De ware clubliefde
Ware clubliefde, bestaat die nog? Ik vroeg me dit maandagmorgen weer eens af toen ik in mijn ochtendblad een groot artikel las over Anderlecht, de legendarische voetbalclub uit Brussel. De chique club waar de familie Vanden Stock jarenlang de scepter zwaaide. Maar ook Anderlecht is ten prooi gevallen aan het grote geld. De club wordt overgenomen door een miljardair die zijn huidige club KV Oostende in de steek laat en denkt in Brussel de hemel te gaan bestormen. Zomaar een voorbeeld en zo zijn er talrijke.
In datzelfde ochtendblad las ik ook over Ricky Wu, een topkorfballer uit Taiwan. Jaren geleden speelde hij bij Nic. in Groningen. Tijdens zijn huwelijksreis door Europa las hij van de teloorgang van Nic. Hij meldde zich spontaan in Groningen om mee te helpen de club uit het degradatiemoeras te trekken. Onverwachte clubliefde. Bij degradatienood zie je trouwens wel vaker dat spelers, die eigenlijk al min of meer met pensioen zijn, incidenteel hun cluppie uit ware clubliefde de helpende hand reiken. Mooi.
Je ziet sporters op leeftijd wel vaker terugkeren naar hun oude liefde. Sportief wordt het dan niet altijd een succes, maar er zit in deze terugkeer toch een scheut clubliefde. Althans dat hoop ik.
Maar de oude tijden van bv.. een Sjaak Swart, voor wie er buiten Ajax eigenlijk niets bestaat, komen nooit weer vrees ik. Veel sporters wisselen vaker van club dan van ondergoed. En dat heeft vrijwel altijd met geld te maken. Ook bij de amateurs speelt geld vaak een rol.
Clubliefde, ik vergelijk het maar met de papieren telefoongids die binnenkort ook verdwijnt. Tijden veranderen. Misschien wordt er over 10 jaar nog een reportage in Andere Tijden Sport aan het fenomeen clubliefde gewijd.