Gerritschinkel.nl Columns & meer

31aug/160

Vooruitblik op het nieuwe voetbalseizoen

Het afgelopen voetbalseizoen was in grote lijnen geen slecht seizoen met twee promovendi. Een smet was het verdwijnen van het zondagvoetbal bij SV Gouda. Het nieuwe voetbalseizoen 2016-2017 staat weer voor de deur en vol enthousiasme en onder het motto ‘nieuwe ronde, nieuwe kansen’ staan Jodan Boys, Olympia, DONK, ONA en Gouda te trappelen om hun supporters te vermaken. Wat zijn de verwachtingen.

JODAN BOYS

Jodan Boys eindigde vorige seizoen op een mooie 6e plaats in de hoofdklasse B. Trainer Dennis van den IJssel kan in het nieuwe seizoen over een iets bredere selectie beschikken, maar hij heeft ook een aantal belangrijke spelers zien vertrekken die twintig doelpunten voor hun rekening namen. En die doelpunten zullen dus ergens weer terug moeten komen. Van den IJssel kon gelukkig wel een aantal nieuwe aanwinsten begroeten. Hij had niet verwacht dat Jodan Boys vorige seizoen 6e zou worden en hij wil die prestatie vasthouden. ‘We zijn met zijn allen met iets moois bezig, alleen aan de bal moet het beter'. ‘De doelstelling is het linker rijtje’. Het wordt volgens van den IJssel wel een zware competitie. Vooral de eerste competitiewedstrijden zullen lastig worden. En de bekercompetitie leeft helemaal in de groep, want als Jodan Boys de voorronden doorkomt dan lonken er illustere tegenstanders.

Inmiddels is de competitie in de hoofdklasse A al begonnen en heeft Jodan Boys meteen al in de eerste wedstrijd een onwaarschijnlijke overwinning behaald. De 2e wedstrijd gaf ook spektakel te zien. Dat belooft wat voor de rest van het seizoen. Alleen had Jodan Boys gehoopt tegen Feyenoord te loten in de 1e bekerronde. Dat kan nog, maar dan moet eerst HHC Hardenberg aan de kant worden gezet.

OLYMPIA

Olympia had een min of meer moeizaam seizoen en eindigde op een 9e plaats. Vooral in de thuiswedstrijden kon Olympia niet overtuigen. In het nieuwe seizoen komt Olympia wederom uit in de 1e klasse B. Trainer Tom Rietberg heeft een aantal belangrijke spelers zien vertrekken. ‘Ik ben zo wel heel veel doelpunten kwijt’ aldus Rietberg. Er is wel nieuwe aanwas, maar het is volgens de trainer of ze meteen al goed zijn voor het eerste team. ‘Ze zullen de concurrentie moeten aangaan’. Olympia zit wel in een mooie, maar een heel pittige poule. Er zijn veel aansprekende tegenstanders als Nieuwerkerk, Alphense Boys en Woerden. De doelstelling van het bestuur is handhaving, maar Rietberg zegt dat hij een stapje hoger wil en spreekt de intentie uit om hoger te eindigen dan vorig seizoen. ‘Een periodetitel zou mooi zijn’. De ambitie is hoofdklasser worden. En Rietberg zou de KNVB beker willen winnen want het zou toch mooi zijn als Olympia het voorbeeld van VVSB zou kunnen volgen. Maar dat zal in het komende seizoen in ieder geval niet gebeuren want het team van Rietberg heeft de poulefase niet overleefd.

DONK

DONK heeft een merkwaardig seizoen achter de rug. Na een zeer slechte start, waarbij het weken in de onderste regionen verkeerde, werd de 2e periodetitel gewonnen en had het team van Edwin Erwich zelfs nog uitzicht op het kampioenschap. Via de nacompetitie werd promotie afgedwongen en is DONK speelt na een aantal jaren weer in de 2e klasse.

In het nieuwe voetbalseizoen zal DONK het wel moeten stellen zonder een aantal steunpilaren. Jeroen de Jong, jarenlang het boegbeeld van DONK 1 is gestopt. DONK beschikt dit seizoen wel over een brede en vrij jonge selectie. ‘De jongeren kloppen op de deur’, er is een behoorlijke concurrentie, vooral op het middenveld’ aldus trainer Edwin Erwich. ‘Veel spelers hebben nog nooit in de 2e klasse gespeeld en de stap van de 3e naar de 2e klasse is toch groot’. Erwich zegt dat DONK sneller en beter georganiseerd moet gaan spelen. Het uitgangspunt van DONK is handhaving en halverwege de competitie kunnen de ambities altijd nog worden bijgesteld. Ondanks het feit dat er minder routine in het team zit heeft Erwich vertrouwen in zijn jonge team. In de beker trof DONK zware tegenstanders en is daarin inmiddels uitgeschakeld.

ONA

ONA heeft de degradatie in 2015 weer heel snel achter zich gelaten, werd vorig seizoen kampioen en promoveerde weer naar de 3e klasse. Theo van Eck, ook dit seizoen weer de trainer van ONA, kan in het nieuwe seizoen over een bredere selectie beschikken. Volgens hem is er ook meer kwaliteit gekomen. ONA is in alle linies sterker geworden. Hij vindt het wel jammer dat zijn topscorer Chris Langeveld is gestopt maar dan zullen anderen met creativiteit de doelpunten moeten maken, aldus een altijd enthousiaste trainer. Van Eck hoopt op een lekker seizoen, dat zijn spelers vrijuit voetballen en plezier hebben in trainen en spelen. De voorbereiding van ONA is goed en van Eck verheugt zich in de 3e klasse C o.a. op de streekwedstrijden tegen Haastrecht, Stolwijk, Bodegraven, ESTO, Gouderak en Cabauw. Van Eck hoopt in de top 5 te eindigen. ‘Dat schept verplichtingen, maar is een uitdaging’ zegt van Eck die ONA 1 als een karakterploeg schetst. Een karakterploeg die ook in de bekercompetitie indruk heeft gemaakt.

GOUDA

Dit jaar is er helaas geen zondagvoetbal meer in het Groenhovenpark en het eerste zaterdagteam is dus het vlaggenschip van SV Gouda. Afgelopen seizoen liep Gouda net promotie naar de 3e klasse mis en speelt dus opnieuw in de 4e klasse. Onder leiding van een nieuwe trainer Jerry de Groot. Ed Hulscher, de man van de technische zaken van de selectie, is optimistisch gestemd en zegt dat Gouda voor promotie moet gaan. Gouda heeft een brede en vrij jonge selectie en er is nu ook weer een 2e team. Trainer Jerry de Groot is iets terughoudender en zegt dat halverwege de rit pas kan worden wat het eindresultaat zal kunnen zijn. De Groot is ook enthousiast over de grote nieuwe groep en zegt dat hij zelfs een luxeprobleem heeft. Hij benadrukt dat alles staat en valt met goede communicatie. Zijn motto naar de spelers is: ‘ik hoop dat je me begrijpt, maar dat je het niet met me eens bent’. Hij heeft een goed gevoel. ‘Ik heb geen opdracht gekregen van het bestuur, maar je speelt wel voor het hoogste’ aldus de trainer. In ieder geval heeft Gouda in de bekercompetitie zijn visitekaartje afgegeven door als poulewinnaar te eindigen en bekert verder.

 

 

Gearchiveerd onder: Sportcolumns algemeen Geen reacties
29aug/160

De Paralympics in Rio de Janeiro

Volgende week woensdag beginnen in Rio de Janeiro de Paralympics. Even dreigde de Olympische droom voor veel sporters uiteen te spatten omdat ze hun reiskosten niet vergoed kregen. Het geld zou op zijn en gebruikt om het financiële gat van € 100 miljoen van de ‘echte’ Olympische Spelen te dichten. Schandalig! Nu maar hopen dat de organisatie zich er verder niet met een jantje-van-leiden van af maakt. Dat laatste hoop ik ook van de media. Dat de beruchte Sportzomer van de NPO niet wordt verlengd vind ik niet zo’n ramp. Zijn we ook van dat oeverloze geklets met al die deskundigen af. Desondanks vind ik de aandacht die de NOS aan de Paralympics gaat besteden aan de magere kant. Is ook hier het geld op? Of toch een gebrek aan erkenning? Chef de mission André Cats heeft gelukkig niet het belachelijke voorbeeld van Maurits Hendriks gevolgd. Er komt geen zgn. ‘losersvlucht’.

Nederland stuurt een grote afvaardiging en daaronder bevinden zich drie Goudse sporters. De Olympische sporters die medailles hebben gewonnen in Rio zijn in hun woonplaatsen inmiddels al dan niet op ludieke wijze gehuldigd. Ik verheug me al op de triomftocht door de Goudse grachten van de Goudse medaillewinnaars baanrenner Stephen de Vries, verspringer Ronald Hertog en zwemmer Duncan van Haaren. Veel succes mannen!

Gearchiveerd onder: Columns, Dé Weekkrant Geen reacties
25aug/160

Got a mind to give up living – Paul Butterfield Blues Band

 

The Paul Butterfield Blues Band is in de tweede helft van de jaren 60 een van de populairste bands in de Chicago bluesscene. De band wordt in 1963 opgericht door de dan 20-jarige zanger en mondharmonicaspeler Paul Butterfield. De band bestaat in de beginperiode naast Butterfield uit de gitaristen Elvin Bishop en Mike Bloomfield, organist Mark Naftalin en de van de band van Howlin’ Wolf afkomstige ritmesectie, bassist Jerome Arnold en drummer Sam Lay. In die samenstelling wordt in 1965 hun eerste album opgenomen en uitgebracht op het befaamde Elektra label. De band treedt op in beroemde poptempels The Fillmore West (San Francisco) en The Fillmore East (New York) en op de legendarische popfestivals van Monterey (1967) en Woodstock (1969). De groep ondergaat echter al snel veel wisselingen in de samenstelling. Paul Butterfield overlijdt op 4 mei 1987 op 44-jarige leeftijd aan een overdosis. Gitarist Mike Bloomfield is dan al dood, hij overlijdt op 15 februari 1981 en wordt slechts 37 jaar.

In 1966 treedt de Paul Butterfield Blues Band op in Unicorn Coffee House in Boston Massachusetts. De juiste datum is blijkbaar niet meer te achterhalen, maar algemeen wordt aangenomen dat dit in mei van dat jaar was. Er worden twee sets gespeeld en opnamen hiervan zijn onlangs verschenen op het album Got a mind to give up living. Na een instrumentaal intro van anderhalve minuut wordt het van Elmore James bekende Look over yonder’s wall ingezet, een snelle jachtige bluesrocker met gitaren en mondharmonica. De scheurende mondharmonica, de felle gitaarsolo’s en een stampende ritmesectie brengen de sfeer er echt in bij de Nick Gravenites bluesrocker Born in Chicago. In de van Tampa Red en Freddie King bekende slowblues Love her with a feeling worden gitaarduels uitgevochten en mag Mark Naftalin op orgel soleren, waarna een bruisende versie van Allen Toussaint’s Get out of my life, woman volgt. De traditional Never say no wordt rustig en ingetogen gebracht alvorens het bluesgeweld weer losbarst in One more heartache. In deze cover van Smokey Robinson & The Miracles trekken de gitaristen Bloomfield en Bishop weer fel van leer, blaast Butterfield zijn mondharmonica bijkans aan flarden. En dat allemaal achter een zeer hechte ritmesectie. Na de bluesrock is het de beurt aan de jazz. In Nat Adderley jazzklassieker Work song en Ben Tucker’s jazzstandaard Coming home gaan werkelijk alle remmen los. Bijna 20 minuten soleren alle bandleden er op los. Mondharmonica, gitaar, orgel, bas en drums, ieder mag zijn gang gaan. Na deze jazzjamsessie volgt een korte versie van Memory pain van Percy Mayfield. De huilende mondharmonica en de vlammende gitaarsolo’s gaan hun gang weer in de traditional I got a mind to give up living. Paul Butterfield’s loeiende mondharmonica in de Freddie King klassieker Walking by myself en de bluesstandaard Got my mojo working met excellerende ritmesectie en een felle Naftalin op orgel besluiten deze ruim een uur durende blues voorstelling.

Conclusie: Hoewel de geluidskwaliteit hier en daar te wensen overlaat is dit album toch een prachtige weergave van de virtuositeit van The Paul Butterfield Blues Band. De band op haar hoogtepunt.

Tracks:

  1. Instrumental intro
  2. Look over yonder’s wall
  3. Born in Chicago
  4. Love her with a feeling
  5. Get out of my life, woman
  6. Never say no
  7. One more heartache
  8. Work song
  9. Coming home baby
  10. Memory pain
  11. I got a mind to give up living
  12. Walking by myself
  13. Got my mojo working

Line up:

  • Paul Butterfield – zang, mondharmonica
  • Mike Bloomfield – gitaar
  • Elvis Bishop – gitaar, zang
  • Mark Naftalin – orgel
  • Jerome Arnold – bas
  • Billy Davenport – drums
22aug/160

Het voetbalseizoen kon slechter beginnen

Ik was zaterdagmiddag vroeg op het sportcomplex van Jodan Boys. Het was nog rustig. Ik maakte hier en daar een babbeltje toen ik langs de lijn een mysterieuze man zag die me toch bekend voorkwam. De man knikte vriendelijk en wenste me een spannende middag toe.

Terwijl ik me nog steeds afvroeg wie die mysterieuze man was begon de wedstrijd. Vol afgrijzen zag het thuispubliek dat Jodan Boys op een nederlaag afstevende en toen Sliedrecht 0-3 scoorde hoorde ik zelfs al het woord degradatievoetbal vallen. Uit mijn ooghoek zag ik plotseling weer die mysterieuze man die me bemoedigend toeknikte en toen Jodan Boys tien minuten voor tijd eindelijk scoorde zwaaide hij naar me. Vijf minuten later deed hij dat weer en bij de gelijkmaker in de 87e minuut stak hij beide duimen naar me op en maakte een dansje met de supporters. Verbijstering nam bezit van mij en alle andere aanwezigen toen Jodan Boys in de blessuretijd zelfs de winst uit het hete vuur sleepte.

Ik kneep in mijn armen om zeker te weten dat ik niet droomde toen ik op mijn schouder werd getikt. “Nog een fijne middag” zei de mysterieuze man en verdween in de feestende menigte. “Tot volgende week meneer Hitchcock” mompelde ik en ging op weg naar een koud biertje.

Gearchiveerd onder: Columns, Dé Weekkrant Geen reacties
16aug/160

40 Years Stony Plain – Various artists

Holger Petersen richtte 40 jaar geleden Stony Plain Records op, nu vandaag de dag nog steeds het label voor roots, rock, folk, country en blues in Canada. Om dit heuglijke feit te vieren is er een driedubbele verzamel-cd verschenen met in totaal 47 songs. Een staalkaart van gevarieerde rootsmuziek. Oud materiaal en nieuwe muziek.

Op cd 1 komen we oude bekenden tegen. De Texaan Doug Sahm trakteert op lekkere cajun in Louis Riel en Emmylou Harris brengt een live vertolking van Where will I be, een nummer van haar album Wrecking ball uit 1995. Rodney Crowell is vertegenwoordigd met Funky and the farm-boy uit 2008 en Steve Earle waagt zich aan de reggae van The Melodians met Rivers of Babylon. De Amerikaanse zangeres Jennifer Warnes zingt de Ian Tyson compositie Blue mountains of Mexico met een werkelijk schitterende accordeon. Regelrechte folk wordt gebracht door de Canadese folkrockband Spirit of the West met hun aanstekelijke The crawl. Van recente datum (2015) is No more cheap wine van singer-songwriter en producer Colin Linden. Vrolijke bluegrass komt van Corb Lund met I wanna be in the cavalry. De gitaristen James Burton, Albert Lee, Amoss Garrett en David Wilcox storten zich op een live uitvoering van Arthur Crudup’s bluesklassieker en het vooral door Elvis Presley bekend geworden That’s all right. Het hoogtepunt op het eerste schijfje is Needed time, een prachtige gospel van Eric Bibb, die wordt bijgestaan door Taj Mahal, Ruthie Foster en The Blind Boys of Alabama.

Op cd 2 staat voornamelijk blues. Van de swing blues van Kenny Wayne (Bankrupted blues) en Jay McShann (Goin’ to Chicago), de R&B van Rosco Gordon (Sit right here) tot de Chicago blues van Billy Boy Arnold (Bad luck blues) en de lapsteel van Sonny Rohdes (Meet me at the 10th Street Inn) En Canadese bluesmannen als King Biscuit Boy (Blue light boogie) en de in Canada opgegroeide Amos Garrett (Lost love), de gitarist van de gitaarsolo op Midnight at the oasis van Maria Muldaur. Maria Muldaur is trouwens ook present met Soul of the man met een schitterende bijdrage van Taj Mahal. Gitaar blues is er van Ronnie Earl & the Broadcasters (It takes time) en een mooi akoestisch nummer van Jeff Healy (Hong Kong blues).  Rory Block mag niet vergeten worden met Candy man van Mississippi John Hurt.

Cd 3 bevat een aantal zeldzame of niet eerder uitgebrachte songs. Wat bv. te denken van een fenomenale bossa nova uitvoering van Rehab van Amy Winehouse door Duke Robillard. Duke Robillard swingt ook de pan uit met Fats Domino’s Ain’t gonna do it. Eric Bibb is ook op deze schijf aanwezig met het melodieuze Shingle by shingle en een verpletterende uitvoering van de traditional Wayfaring stranger. De oude in 1983 overleden deltablues zanger-gitarist en lid van The Mississippi Sheiks Sam Chatmon is met zijn Barbecue Boys tweemaal vertegenwoordigd (I hate that train en All night long). Van de veel te vroeg overleden Bob Carpenter is vooral de mooie ballad Mister blue het vermelden waard. Gospel is er van Maria Muldaur, I belong to the band en de cd eindigt met Shakey’s Edmonton blues, pure harmonicablues van Walter ‘Shakey’ Horton.

Conclusie: Ik kan kort en krachtig zijn: dit driedubbele album is een schitterende bloemlezing van roots, rock, blues, gospel, folk en country.

Tracks cd 1:

  1. Colin Linden – No more cheap wine
  2. Spirit of the West – The crawl
  3. Corb Lund – I wanna be in the cavalry
  4. Doug Sahm – Louis Riel
  5. Harry Manx & Kevin Breit – Do not stand at my grave and weep
  6. Emmylou Harris – Where will I be
  7. Guitar heroes James Burton, Albert Lee, Amos Garrett, David Wilcox – That’s all right mama
  8. New Guitar Summit – Flying home
  9. Rodney Crowell – Funky and the farm-boy
  10. Valdy & Gary Fjellgaard - VLT
  11. Gone Wild – Poet’s highway
  12. Tim Hus – Wild rose waltz
  13. Ian Tyson – Cottonwood canyon
  14. Jennifer Warnes – Blue mountains of Mexico
  15. Steve Earle – Rivers of Babylon
  16. Eric Bibb feat. Taj Mahal, The Blind Boys of Alabama and Ruthie Foster – Needed time

Tracks cd 2:

  1. Kenny ‘Blues boss’ Wayne – Bankrupted blues
  2. Joe Louis Walker – Eyes like a cat
  3. Rosco Gordon – Sit right here
  4. Ronnie Earl & the Broadcasters – It takes time
  5. Maria Muldaur, feat. Taj Mahal – Soul of a man
  6. Long John Baldry – Midnight special
  7. Paul Reddick – Mourning dove
  8. MonkeyJunk – Mother’s crying
  9. Jac McShann – Goin’ to Chicago
  10. Jeff Healey – Hong Kong blues
  11. Billy Boy Arnold – Bad luck blues
  12. Rory Block – Candy man
  13. Big Dave McLean – Atlanta moan
  14. Ruthie Foster – Keep your big mouth closed
  15. Sonny Rhodes – Meet me at the 10th Street Inn
  16. Jim Byrnes – Wrapped up, tied up
  17. Amos Garrett – Lost love
  18. Ellen McIllwaine – All to you
  19. King Biscuit Boy – Blue light boogie

Tracks cd 3:

  1. Duke Robillard – Ain’t gonna do it
  2. Duke Robillard – Rehab
  3. Eric Bibb – Shingle by shingle
  4. Eric Bibb – Wayfaring stranger
  5. Maria Muldaur – In my girlish days
  6. Maria Muldaur – I belong to the band
  7. David Wilcox – Uptown bump
  8. Sam Chatmon and his Barbecue Boys, feat. Colin Linden, Doc MacLean – I hate that train
  9. Sam Chatmon and his Barbecue Boys, feat. Colin Linden, Doc MacLean – All night long
  10. Bob Carpenter – Satan’s golden chain
  11. Rob Carpenter – Mister blues
  12. Walter ‘Shakey’ Horton with Hot Cottage – Shakey’s Edmonton blues

 

 

 

15aug/160

Het wel en wee van een topsporter

Je traint je vier jaar het apelazarus. Je ontzegt je veel dingen, gaat niet naar feestjes, vrienden, vriendinnen en familie worden op afstand gehouden. Je leeft het leven van een kluizenaar. Trainen, rusten, eten en vroeg naar bed. Alles moet wijken voor dat ultieme doel, een Olympische medaille. Volk en vaderland hebben ook hoge verwachtingen en in de pers worden die verwachtingen ook flink opgeklopt.

Maar de waarheid kan wreed zijn. Je komt 0,12 seconde te kort en je hele droomwereld stort in. Een lichte blessure zorgt er voor dat de al van te voren gekroonde koningin van de Spelen van Rio niet aan ‘onze’ verwachtingen voldoet. Met de finish in zicht maakt een val aan alle illusies een eind. Je staat nog geen 30 seconden op de judomat en je kunt naar huis. En hijgende verslaggevers willen dan meteen een verklaring want daar hebben wij toch recht op? Hoezo recht op? En het afbranden kan beginnen.

Reputaties sneuvelen en nieuwe fenomenen staan op. Ik heb genoten van Elis Ligtlee, de keizerin van de keirin. Ik zou trouwens graag een keer op dat elektrische brommertje willen zitten. Maar ja, waar doe je dat in Gouda? Toch maar weer de oude wielerbaan die Sjef Cleiren in 1932 in Gouda bouwde in ere herstellen?

 

Gearchiveerd onder: Columns, Dé Weekkrant Geen reacties
12aug/160

Earth – Neil Young & Promise of the Real

De Canadese singer-songwriter Neil Young is de 70 al gepasseerd, maar weet nog van geen ophouden. Hij blijft stug doorgaan met het uitbrengen van albums en met het geven van concerten. Vorige maand trad hij nog op in de Ziggo Dome in Amsterdam als onderdeel van zijn Rebel Content Tour. Met zijn nieuwe begeleidingsband Promise of the Real, de band met twee zonen van de legendarische Willie Nelson in zijn gelederen.

In juni  verscheen Earth, een nieuw dubbelalbum met opnamen van de Rebel Content Tour van 2015. De 13 tracks op het album zijn door Neil Young geschreven in de periode van 1970 tot 2015, waarvan er één nog nooit is uitgebracht. Neil Young zegt zelf over dit album: ‘Earth is een 98 minuten lange collectie van 13 nummers die ik gedurende mijn leven heb geschreven over het samenleven op onze planeet’. Aan de liveopnamen op Earth (met studio-overdubs) zijn ook geluiden van auto’s, insecten en dierengeluiden van beren, koeien, bijen, kikkers, ganzen en paarden toegevoegd.

De eerste cd begint met donderslagen, regen en vogelgeluiden, daarna de mondharmoncia, de monumentale klanken van het traporgel en de gedragen zang van Neil Young. Na de kwakende kikkers komt Seed justice, de nieuwe track, een stevige rocker, waarna een troep ganzen hun weg toeteren door de voortdenderende door gitaren gedomineerde countryrocker My country home. The Monsanto years, een vrij recent nummer van het gelijknamige album uit 2015 begint als een lome rocker met mooie samenzang en met beierende kerkklokken halverwege, maar explodeert daarna in orgie van geluid en in een reeks dierengeluiden. Na de typische dromerige Neil Young ballad Western hero is het tijd voor een nummer dat Young de laatste decennia niet vaak meer speelde, de slowblues Vampire blues met hoekige gitaarsolo’s en loeiende koeien. In Hippie dream zijn ook stevige gitaarbattles te horen en geeft de ritmesectie hem ook van katoen. After the gold rush, is altijd een feest. Prachtige soms serene zang en mooi pianowerk. Human highway is mooie countryfolkrock met Young weer op zijn mondharmonica.

De tweede cd begint met drie nummers van het album The Monsanto years uit 2015. Allereerst de stevige gitaarrocker Big box, ondersteund door een strakke ritmesectie. Het nummer eindigt weer met een orgie van lawaai met krassende vogels, loeiende koeien, een claxon en allerlei explosies. De doordenderende ritmesectie legt in People want to hear about love een stevige basis voor de gitaren.  Wolf moon is weer een mooie countryballad met de typische Young mondharmoncia en samenzang en weer eindigend met een golvende zee en andere geluiden. Het album wordt besloten met Love & only love. Op het album Ragged glory uit 1990 duurt dit nummer ruim 10 minuten, maar op Earth davert het bijna een half uur door. In ruim 28 minuten jaagt de band soms als een razende door de speakerboxen, waarvan de laatste twee minuten weer voor ‘de natuur’ zijn gereserveerd.

Conclusie: Earth brengt weer het vertrouwde solide Neil Young geluid. Live is hij nog steeds een fenomeen. En met Promise of the Real heeft hij uitstekende begeleiders. Earth is een goed album en ik neem die gakkende ganzen, zoemende bijen, loeiende koeien, hinnikende paarden, kwakende kikkers, beierende klokken en autoclaxons op de koop toe.

Tracks cd 1:

  1. Mother earth
  2. Seed justice
  3. My country home
  4. The Monsanto years
  5. Western hero
  6. Vampire blues
  7. Hippie dream
  8. After the gold rush
  9. Human highway

Tracks cd 2:

  1. Big box
  2. People want to hear about love
  3. Wolf moon
  4. Love and only love

Line up:

  • Neil Young – zang, elektrische gitaar, akoestische gitaar, traporgel, piano, harmonica
  • Lukas Nelson – gitaar, piano, zang
  • Micah Nelson – elektrische gitaar, elektrische chirango, zang
  • Corey McCormick – bas, zang
  • Anthony LoGerfo - drums
  • Tato Melger – percussie

Vocale studio-overdubs:

  • Charissa Nielsen
  • Windy Wagner
  • Christine Helferich Guter
  • Suzanne Waters
  • Eric Bradley
  • Gerald White
  • Jasper Randall
  • Brian Chapman

 

 

8aug/160

De Olympische Spelen

Loopt u overdag al een beetje slaperig rond omdat u tot diep in de nacht naar de Olympische Spelen op de televisie hebt zitten kijken? Ik niet, maar ik ben ‘s-nachts ook niet opgebleven. Zeven uur de volgende ochtend vind ik vroeg genoeg, al weet ik dan vaak de meeste uitslagen al. Maar ik hou het wedstrijdschema wel goed in de gaten, want als binnenkort bv. Dafne Schippers in het holst van de nacht aan de start komt zet ik de wekker heus wel. En niet alleen voor “onze” sporters, want eigenlijk zal het me worst zijn wie er wint.

Het leuke van de Olympische Spelen vind ik dat er zoveel verschillende sporten langs komen. Sporten die eindelijk ook eens meer voor het televisievoetlicht komen en die soms echt fascinerend zijn. Desondanks ontbreken er nog heel wat sporten. Ik hoor ze bij Gemini al mopperen over het feit dat korfbal geen olympische sport is. De Goudse wereldkampioene jiu jitsu Aafke van Leeuwen baalt ook dat ze haar kunsten niet mag vertonen in Rio de Janeiro. Bij RFC Gouda zijn ze vast blij dat rugby weer terug is van weggeweest.

In 2020 komen er vijf nieuwe olympische disciplines, waaronder sportklimmen. Ik ga binnenkort maar naar de klimwand in sporthal De Mammoet om in training te gaan. Tokio, here I come.

 

Gearchiveerd onder: Columns, Dé Weekkrant Geen reacties
5aug/160

I’ll remember you – All americana – Jacques Mees

 

De Brabantse singer-songwriter Jacques Mees is in 1959 geboren in Moergestel. Hij koopt zijn eerste gitaar als hij elf jaar was. Zijn eerste en grootste inspiratiebron was en is Bob Dylan. Later ontdekt hij ook de muziek van artiesten als Woody Guthrie, Hank Williams en Dave van Ronk. Sinds de jaren 80 toert hij door heel Europa en staat in het voorprogramma van o.a. Rick Danko (The Band) en Kevin Ayers. In 1996 verschijnt zijn eerste officiële album en vertrekt hij enige tijd naar Rio de Janeiro om daar met lokale artiesten op te treden. In 2011 toert hij weer door Europa om zijn Bob Dylan Tribute album Shooting star te promoten. De naam Jacques Mees wordt zelfs vermeld in het ABC Dylan Book van popjournalist Bert van de Kamp. De afgelopen twee jaren heeft Mees een album, een minialbum en een viertal singles uitgebracht. En hij is min of meer constant on the road. Kortom een druk baasje. Onlangs kwamen er maar liefst twee minialbums van Mees uit.

In april verscheen I’ll remember you, een album met zes covers, ter ere van de 75e verjaardag van Bob Dylan. Mees wordt op dit album bijgestaan door topmusici BJ Baartmans en Jos van Es. Een argeloze luisteraar zal bij het beluisteren van dit album denken dat hij naar een album van Bob Dylan zit te luisteren want vooral de stem van Mees lijkt soms heel erg op die van zijn Dylan. De zes covers zijn niet de meest bekende songs van Dylan, maar Mees kiest meer voor het onbekendere en soms obscure werk. Het vlotte openingsnummer ‘Cept you  komt van een van de vele nu al legendarische Bootleg series van Dylan. In de ballad I’ll remember you (Empire burlesque 1985) zingt Mees met die typische Dylaneske stem. Met Love sick gaat Mees terug naar 1997 (Time out of mind) met multi-instrumentalist BJ Baartmans in topvorm. De Dylaneske zang is weer goed te horen in Red river shore, een nummer van de sessies van Time out of mind. Mooi mandolinespel van Baartmans! Het prijsnummer op dit minialbum is Up to me, een song van de sessies van Blood on the tracks uit 1974. Prachtig nummer met zang, mondharmonica en een gitaarsolo. Ruim zeven minuten genieten. Het laatste nummer If I was a king is een verhaal apart. Dit obscure nummer verscheen onlangs op The Cutting Edge, the bootleg series vol. 12. Maar de tekst van Dylan is vrijwel onverstaanbaar en daarom heeft Mees de tekst fonetisch geïnterpreteerd. Begeleid op zijn akoestische gitaar maakt hij er een mooie versie van.

Op 1 juni verscheen All americana, een minialbum met zes covers van muzieklegendes Guy Clark, Townes van Zandt, John Prine en Blaze Foley. Met uitzondering van John Prine allemaal muzikanten die helaas niet meer onder ons zijn. Net als op I’ll remember you, waarin Jacques Mees de stem van Bob Dylan soms angstig goed benadert, komt de zang van Mees in Come from the heart en Broken hearted people heel dicht bij die van de oorspronkelijke vertolker Guy Clark. Datzelfde kan gezegd worden van Tecumseh valley en Still lookin’ for you, twee typische Townes van Zandt songs. Can’t always cry van Blaze Foley is een pareltje, en niet alleen vanwege de alleskunner BJ Baartmans maar ook door de samenzang van Mees met Alice Vermeulen, die ook in de meeste andere songs op dit album vocaal prettig aanwezig is. Het enige uptempo nummer is Inspite of ourselves van John Prine waarin Mees en Jolanda Haanskorf om beurten de vocalen voor hun rekening nemen. De songs worden allemaal feestelijk opgesierd door BJ Baartmans op mandoline, dobro, banjo en bouzouki en de bas van Jos van Es. Jammer dat het na zes nummers afgelopen is.

Conclusie: Zowel de ode van Jacques Mees aan Bob Dylan als die aan die andere muzieklegendes zijn heel mooi. Americana van hoog niveau. Zeer aangenaam om naar te luisteren. Dit smaakt naar meer.

Tracks I’ll remember you:

  1. ‘Cept you
  2. I’ll remember you
  3. Love sick
  4. Red river shore
  5. Up to me
  6. If I was a king

Line up I’ll remember you:

  • Jacques Mees – zang, gitaar, mondharmonica
  • Jos van Es – elektrische bas
  • BJ Baartmans – akoestische nylon/steel string gitaar, 12-snarige gitaar, elektrische gitaar, mandoline en dobro

Tracks All americana:

  1. Come form the heart
  2. Tecumseh valley
  3. Can’t always cry
  4. Broken hearted people
  5. Inspite of ourselves
  6. Still lookin’ for you

Line up All americana:

  • Jacques Mees – zang en gitaar
  • Jos van Es – bas
  • BJ Baartmans – mandoline, dobro, banjo en bouzouki
  • Johan Fransen – gitaar
  • Jolanda Haanskorf – zang
  • Alice Vermeulen – backing vocals

 

 

 

 

4aug/160

One more river to cross

De Amerikaanse blues- en boogieband Canned Heat werd in 1965 opgericht door zanger Bob ‘The Bear’ Hite en gitarist Alan ‘Blind owl’ Wilson. De band staat in de beginperiode verder uit gitarist Henry ‘The Sunflower’ Vestine, bassist Larry ‘The Mole’ Taylor en drummer Adolfo ‘Fito’ de la Parra. Canned Heat werd bekend op het Monterey Pop Festival in 1967 en scoorde toen een grote hit met On the road again. Twee jaar later in 1969 vestigde de groep helemaal haar naam met een wervelend optreden tijdens het Woodstock Pop Festival. Hun song Goin’ up the country werd de officieuze soundtrack van de film van het legendarische popfestival. Canned Heat was een echte tourband en trad in Nederland ook meerdere keren op. Op 3 september 1970 sterft Alan Wilson aan een overdosis en krijgt de band een wisselende samenstelling en wanneer op 5 april 1981 ook zanger Bob Hite overlijdt lijkt het einde van Canned Heat in zicht. Maar de band gaat verder. Op 20 oktober 1997 overlijdt ook gitarist Henry Vestine. Canned Heat, onder leiding van Adolfo de la Parra, bestaat vandaag de dag nog steeds, maar teert vooral op hun oude roem.

Canned Heat brengt in hun beginperiode talloze albums uit. Hun debuutalbum Canned Heat verschijnt in 1967 en in 1974 is de band al toe aan het 10e studioalbum One more river to cross. Dit laatste album is onlangs opnieuw, geremasterd en met bonustracks opnieuw uitgebracht. Het album werd opgenomen in de beroemde Muscle Shoals Studios in Alabama en geproduceerd door Barry Beckett en Roger Hawkins. De blazerssectie Muscle Shoals Horns is op het album alom aanwezig.

Het album begint swingend met twee uptempo rockers, het titelnummer One more river to cross en de bluesstomper L.A. Town, nummers waarin de blazers meteen van zich doen spreken. I need someone is een slowblues met een mooie slepende gitaarsolo. In de stomende boogie Bagful of boogie teistert Bob Hite zijn mondharmonica en in de typische Leiber & Stoller compositie I’m a hog for you baby valt vooral het pittige drumwerk op. De Muscle Shoals Horns en de percussie zijn weer prominent aanwezig in het funky You am what you am. In Charles Calhoun’s, vooral door Joe Turner en Bill Haley bekend geworden Shake, rattle & roll, is weer mooi gitaarwerk en pianospel te horen. In de slowblues Bright times are comin’ gloriëren de blazers en de keyboards. Na de uptempo bluesrocker Highway 401 is het de beurt aan een vijf minuten durende ode aan Fats Domino. De medley We remember Fats, waarin achtereenvolgens The fat man, I’m in love again, I’m walking, Whole lot of loving, Let the four winds blow, I’m ready en So long voorbijkomen, brengt je in de broeierige sferen van New Orleans. Het originele album bevat tien songs, maar deze heruitgave heeft twee bonustracks, het van Jimmy Cliff bekende reggaenummer The harder they come en de Lesley West achtige rocker Rock ‘n’ roll show.

Conclusie: One more river to cross is een mooi verzorgde heruitgave van een goed bluesalbum dat de tand des tijds wat mij betreft heel goed heeft doorstaan.

Tracks:

  1. One more river to cross
  2. A. Town
  3. I need someone
  4. Bagful of boogie
  5. I’m a hog for you baby
  6. You am what you am
  7. Shake, rattle & roll
  8. Bright times are comin’
  9. Highway 401
  10. We remember Fats (medley)
  11. The harder they come
  12. Rock ‘n’ roll show

Line up:

  • Bob Hite – zang, mondharmonica
  • Henry Vestine – lead gitaar
  • Richard Hite – bas, vocals
  • Adolfo de la Parra – drums en percussie
  • James Shane – gitaar, zang
  • Ed Beyer – piano

The Horns:

  • Harrison Galloway – trompet
  • Charles Rose -  trombone
  • Ronnie Eades – bariton sax
  • Harvey Thompson – tenor sax