Gerritschinkel.nl Columns & meer

14jan/160

The ghosts of Highway 20 – Lucinda Williams

Lucinda Williams weet van geen ophouden. Gelukkig maar, want deze in Lake Charles (Louisiana) geboren Amerikaanse singer-songwriter, die binnenkort haar 63e verjaardag hoopt te vieren, komt nog geen 1½ jaar na het lovend ontvangen meesterwerk Down where the spirit meets the bone, volgende maand met een nieuw album The ghosts of Highway 20.

Het 12e studioalbum van The Cosmic Queen of Americana Music zoals een muziekjournalist haar eens noemde, is weer een ouderwets goed album. Williams haalde haar inspiratie voor dit nieuwe album uit de Interstate 20, de weg die gedeeltelijk van Georgia naar Texas loopt. Aan deze weg liggen steden als Atlanta, Macon, Shreveport en Jackson, plaatsen die een belangrijke plaats innemen in het leven van Lucinda Williams.

Het album begint vertrouwd met Dust, een epische Lucinda Williams ballad, met die typische Williams zang en mooi gitaarwerk. Dan de eerste cover van het album, House of earth, met tekst van folk icoon Woody Guthrie en Lucinda Williams die de muziek bij dit nummer schreef. Het jazzy I know all about it wordt weer gekenmerkt door die prachtige ingetogen zang van Williams en het subtiele gitaarwerk. Place in my heart is een ronduit prachtig nummer met uitmuntend gitaarwerk. De gitaristen Greg Leisz (pedal steel), Bill Frisell en Val McCallum drukken een belangrijk stempel op het album, zoals o.a. ook is te horen in het ruim 6 minuten durende Death came. Een prachtig nummer met “slepende” zang en de “dienende” ritmesectie van drummer Butch Norton en bassist David Sutton. Doors of heaven is  steviger waarbij de gitaren over de zang en de ritmesectie heen rollen. De parel van het album is  Louisiana story. In ruim 9 minuten zingt Lucinda Williams over haar herinneringen aan o.a. Lake Charles, Shreveport en Baton Rouge. In de samen met mede producer Tom Overby geschreven titelsong domineren de gitaren weer. In Bitter memory gaat het tempo omhoog en de Bruce Springsteen cover Factory begint met een twangende gitaar. Close the door on love is een gevarieerd nummer dat akoestisch begint, maar al snel wordt het steviger met snijdende gitaarsolo’s. Drummer Butch Norton opent met subtiele tikken If my love could kill, waarna de gitaren en de trillende stem van Lucinda weer invallen  Een ballad in de beste Williams traditie is If there’s a heaven. Jammer dat het slechts 3 ½ minuut duurt. Maar dat wordt weer helemaal goedgemaakt met het slotnummer Faith & grace, een ruim 12 minuten lange improvisatie van de bovenste plank.

Conclusie: Down where the spirit meets the bone was een meesterwerk en leek niet te overtreffen. Maar gelukkig heeft Lucinda Williams de slogan dat je moet stoppen op je hoogtepunt aan haar muzikale laars gelapt. Met  haar nieuwe album heeft zij haar vorige album in de schaduw gezet. The ghosts of Highway 20 is een formidabel album. Mede dank zij haar uitstekende begeleiders. Hopelijk denkt ze er nog niet over om met pensioen te gaan.

Tracks:

  1. Dust
  2. House of earth
  3. I know all about it
  4. Place in my heart
  5. Death came
  6. Doors of heaven
  7. Louisiana story
  8. The ghosts of Highway 20
  9. Bitter memory
  10. Factory
  11. Close the door on love
  12. If my love could kill
  13. If there’s a heaven
  14. Faith & grace