Gerritschinkel.nl Columns & meer

Wanted dead or alive – The New Barbarians

Net als alle andere leden van The Rolling Stones brengt gitarist Ron Wood tussen de tournees en de albums van The Rolling Stones door soloalbums uit. Zijn eerste soloproduct, I’ve got my own album to do, stamt uit 1974 wanneer hij nog geen lid is van de legendarische Britse band. Op dit album spelen al wel Mick Jagger en Keith Richards mee. Wood gaat in 1975 op tournee met The Stones. Hij is dan nog lid van The Faces en wordt in 1976 officieel lid van The Rolling Stones. In april 1979 verschijnt Gimme some neck, het 3^e soloalbum van Ron Wood. Om dit album te promoten richt hij The New Barbarians op. Leden van deze band zijn Wood’s Stones maatje Keith Richards, bassist Stanley Clarke, pianist Ian McLagan (The Faces), drummer Joseph Modeliste (The Meters) en saxofonist Bobby Keys.

In april en mei geven The New Barbarians twee concerten in Canada en 18 in de Verenigde Staten. Op 22 april 1979 debuteert de band, als support act van The Rolling Stones, in the Oshawa Civic Auditorium in Toronto (Ontario) voor het geven van twee liefdadigheidsconcerten. Het geven van deze concerten is een van de voorwaarden om Keith Richards wegens heroïnegebruik niet in de bak te laten belanden. Later dat jaar spelen The New Barbarians in Engeland op het Knebworth Festival in Herefordshire, als support act van Led Zeppelin.

In 2006 verschijnt het dubbelalbum Buried alive met opnamen van het concert dat The New Barbarians gaven op 5 april 1979 in The Capital Centre in Landover, Maryland. Op 7 mei 1979 treedt de band op in Madison Square Gardens In New York. Er worden tijdens dit concert 20 nummers gespeeld. Tien van deze nummers zijn terug te vinden op het album Wanted dead or alive, dat vorige maand werd uitgebracht.

Na de aankondiging ‘Ladies and gentlemen, The New Barbarians’, het applaus en ‘Hello hello, good evening’ van Ron Wood brandt de band los met Chuck Berry’s Sweet little rock ’n roller, gevolgd door Buried alive en F.U.C. her. Aardse rock & roll met rammelende gierende gitaren, een dreunende ritmesectie en een scheurende tenorsaxofoon. De zang van Wood is niet om over naar huis te schrijven en een wereldzanger zal hij nooit worden. Desondanks past zijn stem goed bij die rudimentaire bluesrocksongs. Maar zijn gitaarspel maakt heel veel goed. Na deze drie nummers van het te promoten album Gimme some neck, gaat het tempo iets omlaag in de ballad Mystifies me van Wood’s eerste soloalbum I’v got my own album to do uit 1974. De zang van Wood komt in ballads iets beter tot zijn recht en de bas van Stanley Clarke is fenomenaal. In Infekshun gaan alle remmen weer los. De tweede cover van de avond, Rock me baby van B.B. King, lijkt op het lijf geschreven van The New Barbarians. Lekkere vette gitaarsolo’s, een zeer solide ritmesectie, piano en een scheurende sax. In de ballad Breathe on me (Now look 1975) gieren de gitaren weer alle kanten op. Keith Richards neemt de vocalen voor zijn rekening in de covers Let’s go steady van Arthur Alexander en Johnny Paycheck’s Apartment no. 9. In dat laatste nummer is een hoofdrol voor Ian McLagan op keyboards. Net als Wood is Richards geen wereldzanger, maar met zijn grijzige stem geeft hij toch een speciale tint aan deze ballads. Het album wordt besloten met de slowblues, Big Maceo’s Worried life blues, met Keith Richards weer als vocalist en Wood en Richards duellerend op gitaar.     

Conclusie: Liefhebbers van ongepolijste rudimentaire aardse en soms aan alle kante rammelende bluesrock zullen plezier beleven aan dit album. En ik mag het ook graag horen.

Tracks:

1. Sweet litlle rock ’n roller
2. Buried alive
3. U.C. her
4. Mystifies me
5. Infekshun
6. Rock me baby
7. Breathe on me
8. Let’s go steady
9. Apartment no. 9
10. Worried life blues

Line up:

• Ron Wood – gitaar, zang
• Keith Richards – gitaar, zang
• Joseph ‘Zigaboo’ Modeliste – drums
• Stanley Clarke – bas
• Ian McLagan – piano, keyboards
• Bobby Keys – tenorsax