Gerritschinkel.nl Columns & meer

3nov/160

Even the devil gets the blues – CeDell Davis

De Amerikaanse bluesgitarist en –zanger CeDell Davis is geboren op 9 juni 1926 in Helena, Arkansas. Zijn familie werkt op de lokale katoenplantage. CeDell leert gitaar spelen op zijn 10e . Hij krijgt dan ook polio waardoor hij weinig controle krijgt over zijn linkerhand. Het begin van zijn typische stijl van gitaarspelen, een aangepaste vorm van slide met een tafelmes in zijn linkerhand. Zodra hij die stijl van spelen een beetje onder de knie heeft begint Davis op te treden in diverse nachtclubs in de Mississippi delta. Van 1953 tot 1963 speelt hij met blues grootheden als Robert Nighthawk, Big Joe Willams en Charlie Jordan. Tijdens een cluboptreden in 1957 is er een opstootje waarbij de politie ingrijpt en in de chaos die dan ontstaat breekt Davis zijn beide benen, waardoor hij voortaan in een rolstoel door het leven moet. Voor een bluesman dag genoeg om over te schrijven natuurlijk. In de jaren 90 tekent hij een platencontract bij het label Fat Possum. Bluesjournalist en criticus Robert Palmer, die Davis als de grootste hardcore blueszanger van zijn generatie beschouwt, produceert in 1994 zijn debuutalbum bij Fat Possum Feel like doin’ something wrong. Na de release van zijn album It all followed in 1998 stopt hij een paar jaar met het opnemen van platen en legt zich toe op het schrijven en optreden. Vanaf 2002 verschijnen er weer platen van Davis.

Deze maand verscheen er een nieuw album van de 90(!) jarige zanger-gitarist onder de fraaie titel Even the devil gets the blues, de opvolger van het goed ontvangen Last man standing uit 2015. Davis heeft zich op zijn nieuwe album weten te omringen door een aantal gerenommeerde musici, die door Barrett Martin, drummer van o.a. The Screeming Trees en de grungeband uit Seattle Mad Season.

De opener Play with your poodle is een doordenderende boogie met saxofoon en trompet. Met krakende stem vertelt Davis verder in aantal korte nummers over gebeurtenissen in zijn leven, zoals het kopen van zijn eerste gitaar (een $ 2,50 kostende Silvertone van Sears Roebuck). En het verhaal van Craphouse Bea, de vrouw die destijds volgens de overlevering degene was die Robert Johnson vergiftigde en die ook getuige was van het eerste optreden van Davis in Helena. In het funky Love blues en het broeierige Got to be movin’ on krijgt Davis vocale assistentie van de uit Seattle afkomstige zangeres Annie Jantzer en van gitarist Mike McCready van Pearl Jam, die een paar lekkere solo’s uit zijn gitaar tovert. In de slowblues She’s got the devil in her en in de bluesklassieker Catfish blues zingt Davis duetten met Ayron Jones, de gitarist uit Seattle die ook felle gitaarsolo’s laat horen. Over bluesklassiekers toch niet te klagen. De deltablues borrelt naar boven in Muddy Water’s Can’t be satisfied, John Lee Hooker’s Cold chills, Elmore James’ boogie Dust my broom en een ‘down and dirty’ versie met scheurende saxsolo’s van Kansas City van Leiber & Stoller. People of the mountain, met een huilende mondharmonica, is een sompige bluesrocker met scheurende gitaren. Scott McCaughey, bekend van o.a. R.E.M. is gastgitarist en zingt tevens een duet met Davis in het hilarische Grandma grandpa. De afsluiter van het album is Rollin’ and tumblin’. Deze Muddy Waters hit krijgt een stomende uitvoering, met gitaarsolo’s van de drie gastgitaristen achter een beukende drummer.

Conclusie: De zang van de 90 jarige is niet meer je van het, kraakt en ‘vliegt soms een beetje uit de bocht’, maar met zijn uitstekende musici heeft hij een lekker klinkend bluesalbum gemaakt.

Tracks:

  1. Play with your poodle
  2. The silvertone
  3. Love blues
  4. Crap house Bea
  5. She’s got the devil in her
  6. Can’t be satisfied
  7. Kansas City
  8. Got to be movin’ on
  9. People of the mountain
  10. Dust my broom
  11. Cold chills
  12. Catfish blues
  13. Grandma grandpa
  14. Ain’t plannin’ on dyin’
  15. Rollin’ and tumblin’

 

Line-up:

  • CeDell Davis, zang, gitaar en mondharmonica
  • Annie Jantzer – zang
  • Mike McCready – zang en gitaar
  • Ayron Jones – zang en gitaar
  • Scott McCaughey – zang en gitaar
  • Van Conner – bas
  • Greg Zakk Binns – gitaar
  • Johnny Stephens – gitaar
  • Skerik – saxofoon
  • Dave Carter – trompet
  • Evan Flory-Barnes – staande bas
  • Deandre Enrico – bas
  • Barrett Martin – drums
2nov/160

Memphis rock and soul – Melissa Etheridge

Rockzangeres Melissa Etheridge wordt geboren op 29 mei 1961 in Leavenworth, Kansas. Zij is sinds 1988 actief in de muziekscene en in dat jaar komt ook haar eerste album Melissa Etheridge uit. In Nederland heeft zij in 1988 een hit met haar debuutsingle Bring me some water en in 1989 met haar 2e single Like the way I do. Dit laatste nummer wordt in 2007 bekroond met een Oscar voor originele song in de film ‘An inconvenient truth’. In 2001 krijgt Etheridge een ster op de beroemde Hollywood Walk of Fame. Behalve muzikante is Melissa Etheridge ook een bekende voorvechtster voor homorechten.

Enkele weken geleden verscheen Memphis rock and soul, het nieuwe album van Melissa Etheridge. Een album met 12 covers van soulstandaards die allemaal afkomstig zijn uit de enorm rijke catalogus van het beroemde Stax label. Melissa Etheridge wordt begeleid door The Hodges Brothers en andere doorgewinterde studiomusici uit Memphis zoals gitarist Michael Toles, de man die o.a. met de befaamde Bar-Kays heeft gespeeld en de wah-wah riff in ‘Shaft’ van Isaac Hayes voor zijn rekening nam en keyboardspeler Archie ‘Hubbie’ Turner. Het album is opgenomen in de befaamde Willie Mitchell’s Royal Studios, waar ook o.a. Al Green en Ann Peebles hun platen opnemen.

Memphis rock and soul gaat meteen lekker swingend van start met Memphis train van Rufus Thomas, Blazers, de strakke ritmesectie van drummer James ‘JRob’ Robertson (bekend van o.a. Bobby Bland, Little Milton en ZZ Hill)  en bassist Leroy Hodges, de gedreven zang van Melissa Etheridge en de ‘stoomfluitharmonica’. In Respect yourself zijn samples te horen van The Staple Singers en Melissa Etheridge heeft in dit nummer ook nieuwe teksten gemaakt. De funky (heavy) soul gaat verder in Johnny Taylor’s Who’s making love en in Hold on I’m coming, de soulklassieker van Sam & Dave. Het prijsnummer is de verpletterend mooie vertolking van Otis Redding’s I’ve been loving you (too long). Hartstochtelijk mooie zang van Melissa en prachtig orgelspel van Charles Hodges, de man die ook op alle grote platen van Al Green speelt. Het orgel is ook weer mooi in William Bell’s Any other way, met een korte gitaarsolo, weer die uitstekende ritmesectie en de backingvocals. In I’m a lover van Lowell Fulson heeft Etheridge ook weer nieuwe teksten toegevoegd en ook hier zijn samples te horen, nu van ‘Tramp’ van Otis Redding en Carla Thomas. John Mayer is gastgitarist in B.B. King’s Rock me baby. Ook in deze slowblues is Melissa Etheridge vocaal op dreef. Na de soulblues I forgot to be your lover van William Bell en Booker T. Jones gaat het tempo flink omhoog in het rockende, oorspronkelijk door Barbara Stephens gezongen Wait a minute. John Mayer maakt weer zijn opwachting met krachtige gitaarlicks in Albert King’s klassieker Born under a bad sign. Het album eindigt hemeltergend mooi met Otis Redding’s I’ve got dreams to remember. Schitterende zang, de blazers, de meanderende orgeltonen en de backingvocals.   

Conclusie: Ik kan heel kort zijn. Memphis rock and soul is een uitstekend soulalbum. Melissa Etheridge en haar uitstekende begeleiders brengen een prachtige ode aan de groten uit de Stax stal.

Tracks:

  1. Memphis train
  2. Respect yourself (people stand up)
  3. Who’s making love
  4. Hold on, I’m coming
  5. I’ve been loving you too long (to stop now)
  6. Any other way
  7. Í’m a lover
  8. Rock me baby
  9. I forgot to be your lover
  10. Wait a minute
  11. Born under a bad sign
  12. I’ve got dreams to remember