Ruff ‘n’ roar – live at Scratchers – Mick Clarke Band
Mick Clarke (12 juli 1950) is in 1968 een van de oprichters van de Britse bluesband Killing Floor. Killing Floor bouwde eind jaren 60 begin jaren 70 een grote reputatie op in het Britse clubcircuit en speelde op grote Europese festivals. Killing Floor begeleidde Freddie King op twee Britse tournees en toerde ook met Howlin’ Wolf en Otis Spann. In het midden van de jaren 70 maakte Clarke deel uit van de powerbluesband Salt die regelmatig in de beroemde Londense Marquee Club optrad en o.a. in voorprogramma van Muddy Waters stond.
Begin jaren 80 werd in Londen The Mick Clarke Band opgericht. De band werd al snel een bekende en gewilde act op diverse festivals in Europa en de VS waar b.v. ook artiesten als Johnny Winter, Rober Cray, Canned Heat, C.J. Chenier en Rory Gallagher optraden. Er volgde een groot aantal (solo) albums en eind vorig jaar verscheen er een nieuw album van The Mick Clarke Band. Een live album, Ruff ‘ n’ roar, opgenomen op 6 juni 2015 in The Three Lions, een zeer bekende pub in Farncombe (Surrey).
Dat Mick Clarke al jaren meedraait in het bluescircuit en dus duidelijk weet waar hij de “bluesmosterd” vandaan haalt is zeer goed te merken. Samen met drummer Chris Sharley en bassist Eddie Masters zet zanger gitarist Mick Clarke een zeer stevige bluesrock set neer. Hij kent uiteraard zijn klassieken, dat blijkt meteen al bij het openingsnummer, Elmore James’ Happy home. Het trio kleunt er direct vol gas in. En dat krijgt meteen een vervolg in Good morning blues van Leadbelly. Gierende gitaarsolo’s en een zich in het zweet werkende Chris Sharley. De eigen compositie Rockin’ the blues doet me soms denken aan I’m going home van Ten Years After. Een snoeiharde slide en een ritmesectie die af en toe dreigt te ontsporen. De “lopende” bas van Eddie Masters is prachtig. Love me or leave me begint rustig met gitaarakkoorden, maar lieverlee ontpopt het nummer zich als een negen minuten durende jamsessie met striemende gitaarsolo’s, een bassolo en een gestaag door stampende drummer. De volgende klassieker is Walking blues van Robert Johnson, met slide en de stevige ritmesectie die af en toe wat rommelig wordt. Clarke is weer goed op dreef op slide in het funky Little Rachel. Cheap heeft elementen van de Texaanse bluesrocker Z.Z. Top en Hound Dog Taylor’s Give me back my wig leent zich natuurlijk altijd voor een opwindende uitvoering en The Mick Clarke Band weet hier ook van wanten. Het album eindigt met een favoriet nummer van Mick Clarke dat hij al in 1968 met Killig Floor speelde, You need love, een doordenderende boogie met gitaar, bas en drums van zeven minuten.
Conclusie: Met Ruff ‘n’ roar bewijst The Mick Clarke Band een echte podiumband te zijn. Lekkere ruige, rauwe en ongepolijste (rock) blues en boogie.
Tracks:
- Happy home
- Good morning blues
- Rockin’ the blues
- Love me or leave me
- Walkin’ blues
- Little Rachel
- Cheap
- Give me back my wig
- You need love