Gerritschinkel.nl Columns & meer

24feb/160

Live in Paris 2015 – Wishbone Ash

Ik neem u even 45 jaar terug in de tijd naar 1970. Mijn simpele pick-up met speakers in de deksel was versleten en ik kocht een nieuwe stereo-installatie. En tot mijn verrassing zei de verkoper dat ik een gratis lp mocht uitzoeken. Mijn oog viel op een lp met een hoes waarop een bruine afgebrokkelde wichelroede stond afgebeeld. Links boven stond Wishbone Ash. Ik had van deze groep gehoord en besloot de lp met mooie klaphoes te nemen. Ik heb dit grijsgedraaide debuutalbum van deze Britse groep nog ergens op zolder staan.

Wishbone Ash werd in 1969 opgericht. De oerbezetting bestond uit zanger gitarist Andy Powell, gitarist Ted Turner, bassist en zanger Martin Turner en drummer Steve Upton. In deze bezetting bracht de groep zes albums uit, waaronder twee livealbums. Ted Turner verliet daarna de groep en zijn plaats werd ingenomen door Laurie Wisefield. Deze bezetting hield stand tot 1981 en daarna was de groep een duiventil. De enige constante factor bleef medeoprichter Andy Powell.

Wishbone Ash bestaat nog steeds. De huidige bandleden zijn zanger gitarist Andy Powell, gitarist Muddy Manninen, bassist Bob Skeat en drummer Joe Crabtree. Op 21, 22 en 23 mei trad Wishbone Ash op in Le Triton in Parijs. Van deze concerten is deze maand een dubbel cd en dvd uitgebracht.

“Do you want to hear old or new songs” vraagt zanger gitarist Andy Powell halverwege het concert. “Both” is het antwoord en dat gebeurt ook. De band speelt vooral nummers van hun albums uit de jaren 70 en van de laatste tien jaar. De muziek die de band in de jaren 80 maakte komt er bekaaid af en van het repertoire uit hun periode 1982 tot en met 2006 wordt helemaal niets gespeeld. Van de eerste drie albums Wishbone Ash (1970), Pilgrimage (1971) en Argus (1972) worden maar liefst zeven nummers gespeeld. Van mijn favoriete album Argus (en ook die van het Franse publiek) zijn dat The warrior, Throw down the sword, The king will come en het prachtige Leaf and stream. Typische Wishbone Ash nummers met de dubbele gitaarbezetting van Powell en Manninen en de harmonie zang die de sfeer van die beginjaren goed oproepen. Die sound is ook duidelijk aanwezig in Lady whiskey van hun debuutalbum uit 1970. Manninen doet hier niet onder voor de gitarist van het eerste uur Ted Turner. Dat geldt ook voor The pilgrim uit 1971. De enige cover is Baby what you want me to do van Jimmy Reed. Dit nummer stond ook op hun dubbele live album Live dates uit 1973 en krijgt in Parijs een nieuw arrangement. Perephone uit 1974 is een ballad met lyrische gitaarsolo’s. Van Front page news (1977) de ballad Surface to air en het titelnummer van dat album, met wederom twee duellerende gitaristen. Lifeline (1980) is een stevige rocker en in de uptempo rocker Number the brave (1981) horen we Roger McGuinn achtige gitaarklanken. De van hetzelfde album uit 1981 stammende titeltrack is een soort jamsessie die met een ouderwetse drumsolo begint, waarna gitaar en bas ook los gaan. Van The power of eternity (2007) komen The power, Disappearing, met als special guest Andy Powell’s zoon Aynsley en In crisis, een uptemporocker met wah way gitaar en een sterke ritmesectie. De gitaren en de ritmesectie bepalen ook het funky Heavy weather en Invisible thread (2011). Van het meest recente studioalbum Blue horizon uit 2014 worden in Parijs twee nummers gespeeld, het titelnummer en Way down south.  

Conclusie: Na ruim 45 jaar is de vlam van Wishbone Ash nog lang niet uitgedoofd. Liefhebbers van melodieuze bluesy gitaarrock komen met dit dubbelalbum aan hun trekken.

Tracks cd 1:

  1. The power
  2. Blue horizon
  3. Way down south
  4. The warrior
  5. Throw down the sword
  6. Heavy weather
  7. Lifeline
  8. Surface to air
  9. The pilgrim

Tracks on cd 2:

  1. Baby what you want me to do
  2. Invisible thread
  3. Number the brave
  4. Lady whiskey
  5. Disappearing
  6. Front page news
  7. In crisis
  8. Open road
  9. The king will come
  10. Persephone
  11. Leaf and stream