Aan alles komt helaas een eind
De enige zekerheid die we hebben in dit leven is dat er op enig moment onverbiddelijk een einde aan komt. Ik loop de laatste weken met een leeg gevoel rond want binnenkort komt er na ruim 48 jaar een eind aan mijn arbeidzaam leven. Per 1 januari a.s. nok ik er mee en kan ik de wekker die elke morgen om 6 uur afgaat met een gelukzalig gevoel de nek omdraaien. Maar ik heb er zelf voor gekozen, dus moet ik ook niet zeuren. En dat doe ik dan ook niet.
Op 1 januari 2015 komt er ook een eind aan het bestaan van de Goudse tafeltennisvereniging ILAC. Impuls Les Amis Combinatie. Een stelletje idioten stond vorig jaar aan de basis van de ondergang van deze prachtige Goudse tafeltennisverening. Leeghoofdige randdebielen moesten zo nodig de brand steken in het clubgebouw. Weg clubhuis. Zustervereniging Vriendenschaar schoot gelukkig te hulp, maar dat was helaas uitstel van executie. Een fusie tussen de beide Goudse clubs ging helaas niet door. Jammer. Waarom kon het destijds wel bij GZC en DONK. Een gemiste kans.
Ik bewaar goede herinneringen aan ILAC. Jaren achtereen was ik te gast bij de altijd gezellige wedstrijden om de Dirk Nobel Cup. Plezier en pret stonden voorop. Ik heb nog een grote beker thuis staan. Die koester ik.