Gerritschinkel.nl Columns & meer

Josh Smith – Live at the Spud

De Amerikaanse zanger-gitarist Josh Smith is geboren op 7 oktober 1979 in Middletown, Connecticut, maar hij verhuist al snel met zijn ouders naar Pembroke Pines, Florida. Hij is er vroeg bij want hij krijgt al op zijn 3^e (!) zijn eerste gitaar en als hij 6 jaar gaat hij gitaarles nemen. Hij raakt al vroeg in de ban van de blues en luistert naar o.a. Muddy Waters, B.B. King, Albert King en T-Bone Walker. Hij bezoekt ook concerten van The Rolling Stones, The Allman Brothers en Bruce Springsteen. Als 12-jarige speelt hij op bekende blues jams in Musicians Exchange Café in Fort Lauderdale en Club M. in Hollywood, Florida. Hij wordt leadgitarist bij The Rhino Cats, de huisband van Club M. Don Cohen, eigenaar van Club M., herkent het grote talent van de jonge Josh en biedt aan hem te helpen om zijn muzikale carrière te ontwikkelen. Josh Smith brengt zijn debuutalbum Born under a bad sign uit als hij 14 jaar is! Hij gaat met een eigen band op tournee door de VS. In 2002 trouwt hij en verhuist met zijn vrouw naar zijn huidige woonplaats Los Angeles, Californië. Hij blijft platen uitbrengen en toeren en begeleidt o.a. Raphael Saadiq, Benny Cassette, Tara Ellis, Taylor Hicks en Mick Jagger.

Op 29 en 30 december 2018 treedt Josh Smith (gitaar en zang), met bassist Travis Carlton en drummer Gary Novak, op in The Baked Potato in Studio City, Californië. Opnamen van deze concerten verschenen begin dit jaar op het album Live at the Spud.

Forse drumroffels zijn het sein voor het powertrio om met How long heel stevig te openen. Vette vuige bluesrock met Jimi Hendrix en Led Zeppelin in het achterhoofd. Het trio bewijst vervolgens in het ruim 13 minuten durende funky Pusher uitstekend op elkaar ingespeeld te zijn. Vlammende gitaarsolo’s, droog, strak en hard drumwerk en een dynamische bassolo. The way you do is een ruim tien minuten lange slowblues met soms heel ingetogen en dan weer fel gitaarspel van Smith. De strakke ritmesectie levert, naast de swingende gitaar, weer prima werk in het funky Letting you go. Bij het schrijven van When I get mine zegt Smith geïnspireerd te zijn door Albert King en dat is aan zijn gitaarspel hier ook duidelijk te horen. Het nummer begint met een fuzzbasintro dat doet denken aan Crossroads van Cream. Carlton’s baslijnen lopen verder fraai door het hele nummer heen. En het sterke drumwerk maakt de samenwerking tussen de bandleden weer compleet. Het concert wordt vervolgd met twee lange instrumentals. Allereerst de slowblues Penance met lyrisch gitaarspel en Triple J. Hoedown, waarin volop wordt geïmproviseerd van een jazzy intro naar uptempo funky en  rockend, rollende en jagende drums, stuwende bas en felle gitaarlicks. The middle is een ballad met veel soul en als uitsmijter gaat het trio nog een keer helemaal los in de voortdenderende shuffle Where’s my baby, waarin Smith nog maar weer eens bewijst een uitstekende gitarist te zijn.

Conclusie: Josh Smith schiet met het livealbum Live at the Stud (weer) in de roos. Bluesrock van hoog niveau.

Tracks:

1. How long
2. Pusher
3. The way you do
4. Letting you go
5. When I get mine
6. Penance
7. Triple J Hoedown
8. The middle
9. Where’s my baby