Gerritschinkel.nl Columns & meer

4okt/170

Driftin’ – Dan Holt

De in Chardon, Ohio geboren Dan Holt draait ook al weer heel wat jaartjes mee in de muziek. Na een aantal mislukte pogingen om begin jaren ’90 een rockband op te richten is hij van 1992 tot 1997 lid van het bluesduo Five Believers. Hiermee toert hij door het midden- en het zuidwesten van de VS. Five Believers brengt twee albums en twee ep’s uit. Na het uiteenvallen van Five Believers in 1997 begint Dan Holt een solocarrière. Hij treedt dan voornamelijk op in koffiehuizen en cafés in Noordoost Ohio. In 2002 neemt hij even rust om in 2005 weer op te duiken in de folkscene van Cleveland, Ohio.

In zijn al weer twintig jaar durende solocarrière brengt Holt negen albums uit. Het in 2015 uitgebrachte Pleasure & shame wordt algemeen beschouwd als een van zijn beste soloalbums. Bij het verschijnen hiervan zegt Holt: ‘I see the blues as a tradition but I don’t see it as traditional music. At it’s core, the blues tradition is based on songs and stories. Without great songs, the blues is just a sound’.

In 2015 wint Holt The Black Swamp Blues Society Challenge en in 2016 The Dayton Blues Society Blues Challenge. In 2016 en in 2017 is hij kwartfinalist bij The International Blues Challenge in Memphis, Tennessee.

In augustus verscheen Driftin’, het nieuwe album van Dan Holt. Een album met twaalf, veelal (relatief) korte countryblues songs. Zang en gitaar openen met Long gone en in het uptempo Long Tall Shorty pak Holt ook zijn mondharmoncia er bij. In het titelnummer, de slowblues Driftin,’ bewijst Holt uitstekend slide te kunnen spelen. De slide is ook mooi in het instrumentale Riverboat blues. Ook met de akoestische gitaar kan Holt goed overweg zoals te horen in You talk too much, met een lekker huilende mondharmonica. Na de rustige akoestische blues Long night, wordt de slide weer tevoorschijn gehaald in Beat up car en in het instrumentale Dayton. De zang van Holt past uitstekend bij zijn countryblues en die gruizige stem, gecombineerd met goed (akoestisch) gitaarwerk, is goed te horen in Cry me a river en in het uptempo Nothin’ to say. Mondharmonica en slide zijn weer lekker in Thanks for that. Het album wordt besloten met het instrumentale Rufus Rose, waarin Dan Holt, wellicht ten overvloede, nogmaals bewijst een uitstekende gitarist te zijn.

Conclusie: Wie van eerlijke countryblues houdt zal Driftin’, net als ik, zeker kunnen waarderen. Het album had van mij alleen best langer dan 36 minuten mogen duren.

Tracks:

  1. Long gone
  2. Long Tall Shorty
  3. Driftin’
  4. Riverboat blues
  5. You talk too much
  6. Long night
  7. Beat up car
  8. Dayton
  9. Cry me a river
  10. Nothin’ to say
  11. Thanks for that
  12. Rufus Rose