Rod Picott – Paper hearts and broken arrows
De Amerikaanse singer-songwriter Rod Picott is op 3 november 1964 geboren in New Hampshire. Als kind verhuist hij naar South Berwick in Maine. Op school raakt hij daar bevriend met Slaid Cleaves waarmee hij samen jaren muziek maakt, o.a. in het bandje The Magic Rats. In 2000 schrijven ze het nummer Broke down, dat veel gedraaid wordt op de americana zenders in de VS. Het succes hiervan leidt er toe dat Picott zijn baan in de bouw opgeeft om zich volledig aan de muziek te wijden. In 2001 verschijnt zijn debuutalbum Tiger Tom Dixon’s Blues. Picott is dan inmiddels verhuisd naar Nashville Tennessee. Collega’s als Ray Wylie Hubbard, Fred Eaglesmith en Slaid Cleaves namen songs van Picott op.
Vorige maand verscheen er weer een nieuw album (zijn 14e) van Rod Picott, Paper hearts and broken arrows, een album met 12 nieuwe songs.
Het album opent mooi ingetogen en subtiel begeleid met Lover. Iets steviger is daarna Revenuer met elektrische gitaar en slide. Mona Lisa is een liefdesliedje over een meisje dat helaas niet Mona Lisa blijkt te zijn, maar de hoofdpersoon stelt dat hij ook geen James Dean is. Dirty T-shirt is prachtige americana met pedal steel, percussie, piano en de enigszins hese stem van Picott. Het gevoelig gezongen Frankie Lee, een song over een outlaw, schreef Picott samen met Jennifer Tortorici. De begeleiding is hier ook weer subtiel. Sonny Liston gaat over het tragische leven van de legendarische Amerikaanse zwaargewicht bokser Sonny Liston (1932-1970). Fraai is het drumwerk in het melodieuze uptempo samen met Slaid Cleaves geschreven Through the dark. Heel rustig met alleen zang en akoestische gitaar is Valentine’s day. Met Mark Eerelli schreef Picott Washington county. Vrijwel akoestisch, meer tempo en lekkere mondharpflarden. Toen Picott destijds naar Nashville verhuisde maakte hij kennis met de cultuurverschillen van het zuiden met die van New England waar hij opgroeide. In Lost in the south verhaalt hij hierover. In het akoestische Mark of your father staat de complexe relatie vader/zoon centraal. Het slotnummer Make your own light schreef Picott ook met Slaid Cleaves. Een mooi gezongen song met minimale akoestisch begeleiding.
Conclusie: Paper hearts and broken arrows is een onweerstaanbaar mooie luisterplaat,
Tracks cd:
- Lover
- Revenuer
- Mona Lisa
- Dirty T-shirt
- Frankie Lee
- Sonny Liston
- Through the dark
- Valentine’s day
- Washington county
- Lost in the south
- Mark of your father
- Make your own light
Line-up
- Rod Picott – zang, akoestische gitaar
- Juan Solodzano – pedal steel, slide gitaar
- Lex Price – bas, tenorgitaar
- Evan Hutchings – drums
- Neilson Hubbard – piano, harmonies, percussie
Wielrennen
Voetbalminnend Gouda en omstreken was afgelopen zaterdag massaal afgekomen op de voetbalwedstrijd van het Gouds Sterrenteam tegen Sparta Rotterdam. Het werd een echt voetbalfestijn op Sportpark Oosterwei. Initiator Karel van den Heuvel en de zijnen hadden alles piekfijn voor elkaar. Zelfs de weergoden werkten mee en ook zij hadden hun uiterste best gedaan om het tot een geslaagd evenement te maken. Dat de Goudse voetballers uiteindelijk met 0 - 9 verloren leek niemand te deren. Vandaag stond de aloude olympische gedachte van de Franse baron Pierre de Coubertin ‘deelnemen is belangrijker dan winnen’ voorop.
De voetbalprofs zijn al weer voorzichtig begonnen met de trainingen. De Oranjeleeuwinnen maken zich op voor het EK dat deze week in Engeland begint. Maar na afgelopen zaterdag is het voetbalseizoen bij de amateurs nu echt afgesloten.
Het is nu volop tijd voor typische zomersporten als cricket en honkbal. En uiteraard voor wielrennen, want het kan niemand ontgaan zijn dat de Ronde van Frankrijk van start is gegaan in Denemarken. Drie weken is het ook op radio en tv veel Tour de France wat de klok slaat.
Was het in Denemarken een wielerfeest, in het wielergekke Vlaanderen kunnen ze er ook wat van. Ieder zichzelf respecterend dorp heeft wel een café dat vernoemd is naar een Vlaamse wielrenner. Huidige toppers als Wout van Aert, Tiesj Benoot, Oliver Naesen, Yves Lampaert, Dylan Teuns, Jasper Philipsen en Tim Wellens worden op handen gedragen. Maar ook iconen uit het verleden als Eddy Merckx, Tom Boonen, Rik van Looij, Roger de Vlaeminck en Freddy Maertens worden door de Vlaamse wielerfans nog steeds omarmd.
Ik ga er een paar weken tussenuit. Naar Vlaanderen. En als er iets interessants te melden is dan leest u dat hier. Ik wens iedereen een fijne vakantie.
John McDonough – We’ll answer the call
John McDonough is een singer/songwriter uit Chicago, Illinois. Zijn akoestische gitaarwerk, gepassioneerde zang en persoonlijke teksten resulteren in een modern singer/songwritergeluid. Zijn vocale vaardigheden worden wel vergeleken met Elton John, Van Morrison en Harry Chapin en zijn songwritersstijl met die van o.a. de Ierse singer/songwriter Damien Rice.
Voordat McDonough in 2020 weer naar Chicago verhuisde, heeft hij 25 jaar lang opgetreden in en rond Austin, Texas. Tien jaar geleden stopte John met psychotherapie om zich uitsluitend op muziek te concentreren. In die tijd heeft hij vijf cd's met originele muziek uitgebracht die goed tot zeer goed werden ontvangen. Zijn album Second chances, een album met akoestische arrangementen van zijn favoriete songs van eerdere albums, werd in 1921 genomineerd voor Album of the Year door The Josie Music Awards en Blues and Roots Magazine.
Deze maand verscheen de concept-ep We’ll answer the call. Deze ep vertelt het waargebeurde verhaal van Joe Rantz en het Washington Husky-roeiteam dat in 1936 deel nam aan de Olympische Spelen van Berlijn.
Het openingsnummer Shooting star is een prachtige folky song met akoestisch gitaarwerk, fraaie pianotonen en passievolle zang van McDonough, ondersteund door de backing vocals van Cody Rathmell. In Love you just for you, zit iets meer tempo. Fraai zijn weer de zangduetten. Among the stars wordt ook weer gekenmerkt door lyrisch akoestisch gitaarwerk terwijl het orgel een extra dimensie toevoegt. Het titelnummer, het met grote intensiteit gezongen We’ll answer the call, is tamelijk stevig en bluesy en eindigt met een elektrische gitaarsolo van Kris Farrow. Het beste wordt voor het laatst bewaard, want Point east, dat verhaalt over de beroemde Husky Clipper waarmee Joe Rantz en zijn team in 1936 bij de Olympische Spelen in Berlijn goud wonnen voor de VS. Een pareltje met lekkere gitaarlicks, een zeer fraaie cello en McDonough en Rathmell vocaal in topvorm.
Conclusie: Op de ep We’ll answer the call plak ik zonder dralen het etiket: wonderschoon.
Tracks cd:
- Shooting star
- Love you just for you
- Among the stars
- We’ll answer the call
- Point me east
Line-up
- John McDonough – zang, akoestische gitaar
- Kris Farrow – akoestische gitaar, elektrische gitaar
- Cole Gramling – piano, orgel
- Kevin Butler – drums, percussie
- Steve Bernal – bas, cello
- Cody Rathmell – backing vocals
- Niamh Fahy – viool
Tedeschi Trucks Band – I am the moon: I Cresent
De Amerikaanse rock- en bluesband Tedeschi Trucks Band is in 2010 opgericht door Susan Tedeschi (zang, gitaar) en Derek Trucks (gitaar). Derek Trucks is vooral bekend als gitarist van The Allman Brothers Band en The Derek Trucks Band. Susan Tedeschi had haar eigen Susan Tedeschi Band. In 2010 besloot het echtpaar hun beide bands samen te voegen tot de Tedeschi Trucks Band. De band bestaat uit twaalf leden, waaronder meerdere zangers en drummers en een blazerssectie. In 2011 verschijnt hun debuutalbum Revelator, waarmee de band in 2012 een Grammy Award krijgt voor het beste bluesalbum.
Inmiddels is Tedeschi Trucks Band begonnen aan een zeer ambitieus project, nl. de vierdelige albumreeks I am the moon. De vier albums bevatten 24 originele songs met in totaal meer dan twee uur muziek. Tevens verschijnen er vier bijbehorende films. Suzan en Derek werden bij het schrijven van de liedjes geïnspireerd door het gedicht Layla & Mainun uit de 12e eeuw van de Perzische dichter Nezami Ganjavi.
Deze maand verscheen het eerste deel van I am the moon: Cresent. De overige drie delen, II Ascension, III The Fall en IV Farewell zullen de komende maanden verschijnen.
I am the moon: I. cresent telt vijf songs. Het openingsnummer Hear my dear is een midtempo ballad, met fraaie orgelpartijen, lekker gitaarwerk, soulvolle zangen een ‘voorzichtige’ blazerssectie. Fall in is geschreven door Mike Mattison, die ook de leadzang voor zijn rekening neemt. In deze shuffle met gospelinvloeden komen we in New Orleans sferen met slide, piano, handclapping en de blazers met een hoofdrol voor de trombone. Het titelnummer I am the moon, is een mooi (meerstemmig) gezongen ballad die herinneringen oproept aan Bob Dylan’s Knocking on heavens door. In Circles round the sun is de zang van Suzan weer groots naast de pompende bas, het strakke drumwerk, de keys en de felle gitaarlicks. Het slotnummer Pasaquan is een ruim twaalf minuten durende instrumental met psychedelische en jazzy elementen die herinneringen oproepen aan Jimi Hendrix en The Allman Brothers Band. De funky orgelsolo en de drumsolo completeren deze swampy en groovy jamsessie.
Conclusie: I am the moon: I cresent is een fantastisch album. Ik kijk reikhalzend uit naar de volgende drie delen.
Tracks cd:
- Hear my dear
- Fall in
- I am the moon
- Circles round the sun
- Pasaquan
Line-up
- Suzan Tedeschi – zang, gitaar
- Derek Trucks – gitaar
- Gabe Dixon – keys, zang
- Brandon Boone – bas
- Tyler Greenwell – drums, percussie
- Isaac Eady – drums, percussie
- Mike Mattison – gitaar, zang
- Mark Rivers – zang
- Alecia Chakour – zang
- Kebbi Williams – saxofoon
- Ephraim Owens – trompet
- Elizabeth Lea – trombone