‘Ome Ben’ bedankt
Bij SV DONK werd afgelopen zaterdag gewoon gevoetbald. Daar waar sommige voetbalclubs het voetballen op kunstgras (voorlopig) hebben verboden, heeft het bestuur van SV DONK in een brief aan de leden een goede afweging gemaakt n.a.v. de paniek die er afgelopen week in de voetbalwereld is ontstaan na een uitzending van Zembla. Het lijkt mij ook verstandig om het onderzoek van de Europese Commissie af te wachten. En mocht dan blijken dat er sprake is van onacceptabele gezondheidsrisico’s dan moet er worden ingegrepen.
Afgelopen zondag werden alle wedstrijden van SV DONK afgelast vanwege het overlijden van erelid Ben Frieling. Ben Frieling een parel van het jeugdvoetbal. Welke Donkiaan heeft er bij hem niet de eerste voetballessen gekregen. Je ziet wat er van Sven van Beek is geworden! Ben Frieling, een van de aardigste mensen in de Goudse voetbalwereld die ik heb gekend. Bij jubilea van SV DONK liep hij vaak met zijn camera rond. Bij zulke momenten noemde ik hem Ben de Mol en dan grinnikte hij. Ben zal over de heisa rondom het rubbergranulaat ongetwijfeld ook een mening hebben gehad. Misschien moest hij helemaal niets van kunstgras hebben en wilde hij net als ik het gras ruiken. Gewoon lekkere slidings maken waarbij de graspollen je desnoods om de oren vlogen. Maar dat kan ik hem helaas niet meer vragen.
The complete BBC sessions – Led Zeppelin
Als de Britse band The Yardbirds in 1968 uiteen valt richt gitarist Jimmy Page Led Zeppelin op. In januari 1969 verschijnt Led Zeppelin I, hun debuutalbum en in oktober 1969 de opvolger Led Zeppelin II. De band is productief in de eerste jaren van hun bestaan want in 1970 komt hun 3e album, Led Zeppelin III uit en een jaar daarna Led Zeppelin IV, met de klassieker Stairway to heaven. Tijdens hun live optredens kan de band rauw en meedogenloos te keer gaan, zoals blijkt uit opnamen die in die tijd door de BBC radio worden opgenomen. In 1997 verschijnt een dubbel cd, getiteld de BBC sessions.
Gitarist Jimmy Page is al jaren druk bezig met het opnieuw (geremasterd) uitbrengen van de albums uit de Led Zeppelin catalogus en vorige maand verscheen The complete BBC sessions. Dit driedubbele album bevat niet alleen de BBC sessions uit 1997 maar is er nog een 3e album aan toegevoegd met opnamen die Page ‘nog ergens had liggen’.
Cd 1 bevat 14 opnamen uit 1969 van vier verschillende BBC sessies. De band speelt zowel bluescovers als eigen nummers, hoewel er al jaren vraagtekens worden gezet bij het feit dat Page en Plant wel heel vaak hun eigen naam onder diverse composities hebben gezet. Diverse rechtszaken zijn hierover al gevoerd. Maar hoe dan ook, de band vertolkt deze nummers toch op de hun geheel eigen wijze. You shook me en I can’t quit you baby zijn pure (slow)bluesnummers met felle gitaarsolo’s, een sterke ritmesectie, orgelsolo’s van John Paul Jones en een zijn longen uit zijn lijf zingende Robert Plant. Van de snelle rocker Communication breakdown staan er maar liefst drie versies op. Een topnummer is en blijft Dazed and confused, met zijn tempowisselingen, vlammende gitaarsolo’s, de strijkstok van Page en een magnifieke drummende John Bonham. Op Robert Johnson’s Travelling riverside blues speelt Page lekker slide. Whole lotta love krijgt een dampende uitvoering. Something else is een rockende boogie met een pianosolo van Jones. Met How many more times wordt de eerste cd opwindend afgesloten.
Cd 2 bevat 10 opnamen van het concert dat Led Zeppelin op 1 april 1971 gaf in Parijs. Immigrant song, Heartbreaker en Black dog zijn energieke rockers met vlammende gitaarsolo’s. Led Zeppelin in topvorm en dat bewijst de band zeker in Since I’ve been loving you, een prachtige slowblues, met gitaarsolo’s, orgel en de verscheurende zang van Plant. Het hoogtepunt is een ruim 18 minuten durende breed uitwaaierende versie van Dazed and confused, waarin John Bonham meer dan eens bewijst een formidabele drummer te zijn. Groots is Stairway to heaven en Going to California en That’s the way zijn prachtige akoestische nummers, een rustpunt in het concert alvorens de band weer los gaat in Whole lotta love, dat halverwege ‘ontaardt’ in een medley met Boogie chillun’, Fixin’to die, That’s alright mama en A mess of blues, gevolgd door een lekkere versie van Thank you.
Op cd 3 staan 9 opnamen uit 1969 en 1971die Page nog ergens heeft opgeduikeld uit zijn archief. Weer twee versies van de snelle rocker Communication breakdown en twee uitvoeringen van What is and what should never be. Verder een waanzinnige ruim 10 minuten durende versie van Dazed and confused. White summer is een akoestische instrumental met prachtig gitaarspel. Ruim 8 minuten aandachtig genieten. De Willie Dixon klassiekers I can’t quit you baby en You shook me klinken ook hier fantastisch. Gitaarsolo’s, orgelsolo’s, zoemende bas en krachtig drumwerk. Het album wordt besloten met de rammelende bluesrocker Sunshine woman, een nummer dat nog nooit officieel werd uitgebracht. De iets mindere geluidskwaliteit van dit nummer nemen we maar op de koop toe.
Conclusie: Led Zeppelin in topvorm.
Tracks cd 1:
- You Shook Me (23/3/69 Top Gear)
2. I Can’t Quit You Baby (23/3/69 Top Gear)
3. Communication Breakdown (22/6/69 Pop Sundae)
4. Dazed And Confused (23/3/69 Top Gear)
5. The Girl I Love She Got Long Black Wavy Hair (22/6/69 Pop Sundae)
6. What Is And What Should Never Be (29/6/69 Top Gear)
7. Communication Breakdown (29/6/69 Top Gear)
8. Travelling Riverside Blues (29/6/69 Top Gear)
9. Whole Lotta Love (29/6/69 Top Gear)
10. Somethin’ Else (22/6/69 Pop Sundae)
11. Communication Breakdown (10/8/69 Playhouse Theatre)
12. I Can’t Quit You Baby (10/8/69 Playhouse Theatre)
13. You Shook Me (10/8/69 Playhouse Theatre)
14. How Many More Times (10/8/69 Playhouse Theatre)
Tracks cd 2:
- Immigrant Song (1/4/71 Paris Theatre)
2. Heartbreaker (1/4/71 Paris Theatre)
3. Since I’ve Been Loving You (1/4/71 Paris Theatre)
4. Black Dog (1/4/71 Paris Theatre)
5. Dazed And Confused (1/4/71 Paris Theatre)
6. Stairway To Heaven (1/4/71 Paris Theatre)
7. Going To California (1/4/71 Paris Theatre)
8. That’s The Way (1/4/71 Paris Theatre)
9. Whole Lotta Love (Medley) [1/4/71 Paris Theatre]
10. Thank You (1/4/71 Paris Theatre)
Tracks cd 3:
- Communication Breakdown (23/3/69 Top Gear)
2. What Is And What Should Never Be (22/6/69 Pop Sundae)
3. Dazed And Confused (10/8/69 Playhouse Theatre)
4. White Summer (10/8/69 Playhouse Theatre)
5. What Is And What Should Never Be (1/4/71 Paris Theatre)
6. Communication Breakdown (1/4/71 Paris Theatre)
7. I Can’t Quit You Baby (14/4/69 Rhythm & Blues Session)
8. You Shook Me (14/4/69 Rhythm & Blues Session)
9. Sunshine Woman (14/4/69 Rhythm & Blues Session)
Line up:
- Jimmy Page – akoestische en elektrische gitaar, backing vocals
- Robert Plant – vocals, harmonica
- John Paul Jones – bas gitaar, keyboards, mandoline, backing vocals
- John Bonham – drums, percussie, backing vocals
Frank Zappa for president – Frank Zappa
Frank Zappa was van plan om in 1992 als onafhankelijk kandidaat mee te dingen naar het presidentschap van de VS. Maar daar zag hij uiteindelijk toch van af. De democraat Bill Clinton werd in 1993 gekozen tot de 43e president van de VS. Frank Zappa overleed op 4 december van datzelfde jaar aan de gevolgen van prostaatkanker. Hij werd slechts 52 jaar.
Maar bijna 23 jaar na zijn dood mengt Zappa zich postuum weer in de presidentsverkiezingen in de VS. Niks geen Hillary Clinton en al helemaal geen Donald Trump. Frank Zappa for president!
Frank Zappa for president is de titel van een van de twee albums van Zappa die in juli verschenen. Op dit album met 7 tracks wordt meerdere keren verwezen naar de presidentsverkiezingen en de politiek in zijn vaderland. Het album opent klassiek met Overture to Uncle Sam, een instrumental van ruim een kwartier met Zappa solo op een synclavier (een synthesizer, sampler en harddiscrecorder in één). Na deze klassieke opening een remix uit 1969 van Brown shoes don’t make it, dat oorspronkelijk in 1967 verscheen op het album Absolutely free van The Mothers of Invention. Violen, trompet, saxofoon, klarinet en meerdere vocalisten maken er een typisch Zappa feest van. Een knipoog naar president Lyndon Johnson die de gewoonte had om bruine schoenen te dragen onder een grijs pak. Humor is Zappa nooit vreemd geweest natuurlijk. In Amnerica is Zappa weer te horen op zijn gitaar samen met een gedragen zingende Napoleon Murphy Brock. In If I was president vertelt Zappa, begeleid op zijn synclavier, wat voor president hij zou zijn. In Medieval ensemble horen we weer een volop op zijn synclavier improviserende Frank Zappa.
Op het album staan twee live opnamen van het concert dat Zappa gaf in Nassau Coliseum in Uniondale, New York. Dit indoor sportstadion, de thuishaven van de ijshockeyers van The New York Islanders, was op 25 maart 1988 het domein van Frank Zappa en een grote band met diverse blazers. When the lie’so big, een nummer dat in oktober van dat jaar op het album Broadway the hardway zou verschijnen. En de uitsmijter, een ronduit schitterende uitvoering van America the beautiful, het vaderlandslievende lied van Amerika. Tekst van dichteres Katharine Lee Bates op muziek door componist Samual Augustus Ward. Zappa’s uitvoering is ook om in te lijsten, vooral dankzij de voortreffelijke zang van Ike Willis. Met ‘Thanks for coming to the show, see you at the bar’ neemt Zappa afscheid van zijn publiek.
Conclusie: Het fenomeen Frank Zappa heeft weer postuum toegeslagen. Prachtig album.
Tracks:
- Overture to Uncle Sam
- Brown shoes don’t make it (remix)
- Amnerica (vocal version)
- If I was president
- When the lie’s so big
- Medieval ensemble
- America the beautiful
Line up:
- Frank Zappa – gitaar, synclavier, vocals
- Roy Estrada – bas, vocals (track 2,)
- Bill Mundy – drums (track 2)
- Jim Black – drums, vocals (track 2)
- Don Preston – keyboards (track 2)
- Bunk Gardner - saxofoon (track 2)
- Ray Collins – vocals (track 2)
- Napoleon Murphy Brock – vocals (track 3)
- Scott Tunes – bas (track 5, 7)
- Chad Wackerman – drums, percussie (track 5, 7)
- Paul Carmen - alt- bariton en sopraansax (track 5, 7)
- Kurt McGenttrick – bariton en bassax en klarinet (track 5, 7)
- Bobby Martin – keyboards, vocals (track 5, 7)
- Mike Keneally – rhythm gitaar, synthesizer (track 5, 7)
- Mike Willis – lead vocals (track 5, 7)
- Albert Wing – tenor sax (track 5, 7)
- Bruce Fowler – trombone (track 5, 7)
- Walt Fowler – trompet, flugelhorn, synthesizer (track 5, 7)
- Ed Mann – vibrafoon, marimba, percussie (track 5, 7)
Handjes schudden
Toen ik afgelopen week een artikel las over het trainersjargon in de voetbalwereld kon ik een glimlach niet onderdrukken. Je gaat nog eens extra opletten en dan komen ze weer voorbij. Uitdrukkingen als ‘valse spits’, ‘hoog druk zetten’, ‘vooruit verdedigen’, ‘knijpen’, ‘de tweede bal’ en ‘de lange bal’. Jargon waar niemand meer van op kijkt, maar de vraag is of een speler altijd begrijpt wat er precies wordt bedoeld.
Nu we toch in de voetbalwereld zijn beland, iets waar ik me al lang over verwonder is het ritueel van het handjes schudden. Als een speler wordt gewisseld krijgt hij eerst een hand c.q. schouderklopje van de trainer en de speler in kwestie gaat vervolgens de hulptrainer, de verzorger, de fysiotherapeut, de teammanager en alle wisselspelers op de bank langs om ze op een high five te trakteren. Uitzonderingen zijn de gewisselde spelers die hun frustratie over de wissel niet kunnen verkroppen en heel even een handschudbeweging maken om vervolgens een waterzak om te trappen, of gekker nog een ruit van de kleedkamer in te slaan.
Afgelopen weekend heb ik dat handen schudden weer meerdere keren gezien en vroeg me af wie dat eigenlijk heeft verzonnen. Ach, kwaad kan het niet en ik zie het liever dan die taferelen op de tribunes waar ‘supporters’ hun handjes niet kunnen thuis houden.
The crux of the biscuit – Frank Zappa
Ik heb de lp Apostrophe(’) van Frank Zappa destijds helemaal grijsgedraaid. Het album uit 1974 met dat prachtige typische Zappa portret op de hoes. Het maatschappij kritische album met o.a. mooie verhalen over de Eskimo Nanook. Op dit album werken een keur aan topartiesten mee. Ik noem slechts Ian Underwood (sax), Ruth Underwood (percussie), Jim Gordon en Aysley Dunbar (drums), Don ‘Sugarcane’ Harris en Jean-Luc Ponty (viool), George Duke (keyboards) en er is een gastrol weggelegd voor bassist Jack Bruce.
Uit het onuitputtelijke archief van Frank Zappa verschijnt, meer dan 20 jaar na zijn dood, nog regelmatig ‘nieuw’ materiaal. Onlangs verscheen het album The crux of the biscuit, een album met studio-outtakes, basic tracks, alternatieve versies en nummers die uiteindelijk niet op het originele album Aposthrophe(‘) terecht kwamen. De opnamen stammen uit 1972 en 1973.
De eerste twee nummers van The crux of the biscuit zijn op enkele kleine onderdelen na vrijwel identiek aan de versies zoals die op Apostrophe(’) staan. Cosmik debris met al die tempowisselingen en het piano-intro van George Duke op Uncle Remus blijven tijdloos mooi. En wat te denken van de backingvocals van The Ikettes. Down in the dew is een jamsessie van Zappa op gitaar en Jim Gordon op drums. Vervolgens verschijnt Jack Bruce ten tonele met zijn superbas in Apostrophe(‘). Samen met het fenomenale gitaarspel van Zappa en het beukende drumwerk van Gordon blijft het een feest om naar deze ruim negen minuten durende instrumental te luisteren. Uit gedeelten van een Australisch interview uit juni 1973 vertelt Zappa het verhaal achter Don’t eat that yellow snow – St. Alphonso’s pancake breakfast, waarna er een spetterende bijna 20 minuten durende liveregistratie is te horen van beide nummers, opgenomen tijdens een concert op 24 juni 1973 in Hordern Pavillion in Sidney Australië. Na anderhalve minuut Excentrifugal forz krijgen we drie versies van Energie frontier voorgeschoteld. Drie studio try-outs van Zappa met bassist Jack Bruce en drummer Jim Gordon en in de eerste twee takes met fluitsolo’s van een onbekende fluitist. De 3e versie duurt ruim 8 minuten en is een oerversie van het latere Apostrophe(‘). Vervolgens basistracks van Cosmic debris en Don’t eat that yellow snow waarin Zappa maar weer eens bewijst een uitstekende gitarist te zijn. Het album wordt besloten met twee (zeer) korte outtakes van Nanook rubs it.
Conclusie: Ruim 42 jaar nadat ik kennis maakte met Apostrophe(‘) van Frank Zappa is de glans van dat geniale album nog lang niet verdwenen. En met het album The crux of the biscuit wordt die glans weer lekker opgepoetst. Zappa blijft uniek.
Tracks:
- Cosmik debris
- Uncle Remus (mix outtake)
- Down in the mew (alternate take)
- Aposthrophe’ (mix outtake)
- The story of ‘Don’t eat that yellow snow – St. Alphonzo’s pancake breakfast
- Don’t eat that yellow snow – St. Alphonzo’s pancake breakfast (live)
- Excentrifugal forz (mix outtake)
- Energie frontier (take 4)
- Energie frontier (take 6 with overdubs)
- Energie frontier (bridge)
- Cosmik debris (basic tracks take 3)
- Don’t eat that yellow snow (basic tracks – alternate take)
- Nanook rubs it (basic tracks – outtake)
- Nanook rubs it (session outtake)
- Frank’s last words
Line up:
- Frank Zappa – gitaar, leadvocals, bas (track 3)
- Tom Fowler – bas (track 1, 6, 11, 12, 13, 14)
- Dave Parlato – akoestische bas (track 8)
- George Duke – keyboards (track 1, 2, 3, 6, 7, 11, 12, 13, 14), vocals (track 6)
- Aynsly Dunbar – drums (track 1, 2)
- Jim Gordon – drums (track 3, 4, 8, 9. 10)
- Ralph Humphrey – drums (track 1, 6, 11, 12, 13, 14)
- John Guerin – drums (track 7)
- Ruth Underwood – percussie (track 1, 6, 11, 12, 13)
- Bruce Fowler – trombone (track 1, 6)
- Sal Marquez – trompet (track 1, 6), vocals (track 6)
- Alex Dmochowski – bas (track 2)
- Jack Bruce – bas (track 4, 8, 9, 10)
- Tony Duran – rhythm gitaar (track 4, 8, 9, 10)
- Ian Underwood – sax en synth (track 6)
- Jean-Luc Ponty – viool (track 6, 7)
- Debby, Lynn & Tina (The Ikettes), backingvocals track 1, 2)
De lange bal en ander trainersjargon
Ik las gisteren een artikel over het trainersjargon in de voetbalwereld. Ja, dacht ik, soms moet je als voetballer toch diep achter je oren krabben om te begrijpen wat die trainers eigenlijk bedoelen. Zelfs doorgewinterde profs moeten soms met een onbegrijpelijke blik naar de kant van het voetbalveld kijken als een trainer weer zijn kreten het veld in slingert. En dan heb ik het nog niet eens over beginnende voetballertjes, want het abracadabra wordt er blijkbaar met de paplepel ingegoten.
“Je moet als een valse spits spelen” hoor ik een trainer voor de wedstrijd zijn aanvoerder toeroepen. In zijn onschuld zal deze speler denken dat hij er met gestrekt been in moet gaan. Het kan toch niet waar zijn dat een trainer doelbewust gele dan wel rode kaarten gaat uitlokken?
“We moeten hoog druk zetten”. Hoe doe je dat? “De tweede bal is altijd voor ons”. En ik maar denken dat het spel met slechts één bal wordt gespeeld. Maar ik kan wat gemist hebben want ik sprak gisteren een scheidsrechter en die verbaasde zich over die 95 spelregelwijzigingen die de KNVB dit jaar heeft doorgevoerd. Dat kan toch geen normaal mens bijhouden.
“Knijpen”, ook zo’n mooi voorbeeld van trainersjargon. Je moet dat natuurlijk dan niet te opzichtig doen, want spelbederf ligt dan op de loer.
Een van de mooiste voorbeelden van trainerstaal is de lange bal. Niks geen ronde knikker, niks geen ovaal geval, nee een exemplaar dat op een surfplank lijkt. Bij de opkomst van de spelers dragen vier en vijf spelers de lange bal voorzichtig onder de armen het veld op.
Ik chargeer natuurlijk een beetje, maar ik kan me voorstellen dat voetballers lang niet altijd meer naar hun trainer luisteren of begrijpen wat de goede man precies bedoelt.
Tenslotte iets dat me al lange tijd verbaast, het handjes geven. En dan niet het handen schudden van de tegenstander nadat de kaarten zijn gecontroleerd, maar het geven van handjes bij een wissel. Ik zie dat bij elke wedstrijd, zowel in het profvoetbal als bij de amateurs. Wordt een speler gewisseld, dan gaat hij niet alleen de trainers langs, maar geeft ook alle andere wisselspelers een handje. Hoort dit ook bij die 95 spelregelwijzigingen of zit hier iets anders achter. Wie het weet mag het zeggen. En dan is Marco van Basten nog niet eens begonnen bij de UEFA om zich bezig te houden met nieuwe spelregels. Ik hou mijn hart vast.
Live at the Hollywood Bowl – The Beatles
The Beatles gingen in februari 1964 voor het eerst naar de Verenigde Staten voor televisieoptredens en concerten. In augustus van datzelfde jaar keerden ze terug naar de VS voor nieuwe concerten. Hun 3e concertreeks in de VS was in augustus 1965 en in augustus 1966 trad The Fab Four voor het laatst op in de VS. Deze laatste tour was commercieel een succes, maar er ontstond heel wat commotie door uitspraken die John Lennon eerder in The Evening Standard in Engeland had gedaan over het christendom. The Beatles hadden hun lol in liveoptredens toch al verloren omdat het publiek zo hard gilde dat ze zichzelf soms nauwelijks konden horen.
Tijdens hun Amerikaanse tournees van 1964 en 1965 gaven The Beatles ook concerten in The Hollywood Bowl, het befaamde amfitheater in Hollywood Californië. Van die optredens op 23 augustus 1964 en op 29 en 30 augustus 1965 werden opnamen gemaakt die in 1977 werden uitgebracht op het enige officiële livealbum dat er ooit van The Beatles verscheen. Deze elpee was jarenlang niet meer te krijgen en de opnamen zijn ook nooit op cd uitgebracht. Tot vorige maand, want toen verscheen het album opnieuw, als onderdeel van de nieuwe documentaire ‘Eight days a week – the touring years’, volledig geremasterd en met bonustracks. De nieuwe uitgave werd geproduceerd door Giles Martin, de zoon van George Martin, ‘de vader van The Beatles’.
Het opgepoetste Live at the Hollywood Bowl klinkt vele malen beter dan de versie uit 1977. De geluidskwaliteit is heel goed, hoewel Giles Martin ook niet alle gillende fans heeft doen ‘verdwijnen’ en in een aantal songs moeten The Beatles nog alle moeite doen om zichzelf te horen. De setlist van de drie concerten is echter door elkaar gegooid, waardoor je eigenlijk niet kunt spreken van een live concertregistratie, maar meer van een verzameling live tracks. Maar dat terzijde.
Met de aankondiging ‘And now here they are…The Beatles!’ begint het album met een heel korte versie van Twist and shout van het album Please please me uit 1963, gevolgd door She’s a woman en Dizzy miss Lizzy. Van Please please me wordt ook Boys gespeeld en daar heeft de band alle moeite om boven de fans uit te komen. Desondanks gooit George Harrison er een solo uit. Uit 1963 stamt ook de Chuck Berry rocker Roll over Beethoven, waarin de bas van Paul McCartney prominent aanwezig is, en All my loving. Van het album ‘A hard days night’ uit 1964 komen het titelnummer, de single Can’t buy me love en Things we said today langs. De single She loves you nodigt het publiek weer uit om zich massaal vocaal te roeren. De hit Ticket to ride en hun nieuwe single Help krijgen een strakke uitvoering waarin de drums van Ringo Starr in het laatste nummer lekker naar voren komen.
Op het album staan vier bonustracks, uitstekende uitvoeringen van You can’t do that en het met gejuich ontvangen I want to hold your hand. Het album eindigt met twee songs van het album ’Beatles for sale’ uit 1964, de door John Lennon uitbundig gezongen Carl Perkins rockabilly rocker Everybody’s trying to be my baby en de prachtige ballad Baby’s in black.
Conclusie: Het album Live at the Hollywood Bowl bewijst dat The Beatles ook als liveband hun mannetje stonden. Een mooi tijdsbeeld. En lang leve Giles Martin.
Tracks:
- Twist and shout (30 augustus 1965)
- She’s a woman (30 augustus 1965)
- Dizzy miss Lizzy (30 augustus 1965)
- Ticket to ride (29 augustus 1965)
- Can’t buy me love (30 augustus 1965)
- Things we said today (23 augustus 1964)
- Roll over Beethoven (23 augustus 1964)
- Boys (23 augustus 1964)
- A hard days night (30 augustus 1965)
- Help! (29 augustus 1965)
- All my loving (23 augustus 1964)
- She loves you (23 augustus 1964)
- Long tall Sally (23 augustus 1964)
Bonustracks:
- You can’t do that (23 augustus 1964)
- I want to hold your hand (23 augustus 1964)
- Everybody’s trying to be my baby (30 augustus 1965)
- Baby’s in black (30 augustus 1965)