Oude krijgers
“Toen ik vanmorgen mijn hond uit liet”. Dit was vaak de eerste zin van mijn column. Maar dit is helaas de laatste keer. Mijn loopje op de vroege zondagmorgen, waarin ik het sportprogramma van die dag doornam, is ‘voortaan anders. Mijn trouwe viervoeter Bas zal mij niet meer vergezellen. Vrijdagmorgen is de oude krijger ingeslapen.
Over oud krijgers gesproken, zaterdag nam een andere veteraan afscheid. Niet zo rigoureus als mijn hond. Edwin van der Sar sloot zaterdagavond zijn imposante carrière af. Helaas voor hem niet winnend, maar hij kan toch niet wakker gelegen hebben van die nederlaag tegen het superieure Barcelona. Jarenlang heeft hij Nederland laten juichen. Hij heeft een palmares waar een paard de hik van krijgt. Ik was enkele jaren geleden bij Foreholte, zijn oude club, om verslag te doen van wedstrijden tegen DONK en ONA. De club uit Voorhout was enorm trots op zijn beroemde zoon. Foto’s van de doelman spatten van de muren. En niet alleen van hem, maar ook van zijn bijna net zo beroemde collega-doelman Rob van Dijk. Die laatste oude krijger heeft ook afscheid genomen van het betaalde voetbal. Twee kanjers, ouwe knarren om met Koot en Bie te spreken, maar met alle eerbied.
Nu ik de namen DONK en ONA heb genoemd, jammer dat we geen finale ONA - DONK krijgen. Een unieke wedstrijd wordt ons door de neus geboord. En dat door het missen van een paar strafschoppen.
Terug naar de oude krijgers. Sepp Blatter, sinds de vroege Middeleeuwen voorzitter van de FIFA. Het benaming oude krijger heeft hier een andere betekenis vind ik. Daar waar de Berlijnse Muur instortte en in de Arabische wereld systemen omvallen, daar blijft “onze” Blatter gewoon zitten alsof er niets aan de hand is. Geen middel wordt geschuwd om tegenstanders kalt zu stellen. Hij omzeilt alle klippen en schuwt blijkbaar geen middel om op het pluche te blijven plakken. De ethische commissie van de FIFA gaat deze week een onderzoek instellen naar eventuele corruptie van haar eigen voorzitter. Zal hij nu strak van de stress in zijn Zwitserse penthouse spanning voelen of is deze megalomane sportbestuurder weer trucs aan het verzinnen om de dans voor de zoveelste maal te ontspringen. Wat mij betreft mag deze oude krijger (ik geef hem voor deze ene keer deze geuzennaam, want hij heeft ongetwijfeld ook zijn verdiensten voor het voetbal) ook snel vallen.
Daantje Bedankt
“Daantje bedankt, Daantje bedankt”. De supporters van GZC DONK zongen haar zaterdagavond in Ede toe. Daniëlle de Bruijn was met haar team in een kolkend zwembad De Peppel landskampioen geworden. Polar Bears werd na de nipte nederlaag de dag tevoren in de Tobbe ook in hun eigen zwembad verslagen. De vrouwen van GZC DONK waren weer de beste van Nederland.
Een mooier moment van afscheid nemen kun je je niet wensen. Met een landstitel een schitterende carrière afsluiten is een droom die werkelijkheid werd. Gouddaantje zoals ze sinds de Olympische Spelen van 2008 in Beijing door fans liefkozend werd genoemd, hangt haar zwempak aan de wilgen. Daniëlle, de heldin van Beijing. Topscorer van het Olympisch toernooi en vooral de finalewedstrijd tegen de Verenigde Staten staat menigeen nog op het netvlies gebrand. Zij scoorde in die wedstrijd maar liefst zeven van de acht doelpunten, waaronder de winnende treffer. Ik zie het nog helder voor me. Ik had net een vergadering gehad en kwam onderweg naar mijn werkplek een TV tegen en zag haar nog net die winnende treffer scoren. Een wereldtopper, die naar later bleek het gehele toernooi met een kapotte kruisband te hebben gespeeld. Ik bedoel maar, wat als ze superfit was geweest.
Maar aan alle mooie dingen komt een eind en Daniëlle de Bruijn stopt dus met topwaterpolo. Ik zou wel eens willen weten hoeveel doelpunten ze heeft gemaakt. Er zal ongetwijfeld iemand zijn die dat heeft bijgehouden. Vertel het me, ik wil het weten. Een absoluut topsportster in de overtreffende trap. Rijk zal ze er denk ik niet van geworden zijn, want waterpolo is nu eenmaal toch nog een kleine sport voor velen. De eerste de beste voetballer die een min of meer zuivere pass over een afstand van pakweg twaalf meter kan geven verdient volgens mij meer dan deze Olympisch kampioene. Ja, het kan onrechtvaardig zijn in deze wereld.
Daniëlle de Bruijn gaat nu zelfs onze mooie Kaasstad verlaten. Maar ik weet zeker dat de Goudse sportwereld haar niet snel zal vergeten. Ik in ieder geval niet. Een standbeeld moeten ze voor haar oprichten. Ereburger van Gouda is ze volgens mij al, anders moet wethouder Marco Kastelein daar onmiddellijk voor zorgen. En GZC DONK moet cap nummer 13 nooit aan niemand anders geven, maar als een soort relikwie in de prijzenkast hangen. Er is vast nog wel een klein plaatsje vrij.
Magertjes
Het is de laatste tijd wat magertjes met het sportaanbod. Een mooie gelegenheid om de microfoon even in de ruststand te zetten en iets anders te doen dan de radioluisteraars lastig vallen. Vorige week zaterdag, paaszaterdag, zat ik met mijn oudste zoon in de zon op een terras op de Grote Markt in Groningen, met zicht op de Martinitoren, te genieten van een lekkere Wieckse Witte. Toch kon ik de verleiding niet weerstaan om af en toe contact te zoeken met de verslaggever bij de Jodan Boys. Na een verontrustende ruststand bleken de Gouwenaars in een hectische slotfase toch nog de overwinning uit het paasvuur gesleept te hebben. Een wederopstandig op het laatste moment. En toen ik later hoorde dat Gouda in ’s-Gravenzande de koploper met 3-0 het bos in had gestuurd, hebben we nog een geel witte rakker genomen.
Op 1e Paasdag werd ik door mijn zwager, na eerst genoten te hebben van een heerlijke Groningse paasbrunch getrakteerd op een toeristische rondrit door het mooie Oostgroningse land. Het Oldambt met zijn golvende gele koolzaadvelden. De Pekela’s, Eemshaven, Heiligerlee, Delfzijl, Beerta, Finsterwolde. Grote boerderijen waar de rijkdom nog van af straalt. De huisjes van de arbeiders en de boerenknechten. Land waar de geest van de gestaalde kaders van Fre Meis nog rondwaart. In een flits zag ik een bord dat verwees naar WVV, de legendarische voetbalclub uit Winschoten, waar latere kanonnen als Jan Mulder, Klaas Nuninga en Arie Haan hun eerste voorzichtige voetbalstapjes hebben gezet. Vandaag zullen ze daar ongetwijfeld nog de Dag van de Arbeid vieren.
Ik kon het ook niet laten om de laatste kilometers van Luik-Bastenaken-Luik te zien. De gebroeders Schleck probeerden tevergeefs Philippe Gilbert van zijn derde overwinning in een week af te houden. Ook in Luik scheen de zon volop. Mijn gedachten flitsten terug naar 1980 en 1981 toen ik met een aantal vrienden deze tocht ook heb gereden. In 1980 regende het de hele dag pijpenstelen. Maar de lol was er niet minder om, ook toen het jaar daarop de regen weer met bakken uit de Waalse hemel viel. Ik moet de uitdaging van mijn zoon maar aannemen en volgend jaar de Amstel Goldrace rijden. Als je Luik-Bastenaken-Luik twee keer hebt uitgereden, dan moet de Limburgse klassieker ook geen probleem zijn. Maar ja, het verschil met toen is wel ruim 30 jaar en de nodige kilootjes.
Om mij een beetje te paaien had mijn zoon mij het boek “de man en zijn fiets” van Wilfried de Jong gegeven. Prachtige wielerverhalen. Of het toeval is of niet, maar ik kwam de schrijver donderdagmiddag in een grote boekwinkel in Rotterdam tegen. Ik kon het niet laten om hem mijn complimenten over te brengen. Had nam ze gelukkig dankbaar in ontvangst. Ja, voor hetzelfde geld doet hij of hij je niet ziet, want hij zal ongetwijfeld vaker door voor hem wildvreemden worden aangeschoten.
Gisteren weer geen sport! Op de overvolle terrassen aan de Goudse Markt wemelde het van de voetballers. En nu maar hopen dat ze niet te diep in het glaasje hebben gekeken, want de meesten van hen moesten vandaag weer volop aan de bak. Ik gelukkig ook.