Gerritschinkel.nl Columns & meer

21dec/200

Scott H. Biram – Feverdreams

Scott H. Byram, alias The Dirty Old One Man Band, is geboren op 4 april 1974 in Lockhart, Texas en groeit op in Prairie Lea en San Marcos, Texas. In 1992 studeert hij af aan de San Marcos High School en in 1997 behaalt hij een bachelor of fine arts graad aan de Texas State University. Biram woont tegenwoordig in Austin, Texas.

De eenmansband Biram is een multi-instrumentalist, zijn muziek is een opwindende mix van blues, rock, punk, country, gospel en heavy metal. Biram toert sinds 1998 onafgebroken door de VS, Canada en Europa. Ook in Nederland treedt hij meerdere keren op en als COVID-19 het toelaat is hij in 2021 ook weer in ons land te bewonderen.

Voordat hij als eenmansband door het leven zou gaan was hij lid van de punkband The Thangs en van de bluegrassbands Scott Biram & the Salt Peter Boys en Bluegrass Drive-By. In 2000 verschijnt zijn debuutalbum This is Kingsbury?

Eind november kwam Fever dreams, het 12e album van Scott H. Biram uit. Biram, die het album zelf produceerde, krijgt op een aantal songs ondersteuning van gastmusici waaronder zijn goede maatje gitarist Jesse Dayton. Het openings- en titelnummer Fever dreams is meteen intens en laat gevarieerd gitaarwerk horen. In  Hobo jungle rockt Biram er met gruizig gitaarwerk lekker op los. Met Can’t stay long gaat Biram rijk geïnstrumenteerd op de melodieuze uptempo countrytoer. Drunk like me is daarna totaal iets anders. Uitbundige soms psychedelische punk met brullend gitaarwerk en uitbundige zang. Prachtig is het door Townes van Zandt geschreven Highway kind. Jammer dat het nummer nog geen twee minuten duurt.Pure blues is Monkey David Wine, een song van David Allen Coe met spetterend gitaarwerk van Jesse Dayton. Dit soms angstaanjagende nummer is eerder uitgebracht in 2019 op 7’ vinyl. Het door Gary Stewart geschreven Single again is weer country en ook hier is Jesse Dayton’s gitaarspel fraai. Dit nummer werd ook al eerder in 2019 op 7’ vinyl uitgebracht. Ruig en explosief is daarna Whatcha gonna do, dat klinkt als een sneltrein die soms dreigt te ontsporen. De dominee in Biram komt boven in Kevin Curtin’s stevige Hellelu, met een verschroeiende gitaarsolo van Jonas Wilson. Ray Willey Hubbard schreef Chickens. Biram gaat er hier weer spannend als eenmansband explosief tegenaan. Everything just slips away is een mooie countryblues. Geluiden van de highway zijn te horen op het instrumentale Can’t stay gone (goodnight from the highway). Het album wordt afgesloten met een  bonusnummer, een strakke remix van Hallelu.  

Conclusie: Met Fever dreams heeft Scott H. Biram een opwindend en gevarieerd album afgeleverd.

Tracks:

  1. Fever dreams
  2. Hobo jungle
  3. Can’t stay long
  4. Drunk like me
  5. Highway kind
  6. Monkey David Wine
  7. Single again
  8. Whatcha gonna do
  9. Hellelu
  10. Chickens
  11. Everything just slips away
  12. Can’t stay gone (goodnight from the highway)
  13. Hallelu (bonus remix)

Line up:

  • Scott H. Byram – zang, gitaren (lead, elektrisch, akoestisch, slide, klassiek, bas, resonator, bartion) keyboards (elektrische piano, orgel, synth), percussie (voetpedaal, drums, handtrommels, klappen, shakers, tamboerijn, bel, gong)
  • Jessy Dayton – leadgitaar (track 6,7), backing vocals (track 6)
  • Chris Rhoades – bas (track 6,7)
  • Justin Collins – drums (track 6,7)
  • Jonas Wilson – gitaar, bas, percussie, backing vocals (track 9)
21dec/200

Groene Hart Trofee

Het jaar 2020 gaat de boeken in als een merkwaardig voetbaljaar. Jaargang 2019-2020 werd in maart voortijdig beëindigd. Geen kampioenen en geen degradanten. Sommige clubs vonden dat gezien de stand op de ranglijst misschien niet zo erg, maar door koplopers werd flink gemopperd. Uiteindelijk promoveerden toch nog teams, waaronder ONA.

In oktober jl. werd ook de nieuwe competitie weer stilgelegd en de grote vraag is wanneer deze weer wordt gestart. Als de jaargang 2020-2021 überhaupt nog wordt opgestart. De KNVB heeft al een aantal besluiten genomen, heeft een Plan B in de achterzak en hoopt dat er in januari, of desnoods maart, weer gevoetbald kan worden.

Afgelopen weekend blikte de sportredactie van RTV Gouwestad met een voetbaltrainers terug op 2020. Zonder uitzondering baalden ze als een stekker van de huidige situatie. Alleen een beetje trainen en dat is op dit moment een soort bezigheidstherapie met allerlei beperkingen. Bij sommige voetballers dreigt de animo minder te worden. Kortom, men snakt naar voetbal!

Maar gezien de onvoorspelbare dagkoersen van het coronavirus lopen de trainers niet over van optimisme. Eigenlijk maakt het hen niet uit op welke wijze de competitie wordt uitgespeeld. Als er maar kan worden gevoetbald om het egje. Een van de trainers kwam met een alternatieve opzet. Alle regioclubs in één poule onderbrengen en dan lekker twee keer tegen elkaar spelen. Liefst met publiek natuurlijk. Hij kreeg bijval van een collega en ik vind het ook een idee dat het overwegen waard is. Het moet natuurlijk wel ergens om gaan. Kampioenschap van het Groene Hart? En dan het liefst zaterdagteams en zondagteams bij elkaar. Wie weet pakt dit zo goed uit dat de KNVB eindelijk ook eens een beslissing neemt over het weekendvoetbal.

Gearchiveerd onder: Columns, Dé Weekkrant Geen reacties