Gerritschinkel.nl Columns & meer

9apr/180

Richard Koechli & Blue Roots Company – Parcours

Richard Koechli is een roots-muzikant uit Zwitserland, die sinds 1990 actief is. Hij heeft in de loop der jaren het podium gedeeld met artiesten als Larry Garner, Philipp Fankhauser, Hank Shizzoe, Lilly Martin en Retro Burell. Koechli is ook een veelgevraagd sessiemuzikant en producer van verschillende Zwitserse artiesten. Bovendien heeft hij een aantal succesvolle gitaarboeken geschreven, ‘Slide guitar styles’, Best in the west’ en ‘Masters of blues guitar’. In 2017 schrijft hij een biografie over Tampa Red, de ‘vergeten koning van de blues’. In 1997 verschijnt Envole-toi, een instrumentaal folkalbum. In 2002 besluit hij om folkmuziek met blues te combineren en dat resulteert in het album Blue Celtic Mystery. Daarna verschijnen er nog vier albums.

Vorige maand verscheen Parcours, het nieuwe album van Richard Koechli & Blue Roots Company. Het album trapt af met de zompige blues New Orleans, gevolgd door de vette shuffle Wing ding shuffle, met een flonkerende piano, mondharmonica, fel gitaarwerk en zang die me doet denken aan de onlangs overleden Michael de Jong en aan Mark Knopfler. Die ietwat hese zang van Koechli is er ook in de laidback JJ Cale achtige songs I got life (de nieuwe single) en Just look what you have done. In het melodieuze in het Frans en Engels gezongen Le jardin de tes sens speelt Koechli ingetogen gitaar en vallen de fijne keyboards op, die ook in het funky You never lie to me, samen met de saxofoonsolo’s, weer heerlijk dominant aanwezig zijn. Na de ballad Of em gliche grond schtah, pakt Koechli zijn slide weer ter hand in het laidback Blue collar worker, met een fraaie gastrol van mondharmonicaspeler Walter Baumgartner. Na de lange boogie Pedro, met een strakke ritmesectie en een prachtige orgelsolo, brengen piano en gitaar in The unsung king, een ode aan Tampa Red. Uitstekend slidewerk en orgelspel zijn vervolgens weer te horen in I had a friend en Mother nature. Het tempo wordt flink opgevoerd in de dampende in het Frans gezongen bluesrocker Etat d’urgence en dat tempo wordt volgehouden in de Willie Dixon cover You can’t judge a book by looking at the cover, dat mede door het spetterende pianospel, een opwindende countryrock achtige uitvoering krijgt. Irish man is, vooral door de inbreng van Tom Aebi (pipes) en Paddy Bütler (viool), acht minuten pure folk. Het album wordt akoestisch afgesloten met het ingetogen Mercy.

Conclusie: Richard Koechli & Blue Roots Company hebben met Parcours een fraai bluesalbum het licht laten zien.

Tracks:

  1. New Orleans
  2. Wing ding shuffle
  3. I got life
  4. Just look what you have done
  5. Le jardin de tes sens
  6. You never lie to me
  7. Of em gliche grond schtah
  8. Blue collar worker
  9. Pedro
  10. The unsung king (Tampa Red)
  11. I had a friend
  12. Mother nature
  13. Etat d’urgence
  14. You can’t judge a book by looking at the cover
  15. Irish man
  16. Merci

Line up:

  • Richard Koechli – gitaar, zang, arrangementen
  • Fausto Medici – drums, percussie
  • David Zopfi – bas
  • Michael Dolmetsch – keyboards
  • Heini Heitz – akoestische gitaar
  • Dani Lauk – bluesharp, fluit
  • Evelyne Rosier – backing vocals
  • J.B. Rosier – zang (track 13)
  • Walter Baumgartner – bluesharp (track 1,8)
  • Stefan Künzli – sax (track 6)
  • Tom Aebi – willern pipes (track 15)
  • Paddy Bütler – viool (track 15)
9apr/180

Lentekriebels

De lente had volop bezit genomen van het weekend. De terrassen zaten overvol. Fiets- en wandelpaden raakten overbevolkt. Iedereen was vrolijk en trok er op uit. Winterkleding werd resoluut in de kast opgeborgen. ‘Een nieuwe lente, een nieuw geluid’, om met de dichter Herman Gorter te spreken. Langs de sportvelden zag ik zelfs al supporters in korte broeken.

Het was me het sportweekend wel. Rotterdam stond in vuur en vlam voor de Marathon. Na de Ronde van Vlaanderen verlekkerden de wielerliefhebbers zich zondag aan de klassieker Parijs – Roubaix. Dirk Kuyt maakte zijn opwachting als speler van Quick Boys. De massale belangstelling van de pers hiervoor deed me denken aan het eenmalige optreden van doelman Edwin van der Sar twee jaar geleden in de wedstrijd Noordwijk – Jodan Boys. Een speciaal uit Engeland overgekomen fotograaf vroeg mij toen of hij een foto mocht maken van het wedstrijdformulier. ‘Of course sir’.

De honkballers van The Braves startten de nieuwe competitie meteen met een overwinning. De vrouwen van GZC DONK bereikten de halve finales in de play-offs om het landskampioenschap. De talentvolle Goudse judoka Ruben Raghunath veroverde tijdens het NK judo in Leek een bronzen medaille. Martijn van IJzendoorn van Damlust is uitstekend op dreef bij het NK dammen in Harlingen. Dankzij de lentekriebels?

Maar die mooie sportmomenten werden overschaduwd door dat vreselijke busongeluk in Canada waarbij een jong ijshockeyteam om het leven kwam. En door de tragische dood van de jonge wielrenner Michel Goolaerts. Dan is alles in het leven maar relatief. En dan maken wij ons druk om een stuurfout van autocoureur Max Verstappen. Of een trainer van AZ die uit frustratie over een nederlaag scheidsrechter Kevin Blom daarvan de schuld geeft.

Gearchiveerd onder: Columns, Dé Weekkrant Geen reacties