Live in Gifhorn – Nine Below Zero
In 1977 richten zanger-gitarist Dennis Greaves en mondharmonicaspeler Mark Feltman in Londen Stan’s Blues Band op. in 1979 verandert de band zijn naam in Nine Below Zero, naar een song van Sonny Boy Williamson. In 1980 verschijnt het eerste album van Nine Below Zero, ‘Live at the Marquee’. De band wordt een van de belangrijkste clubattracties in de Britse hoofdstad. In de loop van de jaren zijn er wisselingen in de samenstelling van de band. Zo maakt bassist Gerry McAvoy, bekend van de band van Rory Gallagher, tot 2011 deel uit van Nine Below Zero. In de jaren 90 staan ze in het voorprogramma van Sting en worden ze door Eric Clapton gevraagd voor zijn shows in The Royal Albert Hall. In 2008 openen ze voor Chuck Berry en treden ze ook als gast op in de shows van Jools Holland en Paul Jones. Intussen verschijnen er met enige regelmatig albums van Nine Below Zero. In 2012 brengt de band de cd/dvd ‘Live at the Marquee’ uit en daarna nog een verzamelalbum en twee expanded editions van oudere albums uit hun beginperiode.
In 2015 is Nine Below Zero weer op tournee (‘A to Z Tour’) en treedt o.a. op in de KultBahnhof van Gifhorn, een stad in de Duitse deelstaat Nedersaksen. Van dit optreden is nu het dubbelalbum ‘Live in Gifhorn’ verschenen.
Cd 1 begint met een drietal stevige bluesrockers, waaronder het door velen gecoverde Rockin’ Robin. Na het stomende begin gaat Mark Feltham helemaal los met zijn huilende mondharmonica in Hard going up en in de slowblues I can’t quit you baby, de bluesstandaard van Willie Dixon, waarin de felle gitaarsolo’s van Dennis Greaves soms een Jimi Hendrix achtige allure krijgen. De band gaat vervolgens terug naar 1981 met de titeltrack van hun 2e album Don’t point your finger at the guitarman, waarin het tempo weer behoorlijk wordt opgevoerd. Na het melodieuze Johnny Weekend en het funky Down in the dirt met de mooie samenzang en goed gitaarwerk wordt cd 1 besloten met een heel mooie versie van On the road again, het bekende nummer van Canned Heat. Lekkere gitaar- en mondharmonicasolo’s.
Cd 2 begint wederom opwindend met de uptempo rockers Tore down en het o.a. van Fleetwood Mac en Otis Rush bekende Can’t do my homework anymore, en waarin aan het eind ook Hit the road Jack zijn opwachting maakt. Daarna is het tijd voor een aantal klassieke bluesstandaards. Allereerst het door Muddy Waters bekend geworden I’ve got my mojo working met de mondharmonicasolo’s gevolgd door T. Bone Walker’s Stormy Monday, een slowblues met indringende gitaarsolo’s. Met de vraag ‘All aboard’ en de stoomfluit raast de band met een loeiende mondharmonica door Riding on the L&N. In It’s never too late wordt een voor een de bandleden voorgesteld die vervolgens voluit mogen soleren. Na het tamelijk ingetogen Why don’t you try me tonight wordt er een korte ode gebracht aan Peter Green met het instrumentale Albatross. Na het applaus komt de band het podium weer op om Pack, fair & square, een snelle bluesrocker van The J. Geils Band, over het enthousiaste publiek uit te storten. Apart is Wooly bully, de wereldhit van Sam The Sham & The Pharaoh’s uit 1965. Dr. Feelgood’s 20 Yards behind is een ska-achtige rocker met wederom die heerlijke mondharmonica. Het album wordt in de stijl van The Fabulous Thunderbirds, besloten met de snelle bluesrocker A little understanding.
Conclusie: Ik was Nine Below Zero uit het oog verloren, maar de band leeft als nooit tevoren. Het pubrock/-bluesvuur is nog lang niet gedoofd. Live in Gifhorn is een heerlijk album.
Tracks cd 1:
- Mechanic man
- I’m so alone
- Rockin’ Robin
- Hard going up
- I can’t quit you baby
- Don’t point your finger at the guitarman
- Johnny Weekend
- Down in the dirt
- On the road again
Tracks on cd 2:
- Tore down
- Can’t do my homework anymore
- I’ve got my mojo working
- Stormy Monday
- Riding on the L&N
- It’s never too late
- Why don’t you try me tonight
- Albatross
- Pack, fair & square
- Wooly bully
- 20 Yards behind
- A little understanding
Line up:
Dennis Greaves – gitaar en zang
Mark Feltham - mondharmonica
Ben Willis - bas
Mickey Burkey - drums
Alles gaat weer zijn gewone gang
Met de sluitingsceremonie van de Paralympische Spelen in Rio is er zondagavond een einde gekomen aan die lange sportzomer. Menig sporthater slaakt een zucht van verlichting. Ik kan me als sportliefhebber die zucht van verlichting wel een beetje voorstellen, want het was de afgelopen maanden soms wel wat te veel van het goede. De KNVB gaat gewoon door met het maken van onnavolgbare rare bokkensprongen.
Maar goed, alles gaat nu weer zijn gewone gang. Hoewel de zomer nog niet helemaal voorbij is, is het buitenbad van het Groenhovenbad gewoon gesloten. Tijd is tijd. Speculaties over een landskampioenschap van Feyenoord duiken ook weer op. De supporters dromen al van glorieuze horizonten. Het eeuwige optimisme gaat ook hier weer zijn gewone gang.
De paralympiërs komen terug naar Nederland en zullen woensdag gehuldigd worden door koning Willem Alexander. Ik vroeg me vorige week af of de Goudse medaillewinnaars ook gehuldigd worden door de gemeente Gouda. ‘Dat doen ze alleen bij een gouden medaille’ vertelde me iemand. Maar ik vind dat de gemeente alle drie medaillewinnaars moet huldigen. Het excuus dat we geen wethouder van sportzaken hebben gaat niet op, want als het even meezit hebben we in Gouda over een week een ‘zakenkabinet’ met een spiksplinternieuwe wethouder van sportzaken. Ook hier gaat alles weer zijn gewone gang.