Beth Hart – Live in New York, Front and Center
De op 24 januari 1972 in Los Angeles geboren Beth Hart is sinds begin jaren ’90 actief in de muziekscene. Als ze vier jaar is begint ze al met pianospelen. Later, als ze voortijdig de middelbare school verlaat, gaat ze cello en zang studeren aan de Los Angeles High School of Performing Arts. In 1996 verschijnt haar debuutalbum Immortal. Beth Hart worstelt in die tijd volop met drugs- en drankproblemen. Na een ontwenningskuur verschijnt in 1999 het album Leave the light on, een album dat gaat over haar drugs- en drankprobleem. Dit album betekent wel haar doorbraak. Later gaat Hart samenwerken met de gitaristen Joe Bonamassa, Slash en Jeff Beck. De samenwerking met Joe Bonamassa mondt in januari van 2018 uit in de release van het album Black Coffee.
Vorige maand verscheen, dertien jaar na haar succesvolle live dvd Live at Paradiso, een nieuwe live cd/dvd getiteld Live in New York, Front and Center, met opnames van haar optreden in de Iridium Jazz Club in New York op 7 maart 2017.
De cd opent met het aanstekelijke Let’s get together, gevolgd door de gevoelig gezongen ballad Baddest blues, een nummer geïnspireerd door haar moeder. In het jazzy Jazz man, met de fraaie uitbundige zang van Hart, bewijst ze ook heel mooi piano te kunnen spelen. In de stevige rocker Delicious surprise, is naast de scheurende gitaar, een hoofdrol weggelegd voor drummer Bill Ransom. Ook in de uptempo rocker Broken and ugly, speelt de solide ritmesectie, naast de uitbundige zang, een prominente rol. Haar inspiratie in de prachtige ballad St. Teresa haalde Beth Hart bij Moeder Theresa. Wonderschoon gezongen en subtiel begeleid. Openhartig is Hart in Isolation, een nummer van haar debuutalbum Immortal. Tell her you belong to me is een prachtige soulblues ballad met de soms vibrerende zang van Hart. Fat man is weer een stevige bluesrocker en in Love gangster is weer fraai pianospel te horen, naast lekker gitaarwerk en de gedreven zang. Een van de hoogtepunten van het album is de ballad Leave the light on. Beth Hart in topvorm en dat geldt zeker ook voor de pianoballad As long as I have a song. In de bluesrocker Can’t let go, een song van Lucinda Wiliams’ onvolprezen album Carwheels on a gravel road uit 1998, is een gastrol weggelegd voor Sonny Landreth die een vette slide laat horen. Op een andere cover, de stevige midtempo bluesrocker For my friends van Bill Withers is gitaristisch weer veel te genieten. Het slotnummer van het album No place like home is een prachtige, gevoelige en ingetogen gezongen pianoballad.
Conclusie: Live from New York Front and Center is een uitstekend album van een in topvorm verkerende Beth Hart en haar band.
Tracks cd:
- Let’s get together
- Baddest blues
- Jazz man
- Delicious surprise
- Broken and ugly
- Teresa
- Isolation
- Tell her you belong to me
- Fat man
- Love gangster
- Leave the light on
- As long as I have a song
- Can’t let go
- For my friends
- No place like home
Tracks dvd:
- Let’s get together
- Baddest blues
- Jazz man
- Delicious surprise
- Teresa
- Tell her you belong to me
- Fat man
- Leave the light on
- Can’t let go
- As long as I have a song
Bonus tracks dvd:
- full band bonus content (Love gangster – Broken and ugly – For my friends)
- acoustic bonus content (Isolation – My California – No place like home)
- Beth Hart interview
Line up:
- Beth Hart – zang, piano, akoestische gitaar, bas
- Bill Ransom – drums
- Jon Nichols – elektrische gitaar, akoestische gitaar, backing vocals
- Bob Marinelli – bas
Zwarte zaterdag
Bij zwarte zaterdag denken we meestal aan de extreme drukte op de Europese autowegen in de zomervakantie, vooral in de periode eind juli begin augustus. Maar voor veel voetballers was het afgelopen zaterdag al zwarte zaterdag. In Duitsland degradeerde tot verbijstering van de hondstrouwe fans hun HSV na 55 jaar uit de Bundesliga. Ongeloof, intens verdriet en rookbommen streden om voorrang.
Ook boven voetbalclubs in de Goudse regio pakten zich afgelopen zaterdag donkere wolken samen. Voor WDS uit Driebruggen viel het doek al definitief en is degradatie een feit. CVC Reeuwijk leed voor de zoveelste keer een zware nederlaag en slechts een Houdini-act kan de Reeuwijkers nog redden van degradatie.
Na regen komt zonneschijn, maar dat was afgelopen zondag niet overal het geval. Olympia verloor het cruciale duel met VOC voor een plaats in de nacompetitie en moet nu vrezen. Ondanks de overwinning met korfbalcijfers lijkt de kans op promotie van ONA vrijwel nihil. Voor DONK is die kans iets groter. RVC ’33 sneed zichzelf in de vingers en de promovendus moet nu via PD-wedstrijden proberen het 1e klasserschap veilig te stellen.
Over een paar weken begint de nacompetitie. Vaak een tombola met onwaarschijnlijke uitslagen. Ik heb me trouwens laten vertellen dat teams die volgend seizoen niet meer op zondag voetballen toch verplicht zijn nacompetitiewedstrijden te spelen als ze een periodetitel veroveren. Dat vind ik merkwaardig, maar de wegen van de KNVB zijn wel vaker ondoorgrondelijk.
Jodan Boys verloor zaterdag ook, maar daar was het heilige vuur al langer gedoofd. Hier kunnen we dan ook niet spreken over zwarte zaterdag. Aan de Sportlaan kijkt men al weken verlangend uit naar a.s. zaterdag. Mede dankzij de verwachte drukte zal dat hopelijk een feestelijke zaterdag worden.