Gerritschinkel.nl Columns & meer

Robbie Robertson – Sinematic

De naam Robbie Robertson zal de muziekliefhebber natuurlijk niet vreemd in de oren klinken. Deze op 5 juli 1943 in Toronto geboren zanger-gitarist sluit zich op 15-jarige leeftijd aan bij de band van Ronnie Hawkins. In 1966, bij de opnamen van het legendarische album The Basement Tapes van Bob Dylan, wordt de naam van de begeleidingsband veranderd in The Band. Met The Band heeft hij een groots oeuvre opgebouwd. Nadat Robertson The Band heeft verlaten begint hij een solocarrière. In 1987 verschijnt zijn eerste soloalbum Robbie Robertson. Op dit album, dat hij samen met Daniel Lanois produceert, staat ook Somewhere down that crazy river, dat in 1988 een grote hit wordt.

Na acht jaar kwam er vorige maand weer een nieuw album van Robbie Robertson uit. Sinematic is de opvolger van het uit 2011 stammende How to become clairevoyant. Het nieuwe album bevat 13 tracks en Robertson heeft het zelf geproduceerd.

Het openingsnummer I hear you paint houses is een song uit de soundtrack The Irishman van Martin Scorsese, een film met o.a. Robert de Niro en Al Pacino. De film is gebaseerd op het boek I hear you paint houses van de Amerikaanse schrijver Charles Brandt uit 2004. We horen de raspende stem van Robertson in een duet met Van Morrison. In Once we were brothers, een song over het uit elkaar groeien van mannen (The Band?), komt de zang van Robertson al een heel klein beetje in de richting van de latere Leonard Cohen. In Dead end kid, een autobiografisch nummer over zijn jeugd in Toronto, krijgt Robertson vocale assistentie van de Ierse zanger/gitarist Glen Hansard. Het wah wah gitaarwerk van Robertson is prima. Na het broeierige bluesy Hardwired komt Walk in beauty way dicht in de buurt van zijn vroegere hit Somewhere down that crazy river. Deze schitterende song is vooral een genot voor het oor door de mooie, soms bijna fluisterende zang van Laura Satterfield, de dochter van Precilla Coolidge, de zuster van Rita Coolidge. Glen Hasard is vocaal weer aanwezig in het bluesy Let love reign, waarin naast de backing vocals het lekkere basspel opvalt. Fraai is de wah wah gitaar van Robertson weer in Shanghai blues, een broeierige blues over de koning van de onderwereld met bloed aan zijn handen. Wandering souls is een korte instrumental en in de ballad Street serenade verdrinkt de gruizige zang van Robertson bijna in een bad van keyboards. The shadow verhaalt over het radiodrama waarin Orson Wells en Lamont Cranston de revue passeren. Na Beautiful madness en Praying for rain, dat zich weer in de richting van Leonard Cohen beweegt, is het tijd voor een indrukwekkend instrumentaal slotakkoord. In het Pink Floyd achtige fraai georkestreerde Remembrance wordt een ode gebracht aan Paul Allen, medeoprichter van Microsoft. Mondharmonica, straf drumwerk van meesterdrummer Jim Keltner en gastrollen van Doyle Branhall II op gitaar en Derek Trucks op slide. Ook dit nummer is in de soundtrack van The Irishman van Scorsese te horen.

 

Conclusie: Met Sinematic heeft Robbie Robertson een meeslepend album met mooie verhalen aan zijn toch al fraaie catalogus toegevoegd.

Tracks cd:

1. I hear you paint houses
2. Once were brothers
3. Dead end kid
4. Hardwired
5. Walk in beauty way
6. Let love reign
7. Shanghai blues
8. Wandering souls
9. Street serenade
10. The shadow
11. Beautiful madness
12. Praying for rain
13. Remembrance

Line-up:

• Robbie Robertson – zang, gitaar, keyboards
• Howie B – keyboards
• Doyle Bramhall II – gitaar
• Citizen Cope – backing vocals
• Chris Dave – drums
• George Doering – gitaar
• Reggie Hamilton – bas
• Glen Hansard – zang
• Joe Hirst – keyboards
• Alfie Jurvanan – gitaar, backing vocals
• Jim Keltner – drfums
• Randy Kerber – keyboards, orgel
• Robbie Lackritz – backing vocals
• Van Morrison – zang
• J.S. Ondara – backing vocals
• Pino Palladino – bas
• Martin Pradler – keyboards
• Laura Satterfield – zang
• Derek Trucks – slide
• Felicity Williams – gitaar, backing vocals
• Jim Wilson – keyboards
• Frederic Yonnet – harmonica