Johan Derksen Keeps The Blues Alive
Zaterdagavond 26 mei 2018 is de grote zaal van de Goudse Schouwburg afgeladen met bluesliefhebbers. Johan Derksen is in the house met de voorstelling Johan Derksen Keeps The Blues Alive. De theatertour van voetbalman Derksen door Nederland heeft al veel positieve reacties opgeleverd en de Goudse bluesliefhebbers gaan er dus goed voor zitten.
Om 20.00 uur gaat het doek op en knallen The Clarks, met pianist Roel Spanjers, er meteen lekker ruig in met de rock & roll klassieker Long tall Sally van Little Richard, gevolgd door Bobby Parker’s Steal your heart away en Tabacco road van J.D. Loudermilk en in 1964 een grote hit van The Nashville Teens.
Voor het eerst komt Michel van Dijk op. Van Dijk, leadzanger in bands als Les Baroques, Ekseption, Brainbox en Alquin, brengt een medley van The Spencer Davis Group. Moeiteloos en geroutineerd werkt hij zich heen door hun grote hits I’m a man, Keep on runnin’ en Gimme some lovin’.
‘Bij blues hoort een mondharmonica’, volgens Johan Derksen en kondigt Big Pete aan. Deze virtuoze Nederlandse mondharmonicaspeler, echte naam Pieter van der Pluijm, geeft een stomende versie van Muddy Water’s Mannish boy en T. Bone Walker’s Stormy Monday. Blues zoals blues hoort te klinken.
Hierna komt Michel van Dijk zich weer melden voor een medley van Them. Herkenning volop bij het publiek bij Baby please don’t go en vooral bij Gloria. En bij Mistic eyes krijgt hij uiteraard naast The Clarks assistentie van Big Pete met een loeiende harpsolo.
Roel Spanjers, bekend van o.a. Captain Gumbo, JW Roy en Normaal, en volgens Derksen de beste pianist/organist van Nederland, krijgt de spotlights op zich gericht en weet met zijn boogiewoogie de zaal op te zwepen.
Uiteraard mag de vroegste muziek van The Rolling Stones niet ontbreken en Michel van Dijk is dan weer de man die de microfoon in bezit neemt. Iets te laat door een sanitaire stop valt hij in bij Chuck Berry’s Come on, maar daarna weer op volle toeren bij de bluescovers If you need me (Wilson Pickett) en de Willie Dixon songs Little red rooster en I just wanna make love to you, waarbij Big Pete zijn smoelschuif bijkans weer aan stukken scheurt.
Vol trots kondigt de rood geschoende Derksen nu AJ Plug aan, volgens hem naast Tineke Schoemaker een van de weinig echt goede blueszangeressen van Nederland. Ze begint met Delbert McClinton’s heerlijke slowblues You were never mine om vervolgens over te schakelen naar het rockende Down on my knees van Trisha Yearwood. Plug heeft de smaak duidelijk te pakken en gaat helemaal los, zeker in het felle Nutbush city limits van Ike & Tina Turner.
Na de pauze openen The Clarks weer en nu met een lange versie van Gary Moore’s Still got the blues, met een messcherpe gitaarsolo van Ron Knoester. Daarna is het weer tijd voor een ode aan de uit Newcastle afkomstige Animals. Nu is Michel van Dijk geen Eric Burdon, maar zijn vertolkingen van Chuck Berry’s How you’ve changed, met een fraai piano intro van Spanjers, Bring it on home to me (Sam Cooke), de traditional House of the rising sun en John Lee Hooker’s Boom boom boom zijn uitstekend.
Uit Miami, Florida komt zangeres Kat Riggins. Derksen roemt haar en daar is niets te veel mee gezegd want wij deze Amerikaanse laat horen is bijna buitenaards. Met Roel Spanjers op hammond en de inmiddels ook op het podium gekomen supergitarist Erwin Java (White Honey, Herman Brood’s Wild Romance, Cuby & The Blizzards, King of the World), wordt het publiek getrakteerd op een fenomenale versie van I’d rather go blind. Na Buddy Guy’s Damn right I’ve got the blues een prachtige gospel, Etta James’ Something’s got a hold on me, gevolgd door Woke me up this morning en de schitterende gospel Let it shine. Prachtig is daarna een lange versie van Sam Cooke’s A change is gonna come met fabuleus gitaarwerk van Erwin Java, die bewijst een van de beste Nederlandse gitaristen te zijn.
Daarna mag Michel van Dijk weer komen opdraven voor een medley van The Pretty Things. Cry to me, Don’t bring me down en hun bekendste hit Roadrunner, met een loeiende harp van Big Pete.
Johan Derksen kondigt nu een zanger aan die volgens hem zo’n 50 jaar in de verkeerd band heeft gespeeld. Het was een openbaring voor hem hoe goed deze man, Theo van Es, zanger van The Shoes, de blues kon zingen. Nou dat kan Theo inderdaad want met een dijk van een stem brengt hij een ode aan zijn vele blueshelden, en passant lucht gitaar spelend en bewegingen makend die aan Joe Cocker doen denken. Vertederend is zijn duet met AJ Plug in Van Morrison’s Sometimes we cry. En dan zijn slotakkoord, een verpletterende versie van JJ Grey’s The sun is shining down, met de woorden glory, glory hallelujah..the sun is shining, shining down..glory, glory hallelujah..I’m alive and I’m feeling Lord, feeling, feeling, feeling fine. Een parel zeker als de hele cast het refrein mee komt zingen.
Uiteraard komt iedereen voor een toegift terug. Theo van Es neemt het voortouw voor het slotakkoord, het vooral door Joe Cocker bekend geworden Unchain my heart. Na een staande ovatie is het helaas echt afgelopen. ‘The blues never die’ zong bluespianist Otis Spann en dat is deze avond weer een waarheid als een koe!
Kampioenen
De zomer nadert met rasse schreden, en dat betekent dat voor veel sporters de vakantieperiode aanstaande is, of al is aangebroken. Het wordt nu de tijd voor de zomersporten zoals atletiek, cricket, honkbal en softbal. De afgelopen weken zijn al de nodige kampioenschappen gevierd, waarvan dat van de tafeltennisdames van Vriendenschaar het meest in het oog sprong. Wat ook in het oog sprong was het kampioenschap van Jodan Boys 10 en dan met name door de enorme publiciteit die er aan is gegeven.
Het afgelopen weekend kwam ik al scrollend op mijn Facebookpagina veel enthousiaste verhalen en foto’s tegen van kampioenen. Veel jeugdelftallen, maar ook 2e, 3e, 4e of nog lagere teams. Vaak teams met spelers die nog niet zo lang geleden als selectiespeler zijn gestopt en als vriendenteam de ene na de andere tegenstander volkomen kansloos lieten. Het plezier in het voetballen staat bij hen voorop.
Over vriendenteams gesproken, het veteranenteam van SV DONK werd ook kampioen. En dat moest uiteraard gevierd worden. En hoe. De veteranen, die al 30 jaar samen spelen, vierden dat kampioenschap niet gewoon in hun kantine, maar gingen naar Griekenland. Ik kreeg de afgelopen week van een oud collega een ‘verontrustend’ appje waarin hij mij mededeelde dat hij tijdens zijn vakantie op Kreta was ‘overvallen’ door een stel enthousiaste voetballers uit Gouda. Dat waren dus de bewuste veteranen van SV DONK. ‘Heel aardige jongens trouwens’, aldus mijn oud collega.
Voorzitter Jos van der Sprong was destijds niet bij de kampioenswedstrijd aanwezig, maar daar had hij wat op gevonden. Hij reisde speciaal naar Kreta om op het vliegveld van Heraklion de kampioenschaal uit te reiken. Of deze huldiging op Kreta live op tv is uitgezonden vermeldt de historie niet.