Gerritschinkel.nl Columns & meer

10apr/170

Live in Kansas City – Nick Schnebelen

Nick Schnebelen is een zanger-gitarist-songwriter uit Kansas, Missouri. Hij verdiept zich op jonge leeftijd in de blues, speelt piano met zijn moeder en leert van zijn vader gitaar spelen. Nick’s ouders zijn in de jaren 90 bekende muzikanten in de Kansas City bluesscene. Als tiener studeert hij aan de Paseo Academy of Fine and Performing Arts. Nadat hij in 1996 is afgestudeerd vertrekt hij naar Philadelphia en formeert de band Killing Floor, die al snel furore maakt in de bluesscene van Philadelphia. De band staat in voorprogramma van Johnny Winter, Robin Trower, Robert Cray, Derek Trucks, Steve Miller en George Thorogood. In 2000 richt hij samen met zijn zus Danielle (zang en bas) en broer Kris (drums en zang) Trampled Under Foot op en met deze band brengt hij een aantal albums uit. In 2008 wint Nick de Albert King Award voor de beste gitarist op de Blues Foundation’s International Blues Challenge.

Na het uiteenvallen van Trampled Under Foot in 2015 richt Nick The Nick Schnebelen Band op. Van dit trio, dat naast zanger-gitarist Nick Schnebelen, verder bestaat uit bassist Cliff Moore en drummer Adam Hagerman verscheen vorig jaar juni hun debuutalbum Live at Knuckleheads vol. 1. En binnen een jaar na dit debuut ligt volgende maand de opvolger Live in Kansas City in de winkel.

Live in Kansas City, de titel zegt het al, is wederom een live-album, opgenomen op 3 december 2016 in Knuckleheads Saloon in Kansas City. De opener, de slowblues Fool, begint ‘kaal’ met de indringende zang maar al snel neemt een slepende gitaarsolo het heft in handen, ondersteund door een stuwende ritmesectie. Ook in het funky Pain in my mind valt de gedreven zang van Nick Schnebelen op en bewijst hij uitstekend met zijn gitaar overweg te kunnen. Roffelende drums, een bonkende bas en de felle soms gierende gitaarsolo’s stuwen het funky Herbert Harper’s free press news naar grote hoogte. De geest van de gerenommeerde bluesgitaristen Freddie King en Buddy Guy is volop aanwezig in de prachtige slowblues You call that love. Na het lekkere slidewerk in Bad woman blues krijgen het publiek in Kansas City Mean woman blues voorgeschoteld, een opwindende zes minuten durende cover van Johnny Winter, met wederom uitstekend slidespel van Schnebelen en een zeer solide ritmesectie. Jonny cheat is een spetterende bluesrocker in de beste traditie van George Thorogood & the Destroyers met een vlammen werpende gitaar. In de slowblues Bad disposition tovert Schnebelen weer een door merg en been snijdende solo uit zijn gitaar tevoorschijn. Schoolnight is een soort ballroomblues, met uitstekende zang en een  ingetogen lyrische gitaarsolo. Het album eindigt instrumentaal met Conformity blues, waarin Schnebelen zijn gitaristische capaciteiten opnieuw de vrije loop laat.

Conclusie: Live in Kansas City is een fantastisch album. Nick Schnebelen heeft mijn zijn band een voortreffelijke show neergezet. Liefhebbers kunnen 5 mei alvast in hun agenda noteren want dan treedt de band op in Ospel tijdens Moulin Blues.

Tracks:

  1. Fool
  2. Pain in my mind
  3. Herbert Harper’s free press news
  4. You call that love
  5. Bad woman blues
  6. Mean town blues
  7. Jonny cheat
  8. Bad disposition
  9. Schoolnight
  10. Conformity blues (instrumental)

 

 

10apr/170

Girl power

Ik heb na het afgelopen weekend nog net geen plaatje van The Spice Girls opgezet, maar ik was wel even in de verleiding. Het is dat ik geen muziek van deze Britse meidengroep uit de jaren 90 heb, maar anders.

Maar alle gekheid op een stokje, girl power of niet, Goudse sportvrouwen timmeren stevig aan de weg. De voetbalvrouwen van Olympia 1 werden weer kampioen. Trainer Bert van der Kaa en coördinator Rob van der Gaag lopen trots rond aan de Bodegraafsestraatweg.

Zaterdagavond was het groot feest in sporthal De Zebra, waar het 1e vrouwenteam van VollinGo kampioen werd. Op vragen naar een kampioenschap hield trainer John Stubbe altijd de boot af met een verwijzing naar Joop Zoetemelk (‘de weg naar Parijs is nog lang’), maar zijn jonge team staat misschien aan de basis van grote Goudse volleybalsuccessen. Laat de tijden van het roemruchte Radius maar weer terug komen.

De dames van Vriendenschaar 1 stomen op naar het kampioenschap. Komend weekend wordt het feest, want die twee punten worden uiteraard op een slof en een oude tafeltennisschoen binnengeslagen.

En dan hebben we natuurlijk nog de vrouwen van GZCDONK. Ze zijn weer terug aan de top van het Nederlandse waterpolo en de play-offs om het landskampioenschap staan voor de deur. Ik verwacht een spannende strijd tussen de Goudse vrouwen, ZVL en UZSC.

Kortom, het gaat goed met de vrouwelijke sporters in Gouda. En dan heb ik het nog niet eens over de diverse jeugdteams die kampioen zijn geworden.

 

Gearchiveerd onder: Columns, Dé Weekkrant Geen reacties
9apr/170

Volleybal in Gouda

Ik zette gisteren op mijn Facebookpagina dat ik een drukke dag voor de boeg had. Je moet er tenslotte wat voor overhebben als vrijwilliger. Maar dat doe ik graag. Het was mooi weer, dus absoluut geen reden tot klagen. Ik begaf me eerst op de fiets naar de Roei- en Zeilvereniging Gouda waar een Open Dag was. Met een bootje het water op en mooie opnamen gemaakt. Binnenkort op Gouwestad TV te zien.

Na even snel een paar boterhammen naar binnen te hebben gewerkt op naar het Groenhovenpark voor een verslag van de voetbalwedstrijd Gouda – Aarlanderveen. Dat was een regelrechte afknapper, vooral voor de thuisploeg. Heb je nog hoop om de nacompetitie te bereiken, verlies je met maar liefst 1-5 van laagvlieger Aarlanderveen. Hoewel de wonderen de wereld nog niet uit zijn, lijkt ‘uithuilen en opnieuw beginnen’ mij het motto. Met de Pasen even lekker wat eitjes rapen en misschien geeft dat dan toch nog inspiratie tot een eindsprint.

Zoals ik aan het begin al zei, ik plaatste een bericht op mijn Facebookpagina en kreeg meteen een reactie van John Stubbe. ‘Altijd weer dat voetbal, wanneer zie ik je een keer bij VollinGo op de tribune’. Ik heb hem geantwoord dat ik misschien vanavond (zaterdagavond) dus, langs zou komen. En toen Ruud Montagne ook nog appte dat de dames van Vollingo kampioen konden worden, kon ik natuurlijk niets anders doen dan naar sporthal De Zebra gaan.

Het was gezellig druk in De Zebra en de Goudse dames lieten er geen gras over groeien. Hoewel het leek of ze af en toe de concentratie even kwijt waren wonnen ze met 4-0 van tegenstander Spaarnestad en waren kampioen.

Het kampioenschap van VollinGo zat er al een tijdje aan te komen, maar telkens als ik over het kampioenschap begon hield John Stubbe de boot af en zei dat de weg nog lang was. Ja dat ken ik. Was het niet Joop Zoetemelk die altijd zei: ‘de weg naar Parijs is nog lang’.

Misschien was het tactiek van Stubbe en wilde hij zijn dames scherp houden. Hoe dan ook ze werden dus gisteravond kampioen en promoveren naar de 1e divisie. Een voorbode dat de glorieuze tijden van het Goudse volleybal weer terugkeren? Ik mag het hopen.

Alleen beste John, ik heb je gisteravond gemist. Op het moment suprême ben jij uitgerekend naar een korfbalwedstrijd! Oké, niet zo maar een korfbalwedstrijd. Ik begreep dat je speaker was bij de korfbalfinale in de Ziggo Dome! Die datum lag natuurlijk al lang vast en werk gaat voor het meisje. Ik begrijp dat. Had je dan toch geen rekening gehouden met een kampioenschap van je dames op 8 april?  Maar ik neem aan dat je na afloop van die korfbalfinale snel naar Gouda bent geracet om op in de feestelijk versierde Zebra de VollinGo Karaoka Night het kampioenschap van je dames mee te vieren.

Van harte proficiat John en succes in de 1e klasse.

Gearchiveerd onder: Columns, Gouwestad Sport Geen reacties
5apr/170

The days of Young Petty Davis – Helge

Film- en theatercomponist Helge Slikker is geboren op 15 december 1977 in Utrecht. In 2000 studeert hij af aan de kleinkunstacademie Studio Herman Teirlinck in Antwerpen. Na zijn afstuderen gaat hij componeren voor o.a. de Toneelmakerij, Toneelgroep Oostpool en Matzer Theaterproducties. In 2012 wint hij een Gouden Kalf in de categorie beste muziek voor de film Kauwboy. Slikker is ook zanger, gitarist en pianist van de Utrechtse band Storybox. Hij was ook actief in Happy Camper, het muziekcollectief rond toetsenist Job Roggeveen en samen met zangeres Marlijn Weerdenburg vormt hij het muzikale duo Miss Molly & Me.

Op 14 april verschijnt The days of Young Petty Davis, het eerste soloalbum van Helge Slikker. Op dit album gaat Slikker terug naar de tijd dat hij als kind luisterde naar de muziek die zijn ouders draaiden. Helge Slikker wordt op het album bijgestaan door een uitstekende band bestaande uit Dave Menkehorst (drums), Sebas van Olst (bas), Hans Verweij (piano), Maarten van Damme (elektrische gitaar) en de blazers Alban Sarens, Jo Hemans en Bert Boeren.

De eerste twee nummers van het album, het dromerige folky Where the heart belongs en Won’t be here long zijn mooi ingetogen gezongen rustige songs. In Son on the go, ook op single uitgebracht, gaat het tempo omhoog en komen de blazers er bij. Mooi pianotonen openen The prize waarna de blazers weer heerlijk aanwezig zijn. Steviger gaat het er aan toe in Blues in the sun, uitstekende zang, en een uitstekende band. De stem van Helge doet me trouwens sterk denken aan die van de Vlaamse zanger Jasper Steverlinck. No more is een mooie ballad met prachtige ‘slepende’ blazers. De invloeden van Miles Davis zijn hier duidelijk hoorbaar. Fantastisch nummer! De invloeden van Davis zijn ook hoorbaar in de ballad The very last round met mooi pianospel en de blazers. Dat ook Tom Petty tot de favorieten van Helge Slikker behoort wordt in The other side duidelijk met een mooi slotakkoord van de blazers. I wanna believe begint een beetje psychedelisch, daarna de ingetogen zang en de subtiele begeleiding en uiteindelijk gaat de band er vol op. Jammer dat het zo abrupt eindigt. Het uptempo Beautiful night, met uitbundige (samen)zang roept herinneringen op aan Neil Young. Het slotnummer Don’t wait up dat met verstilde pianoklanken begint is een lekker in het gehoor liggend melodieus nummer.

Conclusie: Op The days of Young Petty Davis zijn, zoals de titel al aangeeft, invloeden van o.a. Neil Young, Tom Petty en Miles Davis duidelijk hoorbaar. Helge Slikker is een uitstekende zanger en hij heeft een uitstekende band om zich heen verzameld. Het eerste soloalbum van Helge is een heel mooi album met elf prachtige melodieuze tijdloze songs.

Tracks:

  1. Where the heart belongs
  2. Won’t be here long
  3. Son on the go
  4. The prize
  5. Blues in the sun
  6. No more
  7. The very last round
  8. The other side
  9. I wanna believe
  10. Beautiful night
  11. Don’t wait up

 

3apr/170

Volksfeesten

Het was weer een weekend vol volksfeesten. In London stonden honderdduizenden mensen langs de oevers van de Theems om zich te verlekkeren aan de traditionele Boat Race, de historische roeirace tussen de universiteiten van Oxford en Cambridge, die in 1829 voor het eerst werd gevaren en dit jaar door het team van Oxford werd gewonnen.

Elk land heeft zijn typische volksfeesten. Wanneer de weerman het woord vorst in zijn mond neemt raakt Nederland in rep en roer en heeft iedereen het over de Elfstedentocht. Maar ik ben bang dat Bartlehiem nostalgie blijft en dat we op de Bonkevaart geen opvolger van Henk Angenent kunnen toejuichen.

Het ultieme volksfeest in België is de Ronde van Vlaanderen. Onze wielergekke zuiderburen liepen ook zondag weer massaal uit voor deze Hoogmis van het wielrennen. Alles zit in deze heroïeke koers. Helden worden heilig verklaard, maar vallen soms letterlijk weer van hun voetstuk. Taaienberg, Oude Kwaremont, Paterberg, Kortekeer, Berendries, Pottelberg. Pure poëzie! En de Muur van Geraardsbergen is weer terug! Terecht, want Vlaanderens Mooiste zonder deze helling is als een slagroomtaart zonder slagroom.

Ik verheug me al weer op mijn vakantie in Vlaanderen. Ieder zichzelf respecterend dorp heeft in de zomer zijn eigen kermiskoersen. Renners als Tom Boonen, Greg van Avermaet en Sep Vanmarcke hebben hun eigen supporterscafe’s. Ik was in 2015 bij het dernycriterium in Lombardsijde, georganiseerd door good old Freddy Maertens. Eén groot dorpsfeest. Zdenek Stybar versloeg Sven Nys in de sprint. En ’s-avonds werd voormalig coryfee Herman van Springel in de schijnwerpers gezet. Was het maar vast juli.

 

Gearchiveerd onder: Columns, Dé Weekkrant Geen reacties