Gerritschinkel.nl Columns & meer

25sep/190

Martin Harley – Roll with the punches

De Britse singer-songwriter en gitarist Martin Harley (1975) is geworteld in de akoestische blues-, roots- en Americanascene. Hij toert met o.a. James Morrison door Engeland en staat op het podium met Kate Walsh, Bo Diddley en Alanis Morrisette. Hij treedt op tijdens volksfestivals in Edmonton, Canmore en Calgary in Canada en op het befaamde Glastonbury. In 2018 wordt Harley genomineerd als instrumentalist van het jaar bij de Americana Music Awards.

Maar dit jaar verandert Harley van stijl. Hij verwijst hierbij naar Muddy Waters “I’m ready to make a bigger noise…..Muddy Waters invented electricity right?”. Harley vond dus dat hij toe was om een groter geluid te maken. En dat is op zijn nieuwe album Roll with the punches duidelijk te horen. Het album is opgenomen in een afgelegen kapel diep in de wildernis van Pembrokeshire, een graafschap in het zuidwesten van Wales. Producers zijn Harley en drummer Harry Harding die ook op het album is te horen. Verder wordt Harley begeleid door de Australische bassist Rex Horan en de Britse pianist-organist Jonny Henderson.

De verandering van stijl is in het openingsnummer, tevens eerste single, Roll with the punches meteen duidelijk te horen. Elektrische countryblues, met een lekkere slide achter een muur van Hammond tonen. Ook in de mooie ballad Marguerite laat Harley horen dat hij geweldig slide kan spelen, terwijl Henderson weer strooit met zijn Hammond noten. Hotel Lonely is een funky rocker en Brother een ingetogen ballad, met halverwege weer een fraaie slidesolo. If tears were pennies is rudimentaire countryblues dat aan het eind rockend ‘explodeert’. “BB King is dead and gone, but the thrill is still going strong, sweet Lucille never lied to me, that’s the way it’s got to be”. Met deze, zeg maar liefdesverklaring aan BB King en diens gitaar Lucille, opent het strak gespeelde I’d rather be lucky than rich. In de instrumental Clarbeston resonation bewijst Harley weer een geweldige slidegitarist te zijn. Het melodieuze Shanghai brengt ons in de sferen van New Orleans, met Dr. John achtig pianospel van Henderson en weer vet slidewerk. Na de countryblues Putting down roots wordt het album spetterend afgesloten met de snelle gospelachtige funky gitaarrocker The time is now, waarin Henderson in het refrein weer een bak orgeltonen over de luisteraar uitstort.

Conclusie: “Verandering van spijs doet eten” luidt het spreekwoord. Wat de ‘oude’ fans van Harley vinden van de stijlverandering van Martin Harley weet ik niet, maar mij bevalt dit nieuwe album prima.

Tracks:

  1. Roll with the punches
  2. Marguerite
  3. Hotel Lonely
  4. Brother
  5. If tears were pennies
  6. I’d rather be lucky than rich
  7. Clarbeston resonation
  8. Shanghai
  9. Putting down roots
  10. The time is now