Joe Louis Walker – Viva Las Vegas Live
Blueszanger en –gitarist Joe Louis Walker (25 december 1949, San Francisco), loopt al ruim een halve eeuw rond in de bluesscene. Hij komt uit een muzikale familie en komt zo in aanraking met de muziek van bluesgitaristen als T-Bone Walker en B.B. King en boogiewoogie pianisten Meade Lux Lewis, Amos Milburn en Pete Johnson. Joe krijgt zijn eerste gitaar als hij pas acht jaar is. Later wordt hij beïnvloed door soulzangers als Wilson Pickett, James Brown en Otis Redding. In zijn tienerjaren speelt hij al met o.a. John Lee Hooker, Buddy Miles, Otis Rush, Thelonius Monk, Willie Dixon, Muddy Waters, James Cotton, Steve Miller en John Mayall. Walker krijgt meerdere prijzen waaronder een Grammy Award en hij is opgenomen in de Blues Hall of Fame. Het debuutalbum van Joe Louis Walker, Cold is the night, komt in 1986 uit. Daarna volgen er met grote regelmaat nieuwe albums.
Vorige maand verscheen het nieuwste (25e) album van Joe Louis Walker, Viva Las Vegas Live, een live album met opnamen van een concert dat hij gaf tijdens zijn Amerikaanse tour van 2018 in Boulder Station Casino in Las Vegas, Nevada.
Na de aankondiging ‘Ladies and gentlemen, give a huge welcome to Blues Hall of Fame legend and Grammy Award winner Joe Louis Walker’, ramt de ritmesectie er meteen fel in met de uptempo bluesrocker I’m not messin’ around. Met verder een pianosolo en felle gitaarlicks is de toon gezet. Flonkerend pianospel van Bruce Bears is daarna te horen in de lange midtempo blues Young girls blues. De ruim 16 minuten durende bluesstandard Sugar mama draagt Walker op aan ‘all the women in the house’. De eerste zes minuten van deze slowblues wordt gekenmerkt door intens en soms verschroeiend gitaarwerk. Na een mondharpsolo treedt even de rust in om weer intens te eindigen. De heavy bluesrocker Do you love me begint met een felle gitaarsolo waarna de band na enkele minuten invalt en er lustig op los rockt. Walker roept in de traditional In the morning met zijn intense zang gelijkenis op met Robert Cray. Backing vocals en een fraaie lange orgelsolo stuwen dit nummer naar grote hoogte. Uitbundige zang is er in de gospel Soldier for Jesus en Bruce Bears is daarna in topvorm met zijn lange wervelende orgelsolo in het funky You don’t love me girl. Black & blue wordt ruim 10 minuten uitgesponnen met sterke zang en een bijtende gitaarsolo. Na de heavy rocker Too drunk to drive drunk met een bonkende ritmesectie, een spetterende gitaarsolo en een tinkelende pianosolo wordt besloten met Like it this way. In deze door Danny Kirwin geschreven boogie van Fleetwood Mac uit 1969 mag ieder bandlid naar hartenlust soleren. En nadat Joe Louis Walker er als laatste nog even een vlammende gitaarsolo uitgooit is het over. ‘Thank you and good night’.
Conclusie: Boeiend, opwindend, meeslepend en zinderend zijn woorden die van toepassing zijn op dit album van Joe Louis Walker.
Tracks:
- I’m not messin’ around
- Young girls blues
- Sugar mama
- Do you love me
- In the morning
- Soldier for Jesus
- You don’t love me girl
- Black & blue
- Too drunk to drive drunk
- Like it this way
Line-up:
- Joe Louis Walker – zang, gitaar
- Bruce Bears – piano, orgel, zang
- Lenny Bradford – bas, zang
- Dorian Randolph – drums, zang
Volkshelden
‘Wat een held’. Deze kwalificatie hoorde je de afgelopen dagen veel en was bedoeld voor Maarten van der Weijden, de stoere zwemmer die in deze tropische dagen door Friesland zwom. Vorig jaar strandde zijn poging om Leeuwarden te bereiken, maar dit jaar is zijn exercitie geslaagd. Om 19.30 uur bereikte hij maandag lachend de finish. Dionne Stax hoefde hem niet eens over de streep te sleuren. De helletocht van 195 kilometer was volbracht. Nederland, maar vooral Friesland juichte. Geen ijs en toch een Elfstedentocht.
Ik heb bewondering voor het lef van Maarten van der Weijden. En vooral voor het doel van zijn tocht, geld ophalen voor kankeronderzoek. Dit doel heiligt alle middelen. Maar ergens moet er toch wel een steekje los zitten aan Maarten want je maakt mij niet wijs dat het gezond is om je lichaam zo af te beulen.
Ik noem Maarten dan ook geen held in de officiële betekenis van het woord, maar een volksheld. Helden hebben, uitzonderingen daargelaten, eeuwigheidswaarde en bij volkshelden is er vaak sprake van dagkoersen. De Oranjeleeuwinnen worden opgehemeld als de nieuwe voetbalsterren. Maar als ze geen wereldkampioen worden zullen hun sterren snel minder gaan stralen. De volksheldenstatus van Tom Dumoulin staat op een laag pitje. En de Feyenoorders die twee jaar geleden landskampioen werden kunnen nu geen goed meer doen.
Ik ben niet iemand die zich snel ‘verliest’ in een aanbidding maar heb toch sympathie voor volkshelden als Maarten van der Weijden. Een voor al die deelnemers aan de Roparun, de Alpe d’HuZes en de SamenLoop voor Hoop Groene Hart. Deze deelnemers vinden zich wellicht zelf geen volkshelden, maar hun hart zit op de juiste plek. En dan ben je voor mij een volksheld.
foto Marianka Peters