Gerritschinkel.nl Columns & meer

31dec/190

Fleetwood Mac – Before the beginning 1968-1970 Demo’s & live sessions

Je hebt bands en musici die in de loop van hun carrière een andere muzikale weg zijn ingeslagen. Een bekend voorbeeld van een band die tegenwoordig totaal andere muziek maakt is Fleetwood Mac. De in 1967 opgerichte Britse band verliet vanaf medio jaren 70 het blues(rock)pad en ging in een nieuwe samenstelling met zangeres Stevie Nicks en gitarist Lindsey Buckingham meer de popkant op. De ‘nieuwe’ Fleetwood Mac kreeg al snel succes en scoorde o.a. met het album Rumours in 1977. De band kreeg (in hun zgn. Amerikaanse periode) een nieuw publiek en de oude fans haakten af. Fleetwood Mac scoorde wereldhits als Go your own way, Dreams, Everywhere en Don’t stop. Dit jaar was de band nog op de 50e editie van Pinkpop te horen en te zien.

Terug naar het begin, naar juli 1967, de oprichting van Fleetwood Mac. De oorspronkelijke bezetting bestaat uit Peter Green (zang, gitaar, mondharmonica), Mick Fleetwood (drums), Jeremy Spencer (slide-gitaar) en Bob Brunning (bas). Brunning wordt in september 1967 vervangen door John McVie. Het repertoire van Fleetwood Mac bestaat in de beginperiode uit pure blues, maar wordt na hun eerste twee albums met de komst van zanger-gitarist Danny Kirwan in de zomer van 1968 iets minder puur. De band scoort in 1968 en in 1969 grote hits met Black magic woman, Need your love so band en het instrumentale Albatross. In 1970 verlaat Peter Green de band en een jaar later houdt ook Jeremy Spencer het voor gezien. Dit is het begin van meerdere bezettingswisselingen. Leden van het eerste uur John McVie en Mick Fleetwood zijn de enige constante factoren en maken  tegenwoordig nog steeds deel uit van de band.

Medio november verscheen er een 3-cd met liveopnamen en demo’s uit de periode 1968 -1970. Op Before the beginning staan maar liefst 41 tracks

Op cd 1 staat een aantal songs van hun favoriete bluesgitarist Elmore James. Jeremy Spencer bewijst met zijn vette slide uitstekend geluisterd te hebben naar James zoals te horen in Madison blues, Dust my blues en Sun is shining. Maar ook in het door Spencer geschreven I believe my time ain’t long en in Peter Green’s Lazy poker blues zijn de invloeden van Elmore James overvloedig aanwezig. Naast het ruige werk is er volop aandacht voor prachtige slowblues zoals het door Danny Kirwan geschreven Something inside of me, BB King’s Worried dream (bijna 10 minuten), Peter Green’s Trying so hard, en Have you ever loved a woman van Billy Myles. Fraaie mondharp van Green is te horen in I loved another woman en Stop messing around.

Cd 2 opent met twee rock & roll hits uit de jaren 50. Een spetterende gitaarversie van Long tall Sally van Little Richard, gevolgd door Johnny Otis’ hit Willy and the hand jive. Na een heel korte slowversie van Little Willie John’s Need your love so bad, ramt Spencer er met zijn slide weer een fraaie versie van I believe my time ain’t long uit en leeft de band zich daarna ruim 8 minuten uit in de Elmore James klassieker Shake your moneymaker. Behalve een 2e versie van Madison blues staan er op deze 2e cd verder alleen composities van Peter Green en Danny Kirwan. Ruige bluesrock in Only you en Sandy Mary, maar ook slowblues (Before the beginning). The green manalishi, dat later een hit zou worden, is in een versie van maar liefst 12 minuten te horen. Mooie instrumentals zijn hun hit Albatross en twee versies van World in harmony met fraaie gitaarduels die soms doen denken aan die van Wishbone Ash.

Cd 3 opent met een ruim 7 minuten durende denderende versie van Elmore James’ I can’t hold out. Felle gitaren zijn er daarna in hun latere hit Oh well. Vervolgens breekt het grote improviseren aan. Rattlesnake shake is een jamsessie van ruim 13 minuten en in de lange instrumentals Underway en vooral in het ruim 11½ minuten lange Coming your way, met een drumsolo, gaat de band helemaal los. Elmore James komt met vet slidewerk weer langs in My baby’s sweet en My baby’s gone. Ook Willie Dixon’s You need love, Albert Lewis Perkins’ Homework en Mean old world van T-Bone Walker worden gitaristisch, naast bas en drums, sterk ingevuld.

Conclusie: Ondanks het feit dat ik sommige popnummers van de ‘nieuwe’ Fleetwood Mac best kan pruimen blijf ik absoluut de voorkeur geven aan het repertoire uit hun beginperiode. Heerlijke ongepolijste rauwe blues zoals in deze live & demo sessies is te horen.

Tracks cd 1:

  1. Madison Blues (version 1) (live) (Remastered) 1968 recording
    2. Something Inside of Me (live) (Remastered) 1968 recording
    3. The Woman That I Love (live) (Remastered) 1968 recording
    4. Worried Dream (live) (Remastered) 1968 recording
    5. Dust My Blues (live) (Remastered) 1968 recording
    6. Got To Move (live) (Remastered) 1968 recording
    7. Trying So Hard To Forget (live) (Remastered) 1968 recording
    8. Instrumental (live) (Remastered) 1968 recording
    9. Have You Ever Loved A Woman (live) (Remastered) 1968 recording
    10. Lazy Poker Blues (live) (Remastered) 1968 recording
    11. Stop Messing Around (live) (Remastered) 1968 recording
    12. I Loved Another Woman (live) (Remastered) 1968 recording
    13. I Believe My Time Ain’t Long (version 1) (live) (Remastered) 1968 recording
    14. Sun Is Shining (live) (Remastered) 1968 recording

Tracks cd 2:

  1. Long Tall Sally (live) (Remastered) 1968 recording
    2. Willie and the Hand Jive (live) (Remastered) 1968 recording
    3. I Need Your Love So Bad (live) (Remastered) 1968 recording
    4. I Believe My Time Ain’t Long (version 2) (live) (Remastered) 1968 recording
    5. Shake Your Money Maker (live) (Remastered) 1968 recording
    6. Before the Beginning (live) (Remastered) 1970 recording
    7. Only You (live) (Remastered) 1970 recording
    8. Madison Blues (version 2) (live) (Remastered) 1970 recording
    9. Can’t Stop Lovin’ (live) (Remastered) 1970 recording
    10. The Green Manalishi (With The Two Prong Crown) (live) (Remastered) 1970 recording
    11. Albatross (live) (Remastered) 1970 recording
    12. World In Harmony (version 1) (live) (Remastered) 1970 recording
    13. Sandy Mary (live) (Remastered) 1970 recording
    14. Only You (live) (Remastered) 1970 recording
    15. World In Harmony (version 2) (live) (Remastered) 1970 recording

Tracks cd 3:

  1. I Can’t Hold Out (live) (Remastered) 1970 recording
    2. Oh Well (Part 1) (live) (Remastered) 1970 recording
    3. Rattlesnake Shake (live) (Remastered) 1970 recording
    4. Underway (live) (Remastered) 1970 recording
    5. Coming Your Way (live) (Remastered) 1970 recording
    6. Homework (live) (Remastered) 1970 recording
    7. My Baby’s Sweet (live) (Remastered) 1970 recording
    8. My Baby’s Gone (live) (Remastered) 1970 recording
    9. You Need Love (demo) (Remastered)
    10. Talk With You (demo) (Remastered)
    11. If It Ain’t Me (GK edit) (Demo) (Remastered)
    12. Mean Old World (demo) (Remastered)

Line-up;

  • Peter Green – zang, gitaar, mondharmonica
  • Mick Fleetwood – drums
  • John McVie – bas
  • Jeremy Spencer – zang, slide gitaar
  • Danny Kirwan – zang, gitaar

 

29dec/190

The Band – The Band (50th Anniversary edition)

De Canadees-Amerikaanse rockband The Band was tot 1964 onder de naam The Hawks de  begeleidingsgroep van Ronnie Hawkins. Daarna trad de band op onder verschillende namen. Vanaf 1965 werden ze de begeleidingsband van Bob Dylan. Toen Bob Dylan lange tijd door een motorongeluk uit de roulatie was trok de band zich terug in een gehuurd huis (Big Pink) in Woodstock. Daar begonnen ze met het opnemen van eigen muziek. In 1968 verscheen hun debuutalbum Music from Big Pink. In 1969 kwam hun 2e album uit, getiteld The Band, ook wel The brown album genoemd.

Het album The Band verscheen op 22 september 1969 en is later meerdere keren opnieuw uitgebracht, geremasterd en met bonustracks (2000) en in 2009 zelfs in een gelimiteerde editie als een gouden cd. Het album wordt ook wel gezien als een conceptalbum omdat meerdere songs verwijzen naar historische thema’s uit de Amerikaanse geschiedenis.

Ter ere van het feit dat het album The Band 50 jaar geleden werd uitgebracht is er afgelopen maand een 50th Anniversary editie van dit album verschenen. Op een dubbel cd, op vinyl en in een super deluxe boxset.

Op cd 1 zijn naast de 12 originele tracks 6 bonustracks opgenomen. Richard Manuel bijt vocaal het spits af in het midtempo Across the great divide. In het swingende uptempo Rag mama rag is drummer Levon Helm de leadzanger en speelt tevens mandoline, terwijl Richard Manuel de drumsticks hanteert en Garth Hudson piano speelt. Het ook van Joan Baez bekende The night they drove old dixie down is een indrukwekkende song over de Amerikaanse Burgeroorlog. Het mooie bij The Band is dat er meerdere leadzangers zijn want in When you awake is bassist Rick Danko dat. Apart is de clavinet met wah wah pedal van multi-instrumentalist Garth Hudson in Up on Cripple Creek. Na de door Richard Manuel gezongen schitterende ballad Whispering pines rockt Jemima surrender weg met een drummende Manuel en de piano en de baritonsax van Hudson. Manuel’s zang in Rockin’ chair is weer mooi om daarna het rockende Look out Cleveland te openen met felle boogiewoogie riffs. Jawbone, met weer de leadzang van Manuel, heeft meerdere tempowisselingen en felle gitaarriffs van Robbie Robertson. Een van de mooiste nummers van The Band is voor mij nog steeds de ballad The unfaithful servant. Mooie zang van Rick Danko, de akoestische gitaar van Robertson en de tuba van John Simon. King harvest (has surely come) is de funky afsluiter met droog drumwerk van Helm en John Simon op orgel en wurlitzer.

De 6 bonustracks zijn alternatieve versies en instrumentale versies van songs die op het oorspronkelijke album staan. Heel mooi is de a capella zang in Rockin’ chair.

Het optreden van The Band is niet te zien in de documentairefilm Woodstock maar ze hebben daar wel degelijk opgetreden op 17 augustus 1969. De originele ruwe mixes van hun liveoptreden zijn op cd 2 te horen. Ten tijde van Woodstock had The Band pas één album uitgebracht, Music from Big Pink,  dus het merendeel van de songs die ze toen speelden zijn van dit debuutalbum afkomstig. The Band trapt af met de vette bekende orgelsolo van Garth Hudson met een strakke versie van Chest fever. Na het indringende Tears of rage, laat Hudson zijn wervelende orgelpartijen weer los, naast de zang van Helm, Danko en Manuel in We can talk. In Dylan’s uptempo rocker Don’t ya tell Henry mag Robbie Robertson op gitaar soleren. Vervolgens horen we een spetterende versie van het van o.a. Marvin Gaye bekende Baby don’t you do it. In de traditional Ain’t no more cane on the brazos is naast het orgel de fraaie meerstemmige zang te horen. Hudson’s orgel is heerlijk in het bekende Long black veil, de countryballad van Danny Dill en Marijohn Wilkin. Bob Dylan is natuurlijk nooit ver weg bij The Band. Samen met hem schreef Rick Danko This wheel’s on fire dat Danko hier gloedvol vocaal vertolkt. Indrukwekkend is de leadzang van Richard Manuel in Dylan’s ballad I shall be released. Na een strakke versie van hun hit The weight sluit The Band Woodstock af met het door Ivory Joe Hunter en Stevie Wonder geschreven en de grote hit van The Four Tops,  Lovin’ you is sweeter than ever,

Cd 2 is verder aangevuld met 7 bonustracks die ook op de reissue van het album uit 2000 zijn te vinden. Alleen Get up Jake is niet in de definitieve versie op het album The Band terecht gekomen.

Conclusie: Ook na 50 jaar blijft het album The Band een onvervalste klassieker. En het optreden van The Band op Woodstock mocht er zo te horen ook zijn.

Tracks cd 1:

  1. Across the great divide
  2. Rag mama rag
  3. The night they drove old dixie down
  4. When you awake
  5. Up on Cripple Creek
  6. Whispering pines
  7. Jemima surrender
  8. Rockin’ chair
  9. Look out Cleveland
  10. Jawbone
  11. The unfaithful servant
  12. King harvest (has surely come)

Bonustracks

  1. Up on Cripple Creek (early take)
  2. Rag mama rag (alternate version)
  3. The unfaithful servant (alternate version)
  4. Look at Cleveland (instrumental mix)
  5. Rockin’ chair (a capella – stripped down)
  6. Up on Cripple Creek (instrumental mix)

Tracks cd 2:

Live at Woodstock 1969

  1. Chest fever
  2. Tears of rage
  3. We can talk
  4. Don’t ya tell Henry
  5. Baby don’t you do it
  6. Ain’t no more cane on the brazos
  7. Long black veil
  8. This wheel’s on fire
  9. I shall be released
  10. The weight
  11. Loving you is sweeter than ever

Studio bonus tracks (from 2000 reissue)

  1. Get up Jake (outtake – stereo mix)
  2. Rag mama rag (alternate vocal take – rough mix)
  3. The night they drove old dixie down (alternate mix)
  4. Up on Cripple Creek (alternate take)
  5. Whispering pines (alternate take)
  6. Jemima surrender (alternate take)
  7. King harvest (has surely come) (alternate performance)

Line-up The Band;

  • Robbie Robertson – elektrische en akoestische gitaar
  • Rick Danko – bas, fiddle, trombone, zang
  • Levon Helm – drums, mandoline, rhythm gitaar, zang
  • Garth Hudson – orgel, clavinet, piano, accordeon, melodica, sopraan-, tenor- en baritonsax, slide trompet, bas pedals
  • Richard Manuel – piano, drums, bariton sax, mondharmonica, zang
Gearchiveerd onder: Bluestownmusic Geen reacties
27dec/190

2019 (1)

De kerstdagen zijn achter de rug. Radio 2 heeft in muziekland te macht weer naar zich toegetrokken met de jaarlijkse Top 2000. De laatste dagen van 2019 zijn geteld. Het jaar zit, om in sporttermen te spreken, in de slotfase van de wedstrijd. En niet alleen 2019 nadert het einde, ook het tweede decennium van de 21e eeuw houdt het voor gezien.

Op sportgebied is het aan de einde van het jaar bijna overal rustig. In Engeland en België voetballen ze tussen Kerst en Oud en Nieuw gewoon door. De dartfans zijn niet van het scherm weg te slaan door het WK darts in het Alexandra Palace in Londen. De schaatsers moeten wel aan de bak, maar verder ligt de sportwereld even stil.

Ook in Gouda heerst er op de sportvelden en in de sportzalen een oase van rust. Slechts hier en daar een toernooi, maar dan heb je het gehad. Een uitzondering is natuurlijk de ijsbaan op de Goudse Markt.

De laatste dagen van een jaar staan ook altijd in het teken van terugblikken. De laatste zin van mijn laatste sportcolumn van vorig jaar was ‘Ik voel het aan mijn water dat 2019 een prachtig sportjaar wordt’. Een jaar later constateer ik dat deze ‘voorspelling’ is uitgekomen. Een paar voorbeelden. De waterpolovrouwen van GZCDONK landskampioen. Aafke van Leeuwen voor de derde keer wereldkampioen. Roeister Lisa Bruijnincx ook wereldkampioen. Het Nederlandse vrouwenteam met de Goudse Julia van der Sprong Europees kampioen rolstoelbasketbal. De voetballers van SV Gouda konden na vele jaren eindelijk weer eens de kampioensvlag hijsen. De komende sportloze weken krijgt u van mij nog meer krenten uit de sportpap van 2019.

Ik wens u tenslotte een goede jaarwisseling en een sportief maar vooral gezond 2020.

 

Gearchiveerd onder: Columns, Dé Weekkrant Geen reacties
23dec/190

Leonard Cohen – Thanks for the dance

De Canadese singer-songwriter, dichter en schrijver Leonard Cohen overleed op 7 november 2016 op 82-jarige leeftijd in Los Angeles. Vlak voor zijn dood verscheen zijn laatste album You want it darker. Niet alle songs die Cohen in die tijd schreef zijn terecht gekomen op dat laatste album. Omdat Cohen wist dat zijn einde naderde vroeg hij zijn zoon Adam plechtig om die overgebleven songs af te maken.

Adam Cohen heeft woord gehouden en het resultaat is te horen op het postume album Thanks for the dance. Een groot aantal musici heeft de poëtische teksten van Leonard Cohen voorzien van een schitterende muzikale omlijsting. Een prominente rol is er voor gitarist Javier Mas, jarenlang de muzikale rechterhand van Cohen.

Met prachtig gitaarspel van Javier Mas opent Happens to the heart. De warme diepe doorleefde fluisterzang van Cohen klinkt meteen weer vertrouwd. In Moving on valt de mandoline van Avi Avital op en de handclapping, de akoestische gitaar en jew’s harp van Beck brengt de luisteraar in The night of Santiago in mediterrane sferen. Het titelnummer Thanks for the dance is een van de hoogtepunten met de mooie ingetogen backing vocals van Jennifer Warnes en Leslie Feist. Mooi is de begeleiding in het mooie verhalende It’s torn. In het zeer korte The goal memoreert Cohen over zijn aanstaande dood. Ronduit schitterend zijn de stemmen van Shaar Hashomayim Synagogue Choir en Cantus Domus Choir in Puppets. In het prachtig geïnstrumenteerde The hills dankt Cohen God voor de pillen die hem in leven hielden. In het slotnummer Listen to the hummingbird zegt Cohen dat men naar de kolibrie en de vlinder moet luisteren en niet naar hem. Beschouw dit als the famous last words van de dichter Leonard Cohen.

Conclusie: We mogen Adam Cohen zeer dankbaar zijn dat hij postuum met Thanks for the dance nog een parel van een klein half uur aan de imposante catalogus van zijn vader heeft toegevoegd. ‘Thanks for the music mr. Cohen’ zou ik willen zeggen.

Tracks cd:

  1. Happens to the heart
  2. Moving on
  3. The night of Santiago
  4. Thanks for the dance
  5. It’s torn
  6. The goal
  7. Puppets
  8. The hills
  9. Listen to the hummingbird

Line-up;

  • Leonard Cohen – vocals
  • Javier Mas – laúd, guitar, clapping
  • Aaron Sterling – cymbals
  • Patrick Leonard, Dustin O'Halloran – piano
  • Adam Cohen – synthesizer, acoustic guitar, clapping
  • Stewart Cole – clarinet, flugelhorn, synthesizer, trumpet, vocals
  • Matt Chamberlain – drums, percussion
  • Michael Chaves – bass, clapping, drums, acoustic guitar, electric guitar, percussion, synthesizer
  • Daniel Lanois – guitar effects, piano, vocals
  • Beck – acoustic guitar, Jew's harp
  • George Doering – ukulele
  • Jennifer Warnes, Damien Rice, Leslie Feist, Silvia Pérez Cruz  – backing vocals
  • Shaar Hashomayim Synagogue Choir and Berlin-based Cantus Domus choir – backing vocals track 7)
  • Avi Avital – mandolin (track 2)
  • Jamie Thompson – drums (track 8)
  • Charlie Bisharat, Josefina Vergara, violin
  • Pietro Amato – baritone horn
  • Kobi Arditi – trombone
  • Romain Bly – trumpet
  • Jacob Braun, Alistair Sung – cello
  • Carlos de Jacoba – acoustic guitar
  • George Doering – baritone ukulele
  • Andrew Duckles – viola
  • Caimin Gilmore – double bass
  • Larry Goldings – flute, piano
  • Rob Humphreys – percussion
  • Richard Reed Parry , Mishka Stein, Dave Stone – bass
  • Georg Platz – clarinet
  • Zac Rae – bells, drums, ride cymbal, various keyboards, vibraphone, zither
  • Jason Sharp – saxophone
  • Maaike van der Linde – flute
  • Marlies VanGangelen – oboe
  • Patrick Watson – horn arrangements, synthesizer, organ,
19dec/190

Goudse Sportverkiezing

Woensdag 18 december was er weer het NOC*NSF Sportgala, het jaarlijkse feestje voor sportminnend Nederland. Sporters die je normaal gesproken in sporttenue of trainingsoutfit ziet hadden zich nu feestelijk in smoking of galajurk gehesen en flaneerden vrolijk over de rode loper. De zaal zat vol met (oud) topsporters, vrienden, familie en uiteraard met de onvermijdelijke bobo’s en BN’ers. Helaas waren niet alle genomineerde sporters om diverse redenen aanwezig en dat is toch jammer. Gelukkig waren de Nederlandse handbaldames wel aanwezig en gingen er terecht met de titel Sportploeg 2019 vandoor.

Wat mij dit jaar opviel was dat er minder discussie was over de genomineerden, maar misschien heb ik iets gemist. Een sportverkiezing blijft toch enigszins subjectief. Ik heb zo’n verkiezing wel eens een ‘kampioenschap appels en peren vergelijken’ genoemd.

Lokaal vinden er ook sportverkiezingen plaats, hoewel dit de laatste jaren niet altijd meer vanzelfsprekend is. In Bodegraven-Reeuwijk is het sportgala gesneuveld en in Gouda ging het in 2018 ook niet door. Maar op donderdagavond 20 februari 2020 is het weer feest, want de Goudse Sportverkiezing is terug van even weggeweest. Het Goudse Sportgala heeft zich de afgelopen jaren een plaats in de Goudse sportwereld verworven. En altijd gaven, tenzij ze in het buitenland verkeerden, bijna alle genomineerden acte de présence. Een teken dat de sporters het waarderen om genomineerd te zijn.

Ik mag ook deze keer weer juryvoorzitter zijn. Een grote eer. Samen met collega sportjournalisten en de VGSO mogen we er weer tegenaan. En omdat de sportieve prestaties over 2018 ook meetellen verwachten we veel nominaties, want er zijn in 2018 en in 2019 weer geweldige prestaties geleverd. Reageer dus massaal sportverenigingen! Maak het de jury maar lekker moeilijk.

Tenslotte wens ik u heel fijne feestdagen.

Gearchiveerd onder: Columns, Dé Weekkrant Geen reacties
16dec/190

Canon van de Goudse sportwereld

Tijdens de presentatie van het Gouds Sportakkoord vroeg de voorzitter van een Goudse sportvereniging me wanneer ik met een update van de Canon van de Goudse sportwereld zou komen. Ik had nl. in juni in mijn sportcolumn gesuggereerd dat de canon die ik op 25 oktober 2006 geschreven had na 13 jaar aan vernieuwing toe is. In 13 jaar is er op sportgebied in Gouda veel gebeurd en zijn er topprestaties geleverd.

Dus hier komt de nieuwe lijst van de 50 sporters (in alfabetische volgorde) die veel hebben betekend (en nog steeds betekenen) in de Goudse sportwereld.

Sarya Aarts, Naziem Akabbouz, Ted-Jan Bloemen, Bert Bouwer, Jan Bredie, Cees Brem, Bob Bron, Danielle de Bruijn, Joop Cabout, Paulien van Deutekom, Edith van Dijk, Mario den Edel, Robin van Galen, Ard Geelkerken, Arie van Gemeren, Bert Graafland, Ton de Gruyl, Duncan van Haaren, Bert Hertog, Ronald Hertog, Lieneke van den Heuvel, Martijn van IJzendoorn, Piet de Jong, Bastiaan de Knoop, Joop Kruisinga, Aafke van Leeuwen, Laura Molenaar, Walter de Mooij, Piet van Mullem, Pascal van Norden, Andrea Nuyt, G.W. Oussoren, Bertus Overkamp, Femke Pluim, Pim Pruschen, Remco Raghunath, Allard Schulenklopper, Dolf van der Speld, Bart van der Sprong, Julia van der Sprong, John Stubbe, Joy Stubbe, Ingrid Veenhuis, Boy Vogelzang, Stephen de Vries, Reinier Walthie, Tosca de Wit, Roland van Zuilen en Jaap Zweere.

Het opstellen van een lijst kan vast rekenen op instemming maar ook op kritiek. Waarom die wel en die niet. Ik ben zo eerlijk te zeggen dat persoonlijke voorkeuren ook een rol spelen. Desondanks heb ik geprobeerd een goede doorsnee van de prachtige Goudse sporthistorie te presenteren. En als u het er niet mee eens bent, dan weet u mij vast wel te vinden.

 

Gearchiveerd onder: Columns, Dé Weekkrant Geen reacties
14dec/190

Phil Bee’s Freedom – Live at Moulin Blues

Zanger Phil Bee (Phillippe Bastiaans) is op 1 december 1958 geboren in Jemappes, een deelgemeente van Bergen in de Belgische provincie Henegouwen. Later verhuist hij naar Margraten in Limburg. Hij begint zijn muzikale carrière in 1990 in coverbands en in 1996 wordt hij zanger bij Doctor Rhythm. Weer later wordt hij lid van de tributeband The Hendrix Files. In 2004 vormt hij zijn eigen band Phil Bee and the Buzztones. Met deze band maakt hij twee albums. In 2009 maakt Phil Bee, inmiddels met zijn nieuwe band King Mo, een grote tournee door Nederland en België. Van King Mo verschijnen twee albums.

In 2013 ontbindt Phil Bee zijn band King Mo en formeert zijn nieuwe band Freedom. In 2014 komt van hen het album Caught live uit. In 2015 worden zanger Phil Bee en gitarist John F. Klaver bekroond met een Dutch Blues Award en in 2016 wint Pascal Lanslots de Dutch Blues Award voor beste toetsenist. In 2016 verschijnt ook Memphis moon, het eerste studioalbum van Phil Bee’s Freedom.

Op 4 mei 2019 treedt Phil Bee’s Freedom op tijdens het Moulin Blues Festival in het Limburgse Ospel, al meer dan 35 jaar een toonaangevend bluesfestival in Nederland en dat wereldwijd aanzien geniet.

Opnamen van dit concert zijn begin november uitgebracht op cd en dvd. Het album Live at Moulin Blues begint lekker swingend met Down the line, een nummer van hun album Memphis moon. Your love, een nummer van hun meest recente album Home, is een midtempo gedreven gezongen blues met een strakke ritmesectie, spetterende gitaren en een wervelende orgelsolo. Down don’t bother me is een cover van Mike Mattison van de Tedeschi Trucks Band. Een fraaie soulblues van grote klasse met striemende gitaren en een prachtige slide van Stef Paglia. Met ‘het wordt een mooie dag, de zon gaat schijnen’ kondigt Phil Bee Got to get better in a little while aan. In deze cover van Eric Clapton uit de tijd van Derek & the Dominoes, zijn funky gitaren, een vette bassolo en gedreven zang te horen. Een van de hoogtepunten is Soulshine, een schitterende ballad van Warren Haynes van The Allman Brothers uit 1994. Het is 8 ½ minuut genieten en met de lyrische en gierende gitaren worden The Allman Brothers bijna naar de kroon gestoken. In het bluesy Power of love mag Pascal Lanslots zich weer helemaal uitleven. Spetterend gitaarwerk is er daarna weer in Crosstown traffic van Jimi Hendrix. Dan is het tijd voor een kippenvelmoment als Phil Bee speciaal applaus vraagt voor zijn bluesmaatje Bert Reinders uit Meppel en hij draagt One last kiss op aan iedereen die er niet meer is en waar we veel van houden. One last kiss begint met gedragen orgelklanken, en na een ingetogen begin ‘explodeert’ het nummer in een bad van gitaren en keys om tenslotte weer ingetogen te eindigen. Deze indrukwekkende en ontroerende ballad vormt het absolute hoogtepunt van het album. Het slotakkoord is Big legged woman (with a short, short mini skirt). Dit nummer van Israel Tolbert en vooral bekend geworden door Freddie King, is een uitstekende funky uitsmijter, met een fantastische orgelsolo, een vlammende gitaarsolo van Paglia en soulvolle backing vocals.

Conclusie: Degenen die er in Ospel niet bij waren kunnen op dit fantastische album horen wat ze gemist hebben.

Tracks cd:

  1. Down the line
  2. Your love
  3. Down don’t bother me
  4. Got to get better in a little while
  5. Soulshine
  6. Power of love
  7. Crosstown traffic
  8. A salute to Bert (intro to One last kiss)
  9. One last kiss
  10. Big legged woman

Line-up;

  • Phil Bee - zang
  • Guy Smeets – gitaar
  • Stef Paglia – gitaar
  • Pascal Lanslots – keyboards
  • Arie Verhaar – drums,
  • Carlo van Belleghem – bas
  • Tarah Ouwenkerk – backing vocals
  • Nicole Verouden – backing vocals

 

12dec/190

Michael Kiwanuka – Kiwanuka

De Britse singer-songwriter Michael Samuel Kiwanuka is geboren op 3 mei 1987 in Londen als zoon van Oegandese ouders die het regime van de Oegandese dictator Idi Amin ontvlucht zijn. Michael Kiwanuka groeit op in Muswell Hill in Londen, bezoekt daar de Fortismere School en gaat in 2005 studeren aan de Universiteit van Westminster. Hij wordt sessiegitarist bij Chipmunk en Bashy en begeleidt Adele tijdens haar Adele Live Tour in 2011. In datzelfde jaar tekent Kiwanuka een contract bij Polydor Records en in 2012 verschijnt zijn debuutstudioalbum. Dit album, Home again, wordt lovend ontvangen en dat geldt in 2016 ook voor de opvolger Love & hate. De albums zijn een commercieel succes en de naam Michael Kiwanuka is gevestigd.

In november jl. kwam het nieuwe album van Michael Kiwanuka uit. Het album, simpelweg Kiwanuka getiteld, is wederom geproduceerd door de Amerikaanse producer Danger Mouse, die o.a. wereldwijd bekend werd als de helft van het hiphopduo Gnarls Barkley (hit Crazy).

Met You ain’t the problem opent het album swingend, met veel percussie en backing vocals. In het funky en lekker rockende Rolling zijn fraaie baslijnen te horen. Dat Kiwanuka een uitstekende zanger is bewijst hij vervolgens in de mooie gospel I’ve been dazed. En dat bewijst hij hierna opnieuw in de met veel strijkers opgesierde ballad Piano joint (this kind of love). Another human being is een heel kort nummer met serene pianoklanken, geluidseffecten en ‘duistere’ vocalen. De soulballad Living in denial, met heerlijke backing vocals, lijkt rechtstreeks uit de jaren ’70 van de vorige eeuw weggelopen.

Hero is een song over Fred Hampton, een 21-jarige Black Panther activist, die op 4 december 1969 in Chicago werd vermoord. Het intro van het nummer begint met een akoestische gitaar en ingetogen zang, maar al snel wordt het tamelijk stevig met gruizig gitaarwerk. Ronduit een parel is Hard to say goodbye. Veel tempowisselingen van ingetogen naar stevig, uitstekende zang, backing vocals en hemelse strijkers. Finale days wordt gekenmerkt door prachtig pianospel en in het ‘slepende’ Interlude (loving the people) zijn weer de duistere vocalen te horen. Solid ground is weer een prachtig gezongen en fraai geïnstrumenteerde ballad. Het slotnummer Light is weer rijk georkestreerd en  derhalve een sterke afsluiter van het album.

Conclusie: Kiwanuka is een pachtplaat, een streling voor het oor.

Tracks cd:

  1. You ain’t the problem
  2. Rolling
  3. I’ve been dazed
  4. Piano joint (This kind of love intro)
  5. Piano joint (This kind of love)
  6. Another human being
  7. Living in denial
  8. Hero (intro)
  9. Hero
  10. Hard to say goodbye
  11. Final days
  12. Interlude (Loving the people)
  13. Solid ground
  14. Light

Line-up;

  • Michael Kiwanuka – zang, bas, akoestische gitaar, bas, elektrische gitaar, Hammond, percussie, piano, synthesizer
  • Nathan Allen – percussie
  • Paul Boldeau, James Casey, Yolanda Greaves, Jasmine Muhammed, Ladonna Harley Peters, Saundra Williams – backing vocals
  • Kadeem Clarke – keyboards, piano, synthesizer, wurltizer
  • Danger Mouse – drums, (elektrische) gitaar, keyboards, orgel, percussie, tamboerijn, backing vocals
  • Rosie Danvers – string arrangementen
  • Graham Godfrey – percussie
  • George Hogg – trompet
  • Inflo – drums, (elektrische) gitaar, harparrangementen , keyboards, piano, orgel, percussie, synthesizer, backing vocals
  • Jean Kelly – harp
  • Cloe Vincent – fluit
  • The Wired Strings – string arrangementen
9dec/190

John F. Klaver Band – Organic & sustainable sessions vol. 1

John F. Klaver begint al op zijn 7e met gitaar spelen. Zijn inspiratiebronnen zijn o.a. Gary Moore, Robben Ford, Matt Schofield, Jimi Hendrix en Derek Trucks. Klaver gaat op een gegeven moment in de VS studeren, neemt privé gitaarlessen en studeert daar ook muziektheorie. Terug in Nederland krijgt hij aan het Amsterdamse conservatorium lessen van Jesse van Ruller, Martijn van Iterson en Eef Albers. In 2007 start hij zijn eigen band, The John F. Klaver Trio, later omgedoopt in The John F. Klaver Band. Hun debuutalbum Jetpepper verschijnt in 2008. De band speelt op veel grote festivals zoals Moulin Blues, IBC Memphis, EBC Berlijn, Big Rivers and Jazz in Juketown en staat in het voorprogramma van o.a. Johnny Winter, Dana Fuchs en Matt Schofield.

Eind november 2019 kwam het nieuwe album van de John F. Klaver Band uit. Op dit album, Organic & sustainable sessions vol. 1 laat Klaver volgens zeggen horen hoe duurzaam muziek kan zijn en hoe organisch deze kan klinken. De acht nummers op het album moeten dit concept ondersteunen.

Het album opent met de lekkere stevige rocker Get what you deserve, een cover van The Derek Trucks Band. Vet gitaarwerk, een onverstoorbare ritmesectie, golvende keys en zang van de van The voice of Holland bekende Chris Hordijk. Just kissed my baby is een cover van The Meters. In dit aanstekelijke funknummer is een mooie gastrol weggelegd voor de Amerikaanse zanger en mondharmonicaspeler Tollak Ollestad. De Britse zanger-gitarist Ian Siegal neemt de vocalen voor zijn rekening in de bluesy shuffle Little by little. In deze Junior Wells cover tovert Klaver lekkere riffs uit zijn gitaar naast een bad van orgeltonen. De Bill Evans cover Cool Eddie is een funky jazzy instrumental, met een strakke ritmesectie, gitaar, sax en een fantastische hammond. Een pompende bas en verschroeiende gitaarlicks bepalen de door Nesbert jr. Hooper en Will Jennings geschreven midtempo bluesrocker Never make your move too soon. Fantastische gitaarduels tussen Klaver en de Amerikaanse gitarist Josh Smith zijn te horen in de funky instrumentale bluesrocker The Prince, een nummer van Larry Carlton. Curtis Mayfield’s Move on up swingt de pan uit en naast fraai gitaarspel van Klaver is in deze instrumental de absolute hoofdrol weggelegd voor Pascal Lanslots op hammond. Met het door de Canadese rootsrocker Joey Landreth geschreven Joey’s groove wordt het album  lekker bluesy instrumentaal afgesloten.

Conclusie: Organic & sustainable sessions vol. 1 is een fantastisch album en ik kijk vol verlangen uit naar vol. 2.

Tracks cd:

  1. Get what you deserve
  2. Just kissed my baby
  3. Little by little
  4. Cool Eddie
  5. Never make your move too soon
  6. The prince
  7. Move on up
  8. Joey’s groove

Line-up;

  • John F. KIaver – gitaar, zang
  • Pascal Lanslots – hammond SKX
  • Robert-Jan van Schoonacker – drums
  • Iris Sigtermans – bas

Gastmusici:

  • Chris Hordijk – zang (track 1)
  • Tollak Ollestad – zang, harmonica, keys (track 2)
  • Ian Siegal – zang (track 3)
  • Efraim Trujilo – sax (track 4)
  • Josh Smith – gitaar (track 6)

 

9dec/190

Gouds Sportakkoord

Het Gouds Sportakkoord is klaar!’, luidde de eerste zin van het persbericht dat de gemeente Gouda verspreidde. Het uitroepteken achter deze zin doet vermoeden dat met heel blij is met dit akkoord. Dit lokale sportakkoord is een gezamenlijk product van de gemeente Gouda, Sport.Gouda, sportverenigingen, welzijnsinstanties, gezondheidszorg, onderwijs en Goudse ondernemers.

Ik was vorige week dinsdag een van de vele belangstellenden in Rederij de Vrijheid op GOUDAsfalt waar het Gouds Sportakkoord officieel ten doop werd gehouden en door veel partijen letterlijk werd ondertekend. Wethouder Bunnik van Sportzaken onderstreepte het belang van dit akkoord. Verbinding is een woord dat veelvuldig viel. Sport en bewegen in zijn vele verschijningen. Ook de topsport wordt niet vergeten en ik wil niet zeggen dat dit met een ambassadeur als John Stubbe meteen wordt ‘geregeld’, maar het scheelt toch een slok op een borrel als je er zo’n bevlogen local hero bij hebt.

Het Gouds Sportakkoord heeft vijf pijlers waarin veel ambities worden uitgesproken en acties worden aangekondigd. Op een aantal gebieden zijn al meerdere acties uitgevoerd, zoals bij de sportverenigingen AV Gouda en GC & FC Olympia. En in het onderwijs krijgen leerlingen van ZMLK De Ark, CSG Goudse Waarden en OBS De Kas mee wat een gezonde leefstijl is en hebben deze scholen inmiddels het predikaat Gezonde School aan de muur hangen.

De plannen zijn er dus en aan goede bedoelingen ontbreekt het niet. Maar voor niets gaat de zon op en zoals alles kosten ook deze plannen geld. Maar het ministerie van VWS is zo vriendelijk om zowel in 2020 als in 2021 € 40.000 ter beschikking te stellen. En bij dit uitvoeringsbudget zal het hopelijk niet blijven. Nu mogen ‘wij’ de prioriteiten gaan stellen. Een mooie klus.

 foto Pim Mul

Gearchiveerd onder: Columns, Dé Weekkrant Geen reacties