Gerritschinkel.nl Columns & meer

30jan/120

Spek en bonen

“Ze is een vrouw met panache”, zei de commentator zondagmorgen bij de VRT. Hij was lyrisch over Marianne Vos, die voor de 5e keer wereldkampioene veldrijden was geworden. Panache, prachtig woord. Betekent zoiets als bravoure, zwier. Een terechte kwalificatie. Schitterende sport dat veldrijden. Volkomen onherkenbaar komen renners vaak aan de meet. In Nederland moet je in het Drentse Gieten zijn, maar het West-Vlaamse Koksijde is toch het summum voor het veldrijden. Kilometers files stonden er al vroeg richting Koksijde.

Daar waar Marianne Vos een klasse apart was bij de vrouwen, daar deelden bij de mannen de Vlamingen de lakens uit. De beste Nederlander was Niels Wubben, die op een 15e plaats eindigde. Diezelfde Wubben die enkele weken geleden ’s morgens vroeg bij GRTC Excelsior in de kijker stond bij het radio 1 journaal. Vroeg uit de veren voor een radio-uitzending. Hij was niet de enige want ook de broertjes Praamsma, jonge talenten van Excelsior, mochten wat later op school komen.

En ook veteranen waren die vrijdagmorgen 13 januari vroeg uit de veren gekropen om acte de presence te geven. Dezelfde veteranen die afgelopen zondagmorgen fanatiek aan de start kwamen voor de Spek en Bonen Cross. Als je in het hele crossseizoen geen platte prijs had gereden, dan had je nu de mogelijkheid om als vijftigplusser wel in de prijzen te vallen. Maar of je nu voor spek en bonen mee reed, er werd toch een klassement opgemaakt. Een van de winnaars was John Spek. Ja, met zo’n achternaam is dat logisch. En na afloop ontbijtspek en naar keuze witte of bruine sperziebonen. Heerlijk.

Gearchiveerd onder: Geen categorie Geen reacties
23jan/120

De Springers

Toen ik zondagmiddag het draaiboek voor de sportuitzending had afgeleverd bij de presentator van dienst reed ik door de Sportlaan naar SV DONK. Ik wist toen nog niet dat de scheidsrechter de wedstrijd van DONK al na vier minuten zou staken. Er stond zoveel wind dat spelen volgens hem niet verantwoord was. Ik had dit nog nooit meegemaakt, maar achteraf was de beslissing eigenlijk zo idioot nog niet.

Maar ik wil even terug naar de Sportlaan. Ik zag dat de sloopwerkzaamheden aan sporthal De Springers in volle gang waren. Met hekken was het terrein afgezet en de aanblik van de sloopwerkzaamheden brachten mij in een emotionele toestand. De sporthal wordt met de grond gelijk gemaakt. Het zat er natuurlijk al heel lang aan te komen, maar als je dan die ruïne ziet dan ga je toch even terug in de tijd. Ik weet nog goed dat ik in 1979 solliciteerde op een staffunctie bij de toenmalige Sportstichting. En de staf was gevestigd in een kantoor in de Springers. Ik heb een aantal jaren met veel plezier gewerkt in die omgeving. Zantvoort, Sels, Blijenberg, Kokke, van de Berg, de Groot, Joan en Ankie, Piet en Thijs.

Het einde van Sporthal De Springers, gebouwd in 1969, is nabij. De slopers weten misschien niets van de geschiedenis van deze eerste Goudse sporthal. En De Springers heeft een mooie geschiedenis. Het waren de hoogtijdagen van de Goudse volleybalclub Radius. Topwedstrijden in de eredivisie. Op vrijdagmiddag ging ik altijd met zaalvoetballen. Ambtenarensport heette dat. Het luie zweet er uit rammen. Mooie tijden waren dat. Gelukkig blijft de herinnering.

Gearchiveerd onder: Columns, Dé Weekkrant Geen reacties
22jan/120

Het zeilmeisje

Ze trotseerde wind, deining en golven. Haaien konden haar niet deren. Piraten is zij niet tegengekomen. Koraalriffen evenmin. Het enige probleem dat zij had was met de Nederlandse autoriteiten. De Raad van de Kinderbescherming en de leerplichtambtenaar om er maar twee te noemen. Maar niets kon haar deren, zij zou en moest haar werelddroom vervullen.

Gisteren voltooide ze haar soloreis van 27.000 zeemijlen rond de wereld en kwam Laura Dekker met haar Guppy aan op Sint Maarten.  De jongste zeezeilster ooit. Goed voor een vermelding in het Guiness Book of Records. Maar deze instantie liet weten dat ze het record niet zouden opnemen. Een beetje flauw natuurlijk, dat hadden ze wel wat eerder kunnen zeggen. Maar Laura zit er niet mee heb ik begrepen.

Hoe je er ook tegenover staat, je moet natuurlijk wel erkennen dat Laura een sportieve wereldprestatie heeft geleverd. Ik ben benieuwd of ze nog ergens in Nederland gaat worden gehuldigd. Als Vroomshoop massaal uitloopt voor iemand die toevallig de meeste pijltjes in de roos heeft gegooid dan moet voor Laura toch ook een menigte op de been komen. Ik ben benieuwd of ze een gelukstelegram van de Koningin heeft gekregen. Of een tweet van Mark Rutte.

Laura zal wel weer bestookt worden door Jan en Alleman. Betweters, zuurpruimen en wie weet wat voor figuren allemaal zullen het hoogste woord weer voeren.  Zal de beruchte leerplichtambtenaar weer in actie komen? Formeel gesproken zal deze man wel gelijk hebben, maar ik heb zijn collega leerplichtambtenaren deze week ook niet gehoord toen duizenden scholieren midden op de dag in plaats van te rekenen of taal te leren naar een voetbalwedstrijd mochten gaan. Tegen een klein zeilmeisje durven jullie wel vrienden, maar o wee als je aan Koning Voetbal komt. Dan krijg je pas echt de hoon van het volk over je heen. Heet dit geen meten met twee maten?

Ach, wat maak ik me ook druk. Ze doen maar. Dan weet ik nog wel andere dingen waar ik me over kan opwinden. Maar daarover een volgende keer.

Gearchiveerd onder: Columns, Gouwestad Sport Geen reacties
16jan/120

Magda Piskorczyk

Afro Groove

Het leuke van recenseren is dat je regelmatig op artiesten stuit waar je in de verste verte nog nooit van hebt gehoord. Vorig jaar had ik een zeer prettige verrassing met Kirsten Thien en nu werd ik weer verrast door Magda Piskorczyk, een jonge Poolse zangeres met een apart stemgeluid. Ze verraste eind vorig jaar met maar liefst twee cd’s. Een cd met live-opnamen en een gospelalbum.

Allereerst de dubbele cd met ruim een uur live- opnamen van de tour die zij met haar band in 2010 maakte door Polen, Duitsland en Tsjechië. De band bestond behalve Magda uit Aleksandra Siemieniuk (drobro en elektrische gitaar), Marcin Jahr (drums), Adam Rozenman (percussie). Een speciale gast tijdens de shows was Billy Gibson, de virtuoze mondharmonicaspeler uit Memphis. En deze Billy Gibson (The Prince of Beale Street) en winnaar in 2009 van de prestigieuze winnaar van de voormalige W.C. Award speelt de pannen van het dak.

De cd  begint met een mooie gospel om vervolgens over te gaan in de pure blues met Billy Gibson in een hoofdrol. De huilende harmonica gaat je door merg en been. In het lange I’m a woman kun je de aparte stem van Magda Piskorczyck horen. In Love everybody en Mississippi wordt o.a. een ode gebracht aan grote harmonicaspelers en in One more time komt de geest van Albert Collins voorbij. Too much stuff doet enigszins denken aan de woenstijnblues van Tinariwen en dat geldt ook voor Cler achel. Magda’s aparte vocalen zijn weer in Mansane cisse goed te horen. Op cd 2 staan 3 bonusnummers, waaronder crossroads van Tracey Chapman.

De cd Afro groove van Magda Piskorczyk laat ruim een uur horen dat deze Poolse met haar band van veel markten thuis is. Gospel, blues, soul, rock, jazz en funk, het komt allemaal voorbij op dit dubbelalbum. Los van het feit dat sommige nummers wat te lang worden uitgesponnen waardoor de aandacht enigszins dreigt te verslappen, kan ik bluesliefhebbers aanraden deze cd in de speler te doen.

Tracks disc 1:

  1. Save us all
  2. The Kokomo medley
  3. I’m a woman
  4. Love everybody
  5. Mississippi
  6. One more time
  7. Too much stuff
  8. Mansane cisse
  9. Cler achel

Tracks disc 2:

  1. Crossroads
  2. Down home
  3. Rzezb mnie

Mahalia

Samen met haar band, Aleksandra Siemieniuk (elektrische gitaar, dobro, akoestische gitaar), Roman Ziobro (double bass), Maksymilian Ziobro (drums) en Stanislaw Witta (piano) brengt Magda in 15 nummers een ode aan Mahalia Jackson ter ere van haar 100e geboortedag op 26 oktober 2011 van deze legendarische Amerikaanse gospelzangeres.

Een cd met klassieke gospelnummers. Met up-tempo nummers als Come on children let’s sing, Keep your hand on the plow en Great gettin’ up morning tot langzame klassiekers als Just a closer walk with thee (met mooi pianospel van Stanislaw Witta) en Jesus is with me. Magda werkt zich geïnspireerd door het repertoire van Mahalia heen, waarbij gezegd moet worden dat het hier en daar wat vlak dreigt te worden. Maar in het prijsnummer Elijah rock is Magda formidabel. Summertime is een waardig slot van een gospelalbum van Magda Piskorczyk waarvan liefhebbers van The Blind Boys of Alabama, Mavis Staples en natuurlijk Mahalia Jackson veel plezier aan kunnen beleven.

Tracks

  1. Come on children, let’s sing
  2. Get away Jordan
  3. Just a closer walk with thee
  4. Go tell it on the mountain
  5. Jesus met the woman at the well
  6. Lord, search my heart
  7. Elijah rock
  8. How I got over
  9. He’s got the whole world in his hands
  10. Jesus is with me
  11. Trouble of the world
  12. Keep your hand on the plow
  13. I’m goin’ to live the life I sing about in my song
  14. Great gettin’ up morning
  15. Summertime
Gearchiveerd onder: cd-recensies Geen reacties
16jan/120

Voetballuh!

“Gelukkig gaan we volgende week weer voetballuh Gerrit”, verzuchtte een voetbalsupporter gisteren. En hoewel ik het de afgelopen weken wel lekker vond dat ik even geen voetbal aan mijn kop had moest ik hem toch gelijk geven. Zo’n winterstop is wel leuk, maar het moet niet te lang duren. Als er nu nog sneeuw lag.

Maar ik moet zeggen dat ik me de afgelopen weken wel heb vermaakt. Vorige week stak ik de loftrompet over het schaatsen in de buitenlucht. Jammer dat “onze” Ted-Jan Bloemen zijn EK heeft verziekt. Maar je moet natuurlijk wel op tijd eten. Anders wordt je door de hongerklop bezocht. Heb ik jaren geleden ook wel eens gehad. Ik dacht in mijn onschuld ook 100 kilometer te kunnen fietsen zonder te eten. Mooi niet dus.

Het traditionele schansspringen in Garmisch Partenkirchen heb ik dit jaar aan mij voorbij laten gaan. Wel heb ik af en toe gekeken naar darten, maar dat pijltjesgooien doet me niets. 

Verder zappend beland je midden in de woestijn. Sinds enkele jaren wordt de Dakar rally niet meer in Afrika verreden, maar is men uitgeweken naar Zuid Amerika. Slachtoffers en andere idiote taferelen. Ik las dat er zelfs een koe doormidden was gereden. Racen met motoren zie ik wel als sport, maar het domweg met van onder tot boven met sponsoremblemen volgeplakte vrachtwagens door duizenden kilometers zand crossen kan ik echt niet als sport kwalificeren.   

Gerard de Rooij won de race bij de truckers. Gefeliciteerd Gerard, maar sportman van het jaar word je wat mij betreft niet.

Ik kijk uit naar komend weekend. Lekker voetballuh!!

Gearchiveerd onder: Columns, Dé Weekkrant Geen reacties
9jan/120

Het kasteel

Oude tijden herleefden in het afgelopen weekend. Het EK schaatsen werd in de buitenlucht verreden. Met enige weemoed moest ik terugdenken aan de tijden van Ard en Keesie die in storm en wind elkaar te vuur en te zwaard bestreden. Met potlood en papier op schoot bij een vriendje (want die hadden televisie) alle tijden noteren (want er was geen teletekst). Piet Kleine die in een sneeuwstorm een gouden Olympische medaille veroverde. Ik was er bij in 1971 in Heerenveen in het zeiknatte onoverdekte Tialf. Ingepakt in plastic en gewapend met warme erwtensoep en rookworst zag ik Jan Bols verkeerd wisselen. Weg kampioenschap. Wat een tijden.

De verwende schaatsers klaagden steen en been, en sprake schande dat een WK op een buitenbaan wordt gehouden. Maar het was wel genieten van een prachtige ambiance. Vooral toen het donker werd met het verlichte kasteel van graaf Dracula op de achtergrond en de volle maan die tevreden tussen de bomen neer keek op het winterse tafereel. Anton Pieck had het niet mooier kunnen bedenken. Het oog wil ook wat. Kom daar maar eens om in een benauwde overdekte accommodatie. Schaatsen is toch een wintersport. Een afdaling ga je toch ook niet overkappen, laat staan een Elfstedentocht. Lijkt me trouwens een hele klus.

Schaatsen in de buitenlucht, ik mag het wel. Het enige wat in Boedapest onbrak was een lekkere sneeuwbui. En de titel kwam weer in Nederlandse handen. Na de Beer van Lemmer was nu Koning Sven heerser van de Hongaarse poesta. De tijden waren ook uit oude tijden, maar voor records gaan ze maar lekker de hal in.

Gearchiveerd onder: Geen categorie Geen reacties
2jan/120

Het nieuwe jaar

Hier en daar hoor je nog een verdwaald rotje knallen. De ijsbaan op de Goudse Markt biedt een tamelijk troosteloze aanblik. De kerstversieringen worden langzamerhand weggehaald. Kortom, de feestdagen zijn voorbij, het nieuwe jaar is begonnen.

Een nieuw jaar. Nieuwe ronde, nieuwe kansen. Ik heb mijn koffiedikkijkbril weer te voorschijn gehaald en ga maar weer de waarzegger uithangen. Ik bedoel, radio- en televisieprogramma’s staan er bol van, dus waarom zou ik mijn voorspellingen niet mogen doen?

Laat ik meteen maar met de deur in huis vallen. Bashar al-Assad verdwijnt hopelijk eindelijk van het bloederige toneel in Syrië. Het kabinet Rutte struikelt over de hypotheekrenteaftrek. Nederland slaat weer een modderfiguur bij het Songfestival. De euro wordt ternauwernood gered. Er duikt weer een onecht kind van Prins Bernard op.

Snel naar de sport, want 2012 wordt een zeer druk sportjaar. Ik vrees dat de rayonhoofden ook dit jaar weer niet uit hun schulp hoeven te kruipen. Een Elfstedentocht zit er helaas niet in. De verwachtingen voor de Tour de France zijn hooggespannen. “We” hebben toch kansen? Ik hoop het, maar ik zie Robert Gesink helaas weer falen. Ik zet mijn kaarten maar op Bouke Mollema. Maar winnen? Ik denk het niet.

Dan het EK voetbal. Hele horden oranjegekken zijn al aan het sparen voor een reis naar Polen en Oekraïne. Nederland zit in de poule des doods. Vooruit, laat ik eens gek doen, ik gok op een finale Duitsland – Nederland. Maar uitschakeling in de poulefase is net zo reëel.

De Olympische Spelen. “We” rekenen ons rijk en verwachten de nodige medailles. Maar ik vrees het ergste. Hooguit 10, meer niet. Om over de kleur nog maar te zwijgen.

Dichter bij huis. Ik voorzie voor de Goudse sportwereld een matig sportjaar. Op voetbalgebied moeten we ons vasthouden aan de Jodan Boys. Ik prik met juist nog even in mijn arm om te zien of ik niet droom. Ja, ze staan echt bovenaan in de hoofdklasse A. De topklasse lonkt. Ze zijn er nog nooit zo dicht bij geweest als nu. Maar ik durf er geen 1000 euro op te zetten. Een zekerheid is het kampioenschap van Gouda zondag. Alleen heel gekke dingen kunnen dit nog voorkomen. Het prolongeren van kampioenschappen van RFC Gouda, The Braves en GZC DONK lijkt mij een utopie.

Ondanks mijn tamelijk zwarte visie, wens ik u een sportief, maar vooral gezond 2012 toe.

Gearchiveerd onder: Columns, Dé Weekkrant Geen reacties