Gerritschinkel.nl Columns & meer

The Band – Music from Big Pink (50th Anniversary edition)

The Band begint onder de naam The Hawks als begeleidingsband van rockabillyzanger Ronnie Hawkins. In 1965 worden Robbie Robertson, Richard Manuel, Garth Hudson, Rick Danko en Levon Helm door Bob Dylan gevraagd voor diens beruchte concertenreeks die de transitie van Bob Dylan als folkie naar rocker inluidt. Als Dylan in 1966 een motorongeluk krijgt en voor lange tijd is uitgeschakeld, trekt The Band zich noodgedwongen terug in Big Pink, een huis in Woodstock, New York. In dit huis, dat over een grote kelder beschikt, maakt The Band naar hartenlust muziek en worden tientallen uren aan materiaal opgenomen. Als Dylan eind 1967 terugkeert nemen zij samen nog vele uren muziek op. Opnamen van die sessies verschijnen in 1975 officieel op het beroemde album The Basement Tapes.

In Big Pink neemt The Band ook hun debuutalbum Music from Big Pink op, dat op 1 juli 1968 verschijnt. Vorige maand verscheen er een fraaie jubileumeditie van dit debuutalbum (en voor de echte diehard fans een super-de-luxe box), geremixt en aangevuld met vijf bonustracks van de Big Pink Sessions en een nooit eerder uitgebrachte acapella versie van I shall be released. De producer van de zeer heldere nieuwe stereomix is Bob Clearmountain, bekend van de productie van platen van o.a. Bruce Springsteen, The Rolling Stones en David Bowie.

Een van de opvallendste feiten bij The Band is de veelzijdigheid van de musici. De bandleden spelen allemaal meerdere instrumenten. Vooral de klassiek opgeleide Garth Hudson is buitengewoon veelzijdig en de band heeft in bassist Rick Danko, pianist Richard Manuel en drummer Levon Helm uitstekende zangers. Robbie Robertson is de voornaamste componist en tekstschrijver.

Richard Manuel neemt meestal met zijn enigszins klagelijke zang de leadvocals voor zijn rekening in ballads als Tears of rage, In a station, Lonesome Suzie en We can talk, maar ook Rick Danko’s zang in ballads als Caledonia mission en het schitterende Long black veil is voortreffelijk. Met The weight, met zang van afwisselend Helm en Danko, had The Band een hit die al sinds 1999 in de jaarlijkse Top 2000 van Radio 2 staat. Dit door Robbie Robertson geschreven nummer is door velen gecoverd zoals Van Morrison, The Staple Singers, Little Feat, The Black Crows, Aretha Franklin, Joe Cocker en The Allman Brothers Band. Garth Hudson bewijst zijn virtuositeit met zijn fameuze orgelsolo in Chest fever. Lekker gitaarwerk van Robertson is te horen in het door Danko gezongen This wheel’s on fire, dat in 1968 een wereldhit werd van Julie Driscoll, Brian Auger & Trinity. Een van de mooiste songs is de ballad I shall be released, met de prachtige zang en piano van Manuel en de fraaie backingvocals.

Dan de bonustracks. Yazoo street scandal is een blues met de gedreven zang van Levon Helm. Tears of rage en Lonesome Suzie zijn alternate takes van het originele album en de alternate take van Long distance operator verscheen in 1975 op The Basement Tapes van Bob Dylan & The Band. Big Bill Broonzy’s blues Key to the highway krijgt hier een door Helm gezongen midtempo uitvoering. Ronduit kippenvel veroorzaakt tenslotte een ingetogen acapella versie van I shall be released.       

Conclusie: Ook na 50 jaar blijft Music from Big Pink een topalbum dat door de inbreng van producer Bob Clearmountain op een nog hoger niveau is getild.

Tracks:

1. Tears of rage
2. To kingdom come
3. In a station
4. Caledonia mission
5. The weight
6. We can talk
7. Long black veil
8. Chest fever
9. Lonesome Suzie
10. This wheel’s on fire
11. I shall be released

Bonuestracks:

12. Yazoo street scandal
13. Tears of rage (alternate take)
14. Long distance operator (alternate take)
15. Lonesome Suzie (alternate take)
16. Key to the highway (outtake)
17. I shall be realeased (acapella)

Line up:

• Robbie Robertson – elektrische- en akoestische gitaar, zang
• Rick Danko – bas, fiddle, zang
• Levon Helm – drums, tamboerijn, zang
• Garth Hudson – orgel, piano, clavinet, sopraan- en tenorsaxofoon
• Richard Manuel – piano, orgel, drums, zang

Mat Walklate – Sea of blues

Mat Walklate is een uiterst actieve professionele muzikant en muziekleraar. Zijn belangrijkste muziekinstrument is de mondharmonica, maar hij speelt ook gitaar, fluit en uillearnn pijpen. Walklate’s muziek omvat veel stijlen, van blues, bluegrass, americana en ska tot traditionele Ierse volksmuziek.

Hij maakt naast soloalbums (Cold in april), een album met traditionele en Ierse volksmuziek, o.a. platen met de Ierse gitarist Dick Farrelly (Keep it clean) en The House Devils (Crossing the ocean).

In 2014 ontmoet Walklate in Manchester de al jaren in Engeland wonende Siciliaanse gitarist Paolo Fusch en met hem heeft hij naar eigen zeggen een ‘partner in crime’ gevonden.

Vorige maand verscheen er weer een nieuw album van Mat Walklate met elf nieuwe composities. Op dit album Sea of blues is uiteraard ook gitarist Paolo Fusch te horen en maakt een groot aantal gastmuzikanten hun opwachting. Het openingsnummer, de uptempo funky blues Could have been begint met de pompende bastonen van Bo Lee waarna al snel de felle mondharmonica van Walklate invalt. Walklate leeft zich vervolgens helemaal uit in de instrumental Playing with myself boogie. Tom Attah speelt slide in de rudimentaire harmonicablues The sun never shines en Paolo Fusch trekt naast de huilende mondharp van leer in de gruizige blues So deep in trouble. In Exactly what you need is de pompende bas van Bo Lee weer prominent aanwezig en excelleert Walklate weer met schitterende harpsolo’s. In de countryblues Swimming pool heeft Walklate geen begeleiders nodig en begeleidt hij zichzelf op mondharp en gitaar. In de ska blues Modest man komen de keys van Justin Sheam er bij en is bassist Bo Lee weer schitterend op dreef. Een van hoogtepunten van het album is de ruim zeven minuten durende gospelblues Rivers of Jordan. Louter zang en mondharp. Fantastisch. Paolo Fusch tovert een indringende solo uit zijn gitaar in het met veel percussie en een luie slepende mondharp versierde Out of the sun. Veel percussie komt er ook aan te pas in de boogie Answer your phone, met een fluitsolo van Walklate. Het album wordt besloten met de heerlijke uitsmijter Dubbed and burning, een reggae achtige instrumental met de fraaie ritmesectie Bo Lee en Stevie Oakes, scheurende mondharpsolo’s en Calypso George op gitaar.

Conclusie: Liefhebbers van harmonicablues moeten dit album onverwijld aanschaffen. Aanrader!

Tracks:

1. Could have been
2. Playing with myself boogie
3. The sun never shines
4. So deep in trouble
5. Exactly what you need
6. Swimming pool
7. Modest man
8. Rivers of Jordan
9. Out of the sun
10. Answer your phone
11. Dubbed and burning

Line up:

• Mat Walklate – zang, gitaar, mondharmonica, fluit (track 10), percussie (track 10)
• Paolo Fusch – gitaar (track 1, 4, 5, 7, 9), bas (track 9)
• Bo Lee – bas (track 1, 5, 7, 11)
• Adam Dawson – drums (track 1, 7), percussie (track 5)
• Tom Attah – gitaar (track 3, 10), percussie (track 10)
• Justin Sheam – keys (track 7, 11)
• Rachel Lasham – percussie (track 9)
• Laurie Agnew – percussie (track 9)
• Calypso George – gitaar (track 11)
• Stevie Oakes – drums, percussie (track 11)

Anthony Geraci – Why did you have to go

Anthony Geraci (1954, New Haven, Connecticut) was op zijn 4^e al in de ban van de piano. Zijn ouders kochten een Kimball Grand Piano voor de jonge Anthony en zijn moeder zorgde er voor dat hij pianoles kreeg aan The Neighborhood School of Music. Geraci is nu een veteraan in de Amerikaanse muziekscene en heeft in de loop der jaren met heel veel bluesartiesten gespeeld. En als je Muddy Waters, Big Joe Turner, J.B. Hutto, Otis Rush, Jimmy Rogers, Big Mama Thornton, BB King, Buddy Guy, Van Morrison, J. Geils, Hubert Sumlin, Steve Miller en Chuck Berry hebt begeleid dan heb je je sporen verdiend. Geraci is een origineel lid van Sugar Ray and the Bluetones en van Ronnie Earl and The Broadcasters. In 2008 werd hij genomineerd voor twee W.C. Handy Awards. Voor zijn album Fifty shades of blue uit 2016 kreeg hij drie nominaties (Album of the Year, Traditional Album of the Year en Song of the Year voor het titelnummer). Geraci werd ook genomineerd voor de prestigieuze Pinetop Perkins Piano Player of the Year Award.

Op 21 september 2018 verschijnt er een nieuw album van deze gelauwerde pianist. Op Why did you have to go staan 13 nieuwe songs en Geraci heeft weer een keur van gastmusici om zich heen verzameld. Het openingsnummer Why did you have to go is een spetterende soulblues met blazers, droge zang van Sugar Ray Norcia en een vette gitaarsolo van Monster Mike Welch. Naast Welch is op de uptempo bluesrocker Don’t the grass look greener ook gitarist Kid Ramos te horen naast de indringende stem van Sugaray Rayford. Na de boogie Fly on the wall, met gastzanger Willie J. Laws, en de slowblues Angelina, Angelina, met heerlijke pianosolo’s en de indringende zang van Rayford, duiken we de sfeer van New Orleans in met Long way home. Weer dat lekkere Dr. John achtige pianospel van Geraci en een knetterende trompetsolo van Doug Woolverton. Two steps away from the blues is een prachtige jazzy ballad met de fraaie enigszins hese zang van Michelle ‘Evil gal’ Willson. Opwindend is daarna Time’s running out, met Sugar Ray Norcia nu ook op mondharmonica en naast Mike Welch is Ronnie Earl op gitaar te horen. Willie J. Laws tweede bijdrage is op de prachtige slowblues Baptized in the river Yazoo, naast de piano van Geraci die ongetwijfeld een groot fan was van de legendarische Otis Spann. Dennis Brennan is de vocalist in de pianoblues Too many bad decisions en Michelle Willson en Brian Templeton zijn de vocalisten in de soulblues What about me. Welch’ vette gitaarlicks geven naast de hese stem van Brennan kleur aan de boogie Hand you your walking shoes. Het hoogtepunt van het album is de ruim 9 minuten durende slowblues My last good-bye met Norcia’s huilende mondharp, het ingetogen gitaarspel van Ronnie Earl en Mike Welch en het Otis Spann achtige pianospel van Geraci. Het eindschot is de jazzy instrumental A minor, affair. Een trompetsolo, een scheurende saxsolo, een gitaarsolo van Ramos, een straffe ritmesectie en uiteraard een fraaie pianosolo van de meester zelf.

Conclusie: Anthony Geraci blijft muziek van zeer hoog niveau maken. Met Why did you have to go heeft hij weer een parel aan zijn oeuvre toegevoegd.

Tracks:

1. Why did you have to go
2. Don’t the grass look greener
3. Fly on the wall
4. Angelina, Angelina
5. Long way home
6. Two steps away from the blues
7. Time’s running out
8. Baptized in the river Yazoo
9. Too many bad decisions
10. What about me
11. Hand you your walking shoes
12. My last good-bye
13. A minor, affair

Line up:

• Anthony Geraci – piano, hammond (all tracks)
• Sugar Ray Norcia – harmonica (track 7, 12) , zang (track 1, 7, 12)
• Monster Mike Welch – gitaar (track 1, 2, 4, 6, 7, 9, 11, 12)
• Sugaray Rayford – zang (track 2, 4, 5)
• Kid Ramos -  gitaar (track 2, 3, 5, 13)
• Willie J. Laws – zang (track 3, 8)
• Jimi Bott – drums (track 3, 4, 5, 13)
• Willie J. Campbell – bas (track 3, 4, 5, 13)
• Michelle ‘Evil gal’ Willson – zang (track 6, 10)
• Ronnie Earl – gitaar (track 7, 12)
• Dennis Brennan – zang (track 9, 11)
• Brian Templeton – zang (track 10)
• Michael ‘Mudcat’ Ward – bas
• Neil Gouvin – drums
• Troy Gonyea – gitaar
• Marty Richards – drums
• Gordon Sax Beadle – saxofoon
• Doug Woolverton – trompet

Fairport Convention & Friends – A tree with roots – the songs of Bob Dylan

De Britse folkrockband Fairport Convention, opgericht in 1967, heeft met haar door Keltische folk beïnvloede muziek als menig voorbeeld gediend voor diverse bands. De oorspronkelijke bezetting bestaat uit Richard Thompson (gitaar), Iain Matthews (zang, gitaar), Simon Nicol (gitaar), Asley Hutchings (bas), Judy Dyble (zang) en Martin Lamble (drums). In de loop van de jaren ondergaat de band meerdere bezettingswijzigingen. Het eerste album, Fairport Convention, verschijnt in 1968.

Vorige maand kwam er een nieuw album uit van Fairport Convention & Friends. Dit album, A tree with roots, is uitgebracht ter ere van de 50^e verjaardag van de originele Basement Tapes van Bob Dylan & The Band. Dit album werd pas in 1975 officieel uitgebracht maar in 1968 circuleerden er op bootlegs al opnames. Op A tree with roots staan 17 covers van Bob Dylan. Songs die op de plaat gezet zijn door Fairport Convention, maar ook door Fotheringay, de band die in 1970 door zangeres Sandy Denny werd opgericht en Sandy Denny solo. Het openingsnummer, het vrolijke Si tu dois partir (If you gotta go, go now), met Dave Swarbrick op fiddle en Trevor Lucas op triangle, komt van hun album Unhalfbricking uit 1969 en was destijds een hit. Sandy Denny was toen inmiddels Judy Dyble als zangeres opgevolgd. Van het album Unhalfbricking komen ook het bluesy Dear Landlord, het mede door Roger McGuinn geschreven Ballad of easy rider, met fraai gitaarwerk van Richard Thompson en het vrolijke Million dollar bash, met Dave Swarbrick op mandoline.  Zangeres Judy Dyble is de vocaliste op het rockende Jack O’Diamonds van hun debuutalbum. Een voorbeeld van de mooie stem van Sandy Denny’s is te horen in de prachtige folkballad I’ll keep it with mine. Van het debuutalbum van Fotheringay is het country getinte Too much of nothing opgenomen. Van het solowerk van de in 1978 door een tragisch ongeval overleden Sandy Denny staan twee songs op het album, een demoversie van It ain’t me babe, uit midden jaren ’60, met verstilde zang en akoestische gitaar en Tomorrow is a long time, live opgenomen in het Royalty Theatre. De overige songs zijn ook allemaal live opnames, waarvan de geluidskwaliteit niet altijd optimaal is, zoals in Lay down your weary tune uit 1967, de stevige folkrocker Open the door Richard uit 1970. Fairport Convention, met de weer even teruggekeerde Sandy Denny, rockt er lekker op los in Down the flood en All along the watchtower. Gitarist Trevor Lucas speelt een mooie solo in de folkballad Days of 49 en Percy’s song begint met schitterende a capella zang van Sandy Denny. Het laatste nummer Knocking on heavens door is een prachtig ingetogen versie met piano en Sandy Denny in topvorm.       

Conclusie: Heerlijke relaxte folkrock van de bovenste plank. Een fijne verzamelaar.

Tracks:

1. Si tu dois partir
2. Jack O ‘Diamonds
3. Lay down your weary tune (live on John Peel’s Top Gear),
4. Dear landlord
5. Open the door Richard (David Symonds BBC session)
6. I’ll keep it with mine
7. Percy’s song (live on John Peel’s Top Gear)
8. The ballad of easy rider
9. It ain’t me babe (demo)
10. George Jackson (live at the Howff)
11. Tomorrow is a long time (live from the Royalty Theatre)
12. Days of 49 (live at Fairfield Halls 1973)
13. Down in the flood (live at Fairfield Halls 1973)
14. All along the watchtower (live at Chateau Neuf 1975)
15. Too much of nothing
16. Million dollar bash
17. Knocking on heaven’s door (live at the LA Troubadour 1974)

Martha Fields – Dancing shadows

De muzikale roots van de uit Austin, Texas, afkomstige singer-songwriter Martha Fields liggen in de heuvels van Oost Kentucky, in West Virginia en in Texas. Ze is als het ware geboren met country- en folkmuziek in haar bloed. Ze leert zichzelf gitaar spelen en op jonge leeftijd begint ze al met het schrijven van liedjes. Ze heeft o.a. opgetreden met Ricky Scaggs en Merle Travis en heeft twee succesvolle tournees door Europa gemaakt. Martha Fields woont tegenwoordig een gedeelte van het jaar in het Franse Bordeaux.

In Frankrijk heeft zij ook met de leden van haar touringband haar nieuwe album opgenomen. Op dit album Dancing shadows, dat begin september verschijnt, staan 14 nieuwe door Fields geschreven songs. Op Dancing shadows neemt ‘Texas Martha’ ons mee op een heerlijke muzikale rondreis door het zuiden van de VS.

Met Sukey wordt stevig, bluesy en funky geopend. De heerlijke countryballad Paris to Austin, met een fraaie lapsteel en viool, is in juni als single al uitgebracht in Frankrijk. In Exile, een melodieuze countrysong, zingt Martha gedreven achter de prominent aanwezige bas, de drumroffels en de flarden hammond. A capella zang luidt de bluegrass stomper Demona in, met een solerende Manu Bertrand op dobro, een korte straffe vioolsolo van Olivier Leclerc en een onverdroten drummende Dennis Bielsa. Een van de hoogtepunten is de dromerige ballad Oklahoma, met mooie zang en ingetogen subtiele begeleiding. Het tempo gaat weer flink omhoog in het rockende Forbidden fruit. Last train to Sanesville davert als een trein voorbij. Stil zitten is er hier niet bij met de strakke ritmesectie, de swingende piano en een spetterende vioolsolo. De band toont hun grote kwaliteiten in het uptempo West Virginia in my bones. Nadat gas wordt teruggenomen in het melodieuze Desert flower, worden we onder aanvoering van een jagende drummer in Maxine weer getrakteerd op aanstekelijke bluegrass. Fare thee well blues is uptempo country met een mooie slidesolo. Alle voetjes gaan weer van de vloer in het de pan uitswingende Hillbilly bop en in Said and done is alles weer bluegrass wat de klok slaat en gaat de band helemaal los. De album eindigt met Lone wolf waltz, een zeer fraaie wals met vocale hoogstandjes, een slepende viool en een mooie dobro.  

Conclusie: Dancing shadows is een zeer lekker in het gehoor liggend en gevarieerd rootsalbum. Een goede zangeres en een uitstekende band. Kortom: een prachtplaat!

Tracks: 

1. Sukey
2. Paris to Austin
3. Exile
4. Demona
5. Oklahoma
6. Forbidden fruit
7. Last train to Sanesville
8. West Virginia in my bones
9. Desert flower
10. Maxine
11. Fare thee well blues
12. Hillbilly bop
13. Said and done
14. Lone wolf waltz

Line up:

• Martha Fields – zang
• Manu Bertrand – akoestische gitaar, dobro, pedal steel, banjo, mandoline, lapsteel, resonator gitaar
• Serge Samyn – staande bas
• Urbain Lambert – elektrische gitaar, slide (track 11), akoestische gitaar (track 4)
• Dennis Bielsa – drums, cajon, percussie
• Olivier Leclerc – viool
• Manu Godard – hammond
• Vincent Samyn – piano
• Monica Taylor – backing vocals
• Travis Fite – backing vocals