Gerritschinkel.nl Columns & meer

15jun/200

Gretchen Peters – The night you wrote that song (the songs of Mickey Newbury)

Gretchen Peters, (14 november 1957, Bronxville, New York), groeit op in Boulder (Colorado) en verhuist eind jaren ’80 naar Nashville, Tennessee. Daar begint ze met het schrijven van songs voor o.a. Etta James, Trisha Yearwood, Patty Loveless, George Strait en Neil Diamond. In de jaren ‘90 wordt Peters twee keer genomineerd voor een Grammy Award en een keer voor een Golden Globe. In 1996 verschijnt haar debuutalbum The secret of life. Peters wordt in 2014 opgenomen in The Nashville Songwriters Hall of Fame.

Op haar nieuwe album The night you wrote that song; the songs of Mickey Newbury, brengt Gretchen Peters een tribute aan de Amerikaanse singer-songwriter Mickey Newbury. De op 19 mei 1940 in Houston, Texas, geboren en op 29 september 2002 overleden Newbury, was een eigenlijk een cultheld en minder bekend bij het grote publiek. Maar vooral bij andere muzikanten was hij een zeer gewaardeerd liedjesschrijver. Velen hebben composities van Newbury opgenomen, zoals b.v. Johnny Cash, Roy Orbison, Ray Charles, Jerry Lee Lewis, Charlie Rich, Willie Nelson en B.B. King.

Het album The night you wrote that song; the songs of Mickey Newbury, is opgenomen in de historische Cinderella Studios, dezelfde studio waar Newbury in de jaren ’60 en ’70 zijn legendarische albums Looks like rain, Frisco Mabel Joy en Heaven help the child heeft opgenomen. Gretchen Peters wordt op dit nieuwe album bijgestaan door gerenommeerde musici, waaronder zanger-gitarist Buddy Miller, gitarist Wayne Moss, harmonicaspeler Charlie McCoy, multi-instrumentalist Will Kimbrough en pianist (en echtgenoot) Barry Walsh.

Prachtige ingetogen pianoklanken en indringende zang openen het album met de poëtische ballad The sailor. In She even woke up to say goodbye, ook de titeltrack van een album van Jerry Lee Lewis uit 1970, laat Gretchen Peters haar geweldige vocale kwaliteiten horen. Iets steviger, met fellere korte gitaarlicks, wordt het in Just dropped in (to see what condition my condition was in), bij de popliefhebbers vooral bekend in de uitvoering van Kenny Rogers & The First Edition, die er in 1968 een hit mee hadden. Het titelnummer The night you wrote that song, wordt fraai geïnstrumenteerd met flonkerend pianospel van Barry Walsh. Huiveringwekkend mooi is de zang daarna weer in Wish I was. Why you been gone so long is een lekkere uptempo countryrocker met een hamerende piano. Jerry Lee Lewis nam dit nummer in 1982 ook op. Na de schitterende ballad Frisco depot wordt het in Leavin’ Kentucky wat steviger met gitaar, orgel en fiddle. Hartverscheurend mooi gezongen is Heaven help the child. Het hoogtepunt, maar dan doe ik de andere nummers te kort, is San Francisco Mabel Joy. Een tranen trekkend mooie ballad met akoestische gitaar, pedal steel en mondharp. Het album sluit af met twee mooie ballads. Kristalhelder is de zang van Peters in Saint Cecilia en weemoedig in het mooi georkestreerde Three bells for Stephan.

Conclusie: Gretchen Peters brengt met dit album een superieure ode aan de grote Mickey Newbury.

Tracks:

  1. The sailor
  2. She even woke me up to say goodbye
  3. Just dropped in (to see what condition my condition was in)
  4. The night you wrote that song
  5. Wish I was
  6. Why you been gone so long
  7. Frisco depot
  8. Leavin’ Kentucky
  9. Heaven help the child
  10. San Francisco Mabel Joy
  11. Saint Cecilia
  12. Three bells for Stephan

 

15jun/200

Uit de oude doos

Net als velen in de coronatijd ben ook ik aan het opruimen geslagen. Eigenlijk doet mijn vrouw dat, want ik ben geen opruimerig type. Ik kan moeilijk iets weggooien en bewaar al jaren alles. En zonder structuur. Ik stapel, stapel en stapel in alle hoeken en gaten.

En je staat versteld wat er tevoorschijn komt. Zoals een map met een compleet draaiboek over de Goudse Sportverkiezingen 1995 die Gouwestad Sport op zondag 31 december 1995 organiseerde. In een bomvolle kantine van SV DONK waren alle genomineerden aanwezig, ook schaatsster Andrea Nuyt die dat jaar opgenomen werd in de dameskernploeg. Bij afwezigheid van wethouder Wim Hommels, die vierde zijn verjaardag, mocht ik de prijzen uitreiken. Aan Karin Ricken, Sarah Pos en Esmeralda Raghunath, het tafeltennisteam van ILAC dat tot sportploeg van 1995 werd gekozen. En aan sportvrouw marathonzwemster Edith van Dijk van DONK. Aan sportman karateka Victor Pronk van Sportschool Walter de Mooij en aan het winnende talent, zwemmer Arnold van Bavel van DONK.

Bijna 25 jaar later is er veel veranderd. ILAC bestaat niet meer. DONK is gefuseerd met GZC. Edith van Dijk stond nog een imposante carrière te wachten. Arnold van Bavel mocht naar de Olympische Spelen van 2000 in Sidney, waar hij helaas niet in actie kwam. Victor Pronk ben ik uit het oog verloren. Sorry Victor.

De Goudsche Courant bestaat ook niet meer. Sportverslaggever Bert Hertog, die daarin een mooi verslag schreef is helaas overleden. Martin Droog heeft zijn fotocamera ook al jaren geleden aan de wilgen gehangen. Ook Gouds Nieuwsblad is niet meer. Het knusse complex van SV DONK heeft plaatsgemaakt voor het asfalt van de Zuidwestelijke randweg.

Maar de mooie herinneringen blijven. Toch maar niet weggooien deze map.

Gearchiveerd onder: Columns, Dé Weekkrant Geen reacties