VOETBALSFEER
Ik had me voorgenomen een sportcolumn te schrijven waarin de woorden corona en COVID-19 niet voorkomen. Een kansloze missie, want ik haal in de eerste zin mijn voornemen al keihard onderuit. De gevolgen van deze pandemie zijn groot en worden steeds groter voor de sportwereld, zowel in financieel als in sportief opzicht.
Laat ik me tot het sportieve beperken. Ik zat zaterdag als radioverslaggever op de tribune bij De Jodan Boys om verslag te doen van de wedstrijd tegen Achilles ’29. De tribune was met rood-witte linten afgezet en keurig van stickers voorzien. Reservespelers mochten niet in de dug-out maar in een speciaal vak op de tribune. Geen enthousiast geklap van supporters bij een mooie aanval of een geweldige redding van de doelman. De kletterende regen op het dak van de tribune was het enige geluid, afgezien van de trainers die hun aanwijzingen riepen. Ik miste ook vaste supporter Joost die altijd voorzien van zijn clubsjaal luidruchtig in woord en gebaar aanwezig is.
Desondanks zijn er ook positieve geluiden. De voetballers hebben er wel zin in. Dat geldt ook voor de scheidsrechters. De pers mag aanwezig zijn bij de wedstrijden. Verenigingen bieden hun supporters de service om via een stream live mee te kijken. Leuk, maar de echte voetbalsfeer is desondanks ver te zoeken. Neem de wedstrijd Gouda – TAVV. Zes minuten voor tijd staat er 0-3 op het scorebord, maar in extremis maakt Gouda toch nog 3-3. Jammer dat je als supporter nooit kunt zeggen dat je dat hebt meegemaakt. Afgezien van die paar achter de hekken dan.
Ik schrijf deze column op maandagmorgen, nog onwetend wat Mark Rutte dinsdagavond voor ons in petto heeft. Ik hou mijn hart vast.
Sensationele 3-3 tegen TAVV wordt gevierd
Geplaatst door Sv Gouda Foto's op Zaterdag 10 oktober 2020
Elvin Bishop & Charlie Musselwhite – 100 Years of blues
Bluesgitarist/zanger Elvin Bishop is geboren op 21 oktober 1942, Glendale, California. In de vroege jaren ’60 raakt hij in Chicago bevriend met Paul Butterfield en speelt tot 1968 in The Paul Butterfield Bluesband. In 1969 richt hij The Elvin Bishop Group op. In 1976 heeft hij een wereldhit met Fooled around and fell in love. Na het uiteenvallen van The Elvis Bishop Group maakt hij meerdere soloalbums. Bishop is ook een veel gevraagd sessiemuzikant en speelt op platen van o.a. John Lee Hooker en Clifton Chenier.
Mondharmonicaspeler/gitarist Charlie Musselwhite is geboren op 31 januari 1944, Kosciusko, Mississippi. Als tiener beleeft hij in Memphis, Tennessee, waar hij inmiddels woont, de periode van rockabilly, western swing, blues en rock ‘n ‘ roll. Later gaat hij studeren in Chicago en daar leert hij Muddy Waters, Junior Wells, Sonny Boy Williamson, Buddy Guy, Little Walter en Howlin’ Wolf kennen. Hij richt Charley Musselwhite ’s Southside Band op en in 1967 verschijnt hun eerste album. Hij speelt ook op albums van o.a. Bonnie Raitt, Tom Waits en INXS (Suicide blonde). Er verschijnen de laatste jaren met grote regelmaat nieuwe platen van Musselwhite.
Deze twee bluesveteranen hebben elkaar gevonden en vorige maand verscheen hun album 100 Years of blues. De meeste nummers van dit album zijn geschreven door Bishop en/of Musselwhite.
Het openingsnummer, de John Lee Hooker achtige bluesstomper Birds of a feather, beklemtoont meteen hun innige samenwerking getuige de beginzinnen: Hey! Here we are, birds of a feather, A whole bunch of blues lovers gathered together. Fixin’ to get loose, have a good time Like brother Charlie says, ‘I ain’t lyin’. So clap, stomp, holler and yel. We’re all friends here so what the hell.
In de slowblues West Helena blues, een compositie van pianist Roosevelt Sykes is een absolute hoofdrol weggelegd voor de huilende mondharp van Musselwhite. In de gruizige boogie What the hell vragen Musselwhite en Bishop zich vertwijfeld af wat er in Gods naam in hun land aan de hand is. Fantastisch is de slide van Musselwhite daarna in de slowblues Good times waarin het pianospel me doet denken aan Otis Spann. In Old school is de duozang mooi in het refrein en in If I should have bad luck trekken de heren weer fel van leer. Een rustpunt is Leroy Carr’s Midnight hour blues met ingetogen mondharp, maar in Blues why do you worry me is het met de relatieve rust gedaan en gaan gitaar en mondharp er naast de piano van Bob Welsh weer volop tegenaan. Ook in de instrumental Southside blues boksen gitaar en mondharp tegen elkaar op. Blues for yesterday is een slowblues met een ‘rollende’ piano. Verpletterende mondharpsolo’s zijn er in de intense versie van de bekende Sonny Boy Williamson/Willie Dixon bluesstandaard Help me. In het slot- en titelnummer, de talking blues 100 Years of blues, vertelt Bishop over zijn bluesavonturen terwijl Musselwhite er met zijn mondharp over heen davert. “You can’t teach an old dog new tricks”, zegt Bishop tegen zijn kompaan en hij hoopt dat hij en Charlie nog lang blijven doen wat ze nu doen. Blues maken dus!
Conclusie: 100 Years of blues is een album met heerlijke eerlijke blues van twee energieke bluesveteranen
Tracks:
- Birds of a feather
- West Helena blues
- What the hell
- Good times
- Old school
- If I should have bad luck
- Midnight hour blues
- Blues why do you worry me
- Southside slide
- Blues for yesterday
- Help me
- 100 Years of blues
Line up:
- Elvin Bishop – gitaar, zang
- Charlie Musselwhite – harmonica, zang, slide gitaar (track 4)
- Bob Welsh – gitaar (track 1,3,5,6,7,9,12), piano (track 2,4,8,10,11)
- Kid Andersen – contrabas (track 1,4,5,12)