooster
9. Turn yourself in
10. Radical
11. Basin street blues
12. I’m beginning to see the light

Line-up:

• Kirk Nelson – zang, piano, Hammond (track 3,5,8,10) banjo (track 7,9,11,12) Synths (track 8), gitaar (track 4,7)
• Mitch Montrose – drums
• Don Read – bas (track 1,4,5,7)
• Mike Guerrero – gitaar (track 1,2,4,5)
• Tom Bremer – gitaar (track 1,4,7)
• Brian Beal – bas (track 2,3,6,10)
• Ed Rhodes – bas (track 11,12)
• Jon Koepfli – gitaar (track 2,3,8,9,10)
• Darrel Wright – bas (track 8)
• Jeff Dellisante – bariton sax (track 1), klarinet (track 9)
• Dan Weinstein – trombone (track 1,2,3,4,5,6,7,8,10,11,12), trompet (track 3,8,10), cornet (track 9,11,12), tuba (track 9)
• Tom Cunningham – trompet (track 1,4,5,6,7,9)
• Steve Crum – trompet (track 2,4)
• Carol Nelson – backing vocals (track 1,5)
• Melody McCullum – backing vocals (track 5)
• Jordan ‘Delano’ Nelson – backing vocals (track 5)

Jennifer Porter – Yes, I do!

De muziekcarrière van de Amerikaanse singer-songwriter Jennifer Porter (24 september 1968, Springfield, Massachusetts), begint in 1989. Ze speelt jarenlang met haar kwartet in jazzclubs.

In 1998 verschijnt haar debuutalbum Hyacinth boy blue. Naast haar muziekcarrière is ze ook actrice. Ze is te zien in Mr. Barrington (2003) en 40 West (2011). Voor beide films schrijft zij de filmmuziek. In 2013 brengt ze haar eerste jazzalbum The way you look tonight uit.  

Begin deze maand verscheen haar 9^e album Yes, I do!, een album met zes eigen composities en twee covers.   

Before we call it a day is het swingende openingsnummer, met heerlijke (solerende) blazers en de warme stem van Jennifer Porter die ook voor een mooie pianosolo zorgt. Met de soulvolle ballad, het titelnummer Yes, I do, zakt het tempo. Over you is een prachtige ballad in de beste traditie van Norah Jones. De blazers hebben in dit nummer even rust gekregen en naast de mooie ingetogen zang bewijst Porter hier ook weer uitstekend overweg te kunnen met Hammond B3 en Wurlitzer. Het vrolijke All I needed was you swingt de pan weer uit met de honky-tonk piano, de felle gitaarsolo en de accordeon van C.J. Chenier die voor een lekkere zydecosfeer zorgt. In de jazzy ballad Don’t worry no more is extra drumwerk en percussie te horen. De gitaarsolo van George Naha en de pedalsteel solo van Cindy Cashdollar zijn ronduit zeer fraai. De eerste cover is How long, de bluesstandaard van Leroy Carr en Scrapper Blackwell uit 1928. Piano, Wurlitzer, Hammond B3 en de mooie solo van Steve Jankowski op flugelhorn toveren dit nummer om in een schitterende bluesballad. Lucky dust (Shining through) is opwindende bigband jazz waarin, naast de relaxte zang, trompet, saxofoon, trombone en klarinet hoofdrollen vertolken. Good ol’ wagon, de ragtime blues van Bessie Smith uit 1925, is een wonderschoon slotakkoord, met alleen zang en piano van Porter en een fraaie bijdrage van Randy Andos op tuba. 

Conclusie: Yes, I do! is een voortreffelijk album.

Tracks cd:

1. Before we call it a day
2. Yes, I do
3. Over you
4. All I needed was you
5. Don’t worry no more
6. How long
7. Lucky dust (Shining through)
8. Good ol’ wagon

Line-up:

• Jennifer Porter – zang, backing vocals, piano, Wurlitzer, Hammond B3
• Dana Packard – drums, percussie
• Damon Banks – bas
• George Naha – gitaar
• Steve Jankowski – trompet, flugelhorn
• Doug DeHays – tenorsaxofoon, baritonsaxofoon, klarinet
• Randy Andos – trombone, tuba
• Vinnie Raniolo – gitaar
• Jonathan Truman – drums

Special guests:

• C.J. Chenier – accordeon (track 4)
• Cindy Cashdollar – pedal steel (track 5)

The Tibbs – Keep it to yourself

The Tibbs is een Noord-Hollandse soulband waarvan de leden komen uit de driehoek Amsterdam – Alkmaar – Hoorn. De band werd opgericht in 2012 en hun repertoire bestond in het begin uit obscure Northern Soul- en Memphis soulnummers en instrumentals. Al snel ontstond de behoefte om eigen werk te gaan spelen. In 2014 verscheen de in eigen beheer uitgebrachte ep Cleaned out. Het eerste volledige studioalbum Takin’ over kwam in 2016 uit. Na het uitkomen van dit album verliet zangeres van het eerste uur Elsa Beekman de band om een solocarrière te beginnen. Haar plaats werd ingenomen door Roxanne Hartog die debuteerde op het in 2020 verschenen Another shot of fire. Afgelopen maand verscheen het nieuwe studioalbum Keep it to yourself. Dit derde studioalbum is opnieuw geproduceerd door Paul Willemsen.

Het album opent met Ain’t it funny, ook de eerste single van het album. Een heerlijke groovy uptempo song met de strakke soulvolle blazers. Can’t teach an old dog new tricks is funky soul met gedreven zang van Roxanne Hartog. De blazers zijn weer zeer fraai in de soulballad For lack of better words. In Give me a reason, de tweede single, is een mooi samenspel tussen zang, blazers en de strakke ritmesectie. Die ritmesectie maakt met de blazers van het titelnummer het funky Keep it to yourself een feest waar de soul van afdruipt. In de sfeervolle instrumental Chicken bones, die begint met gekakel van kippen, belandt de luisteraar vooral door de prominente rol van het orgel, in de sferen van de legendarische Booker T & The MG’s. Het tempo zakt in Guess I’m guilty. Lekkere gitaarlicks, orgel, blazers en bluesy zang. Ook in Rafaele is Roxanne Hartog sterk op dreef. Last train en Pyjama komen als het ware rechtstreeks uit de Stax-catalogus. Pure soul! In Rosie, met de heerlijke orgelwaaiers, gaat het tempo weer omlaag. Het album wordt afgesloten met de soulballad In orbit, met zeer sterke zang die varieert van ingetogen tot uitbundig. Een schitterend slotakkoord.  

​Conclusie: Keep it to yourself is een uitstekend album van een soulband waar Nederland trots op mag zijn.

Tracks:

1. Ain’t it funny
2. Can’t teach an old dog new tricks
3. For lack of better words
4. Give me a reason
5. Keep it to yourself
6. Chicken bones
7. Guess I’m guilty
8. Rafaela
9. Last train
10. Pyjama party
11. Rosie
12. In orbit

Line-up

• Roxanne Hartog – zang
• Henk Kemkes – gitaar
• Anton Titsing – Hammond, keys
• Michael Willemsen – bas
• Bas de Vries – drums
• Frank Stolwijk – tenor sax
• Berd Ruttenberg – bariton sax
• Siebe Posthuma de Boer – trompet

Jacques Mees – Hall of Fame – live

De Tilburgse singer-songwriter Jacques Mees (1959, Moergestel), wordt al op jonge leeftijd door de muziek gegrepen. Als hij 11 jaar is koopt hij zijn eerste gitaar. Zijn eerste en grootste inspiratiebron was en is nog steeds Bob Dylan. Later ontdekt hij ook de muziek van artiesten als Woody Guthrie, Hank Williams en Dave van Ronk. Jacques Mees wordt door velen beschouwd als de bekendste en beste vertolker van de songs van Bob Dylan. De naam Jacques Mees wordt zelfs vermeld in het in 2011 verschenen ABC Dylan Book van de popjournalist Bert van de Kamp.

In 1996 verschijnt zijn eerste officiële album Drive them all crazy. Mees heeft de afgelopen jaren    meerdere keren een muzikale ode gebracht aan zijn favoriete singer-songwriters Guy Clark, Townes van Zandt, John Prine, Blaze Foley, Billy Marlow, Rory C. McNamara en uiteraard zijn grote inspiratiebron Bob Dylan. Mees toert regelmatig in Nederland en België.

Op 22 december 2023 vierde Jacques Mees zijn 50-jarige artiestenjubileum met een optreden in de Hall of Fame in Tilburg. Dit optreden is sinds 17 januari 2024 te beluisteren op Hall of fame live, een ep met vijf zelf geschreven akoestische songs.

Gang bang ritual is een song met relaxt akoestisch gitaarwerk en ingetogen zang. De idee voor dit liedje kwam van Eddy die een keer met een andere verslaafde bij Mees op bezoek was. “Ik heb een mooie titel voor een song”, zei Eddy en hij viel in slaap. Mees pakte zijn gitaar en schreef het lied in vijf minuten. No more rolling like a stone doet me een beetje denken aan knockin on heavens door en de mondharp brengt je echt in de Bob Dylan sferen. Het nummer gaat over het verlies van Rob Vermijs, een goede vriend en een soort mentor van Jacques Mees. Ook de zang van Mees in Sound of the south doet weer aan Dylan denken. Ook hier komt de verslaafde Eddy uit Tilburg weer langs en Mees waarschuwt: “you better be wise, don’t give Fast Eddy your gun”. These are no wasted years, met sterk en ontspannen gitaarspel, gaat over het verlaten van zijn zoon en zijn moeder ruim 30 jaar geleden. Tribute to rock & roll is een van de vroege songs van Mees over de veranderingen in de muziek. Over de rock & roll heroes waar hij met veel plezier naar luisterde en hun videoclips bekeek. Over Stephen Stills, Jimi Hendrix en al die ‘oude’ blueszangers. En over zijn liefde voor akoestische gitaren.

Conclusie: Eerlijk en sfeervol. Een genot om naar te luisteren.

Tracks:

1. Gang bang ritual
2. No more rolling like a stone
3. Sound of the south
4. These are no wasted years
5. Tribute to rock & roll

Chris Wragg and Greg Copeland – The last sundown

De Amerikaanse singer-songwriter Greg Copeland (juli 1954, Portsmouth, Virginia) woont alweer geruime tijd in Duitsland. Vanaf zijn jeugd is hij muzikaal beïnvloed door o.a. James Brown, Wilson Pickett, Robert Johnson en Howlin’ Wolf. Zijn stijl zit ergens tussen blues, soul en funk. Hij heeft samengewerkt met o.m. Gerry Williams (ex-Eruption) en de blues gitaristen Gregor Hilden, Guitar Crusher en Kai Strauss en blueszanger Big Daddy Wilson. Daarnaast heeft hij zijn eigen band en maakt hij met Martin Messing deel uit van het akoestische bluesduo Deep Down South.

De in Sheffield woonachtige Engelse gitarist Chris Wragg is bekend als gitarist van het bluesrocktrio The Mudcat Blues Trio. Met deze band toerde hij uitgebreid door het Verenigd Koninkrijk en Europa. Hij speelde ook samen met o.a. Buddy Guy, T. Model Ford en Aynsley Lister.

Chris Wragg en Greg Copeland ontmoetten elkaar in 2015 tijdens een bluesfestival in België. Tijdens deze ontmoeting bleek hun voorliefde voor de Chicagoblues. Van het een kwam het ander en beide heren besloten te gaan samenwerken en samen een album op te nemen. In 2019 verscheen hun debuutalbum Deep in the blood. Begin dit jaar verscheen de opvolger The last sundown.

Met het stevige openingsnummer Alabama train wordt meteen de toon gezet. Fel gitaarwerk van Chris Wragg, soulvolle intense zang van Greg Copeland en de prima vaste ritmesectie Lee Bradley (bas) en Matt Talbot (drums). Can’t shake these blues is een soulvolle bluesballad. 1964 vertelt de geschiedenis van Mississippi Burning, de racistische moorden op drie burgerrechtenactivisten in juni 1964. De uitstekende ritmesectie legt weer de solide bodem in de met spetterend gitaarwerk opgetuigde funky blues Don’t let the devil ride. Na het indringende en meeslepende titelnummer The last sundown wordt wat gas teruggenomen in de ingetogen gezongen ballad House burned down, met sober drumwerk van Parker Kindred en Chris Wragg op orgel. In de funky blues Losing hand zit een fraaie bassolo van Bradley. Where my stars should be is een prachtige soulvol gezongen slowblues met een huilende mondharp van Bino Ribeiro, flonkerend pianospel van Dale Storr en fraaie basloopjes van John Reed. Na het heerlijke Miss Ruby volgt de lange schitterende soulballad When the cold winds blow. In Just a man levert Jorge Oliveira met zijn droge drumwerk een mooie bijdrage. Het stevige Light will shine wordt op sleeptouw genomen door drummer Matt Talbot. In de soulblues After the sun goes down zit een fijne orgelbijdrage van Joel White en leeft Wragg zich met zijn lyrische gitaarwerk weer uit. Fameus is ook het gitaarwerk in het gospelachtige, enigszins psychedelische slotnummer Gonna be with my maker.     

Conclusie: The last sundown is een uitstekend album.

Tracks:

1. Alabama train
2. Can’t shake these blues
3. 1964
4. Don’t let the devil ride
5. The last sundown
6. House burned down
7. Losing hand
8. Where my stars should be
9. Miss Ruby
10. When the cold winds blow
11. Just a man
12. Light will shine
13. After the sun goes down
14. Gonna be with my maker

Line-up:

• Greg Copeland – zang
• Chris Wragg – gitaar, keys (track 6),
• Lee Bradley – bas
• Matt Talbot – drums
• Joel White – keys (track 1,2,9,13)
• Parker Kindred – drums (track 6)
• John Reed – bas (track 8)
• Dale Storr – piano (track 8)
• Bino Ribeiro –mondharmonica (track 8)
• Jorge Oliveira – drums (track 11)

BJ Baartmans – Ghostwriter

Singer-songwriter-multi-instrumentalist-producer Bart-Jan (BJ) Baartmans (29 juli 1965, Boxmeer), is sinds 1980 actief in de muziekscene. Hij speelde in de loop der jaren in meerdere qua muziek zeer uiteenlopende bands (o.a. BJ’s Pawnshop, BJ’s Wild Verband, Hidden Agenda Deluxe, Matthews Southern Comfort). Van Baartmans verschijnt een groot aantal albums, hij neemt deel aan honderden albumsessies en heeft tot nu toe zo’n 4000 keer opgetreden. Eigenlijk behoeft BJ Baartmans voor de kenners en de liefhebbers van zijn muziek verder geen nadere introductie.

Zijn debuutalbum The Pawnshop Guitar Chase verschijnt in 1998 en nu, ruim 25 jaar na dat debuut, komt er weer een nieuw album van BJ Baartmans uit. Deze maand verscheen Ghostwriter, een album met 13 zelf geschreven liedjes vol heel persoonlijke verhalen, observaties en opvattingen. Een mix van americana, pubrock en folk. Inspiratiebronnen voor Baartmans bij het maken van dit album waren o.a. Wilco, The Black Keys, Elvis Costello, Tom Petty en Nick Lowe. Ook werd hij geïnspireerd door de energieke optredens van nieuwe jonge Nederlandse bands.

Het openingsnummer The other side is heerlijke relaxte en fraai geinstrumenteerde americana. De zang van Baartmans doet mij hier, en ook in bijna alle andere nummers, heel sterk denken aan de droge en soms schorre stem van de Amerikaanse singer-songwriter Steve Forbert. Pedal steel en keys zijn heerlijk in Troubled. In your only is countryrock met reggae-invloeden. Sjoerd van Bommel verzorgt het strakke drumwerk. Baartmans etaleert zijn virtuoze gitaarwerk in het melodieuze uptempo Room 242. De band is weer in topvorm in Chasing dreams. Prachtige americana. De pedal steel van Johan Jansen duikt weer op in The fall en in Old habits die hard. In die laatste song is Rob Geboers ook op keys sterk aanwezig. In het ‘huppelende’ Happy even only is het drumwerk van Sjoerd van Bommel uitstekend. Zen master is opwindende stevige countryrock met lekker gitaarwerk en een prachtige korte orgelsolo. Baartmans neemt op het soulvol gezongen Solid ground het drumwerk voor zijn rekening. Dat Nick Lowe een inspiratiebron is voor Baartmans is te horen in de met heerlijk gitaarwerk versierde pubrocker Bootleg companion. De ritmesectie is strak in het stevige Someone to blame. In het slotnummer She just knows toont Baartmans nogmaals zijn grote gitaarkwaliteiten.     

Conclusie: Op Ghostwriter plak ik zonder dralen het etiket topalbum.

Tracks:

1. The other side
2. Troubled
3. In your only
4. Room 242
5. Chasing dreams
6. The fall
7. Old habits die hard
8. Happy even only
9. Zen master
10. Solid ground
11. Bootleg companion
12. Someone to blame
13. She just knows

Line-up:

• BJ Baartmans – zang, elektrische (slide) gitaar, akoestische gitaar, mandoline, bas, drums (track 10), percussie
• Sjoerd van Bommel – drums
• Gerco Aerts – bas (track 5,7,11,13)
• Tom Baartmans – bas (track 2,4,12)
• Rob Geboers – grand piano, Wurlitzer, Hammond B3 en VOX orgel (track 3,5,7,8,9)
• Mike Roelofs – grand piano, Wurlitzer, Hammond B3 (track 1,2,6,10,11,12)
• Johan Jansen – pedal steel (track 2,6,7,10)

Dawn Brothers – Alpine gold

Dawn Brothers is een Rotterdamse band. Hun muziek is volgens hun bio een botsing van klanken en stijlen, waarbij rock, folk, blues en soul worden gemixt en geroerd tot een onweerstaanbare cocktail. In 2017 verschijnt hun platendebuut Stayin’ out late. Als gitarist-zanger Bas van Holt en zanger-gitarist Pablo van der Poel van TheWolff tot de ontdekking komen dat ze allebei een grote voorliefde hebben voor oude soul en R&B besluiten, beide bands samen een album op te nemen. Dit zeer goed ontvangen album, Double Cream, werd in 2022 uitgebracht.

In oktober 2023 verscheen er een nieuw album van Dawn Brothers. De nummers voor dit album Alpine gold, werden in twee maanden geschreven en daarna opgenomen in de Electric Monkey Studio in Zaandam o.l.v. producer Paul Willemsen.

Het album opent sterk met gitaar en strak drumwerk in het uptempo rockende Lucky. In het enigszins duistere met dubeffecten en fraaie orgeltonen versierde titelnummer Alpine gold gaat het tempo omlaag. Sheryl Crow is een fantasierijke melodieuze song met de hit ‘All I wanna do’ van Sheryl Crow uit 1993 min of meer als leidraad. Sheryl Crow figureert samen met Eddie Vedder en Cat Stevens naast Bas van Holt in dit nummer. Het dynamische uptempo Dancing all over town heeft raakvlakken met Bruce Springsteen. It’s so easy is een ballad met mooie harmoniezang. De fraaie harmonieen horen we daarna ook weer in het relaxte Whippoorwill, met prominent en rustig drumwerk. Ingetogen is de zang in de rustige ballad The breeze met keys en een heldere twangy gitaarsolo. Het ontspannen I am a singer wordt gedragen door de strakke ritmesectie. Het tempo gaat weer omhoog in For better or worse. In dit melodieus rockende nummer met hamerende keys en sterke harmoniezang is de sound van Creedence Clearwater Revival niet ver weg. Bonkende drums openen Mona Lisa, dat naast orgel en wederom de sterke harmoniezang ook hier en daar psychedelische elementen bevat. Het album sluit af met Wanting your love so bad, een folky tearjerker met prominent stevig drumwerk. 

Conclusie: Alpine gold is een fijn, geïnspireerd, gevarieerd en zeer toegankelijk album.

Tracks:

1. Lucky
2. Alpine gold
3. Sheryl Crow
4. Dancing all over town
5. It’s so easy
6. Whippoorwill
7. The breeze
8. I am a singer
9. For better or worse
10. Mona Lisa
11. Wanting your love so bad

Line-up:

• Bas van Holt – gitaar, zang
• Rafael Schwiddessen - drums
• Rowan de Vos – keys, zang
• Tammo Deuling – bas, zang

Todd Sharpville – Live at Rockpalast

Todd Sharpville (9 april 1970) is een Britse singer-songwriter-bluesgitarist. Er wordt beweerd dat hij, als lid van een Britse aristocratische familie, ‘de eerste blauwbloedige bluesman ter wereld’ is. Sharpville krijgt als muzikant bekendheid als in 1994 zijn debuutalbum Touch of your love verschijnt. Hij stelt in die tijd ook Europese begeleidingsbands samen voor bezoekende Amerikaanse bluesartiesten als Hubert Sumlin, Ike Turner, Chuck Berry en Byther Smith. In 1995 wint hij de British Blues Connection voor ‘Best UK guitarist’. Van 2005 tot 2007 is hij openingsact bij de Europese concerten van Pink Joe Cocker en BB King. Tijdens de coronapandemie van 2020 stelt Sharpville een professionele lockdownbegeleidingsband samen met bekende sessiemuzikanten, die wekelijks vanuit een gehuurd landhuis in Norfolk online streamingshows uitvoerde. In mei 2022 opende Sharpville voor Eric Clapton tijdens diens Royal Albert Hall concerten in Londen.

Op 8 mei 2023 trad Todd Sharpville op in het legendarische Rockpalast van de WDR. Opnamen van dit concert in de Harmonie Club in Bonn verschenen november vorig jaar op twee cd’s en een dvd. De setlist bevat 15 songs van zijn soloalbums Medication Time en Porchlight  en ook nooit eerder uitgebracht materiaal.  

Cd 1 opent met de prachtige ballad, het nooit eerder op de plaat verschenen The blue standard. Sharpville die hier zelf piano speelt, haalde zijn inspiratie bij het schrijven van dit nummer bij Frank Sinatra en met een goed glas whiskey bij de hand. God loves a loser is een bluesrocker met felle gitaarlicks, golvende Hammond tonen en een strakke ritmesectie. Ook in de midtempo blues Used laat Sharpville zijn vlijmscherpe solo’s horen. Intens is de zang, naast de gierende Hammond en de felle gitaarsolo’s in Walk out in the rain, een cover van Bob Dylan. De 10 minuten lange ballad Medication time is het verhaal over de totale breakdown die Sharpville 18 jaar geleden had. Na het rockende House rules krijgt het publiek een geheel eigen versie van de Dire Straits klassieker Money for nothing voorgeschoteld. Een regelrechte bluesstamper met een huilende mondharp van harmonicavirtuoos Will Wilde en backing vocals van Mim Grey en Gavin Skeggs.

In het ook nooit eerder uitgebrachte openingsnummer Struggling van cd 2 is drummer Steve Rushton prominent aanwezig en tovert Sharpville lange wah wah solo’s uit zijn gitaar. Sole survivor is een ontroerende ballad met harmonieen, fraai pianospel van Joe Mac en een lyrische gitaarsolo als slotakkoord. Dit nummer is ook nooit eerder uitgebracht. I don’t need to know your name is een sterk gezongen ingetogen geinstrumenteerde ballad. Stevig is daarna weer het door de ritmesectie gedragen Lying to me. Love knows no bounds is een ballad die Sharpville tijdens de lockdown heeft geschreven. Hij heeft dit nummer onlangs ook als duet opgenomen met Robbie Williams voor zijn liefdadigheidsinstelling Music Support, een instelling die muzikanten met geestelijke gezondheids- en verslavingsproblemen helpt. De Bruce Springsteen cover Red headed woman is een zeer snelle rocker met een fantastische Joe Mac op piano. Het tempo zakt daarna in de ingetogen gezongen ballad Won’t say goodbye, en nu Joe Mac met een fraaie Hammond. In de nagift If love is a crime perst de band er als afsluiter gedurende vijf minuten nog een keer alles uit.  

Conclusie: Live at Rockpalast is 90 minuten genieten van een virtuoos concert.

Tracks cd 1:

1. The blue standard
2. God loves a loser
3. Used
4. Walk out in the rain
5. Medication time
6. House rules
7. Money for nothing

Tracks cd 2:

1. Struggling
2. Sole survivor
3. I don’t need to know your name
4. Lying to me
5. Love knows no bounds
6. Red headed woman
7. Won’t say goodbye
8. If love is a crime

Line-up:

• Todd Sharpville – zang, gitaar, piano (The blue standard)
• Matt Round – bas
• Joe Mac – piano, Hammond B3
• Steve Rushton – drums
• Will Wilde – harmonica (Money for nothing en If love is a crime)
• Mim Grey – backing vocals
• Gavin Skeggs – backing vocals

Carla Olson – Have harmony will travel 3

De Amerikaanse singer-songwriter-gitariste-producer Carla Olson is op 3 juli 1952 geboren in Austin, Texas. In 1978 verhuist ze naar Los Angeles en richt daar de Textones op, waarmee ze door de VS en Europa toert. Bekend is ook haar samenwerking Mick Taylor, Gene Clark, Ry Cooder, Bob Dylan, Percy Sledge, Eric Clapton, John Fogerty, Don Henley en vele anderen. Sinds 1987 verschijnen er regelmatig albums van Carla Olson, solo en met andere artiesten. In 2013 neemt ze het album Have harmony, will travel 1 op, een ‘duet’ album met covers met een groot aantal gastmusici. In 2020 volgt er een deel 2.

In november jl. verscheen Have harmony, will travel 3. Ook op dit 3^e deel zijn weer veel gerenommeerde gastmusici te horen.

In de openingstrack, het uptempo rockende In another land, zijn gitarist Craig Ross en bassist Jimmy Ashhurst de gastmusici. Spetterend is het gitaarwerk daarna van Eric Johnson in het met fraaie basloopjes versierde Face tot face. Olson ’s favoriete Rolling Stones song is Street fighting man. De gitaristen Jake Andrews en Jonathan Lea, en uiteraard Carla Olson zelf, schotelen de luisteraar een stomende versie voor. De Pete Townsend song I can see for miles is een doordenderende rocker in de beste traditie van The Who, met roffelende drums en felle gitaarlicks van Gary Myrick. Todd Wolfe perst felle licks uit zijn gitaar in het opwindende Lead me. Prachtig is de zang van Harvey Shield naast de orgeltonen in het romantische (Just like) Romeo en Julie. Dan is het tijd voor een drietal prachtige  ballads. Gary Myrick schittert met lyrische gitaarsolo’s, naast het duet van Olson met Robert Rex Waller jr., in Stronger. Alan Clarke (The Hollies) schreef samen met Carla Olson het prachtige It makes me cry en Clarke begint dit nummer met mondharp en zingt samen met Olson. Het fantastische gitaarspel van Laurence Juber maakt dit nummer helemaal ‘af’. In A love that never blooms. met duozang van Olson en Shawn Barton Vach, is weer mooi gitaarwerk van Laurence Juber te horen. Een van de hoogtepunten is Cool water, de C&W standaard van Bob Nolan uit 1936. met de ‘gedragen’ zang van B.J. Thomas en de mondharp van Mickey Raphael. Maar het mooiste wordt voor het laatst bewaard, drie eerder nooit uitgebrachte livetracks van Carla Olson met de legendarische Gene Clark van The Byrds. Gypsy rider, Del gato en Set you free this time zijn hartverscheurend mooi en gevoelige duetten van Olson met een van de mooiste stemmen uit de countryamericana. Kippenvel!

Conclusie: Have harmony, will travel 3 is een album om te koesteren. Prachtig.

Tracks cd:

1. In another land
2. Face to face
3. Street fighting man 
4. I can see for miles
5. Lead me
6. (Just like) Romeo & Julie 
7. Stronger
8. It makes me cry
9. A love that never blooms
10. Cool water
11. Gypsy rider  
12. Del gato
13. Set you free this time

Line-up:

• Carla Olson – zang, akoestische en elektrische gitaar, handclapping, backing vocals
• Craig Ross – gitaar (track 1)
• Benjamin Lecourt – claves, drums, maracas
• Allan Clarke – zang, harmonica (track 8)
• B.J. Thomas – zang (track 10)
• Eric Johnson – gitaar (track 2)
• Gary Myrick – gitaar, lapsteel (track 4,7)
• Gene Clark – gitaar, zang (track 11,12,13)
• George Callins – 12 string gitaar
• Gregg Sutton – backing vocals
• Harvey Shield – zang, handclapping (track 6)
• Jake Andrews – gitaar (track 3)
• James Intveld – gitaar, handclapping
• Jimmy Ashhurst (track 1), Lou Castro, Tony Marsico, Paul Marshall – bas
• Joe Read – bas, gitaar, keyboards
• Jonathan Lea – elektrische gitaar (track 3)
• Laurence Juber – (akoestische) gitaar (track 8,9) 
• Markus Cuff, Michael Reid, Steve Zipper, Paul Marshall – handclapping
• Micky Raphael – harmonica (track 10)
• Mike Clinco – gitaar
• Mike Thompson – piano
• Rick Hemmen – drums, handclapping
• Robert Rex Waller jr. – zang (track 7)
• Shawn Barton Vach – zang (track 9)
• Skip Edwards – Hammond B3, piano, Wurlitzer
• Todd Wolfe – gitaar, slide (track 5)