Gerritschinkel.nl Columns & meer

30jun/210

Jan van Bijnen – Modest man

Singer-songwriter en multi-instrumentalist Jan van Bijnen was jarenlang muzikaal begeleider van artiesten als Freek de Jonge, Rob de Nijs en Claudia de Breij en werd ook bekend als slidegitarist in de band van de Berlijnse singer-songwriter Sonja Markowski en als lid van de 50’s act Lazy J et son Orchestre. Het muzikale hart van van Bijnen ligt bij americana en bluegrass. Een aantal jaren geleden vormde van Bijnen met Joost Verbraak een nieuw duo. Hun debuutalbum 2nd Line City verscheen in oktober 2016. De opvolger Endless road kwam in 2018 uit.

Maar nu vond van Bijnen het tijd om zijn eerste solo-cd uit te brengen. Hij had een aantal songs geschreven, die volgens hem een persoonlijker en een andere muzikaal karakter dragen, waardoor ze minder geschikt zijn om door het duo Van Bijnen – Verbraak op de plaat te worden gezet.

Deze maand verscheen Modest man, het eerste soloalbum van Jan van Bijnen. Het album kwam tot stand via crowdfunding. Op Modest man staan tien door van Bijnen geschreven songs.    

In het rustig gezongen openingsnummer Now you know it horen we de mooie contrabastonen van Hans Custers en de trombone en sousafoon van Joost Verbraak. Van Bijnen speelt alle instrumenten op And your daddy too zelf (akoestische gitaar, drums, contrabas) en hij verrast met een lyrische solo op zijn resonator gitaar. Recollect that sign, met dobro, mandoline, piano en Hammond, klinkt geweldig. In het country getinte Foodtruck kinda love is weer een prachtige melodieuze dobro te horen, naast banjo en mandoline. In het mooi gezongen If only for a moment, worden naast dobro ook de ukelele en de vibrafoon tevoorschijn gehaald. Op Join me on the porch krijgt Van Bijnen fraaie muzikale ondersteuning van ‘togethermachine’ Marcel van As. Fraai zijn de baritongitaarlicks in The me in you. Van Bijnen ’s ietwat hese zang in het rustige The streetcar I ride doet me zeker in dit nummer denken aan Steve Forbert en hij laat hier ook horen met de pedal steel overweg te kunnen.

Verbraak is de ‘dienende’ drummer op Maybe a dream, bij het zeer fraaie gitaarwerk van van Bijnen en de backing vocals van de jonge zangeres Nienke Dingemans. In het titelnummer, de mooie uitsmijter Modest man, met alleen zang en akoestische gitaar, ontmoet Bijnen uiteenlopende figuren als Nelson Mandela, de excentrieke dammer Jannes van der Wal, filmacteur Omar Sharif en Sloop John B.   

Conclusie: Modest man is een heerlijk, warm en zeer prettig in het gehoor liggend album.

Tracks:

  1. Now you know it
  2. And your daddy too
  3. Recollect that sign
  4. Foodtruck kinda love
  5. If only for a moment
  6. Join me on the porch
  7. The me in you
  8. The streetcar I ride
  9. Maybe a dream
  10. Modest man

Line-up

  • Jan van Bijnen – zang, gitaren, dobro, mandoline, mandola, pedalsteel, banjo, ukelele, bas, contrabas, piano, Hammond, vibrafoon, drums, percussie
  • Joost Verbraak – trombone, horn, sousafoon, drums (track 9)
  • Hans Custers – contrabas (track 1)
  • Nienke Dingemans – backing vocals (track 9)
  • Marcel van As – ‘togethermachine’ (track 6)

28jun/210

Eric Johanson – Covered tracks vol. 2

De in New Orleans (Louisiana) geboren zanger-gitarist Eric Johanson deelde het podium als leadgitarist met o.a. Cyril Neville, Anders Osborne, JJ Grey, Eric Lindell en The Neville Brothers. In 2017 tekende hij een platencontract bij Whiskey Bayou Records, het platenlabel van zijn ontdekker Tab Benoit, bluesrockicoon uit Louisiana. In datzelfde jaar verschijnt zijn door Benoit geproduceerde debuutalbum Burn it down. Johanson toerde daarna twee jaar met Tab Benoit en deed ook solo-optredens.

In maart van dit jaar bracht Johanson het album Covered tracks vol. 1 uit, een album met (akoestische) covers van o.a. Chicago, Nine Inch Nails, Skip James, The Free, The Allman Brothers Band en Taj Mahal. Nauwelijks drie maanden later is nu Covered tracks vol 2 verschenen. Wederom een (akoestisch) album met covers van bekende artiesten als b.v. Son House, The Neville Brothers, Mississippi John Hurt en zelfs The Beatles.

Het album opent met een bluesy versie met slide van Sleep to dream, een nummer van Fiona Apple uit 1996. Heerlijk funky is Yellow moon, van The Neville Brothers. Zeer fraai is de akoestische gitaarsolo. Met de slidegitaar in Death letter van Son House trakteert Johanson op een heerlijke portie deltablues. In the pines, het Amerikaanse volksliedje bekend van o.a. Leadbelly, Bill Monroe (die er een bluegrassversie van maakte) en ook Nirvana (MTV Unplugged 1994), krijgt hier door Johanson ook een mooie interpretatie. Prachtige jazzy countryblues, met slide, is Make me a pallet on your floor van Mississippi John Hurt. Na de Freddie King cover My credit didn’t go through wordt countrybluesman Mississippi Fred McDowell geëerd met Goin’ down to the river. 4th of July, van de grungeband Soundgarden van hun baanbrekende album Superunknown uit 1994, klinkt bij Eric Johanson heel anders, maar hij maakt er een heel mooie heldere vertolking van. Ingetogen en melodieus, met een fraaie slidesolo, is Can’t you see, een song van het debuutalbum van The Marshall Tucker Band uit 1973. Dat Johanson een goede zanger is bewijst hij in And I love her van The Beatles (A hard day’s night uit 1964). Apart is het slotnummer My melancholy baby, een vaudeville achtige song van Ernie Burnett en George Norton uit 1912 en bekend van o.a. Leon Redbone die het in 1977 op zijn album Double time zette.      

Conclusie: Ik kan het album Covered tracks vol. 2 van harte aanbevelen en zou het bovendien niet erg vinden als Eric Johanson met een vol. 3 zou komen.

Tracks:

  1. Sleep to dream
  2. Yellow moon
  3. Death letter
  4. In the pines
  5. Make me a pallet on your floor
  6. My credit didn’t go through
  7. Goin’ down to the river
  8. 4th of July
  9. Can’t you see
  10. And I love her
  11. My melancholy baby
28jun/210

Terug naar normaal

Er ging vorige week een zucht van verlichting door Nederland. Volgens het kabinet was het coronabeest vrijwel in zijn hok teruggedrongen en ons land kreeg zijn vrijheid langzamerhand weer terug. Voor velen een sein om alle remmen los te gooien. Mondkapjes werden massaal gedumpt. Filevorming voor cafés en restaurants. Het hek was van de dam.

Ook de voetbalfans slaakten vorige week een zucht van verlichting. De nummer drie uit de  ‘poule des doods’ was ontlopen. De oranjeloper naar de halve finale was uitgelegd. Eerst Tsjechië even elimineren en daarna mocht of Wales of Denemarken ook geen al te groot obstakel zijn. Ach, en daarna zouden we wel verder zien. Voor heel grote optimisten lonkte zelfs de finale. En sommigen zagen na 33 jaar weer een tocht door de Amsterdamse grachten voor zich. Ongebreideld optimisme vierde hoogtij.

Maar op zondag 27 juni werd het Nederlandse voetbalfeestje ruw verstoord. Aan het sprookje kwam een abrupt einde. Het Nederlands elftal vond aan de boorden van de schöne blaue Donau zijn Waterloo. Dag Bakoe. Dag Londen. De fans dropen, honderden euro’s en een illusie armer, teleurgesteld af. De overbetaalde voetbalmiljonairs gaven niet thuis en kunnen met vakantie. Frank de Boer gaat de komende weken nadenken. Dat laatste had hij volgens de 17 miljoen bondscoaches eerder moeten doen. Nu alle oranje prullaria nog even in de vuilbak deponeren en we kunnen weer terugkeren naar ‘normaal’.

Goudse sportclubs hebben de afgelopen week, voordat de zomerstop aanbreekt, ook weer een aantal activiteiten opgestart. De voetballertjes van DONK en ONA konden weer lekker op voetbalkamp. Jodan Boys speelde zijn eerste serieuze oefenwedstrijd. De Goudse Reddingsbrigade kon toch nog een beetje de 100-jarige verjaardag vieren. Mooi.

En gelukkig is er nog de Ronde van Frankrijk.    

Gearchiveerd onder: Columns, Dé Weekkrant Geen reacties
21jun/210

Publiekslievelingen

Ik wil het met u hebben over het fenomeen publiekslieveling, iemand die tedere gevoelens opwekt bij het publiek. Ze zijn er op alle gebieden en in alle soorten en maten, maar laat ik me beperken tot de sportwereld.

Neem het afgelopen sportweekend. Autosportliefhebbers hadden Max Verstappen al lang in hun armen gesloten, maar sinds zondag kan hij helemaal niet meer kapot. Zelfs bij degenen die niets of weinig met autosport hebben heeft hij volgens mij een speciaal plekje veroverd.    

Het EK voetbal dat nu volop bezig is levert ook zijn lievelingen op. Je hoeft maar twee keer te scoren en je de longen uit je lijf te lopen, en je bent een publiekslieveling. Denzel Dumfries, tot voor kort niet eens zeker van een basisplaats in Oranje, weet er alles van. En wat te denken van Robin Gosens. Voor veel Duitsers was deze halve Nederlander tot voor kort een nobody, maar blink je uit in de wedstrijd tegen Portugal, dan ben je meteen de nieuwe Duitse lieveling. De Vlaamse wielerfans hebben ook hun eigen publiekslievelingen. De jonge Remco Evenepoel heeft in Vlaanderen al bijna een heiligenstatus en Wout van Aert zal in de Ronde van Frankrijk, die a.s. zaterdag begint, ook weer in de armen worden gesloten. Zo heeft iedere sport zijn publiekslievelingen.     

Maar eens een publiekslieveling wil nog niet zeggen altijd een publiekslieveling. Blijven de prestaties uit, of haal je iets uit dat niet in de haak is, dan laat het publiek je genadeloos weer vallen. Het aantal gevallen sporthelden is groot. Bladerunner Oscar Pistorius kan er over mee praten. Wielrenner Lance Armstrong is misschien wel het grootste voorbeeld, hoewel hij volgens mij voor velen nooit een publiekslieveling was.

Publiekslievelingen, ze komen, blijven en gaan. 

Gearchiveerd onder: Columns, Dé Weekkrant Geen reacties
17jun/210

John Hiatt & the Jerry Douglas Band – Leftover feelings

Singer-songwriter John Hiatt (20 augustus 1952, Indianapolis) is al bijna 50 jaar actief in de muziekscene. In 1974 kwam zijn debuutalbum Hangin’ around the observatory uit. Zijn eerste albums waren echter geen commercieel succes. Het echte succes kwam pas in 1987 met het album Bring the family. Op dat album staat ook zijn hit Have a little faith in me.

John Hiatt heeft in zijn lange carrière met veel musici samengespeeld en platen opgenomen (met Ry Cooder, Nick Lowe en Jim Keltner vormde hij bv de supergroep Little Village). Het was een langgekoesterde wens van Hiatt om ook met de befaamde dobro-speler, lapsteel-gitarist en producer Jerry Douglas (28 mei 1956, Warren, Ohio) muziek op te nemen. En deze wens kwam uit. Na maanden noodgedwongen thuiszitten i.v.m. de wereldwijze COVID-19 pandemie, dook John Hiatt met The Jerry Douglas Band de studio in. Het resultaat is te horen op het album Leftover feelings. Dit 24e album van John Hiatt is in vier dagen opgenomen in Studio B in Nashville, de beroemde studio waar gerenommeerde artiesten als Elvis Presley, Roy Orbison, Chet Atkins, The Everly Brothers, Don Gibson, Roger Miller, Charlie McCoy, Waylon Jennings, Dolly Parton, John D. Loudermilk en nog vele anderen platen hebben opgenomen. Het album is geproduceerd door Jerry Douglas. Vermeldenswaard is bovendien dat het een album is waarop geen drummer is te horen.   

Long black electric Cadillac is de heerlijke uptempo opener, waarin The Jerry Douglas Band zich naar hartenlust uitleeft op snaren en viool. Fraai is de dobro van Douglas in de deltablues Mississippi phone booth. In The music is hot, melodieuze americana, worden herinneringen opgehaald aan Waylon Jennings en Merle Haggard. In het uptempo All the lilacs in Ohio, met lekkere harmonieen, is het bluegrass wat de muzikale klok slaat. In het door Hiatt ingetogen gezongen I’m in Asheville laten de leden van The Jerry Douglas Band zich weer van hun beste kant zien. In de aangrijpende ballad Light of the burning sun zingt Hiatt over de zelfmoord van zijn oudste broer en de impact die dat had op zijn familie. Prachtig is ook de dobrosolo van Douglas. Little goodnight is steviger en rockt lekker weg en Buddy boy is weer een mooie ballad met strings en de soulvolle knauwende stem van Hiatt. Changes in my mind is een typische Hiatt ballad, met naast de prachtige zang de fantastische begeleiding. Fameus is daarna ook weer het snarenwerk in het rockende Keen rambler. Het slotnummer Sweet dream is weer een typische Hiatt song waaraan The Jerry Douglas Band een extra dimensie geeft.

Conclusie: Leftover feelings  is een geweldig album van zeer energieke en geïnspireerde musici. John Hiatt & The Jerry Douglas Band is een meesterlijke combinatie.    

Tracks:

  1. Long black electric Cadillac
  2. Mississippi phone booth
  3. The music is hot
  4. All the lilacs in Ohio
  5. I’m in Asheville
  6. Light of the burning sun
  7. Little goodnight
  8. Buddy boy
  9. Changes in my mind
  10. Keen rambler
  11. Sweet dream

Line up:

  • John Hiatt – zang, akoestische gitaar
  • Jerry Douglas – dobro, lapsteel, backing vocals
  • Daniel Cambronero – bas, string arrangementen,
  • Mike Seal – akoestische en elektrische gitaar
  • Christian Sedelmyer – viool, string arrangementen
  • Carmella Ramsey – backing vocals
15jun/210

Harp Mitch & Guitar Jakobs – Blues bie’n schemerlamp – Studio sessions 2020 – 2021

De in Oldenzaal geboren en getogen Nederlandse zanger en mondharmonicaspeler Michel Zwiers, alias Harp Mitch, en de uit Neuenhaus afkomstige Duitse gitarist Helmut Jakobs, alias Guitar Jakobs, zijn al weer twee decennia binnen verschillende bands actief in de bluesscene. Als akoestisch duo zijn ze drie jaar bezig een programma te ontwikkelen om in theaters, cafés en andere podia hun reis door de blues te verkondigen.

Bijna een jaar zijn ze aan het werk geweest met nummers op te nemen tijdens hun repetities in de studio. Puur akoestisch met gitaar, mondharmonica en zang. Zij hebben zich zelfs gewaagd aan instrumenten die zij normaal gesproken helemaal niet bespelen. Ze durven nieuwe uitdagingen aan te gaan en treden hierbij buiten hun comfortzone. Toen beide heren de opnamen die ze tijdens hun sessies hadden opgenomen terug gingen luisteren bleek dat er genoeg bruikbaar materiaal was voor een album. Een album met tien oude klassieke bluesnummers. En die klassiekers worden niet klakkeloos nagespeeld, maar Harp Mitch en Guitar Jakobs geven er een eigen interpretatie aan. Het resultaat is nu te horen op de cd met de prachtige titel ‘Blues bie’n schemerlamp’.

Het album opent met Up the line van Little Walter, met melodieuze harpsolo’s en fraai akoestisch gitaarwerk. Met Crawlin’ kingsnake (Sonny Boy Williamson, John Lee Hooker, Big Joe Williams en vele anderen), duiken Mitch en Jakobs met een spetterende wah wah mondharp en akoestische gitaar de delta in. Down so long is een slowblues van J.D. Harris met Jakobs op slide. Key to the highway, de blues standard, bekend van o.a. Big Bill Broonzy, heeft een hoog Sonny Terry & Brownie McGhee gehalte. In Hate to see you go van Little Walter is uiteraard weer een huilende mondharp te horen. Checkin’ up on my baby, is met een loeiende mondharp en shaker lekker rudimentair. Bo Diddley wordt in het zonnetje gezet met een prachtige vertolking van Before you accuse me. De bluesharp is weer geweldig in een lange versie van Too late van Little Walter. Vrolijke vaudeville blues is te horen in Nobody knows you when you down and out, de blues standard van Jimmie Cox uit 1923. Het slotnummer is de bluesballad Window of my eyes van Cuby & the Blizzards. Met fraai pianospel en lapsteel is deze aparte versie een heel mooie ode aan Harry Muskee c.s.

Conclusie: Blues bie’n schemerlamp bevat tien eerlijke, eigen interpretaties van klassieke bluessongs. Laat de theaters en de podia maar snel weer helemaal opengaan, want de muziek van Harp Mitch en Guitar Jakobs is uitermate geschikt voor een intiem bluesconcert.

Tracks:

  1. Up the line
  2. Crawlin’ kingsnake
  3. Down so long
  4. Key to the highway
  5. Hate to see you go
  6. Checkin’ up on my baby
  7. Before you accuse me
  8. Too late
  9. Nobody knows you when you down and out
  10. Window of my eyes

Line-up

  • Harp Mitch – zang, mondharp, piano, shaker
  • Guitar Jakobs – gitaar, lapsteel, slidegitaar

14jun/210

Van Morrison – Latest record project vol. 1

Van Morrison (31 augustus 1945, Belfast, Noord Ierland) behoeft geen nadere introductie. Van the Man, alias The Belfast cowboy, draait al meer dan een halve eeuw mee in de muziekscene. Hij wordt in 1964 bekend als zanger, saxofonist en mondharmonicaspeler van de Noord Ierse band Them, waarmee hij grote hits scoort als Gloria, Mistic eyes en Here comes the night. In 1967 start Van Morrison een solocarrière, die tot op de dag van vandaag voortduurt. Sinds zijn debuutalbum Blowin’ your mind, verschijnen er met zeer grote regelmaat bijna jaarlijks nieuwe albums. In zijn debuutjaar 1967 scoort hij ook de grote hit Brown eyed girl, een nummer dat tegenwoordig nog regelmatig op de radio is te horen en ook een vaste klant is in Radio 2 Top 2000. Op 13 juni 2015 wordt hij in de Britse adelstand verheven en mag hij zich sindsdien Sir Van Morrison noemen. De Noordier staat niet bekend als een vrolijke Frans en de nurkse muzikant is ook geen fan van critici en pers.

Aan zijn toch al imposante discografie van meer dan 40 soloalbums heeft Van Morrison weer een nieuw exemplaar toegevoegd. Vorige maand verscheen Latest record project vol. 1, een album met maar liefst 28 nummers. Van Morrison is het oneens met de coronamaatregelen en heeft de laatste tijd als protest een aantal anti-lockdownliedjes uitgebracht. Ook op zijn nieuwe album blijkt hij verbitterd en laat hij zijn kijk op de COVID-19 pandemie en andere maatschappelijke problemen in verschillende nummers duidelijk horen, iets wat niet iedereen hem in dank afneemt. Maar laat ik me tot de muziek beperken en de teksten laten voor wat ze zijn.

In muzikaal opzicht is er toch genoeg te beleven. Veel nummers klinken als echt Van Morrison in de oren. Jazz, soul, R&B, gospel en blues, het zijn de vertrouwde muzikale elementen. Lekkere uptempo R&B met Hammond (Where have all the rebels gone, No good deed goes unpunished). Typische Van Morrison ballads (Tried to do the right thing, Double agent, Mistaken identity). Chicago blues met orgel en mondharp (The long con), een bluesduet met Chris Farlowe (Big lie). De sound van zijn oude band Them is te horen in Stop bitching, do something, A few bars early). Spetterende saxsolo’s (They owe the media, het jazzy Only a song, het vrolijke Up county down, My time after a while). Countryinvloeden horen we in Western man en de gospel is niet ver weg in Love should come with a warning). Via Diabolic pressure belanden we in de sferen van New Orleans en in Deadbeat Saturday night zitten rockabilly elementen. De stem van Van Morrison mag er nog zijn, hoewel hij hier en daar een beetje vlak klinkt. En hij heeft zich omringd met een stel uitstekende begeleiders.       

Conclusie: Je kunt veel van Van Morrison zeggen, desondanks valt er muzikaal toch aardig wat te genieten op dit album.   

Tracks:

  1. Latest record project
  2. Where have all the rebels gone
  3. Psychoanalyst’s ball
  4. No good deed goes unpunished
  5. Tried to do the right thing
  6. The long con
  7. Thank God for the blues
  8. Big lie
  9. A few bars early
  10. It hurts me too
  11. Only a song
  12. Diabolic pressure
  13. Deadbeat Saturday night
  14. Blue funk
  15. Double agent
  16. Double blind
  17. Love should come with a warning
  18. Breaking the spell
  19. Up county down
  20. Duper’s delight
  21. My time after a while
  22. He’s not the kingpin
  23. Mistaken identity
  24. Stop bitching, do something
  25. Western man
  26. They own the media
  27. Why are you on facebook
  28. Jealousy

Line up:

  • Van Morrison – zang, akoestische en elektrische gitaar, harmonica, percussie, piano, saxofoon, vibrafoon, backing vocals
  • Richard Dunn – clavinet, Hammond, orgel, piano
  • Colin Griffin – drums, percussie
  • Mez Clough – drums, backing vocals
  • Pete Hurley – bas
  • Jeff Lardner – drums
  • Dave Keary – banjo, akoestisch en elektrische gitaar, mandoline, backing vocals
  • Stuart McLlroy – piano
  • Paul Moran – bas, Hammond, piano
  • Jim Mullen – elektrische gitaar
  • Gavin Scott – bas
  • Teena Lyle – percussie, vibrafoon, backing vocals
  • Chris Farlow, backing vocals
  • Crawford Bell – backing vocals
  • Dana Masters – backing vocals
  • Kelly Smiley – backing vocals
14jun/210

Opportunisme

Het afgelopen weekend was het weekend van de finales. De Nederlandse hockeymannen en –vrouwen versloegen Duitsland en vierden met hun fans de Europese titels. Op Roland Garros probeerde Stefanos Tsitsipas de kijkers een Griekse tragedie voor te schotelen, maar Novak Djokovic kroop in de huid van Houdini en haalde met de hakken over de sloot zijn 19e grandslamtitel binnen. En dan was er de finale van het Nederlands kampioenschap moddergooien, waaraan voornamelijk CDA’ers deel namen. Alleen is hier de kampioensschaal nog niet uitgedeeld omdat de VAR nog koortsachtig bezig is de beelden te bestuderen.

En eindelijk is het EK voetbal van start gegaan. Voordat de eerste bal rolde had iedereen in Nederland een mening over de kansen van Oranje. Bondscoach Frank de Boer snapte er volgens ‘kenners’ bar weinig van en vroegen zich vertwijfeld af waar hij in hemelsnaam mee bezig was. Voetballers opstellen die hij niet eens had moeten selecteren. Om over de speelwijze nog maar te zwijgen. Het negativisme droop er van af.

Zondag won Nederland met 3-2 van Oekraïne. Bijna iedereen was nu enthousiast. Het droop van de superlatieven. Critici hadden ineens waardering voor Frank den Boer. Ik heb nog net geen vliegtuigje gezien met de tekst ‘Goed gedaan Frankie’. Even dreigde het toch mis te gaan. Waar een winnende treffer van Dumfries al niet goed voor is. Want ik had de reacties wel eens willen horen als het onverhoopt 2-2 was gebleven. Een gelijkspel zou als een blamage worden bestempeld. De messen werden in de 80e minuut geslepen en het hoofd van de bondscoach was op weg naar het hakblok.

De oranjekoorts stijgt met het uur. Het opportunisme viert weer hoogtij. Het EK circus gaat, ondanks alles, gewoon verder. Donderdag wacht Oostenrijk.

  

   

Gearchiveerd onder: Columns, Dé Weekkrant Geen reacties
7jun/210

Bevrijdingsdag

Het leek afgelopen zaterdag 5 juni Bevrijdingsdag. Terrassen stroomden al snel vol met dorstigen. Bedienend personeel liep af en aan. Culinaire toeristen probeerden een plek in de restaurants te bemachtigen. Voor de lokale ijstenten vormden zich nog grotere rijen dan voorheen. Filmliefhebbers konden in Cinema Gouda eindelijk de film ‘De slag om de Schelde’ gaan bekijken. Zelfs in de winkels, die al eerder open waren, leek het of het hek nu helemaal van de dam was. ‘Eindelijk mogen we weer. We hebben het verdiend’. Waarom we het hebben verdiend is mij niet duidelijk, maar dat terzijde. 

Ook de sportwereld ontworstelde zich zaterdag aan een aantal knellende coronamaatregelen en kwam weer tot leven. De deuren van de sportkantines zwaaiden open. Het was een drukte van jewelste op de Goudse sportvelden. De jeugd kon weer ‘echte’ wedstrijden spelen en na afloop ook douchen op de club. Er mocht zelfs publiek aanwezig zijn, maar dan alleen begeleiders van de bezoekende clubs, want het merkwaardige is dat thuispubliek nog steeds niet welkom is.

De wereld gaat er geleidelijk aan weer normaler uitzien en we gaan ons opnieuw met ‘echte’ dingen bezighouden. Voor velen is dat niet de stroperige kabinetsformatie, maar het EK voetbal dat a.s. vrijdag begint. Hele pelotons ‘deskundigen’ vallen over elkaar en vooral over bondscoach Frank de Boer heen en bakkeleien over de strijdwijze van Oranje. Spelen volgens het 5-3-2 systeem of met een 4-3-3 opstelling de tegenstander te lijf gaan.

Tot nu toe heeft het Nederlands Elftal niet kunnen overtuigen en is het team volgens 17 miljoen bondscoaches zoekende. De echte test is a.s. zondag 13 juni.  Opnieuw een Bevrijdingsdag? Bij winst op Oekraïne zal dit wellicht door velen zo worden gezien. We gaan het beleven.       

Gearchiveerd onder: Columns, Dé Weekkrant Geen reacties
2jun/210

Doc Feldman & the Alt + Cntry + Delete – A healthy dose of anxiety

Het aardige van het schrijven van recensies is dat je soms geconfronteerd wordt met voor jou onbekende musici. Een voorbeeld hiervan is de Amerikaanse singer-songwriter-multi-instrumentalist Doc Feldman, een in Lexington, Kentucky gevestigde lokale veteraan van verschillende bands. Een van die bands was de vijfkoppige altcountryband The Good Saints. Na het uiteenvallen van die band ging Feldman op de solotoer. In 2013 kwam zijn solodebuut Sundowning at the station uit, een album met muziek gebaseerd op de traditionele Amerikaanse volksmuziek. Feldman werd op dit album begeleid door The LD 50.

Vorige maand verscheen A healthy dose of anxiety, het nieuwe album van Doc Feldman & the Alt + Cntry + Delete. Feldman wordt op zijn tweede album begeleid door lokale musici: Josh Nolan (gitaar, elektrische piano), Willie Eames (gitaar), Robert Trott (bas), David Chapman (drums), David Farris (drums) en Kevin Holm-Hudson (piano). Het album, met tekst en muziek van Doc Feldman, is mede tot stand gekomen door een subsidie van de Kentucky Arts Council.  

Het openingsnummer, het stevige bluesy met lekker swampy gitaarwerk, Receiving, een song over wanhoop en eenzaamheid, is opgedragen aan de Amerikaanse psycholoog Rollo May (1909 – 1994), een psycholoog die aandacht besteedde aan de tragische kant van het menselijk bestaan. Help never comes form above is een cynische folkrockballad in een bad van keyboards. In Let me love you wisselen fel gitaarwerk en akoestische gedeelten elkaar mooi af. Passievol is de zang in het psychedelische Screwed, dat met een mooi akoestisch gitaarintro begint en waarin ook de keyboards weer volop aanwezig zijn. Het maatschappijkritische Heavy edges is weer lekker stevig en bluesy met felle gitaarlicks, een vette ritmesectie en intense zang. San Antonio missions is een mooie en warme pianoballad en Go easy is weer psychedelisch. Gedreven is de zang in het fraai geïnstrumenteerde Straight talk fully wired. De sound van de ballad Bad news wordt grotendeels bepaald door het strakke drumwerk en het lekkere gitaarwerk. Blessed be the unlucky is een bijna tien minuten lange melodieuze ballad met akoestische gitaar, mondharp en wederom uitstekende zang. Een schitterende uitsmijter.

Conclusie: De eerste kennismaking met Doc Feldman is mij uitstekend bevallen. Geniet van dit mooie album.  

Tracks:

  1. Receiving (for Rollo May)
  2. Help never comes from above
  3. Let me love you
  4. Screwed
  5. Heavy edges
  6. San Antonio missions
  7. Go easy
  8. Straight talk fully wired
  9. Bad news
  10. Blessed be the unlucky