Adrie Evengroen
Ik heb hem zelf nooit zien keepen. Ten eerste omdat ik toen nog niet in Gouda woonde en ten tweede omdat ik me destijds nog niet zo met voetbal bezig hield om het zomaar te zeggen. Maar uit de overlevering begrijp ik dat ik wat gemist heb. Hij was doelman van ONA in de jaren vijftig en zestig van de vorige eeuw. Hij was de doelman toen de Trots van Korte Akkeren betaald voetbal speelde. Hij was volgens zeggen een oer ONA man. En als er eens iemand kwam die hem probeerde weg te lokken van de Walvisstraat dan stuurde hij ze rücksichtslos terug, geen interesse. Zelfs Feyenoord ving bot. Hij speelde vijf jaar betaald voetbal bij ONA. Nou ja, betaald voetbal, voor het bedrag dat Adrie ving (600 gulden per jaar inclusief premies), komt tegenwoordig geen enkele voetballer meer zijn bed uit.
Ik vind het jammer dat ik nooit die legendarische wedstrijden aan de Walvisstraat heb mogen meemaken. Want als je tegen De Valk met 4-0 voor staat, vervolgens met 4-6 achter komt en uiteindelijk met 8-6 wint, dan kan ik me voorstellen dat de ONA supporters compleet uit hun dak zijn gegaan. De verhalen van oudere Gouwenaars over duizenden toeschouwers langs de lijn heb ik meerdere malen gehoord. Ik zag een prachtige foto uit de Nieuwe Zuid-Hollander waarop een zwevende Adrie Evengroen (met een soort zonneklep op zo te zien) naar de rechterbenedenhoek duikt. Hij kijkt het bruine monster na en uit de foto is niet op te maken of het een doelpunt is of dat de bal net naast de paal gaat. Maar de ONA goalie gaat als een Jan van Beveren avant la lettre naar de hoek. Nog een foto, waarop Adrie Evengroen tussen oud doelman Joop Lelieveld van FC Utrecht en de legendarische Belgische goalie Jean-Marie Pfaff staat.
Het spijt me dat ik Adrie Evengroen nooit heb zien keepen. Ik kende hem helemaal niet, zag hem wel eens bij biljartwedstrijden, want die sport betekende ook heel veel voor hem. Ik heb de legendarische doelman van ONA altijd willen interviewen, maar op de een of andere manier is dat het er niet van gekomen. Ik heb spijt als haren op mijn hoofd, want nu kan het niet meer. De man van “het doelgebied was voor mij” overleed de afgelopen week. Ik zal het met de verhalen moeten doen.
Carrie Rodriguez
Als de gids van het nieuwe theaterseizoen van de schouwburg in mijn woonplaats Gouda in de bus valt kijk ik eerst of er concerten komen in de reeks Americana treasures. En dat was dit jaar gelukkig weer het geval. Carrie Rodriguez zou optreden. Ik vulde onmiddellijk het aanvraagformulier in. Ik herinnerde me nog heel goed het concert dat Carrie enkele jaren geleden gaf in de Goudse Schouwburg met Chip Taylor. Haar ontdekker zou er deze keer niet bij zijn, maar Carrie had destijds een onuitwisbare indruk op mij gemaakt.
Vol goede moed zat ik vrijdag 8 oktober op de eerste rij in de kleine zaal. Even was ik bang dat er een kink in de kabel was gekomen want om 20.30 was er nog geen teken van leven op het podium te bekennen. Eindelijk ging het licht uit en verschenen Ben Kyle en Luke Jacobs, samen vormend het duo Romantica Americana uit Minneapolis Minnesota. Het duo trapte af met een aantal lekker folksongs. Zanger gitarist Ben Kyle deed me denken aan Jeff Tweedy en vertelde tussen de songs door over zijn Ierse afkomst. Luke Jacobs speelde een rol op het tweede plan, onopvallende begeleiding en hier en daar een prachtige tweede stem. Alleen jammer dat hun optreden niet langer dan een half uur duurde en een lange pauze volgde.
Maar na de pauze kwam het publiek volop aan zijn trekken. Carrie Rodriguez kwam op en heette de zaal welkom in het Nederlands. Later bleek waarom ze Nederlands sprak, haar vader woont n.l. sinds jaren in Dordrecht. Carrie zong, speelde viool en speelde gitaar. Ze werd begeleid door Luke Jacobs die zijn schroom nu helemaal van zich af had gegooid, op pedal steel. En met Kyle Kegerreis op upright en elektrische bas speelde het trio de schouwburg plat. Hoogtepunten waren Seven angels on a bicylcle, een ode aan een overleden vriend en punalada trapera, geschreven door een tante van haar vader.
Dat Carrie kan improviseren bewees zij toen een snaar van de gitaar van Luke Jacobs het begaf. Carrie keek even naar bassist Kegerreis en gaf toen een warmbloedige vioolsessie.
Het hoogtepunt van de avond kwam toen de uit Austin Texas afkomstige Carrie Ben Kyle naast zich zag verschijnen. De band speelde vol overgave een aantal prachtige nummers van de CD “We still love our country”. Met “My baby’s gone” van The Louvin Brothers en “If I needed you” van Townes van Zandt werd de stemming in de zaal opgevoerd. “You’re still on my mind” deed de uitvoering van Emmylou Harris en Gram Parsons bijna verbleken. An empty bottle and a broken heart. Uiteraard mocht een nummer van Chip Taylor niet onbreken, “Big kiss”. Met een dankje wel en tot ziens nam Carrie afscheid maar ze werden door het dolenthousiaste publiek teruggeroepen en met de absolute tearjerker “Today I started loving you” van Merle Haggard kwam er na ruim 2 uur een einde aan een prachtige avond.