Andere tijden
‘De bomen dorren in het laat seizoen en wachten roerloos den nabijen winter, wat is dat alles stil, doodstil’. Met deze woorden van de dichter Willem Kloos sluit ik in de herfstmaanden mijn verslag van een voetbalwedstrijd wel eens af. Het eindsignaal had dan geklonken. De handen werden geschud. De scheidsrechter werd bedankt. De spelers gingen juichend of teleurgesteld het veld af. De toeschouwers haastten zich richting kantine voor een versnapering. De vlaggen werden gestreken. De meeuwen namen bezit van het veld. De rust keerde weer.
Het is inmiddels herfst en de bomen beginnen hun bladeren te verliezen. Tot zover is alles normaal, maar ik vrees dat ik de komende tijd Willem Kloos niet kan citeren, althans niet tijdens een voetbalverslag. Ik besloot vorige week mijn column met de woorden dat ik mijn hart vast hield voor wat Mark Rutte in petto zou hebben. Inmiddels is mijn vrees bittere waarheid geworden. De sportwereld is, afgezien van het betaald voetbal, maar daar is het ook troosteloos zonder publiek, vanaf woensdag 14 oktober weer bijna in volledige lockdown gegaan. Hier en daar zie je wat jonge voetballertjes een balletje trappen, want voor de jeugd zijn er nog mogelijkheden om te trainen. Maar verder liggen de sportvelden er verlaten bij. Kantines zijn weer hermetisch afgesloten. In de sporthallen en de zwembaden is het passen en meten. Sportverenigingen moeten hun trukendoos opentrekken om toch nog wat activiteiten te kunnen ontplooien.
Ik was juist afgekickt na de noodstop van de eerste coronagolf, maar helaas ligt mijn microfoon weer werkeloos te zijn. Om Kloos nogmaals te citeren ‘Ach, ‘k had zo graag heel, héél veel willen doen’. Ik hou me maar vast aan Lennaert Nijgh, ‘Er komen andere tijden’.
