Gerritschinkel.nl Columns & meer

30apr/180

Kampioenskoorts

Het was afgelopen zondag weer even normaal. Dat wil zeggen, alle voetbalwedstrijden in de Eredivisie begonnen op hetzelfde tijdstip. Om 14.30 uur, net zoals vroeger. Tegenwoordig  worden wedstrijden op allerlei tijdstippen gespeeld en met de komst van de commerciële televisie is het puzzelen wie die wedstrijden uitzendt. Je hoeft maar een tv-kanaal op te zoeken of er wordt wel een voetbalwedstijd uitgezonden. Iedereen probeert elkaar de loef af te steken en er worden miljoenen betaald voor de uitzendrechten. En dan heb ik het nog niet eens over de voorbeschouwingen en de nabeschouwingen van al die wedstrijden. Ik ben ook een voetballiefhebber maar ik zit hier niet op te wachten. Maar voor sommigen is het al voldoende als de bal maar rolt. Ieder zijn meug.

Maar je hebt baas boven baas want nu gaat Fox Sports zelfs een wedstrijd van Jodan Boys 10 live uitzenden! Op zaterdagmorgen 19 mei om 11.30 uur! Tegenstander is het altijd lastige Moerkapelle 3. Jodan Boys heeft flink aan de weg  getimmerd om dit voor elkaar te krijgen. Iedereen werd ingeschakeld tot en met oud voetballer en tegenwoordig realityster Andy van der Meijde toe. En met succes dus want concurrenten Altena 5 en Spero 7 werden alvast afgeserveerd.

Desondanks vind ik het mooi dat Jodan Boys 10 dit voor elkaar heeft gekregen en ik gun het ze van harte. Maar het mooiste vind ik de aandacht voor de Stichting Kans Tegen Kanker. Dit initiatief van de twee jaar geleden overleden Han Heerkens verdient alle steun! En nu moeten er vooral heel veel toeschouwers komen die ook nog de nodige consumpties nemen zodat er flink wat geld wordt opgehaald voor de Stichting. Ik ben er in ieder geval bij op 19 mei.

 

Gearchiveerd onder: Columns, Dé Weekkrant Geen reacties
29apr/180

Micke Bjorklof & Blue Strip – Twentyfive live at Blues Baltica

De Finse band Micke Bjorklof & Blue Strip is in 1991 opgericht door zanger-gitarist Micke Bjorklof en bassist Seppo Nuolikoski. In de beginperiode onderging de band een paar kleine mutaties, maar de bezetting is de laatste 15 jaar onveranderd. De band begon als een akoestische bluesrock coverband, maar later ging ze ‘elektrisch’ en begon met het schrijven van eigen materiaal. Muzikaal is de band beïnvloed door o.a. Delbert McClinton, Bonnie Raitt, The Neville Brothers, Albert Collins, Dr. John. Little Feat en Ry Cooder. De Finnen, die bekend staan om hun energieke live shows, hebben tijdens hun Europese tournees in het voorprogramma gestaan van B.B. King, The Fabulous Thunderbirds, Litte Feat, Bill Wyman’s Rhythm Kings, Solomon Burke en Robert Plant. Hun debuutalbum From four until late verscheen in 1997 en hun album Three times seven is... werd in 2002 gekozen tot Best blues album of the year in Finland. In 2015 werd Micke Bjorklof & Blue Strip uitgeroepen tot band van het jaar in Finland. In 2016 kregen ze de Finnish Blues Award 2016 voor hun song Last train to Memphis.

Deze maand verscheen Twentyfive live at Blues Baltica, een dubbelalbum met opnamen van het concert dat de band gaf op 19 mei 2017 op Blues Baltica, een van de grootste bluesfestival in het Noord Duitse Eutin. Na de aankondiging gaat de band er met Jack in the black hat meteen energiek tegenaan. Sterke zang, lekker gitaarwerk en een strakke ritmesectie. Na de boogie Jungle cat, met een vette slide, volgt een fraaie versie van hun in 2016 bekroonde song Last train to Memphis. In After the flood, het titelnummer van hun succesalbum uit 2012, vallen vooral de strak meppende drummer en de zoemende bas op. Chicagoblues in optima forma is te horen in Hold your fire baby en Tell me, wanneer Bjorklof zijn mondharmonica laat scheuren, zoals hij ook doet in het aan Muddy Waters verwante Red lightning mama. In 5.10.15 Hours, de nummer 1 R&B hit van Ruth Brown uit 1952, maken de gitaren er weer een feest van. Invloeden van Willie Dixon zijn te horen in de boogie 36 Cuts en in de invloeden van Albert Collins in diens cover Honey hush.

Cd 2 begint met de indringende zang en de slepende mondharmonica van Bjorklof in In chains en het tempo wordt daarna flink opgevoerd door met name de sterke ritmesectie in het CCR achtige Blame in on the bright lights. en de fraaie slide in Troublemaker. New Orleans invloeden zijn te horen in Gumbo mama en Killer woman. De stijl van Albert Collins komt weer om de hoek kijken bij de gitaarrocker Stone inside, en die van Stevie Ray Vaughan in diens bluesrocker Let me love you baby. Zeer fraai is de rauwe deltablues Ramblified, een prachtige ode aan Son House. Het album wordt afgesloten met de bluesballad Sweet dream’s a dream.

Conclusie: Mij is helemaal duidelijk waarom Micke Bjorklof & Blue Strip zo populair zijn in Finland. Op dit dubbelalbum heeft de band hun faam als energieke liveband helemaal waargemaakt.

Tracks cd 1:

  1. Jack the black hat
  2. Jungle cat
  3. Last train to Memphis
  4. After the flood
  5. Ray needs a mojo hand
  6. Hold your fire baby
  7. Tell me
  8. 10.15 Hours
  9. 36 Cuts
  10. Red lightning mama
  11. Honey hush

Tracks cd 2:

  1. In chains
  2. Blame it on the bright lights
  3. Troublemaker
  4. Woogie or die
  5. Gumbo mama
  6. Stone inside
  7. Killer woman
  8. Ramblified
  9. Let me love you baby
  10. Sweet dream’s a dream

Line up:

  • Micke Bjorklof – zang, harmonica, elektrische gitaar
  • Lefty Leppänen – elektrische gitaar, slide gitaar, zang
  • Teemu Vuorela – drums
  • Seppo Nuolikoski – bas, zang
  • Timo Roiko-Jokela – percussie, malletkat
29apr/180

Kampioenskoorts

Veel competities naderen hun ontknoping. En dat betekent weer veel vreugde en verdriet. Vreugde en verdriet, een twee-eenheid die als een Siamese tweeling tussen de supporters in staat.

Een aantal beslissingen in het Goudse is al gevallen. De dames van GZC DONK gingen helaas kopje onder tegen een fysieke tegenstander. Geen landstitel waar misschien heel stiekem op gehoopt was. Dan moeten de pijlen maar gericht worden op het eerste mannenteam onder leiding van Ingrid Veenhuis. In de reguliere competitie werden verrassingen afgewisseld door ongewone nederlagen. We gaan het zien. Ook bij waterpolo is de bal rond.

De dames van tafeltennisvereniging Vriendenschaar hebben hun kampioenskoorts helemaal overwonnen en zijn vorige week zaterdag juichend kampioen geworden en gepromoveerd naar de Eredivisie. Hulde!

Maar het kan ook helemaal verkeerd aflopen. Van kampioenskoorts was bij GZV Watergras al helemaal geen sprake. De competitie begon nogal hoopgevend met een overwinning. Maar daarna sloeg de ellende toe en na een onverkwikkelijk incident en een aantal strafpunten eindigde de Goudse zaalvoetbaltrots op de laatste plaats met slechts 2 punten. Degradatie. Helaas. Jammer. Uithuilen en opnieuw beginnen. Nu die sporthal nog!

Bij de Goudse voetballers is geen kampioenskoorts. Kampioenen kunnen we dit jaar niet begroeten. Wellicht dat Olympia, Gouda, DONK en ONA nog in de nacompetitie verzeild raken zodat er van pseudo kampioenskoorts sprake kan zijn. Over een paar weken gaan we het hopelijk beleven.

Maar de kampioenskoorts is op dit moment het hoogst bij Jodan Boys 10. Er hadden zich bij Fox Sports in totaal 923 teams aangemeld in de hoop dat deze commerciële zender hun kampioenswedstrijd live gaat uitzenden. Intussen zijn er nog 3 kandidaten over, Altena 5, Spero 7 en Jodan Boys 10. En niets is bij deze strijd te gek. Jodan Boys heeft Andy van der Meijde weten te strikken als een soort mental coach. Andy van der Meijde, oud voetballer van Ajax, Inter Milan, Everton, FC Twente, PSV. Tegenwoordig clown en realityster. Van der Meijde heeft Jodan Boys in ieder geval al 1000 gehaktballen laten draaien.

Vandaag wordt bekend gemaakt wie de winnaar is en of de kampioenswedstrijd van Jodan Boys 10 wordt uitgezonden. Dat zou niet alleen leuk zijn voor de voetballers, maar ook voor de vereniging Jodan Boys. Maar zou vooral fantastisch zijn voor de Stichting Kans Tegen Kanker. Forza Jodan Boys!

Gearchiveerd onder: Columns, Gouwestad Sport Geen reacties
23apr/180

Het Damlust van het tafeltennis

De dames van GTV Vriendenschaar zorgden afgelopen zaterdag voor een primeur. Voor het eerst in de historie van de Goudse tafeltennisvereniging promoveerden de dames naar de Eredivisie, het Walhalla van het Nederlandse tafteltennis. Wekenlang was er al naar uitgekeken en de benodigde zes punten tegen hekkensluiter SVE mochten toch geen probleem zijn. Maar of het de zenuwen waren of niet, de start was belabberd en er kwam tot afgrijzen van de Goudse supporters zelfs een 0-2 achterstand op het bord te staan. Zou het met de finish in zicht toch nog mis gaan? Mijn gedachten gingen terug naar die zaterdagmiddag enkele jaren geleden toen Damlust in de laatste competitieronde ook zou gaan promoveren. Ook toen gierden de zenuwen bij de Goudse damliefhebbers door de keel. Ik was met een cameraman van RTV Gouwestad aanwezig om het a.s. kampioensfeest te filmen. En het zal je maar gebeuren dat je min of meer voor de kat zijn viool staat te filmen.

Maar net als bij Damlust kwam het bij Vriendenschaar uiteindelijk ook goed en werd met 8-2 het kampioenschap binnen gehaald. Ik weet zeker dat Ton de Gruyl het tafereel vanaf zijn wolk glimlachend heeft aanschouwd en goedkeurend heeft geknikt.

Tafeltennis is een kleine sport, maar ik heb een zwak voor kleine sporten en voor kleine sportverenigingen. Ik maakte, toen ik met een tafeltennisicoon van Vriendenschaar over het wel en wee van tafeltennis stond te praten, de vergelijking met Damlust, die kleine Goudse damvereniging die ook in het nieuwe seizoen weer met beperkte middelen op het hoogste damniveau in Nederland speelt. ‘Wij zijn in feite het Damlust van het tafeltennis’, was het antwoord. Mooi gezegd! En dames, succes, op naar Heerlen en Den Helder!

 

Gearchiveerd onder: Columns, Dé Weekkrant Geen reacties
22apr/180

Het Damlust van het tafeltennis

Ze waren al weken zenuwachtig. Volgens mij dan hoor, want wie weet waren ze dat helemaal niet. Feit is in ieder geval dat het al weken rond zong. Zou het waar zijn dat de dames van Vriendenschaar voor het eerst in de historie van de Goudse tafeltennisvereniging naar de Eredivisie gaan promoveren? Zou zaterdag 21 april 2018 in gouden letters in de Goudse tafeltennisanalen worden bijgeschreven? Eigenlijk te mooi om waar te zijn. Of zou de mooie droom op die warme zaterdagmiddag met een grote knal uiteenspatten? Dat zou ongetwijfeld een grote teleurstelling zijn want hekkensluiter SVE zou toch geen probleem moeten zijn. De vurig gewenste 6 punten binnenhalen moest kunnen.

Maar ja, of het nu de spanning was of niet, de Utrechtse dames namen brutaal een 2-0 voorsprong en de Goudse supporters zullen ongetwijfeld even zenuwachtig geworden zijn. SVE, in 1963 opgericht als Supporters Vereniging Elinkwijk, maar tegenwoordig door het tafeltennisleven gaand als Sport Vereniging Eendracht zou toch niet als scherprechter in de Ton de Gruijl zaal gaan optreden zodat het kampioenschap toch naar grote concurrent Avanti zou gaan?

Mijn gedachten gingen terug naar een zaterdagmiddag enkele jaren geleden toen Damlust in de laatste competitieronde ook zou gaan promoveren. Ook toen gierden de zenuwen bij de Goudse damliefhebbers door de keel. Ik was met een cameraman van RTV Gouwestad trouwens aanwezig om het kampioensfeest te filmen. En het zou je maar gebeuren dat je alles min of meer voor de kat zijn viool staat te filmen.

Maar net als bij Damlust destijds kwam het bij Vriendenschaar uiteindelijk toch nog goed. Om precies 6 minuten over 6 (ik heb het zelf geklokt) werd onder luid gejuich het benodigde 6e punt binnengeslagen. De mooie bossen bloemen werden tevoorschijn gehaald en heetten als het ware de Goudse dames welkom in de Eredivisie. Ik weet zeker dat Ton de Gruyl het tafereel vanaf zijn wolk glimlachend heeft aanschouwd en goedkeurend heeft geknikt.

Voordat het beslissende punt op het scorebord kwam stond ik te praten met Remco Raghunath en Marco van der Meijden over tafeltennis in het algemeen in Vriendenschaar in het bijzonder. Geconstateerd werd o.a. dat tafeltennis toch een beetje een stoffig imago heeft en zeker in Nederland een kleine sport is. ‘De dames beseffen het wellicht nog niet wat het betekent om in de Eredivisie te spelen. Ze moeten straks het hele land door om hun wedstrijden te spelen. Van Den Helder tot Heerlen’. Maar het is prachtig!

Kleine verenigingen en kleine sporten, ik heb er een zwak voor. Ik maakte de vergelijking met het kleine en sympathieke Damlust dat ook in het nieuwe seizoen weer met beperkte middelen op het hoogste damniveau in Nederland speelt. ‘Wij zijn het Damlust van het tafeltennis’ was het antwoord. Het buffet zal die avond ongetwijfeld uitstekend hebben gesmaakt. Geniet er van meiden en succes in de Eredivisie!

 

Gearchiveerd onder: Columns, Gouwestad Sport Geen reacties
18apr/180

John Prine – The tree of forgiveness

De Amerikaanse folk- en country-singer-songwriter-gitarist John Prine wordt op 10 oktober 1946 geboren in Maywood, Illinois. Zijn muzikale carrière begint eind jaren ‘60. Kris Kristofferson bezorgt hem een platencontract bij Atlantic Records. Zijn eerste album, John Prine, verschijnt in 1971. Op dit debuutalbum staan o.a. Sam Stone en het wonderschone Angel from Montgomery, dat later vooral in de vertolking van Bonnie Raitt bekend is geworden. Commercieel zijn Prine’s eerste albums geen  succes, ondanks de goede kritieken. Als John Prine in 1980 naar Nashville verhuist begint hij zijn eigen platenlabel Oh Boy Records. In 1991 krijgt hij voor zijn best verkochte album The missing years, met gastbijdragen van Bruce Springsteen, Bonnie Raitt en Tom Petty, een Grammy Award voor ‘best contemporary folk album’. In 1999, Prine is inmiddels hersteld van keelkanker, brengt hij In spite of ourselves uit, een album met duetten met bekende countryzangeressen als Lucinda Williams, Trisha Yearwood, Patty Loveless, Emmylou Harris en Iris DeMent. Ook het album For better or worse uit 2016 is een album met duetten met o.a. Lee Ann Womack, Alison Krauss, Susan Tedeschi en Iris DeMent.

Deze maand bracht Prine een nieuw album uit. Dit album, The tree of forgiveness, is het eerste album sinds Fair and square uit 2005 met nieuw origineel materiaal. Een aantal songs op The tree of forgiveness lagen in een ruwe en onvolledige versie jaren op de plank en zijn nu eindelijk op de plaat gezet. Meerdere songs heeft Prine samen geschreven met Nashville veteraan Pat Mclaughlin, met wie hij al jaren samenwerkt, Dan Auerbach (The Black Keys), Roger Cook, Keith Sykes en zelfs Phil Spector. Op dit door Dave Cobb in RCA Studio A in Nashville geproduceerde album wordt Prine muzikaal bijgestaan door o.a. zangeres Brandi Carlile, gitarist en voormalig lid van de southern rockband Drive-by Truckers Jason Isbell en violiste Amanda Shires.

Het album opent lekker luchtig met Knockin’ on your screen door, gevolgd door het nog geen twee minuten durende I have met my love today, waarin Prine vocaal assistentie krijgt van Brandi Carlile. In het ragtime achtige Egg & daughter nite blikt Prine terug op lang vervlogen tijden in Lincoln Nebraska. De uitstekende begeleiding valt weer op in de ingetogen ballad Summer’s end. Prine’s breekbare stem doet in het met Auerbach en McLaughlin geschreven Caravan of fools denken aan Townes van Zandt. Fraai is de bijdrage van Mike Webb op orgel en piano in The lonesome friends. Met Keith Sykes schreef hij No ordinary blue dat iets meer tempo biedt. Naast het mooie akoestische gitaarwerk is in Boundless love ook het orgelspel weer fraai. God only knows (heeft niets met het nummer van The Beach Boys te maken) schreef Prine al in 1977 met Phil Spector. Het slotnummer When I get to heaven is een song vol humor. Prine overwon in 2003 ook longkanker en vertelt, dat wanneer hij gaat hemelen, hij een gitaar zal pakken, een rock & roll band starten. Vervolgens zingt hij wat hij dan allemaal gaat doen.

Conclusie: John Prine heeft met The tree of forgiveness weer bewezen nog lang niet aan het eind van zijn latijn te zijn. Dat hij nog maar lang mag leven en veel mooie platen maken.

Tracks:

  1. Knockin’ on your screen door
  2. I have met my love today
  3. Egg & daughter nite, Lincoln Nebraska, 1967 (crazy bone)
  4. Summer’s end
  5. Caravan of fools
  6. Lonesome friends of silence
  7. No ordinary blue
  8. Boundless love
  9. God only knows
  10. When I get to heaven

Line up:

  • John Prine – akoestische gitaar, zang, clapping
  • Jason Isbell – elektrische gitaar, slide, backing vocals
  • Kevin Blevins – drums, percussie
  • Brandy Carlile – backing vocals, clapping, kazoo
  • Dave Cobb – akoestische gitaar, clapping, kazoo, mellotron
  • Amanda Shires – viool, backing vocals
  • Mike Webb – Hammond B3, mellotron, piano
  • Jason Wilber – akoestische en elektrische gitaar
  • Dave Jacques – bas
  • Pat McLaughlin – mandoline, backing vocals
  • Josh Newman – clapping, kazoo
  • Fiona Prine – clapping, kazoo
  • Jody Whelan – clapping, kazoo
16apr/180

De play-offs waterpolo

De waterpolovrouwen van GZC DONK hebben het niet gered. Vrijdag jl. waren de Goudse vrouwen in Ede verrassend begonnen, maar zaterdag en zondag gingen zij helaas kopje onder tegen Polar Bears. Geen finale om het landskampioenschap. De teller blijft voorlopig op 10 landstitels staan.

Finalewedstrijden zijn altijd heerlijk. Diep gravend in mijn geheugen ga ik terug naar de jaren ’80 en ’90, toen de dames van DONK het vrouwenwaterpolo in Nederland domineerden. Ik herinner me b.v. nog een hete zondagmiddag in een zwembad in Dordrecht, waar ik als beginnend verslaggever live verslag mocht doen voor RTV Gouwestad. De titel ging naar Gouda en ik was na afloop mijn stem kwijt.

Ik heb meerdere keren radioverslag van finales van de vrouwen en mannen van GZC DONK gedaan. De jaartallen willen me even niet te binnen schieten, maar ik herinner me nog goed die broeierige zaterdagmiddag in mei in zwembad De Tobbe. De belangstelling was enorm en de telefoonlijnen waren overbelast. Via een heel lange telefoonkabel uit het huis van een kennis aan de Groenhovenweg kon ik zodoende toch live de ether in. En die zondagmiddag in mei 2008, toen ik staande op een keukentrap voor het badmeestershokje in De Tobbe in een zinderende finale de mannen van GZC DONK van PSV zag winnen en de Goudse ploeg zich tot de beste van Nederland liet kronen.

Dat was toen. De mannen van coach Ingrid Veenhuis beginnen binnenkort met hun play-offs. De eerste tegenstander is De Zijl Zwemsport. En worden de Leidse mannen aan de kant gezet dan wacht zeer waarschijnlijk de ongenaakbare landskampioen UZSC. Het zal zeer lastig worden en ik acht de kans dan ook niet groot. Maar ook bij waterpolo is de bal rond.

 

Gearchiveerd onder: Columns, Dé Weekkrant Geen reacties
15apr/180

Nostalgische momenten

Het voetbalseizoen 2017 – 2018 bevindt zich in de slotfase. De eerste kampioenen zijn al bekend en voor een aantal teams is degradatie ook bijna een feit. JODAN BOYS verloor gisteren in Nootdorp in een slechte wedstrijd waarin maar liefst 7 gele kaarten vielen met 0-1 door een doelpunt van een zekere Manuela. Of zanger Jacques Herb hier iets mee te maken heeft weet ik niet, maar feit is dat Jodan Boys de resterende 4 wedstrijden voor de kat zijn viool kan uitspelen. GOUDA  daarentegen boekte gisteren in Ammerstol zijn 6e achtereenvolgende overwinning en gaat trots aan de leiding in de 2e periode. Zouden ze dan toch via de nacompetitie uit die vermaledijde 4e klasse kunnen komen waar het volgend seizoen zo druk wordt met nieuwe teams?

Ja die nieuwe teams volgend seizoen in het zaterdagvoetbal. Bijna wekelijks hoor je weer signalen dat voetbalclubs hun zondagteams ontmantelen en zich op het zaterdagvoetbal gaan richten. Dat betekent o.a. dat er net als vorig jaar ook dit seizoen afscheidswedstrijden op het programma staan. Wedstrijden van teams die voor het laatst in competitieverband tegen elkaar spelen. Op zondagen hoefden de sportverslaggevers van Gouwestad Sport geen acte de préséance meer te geven in MOORDRECHT en volgend jaar helaas ook niet meer bij het sympathieke GOUDERAK. Dan maar op de zaterdag, hoewel we dan wel een blik verslaggevers moeten opentrekken, want het wordt wel erg druk op de zaterdag. De dorpsderby’s tussen  ESTO en BODEGRAVEN kunnen in de geschiedenisboeken worden bijgezet. Jammer.

En zo heb je bijna wekelijks wel zo’n nostalgisch afscheidsmoment. Ik was vanmiddag in Nieuwerkerk aan den IJssel voor de zwanenzang tegen OLYMPIA. Nooit meer mooie wedstrijden van OLYMPIA tegen NIEUWERKERK? Het zal even wennen zijn voor veel voetballiefhebbers. Ik zal vanmiddag met een buiging afscheid nemen van het zondagvoetbal op Sportpark Dorrestein.

 

Gearchiveerd onder: Columns, Gouwestad Sport Geen reacties
9apr/180

Richard Koechli & Blue Roots Company – Parcours

Richard Koechli is een roots-muzikant uit Zwitserland, die sinds 1990 actief is. Hij heeft in de loop der jaren het podium gedeeld met artiesten als Larry Garner, Philipp Fankhauser, Hank Shizzoe, Lilly Martin en Retro Burell. Koechli is ook een veelgevraagd sessiemuzikant en producer van verschillende Zwitserse artiesten. Bovendien heeft hij een aantal succesvolle gitaarboeken geschreven, ‘Slide guitar styles’, Best in the west’ en ‘Masters of blues guitar’. In 2017 schrijft hij een biografie over Tampa Red, de ‘vergeten koning van de blues’. In 1997 verschijnt Envole-toi, een instrumentaal folkalbum. In 2002 besluit hij om folkmuziek met blues te combineren en dat resulteert in het album Blue Celtic Mystery. Daarna verschijnen er nog vier albums.

Vorige maand verscheen Parcours, het nieuwe album van Richard Koechli & Blue Roots Company. Het album trapt af met de zompige blues New Orleans, gevolgd door de vette shuffle Wing ding shuffle, met een flonkerende piano, mondharmonica, fel gitaarwerk en zang die me doet denken aan de onlangs overleden Michael de Jong en aan Mark Knopfler. Die ietwat hese zang van Koechli is er ook in de laidback JJ Cale achtige songs I got life (de nieuwe single) en Just look what you have done. In het melodieuze in het Frans en Engels gezongen Le jardin de tes sens speelt Koechli ingetogen gitaar en vallen de fijne keyboards op, die ook in het funky You never lie to me, samen met de saxofoonsolo’s, weer heerlijk dominant aanwezig zijn. Na de ballad Of em gliche grond schtah, pakt Koechli zijn slide weer ter hand in het laidback Blue collar worker, met een fraaie gastrol van mondharmonicaspeler Walter Baumgartner. Na de lange boogie Pedro, met een strakke ritmesectie en een prachtige orgelsolo, brengen piano en gitaar in The unsung king, een ode aan Tampa Red. Uitstekend slidewerk en orgelspel zijn vervolgens weer te horen in I had a friend en Mother nature. Het tempo wordt flink opgevoerd in de dampende in het Frans gezongen bluesrocker Etat d’urgence en dat tempo wordt volgehouden in de Willie Dixon cover You can’t judge a book by looking at the cover, dat mede door het spetterende pianospel, een opwindende countryrock achtige uitvoering krijgt. Irish man is, vooral door de inbreng van Tom Aebi (pipes) en Paddy Bütler (viool), acht minuten pure folk. Het album wordt akoestisch afgesloten met het ingetogen Mercy.

Conclusie: Richard Koechli & Blue Roots Company hebben met Parcours een fraai bluesalbum het licht laten zien.

Tracks:

  1. New Orleans
  2. Wing ding shuffle
  3. I got life
  4. Just look what you have done
  5. Le jardin de tes sens
  6. You never lie to me
  7. Of em gliche grond schtah
  8. Blue collar worker
  9. Pedro
  10. The unsung king (Tampa Red)
  11. I had a friend
  12. Mother nature
  13. Etat d’urgence
  14. You can’t judge a book by looking at the cover
  15. Irish man
  16. Merci

Line up:

  • Richard Koechli – gitaar, zang, arrangementen
  • Fausto Medici – drums, percussie
  • David Zopfi – bas
  • Michael Dolmetsch – keyboards
  • Heini Heitz – akoestische gitaar
  • Dani Lauk – bluesharp, fluit
  • Evelyne Rosier – backing vocals
  • J.B. Rosier – zang (track 13)
  • Walter Baumgartner – bluesharp (track 1,8)
  • Stefan Künzli – sax (track 6)
  • Tom Aebi – willern pipes (track 15)
  • Paddy Bütler – viool (track 15)
9apr/180

Lentekriebels

De lente had volop bezit genomen van het weekend. De terrassen zaten overvol. Fiets- en wandelpaden raakten overbevolkt. Iedereen was vrolijk en trok er op uit. Winterkleding werd resoluut in de kast opgeborgen. ‘Een nieuwe lente, een nieuw geluid’, om met de dichter Herman Gorter te spreken. Langs de sportvelden zag ik zelfs al supporters in korte broeken.

Het was me het sportweekend wel. Rotterdam stond in vuur en vlam voor de Marathon. Na de Ronde van Vlaanderen verlekkerden de wielerliefhebbers zich zondag aan de klassieker Parijs – Roubaix. Dirk Kuyt maakte zijn opwachting als speler van Quick Boys. De massale belangstelling van de pers hiervoor deed me denken aan het eenmalige optreden van doelman Edwin van der Sar twee jaar geleden in de wedstrijd Noordwijk – Jodan Boys. Een speciaal uit Engeland overgekomen fotograaf vroeg mij toen of hij een foto mocht maken van het wedstrijdformulier. ‘Of course sir’.

De honkballers van The Braves startten de nieuwe competitie meteen met een overwinning. De vrouwen van GZC DONK bereikten de halve finales in de play-offs om het landskampioenschap. De talentvolle Goudse judoka Ruben Raghunath veroverde tijdens het NK judo in Leek een bronzen medaille. Martijn van IJzendoorn van Damlust is uitstekend op dreef bij het NK dammen in Harlingen. Dankzij de lentekriebels?

Maar die mooie sportmomenten werden overschaduwd door dat vreselijke busongeluk in Canada waarbij een jong ijshockeyteam om het leven kwam. En door de tragische dood van de jonge wielrenner Michel Goolaerts. Dan is alles in het leven maar relatief. En dan maken wij ons druk om een stuurfout van autocoureur Max Verstappen. Of een trainer van AZ die uit frustratie over een nederlaag scheidsrechter Kevin Blom daarvan de schuld geeft.

Gearchiveerd onder: Columns, Dé Weekkrant Geen reacties