Willem
Ik had me afgelopen zaterdag al een klein beetje verzoend met de gedachte dat ik die middag dankzij Pluvius niet langs de lijn zou staan. Een telefoontje naar Zwammerdam voorspelde niet veel goeds. “Herkeuring om 12.00 uur werd mij te verstaan gegeven”. Maar tot mijn stomme verbazing ging de wedstrijd toch door en ik spoedde mij op de fiets door de regen naar het veld van Gouda. Mijn vrouw had de auto geconfisceerd dus ik was op een lift aangewezen. In het Groenhovenpark aangekomen riep men mij bij de ingang al toe dat Willem voor de 100e keer op de bank zou zitten. En toen Willem mij zag liet hij trots zijn cadeautje zien. Netjes ingepakt kwam een ingelijst shirt van Gouda met rugnummer 100 te voorschijn. “Ik heb tot vandaag 99 keer bij Gouda op de bank gezeten zei hij. En dan heb ik alleen de competitiewedstrijden geteld. “In totaal heb ik 216 punten gehaald, een gemiddelde van 2,18 punt per wedstrijd, een record”. “En om kwart over vier hoop ik 219 punten te hebben”. Toen ik hem vroeg naar het doelsaldo van die 99 wedstrijden stond hij echter met een mond vol tanden. Dat kon zelfs de man die volgens mij in een voetbalpyjama slaapt niet zeggen. Ik denk dat hij stiekem baalde dat hij dat niet wist en ik verdenk hem er van dat hij diezelfde avond nog zijn aantekeningen is ingedoken om het antwoord op te zoeken. Hij zal mij er ongetwijfeld binnenkort mee om te oren slaan.
Willem is natuurlijk Willem Dekker, door velen liefkozend Dek genoemd. Een wandelende voetbalencyclopedie, zeker als het zijn eigen prestaties betreft. Een man bezeten van voetbal. Haal het niet in je hoofd om tijdens een radio-uitzending een voetbalclub uit een verkeerde plaats te laten komen want hij corrigeert je als hij je later op de middag achteloos op de fiets passeert.
Afgelopen zaterdag was een mooie dag voor Willem. Behalve het voetbalshirt ontving hij van zijn spelers na afloop van de wedstrijd tegen Zwammerdam een ingelijste elftalfoto. Willem nam hem glunderend en trots in ontvangst. Ik zag geen emotie op zijn gezicht maar ik weet zeker dat zijn hart van opwinding bonkte.
Het zal over een half jaar wennen zijn in het Groenhovenpark als Willem daar geen trainer meer is, want hij heeft te kennen gegeven het genoeg te vinden. Heeft iets met een houdbaarheidsdatum te maken of zoiets geloof ik. Willem wil geen Foppe, Guy of Alex worden.
Willem gaat nog 22 punten halen. In totaal heeft hij er dan 110 competitiewedstrijden opzitten, een gemiddelde van 2,17. Kijk dat is pas scorebordjournalistiek. Willem ik ga je missen, maar eerst nog even kampioen worden.
Puskas
Vorige week overleed op 79-jarige leeftijd een van de grootste voetballers aller tijden. En afgelopen zaterdag werd hij in Boedapest onder grote belangstelling begraven. De Hongaarse regering had die dag tot een nationale rouwdag uitgeroepen.
De voetballende Majoor werd hij liefkozend genoemd. Ik heb het natuurlijk over Ferenc Puskas. In een flits gingen mijn gedachten terug naar mijn jeugd. Zoals vele jongens wisten we als we uit school kwamen niet hoe snel we naar een weiland moesten hollen om te voetballen. Eerst nog even de koeien aan het schrikken maken en de vlaaien verwijderen eer we konden beginnen. Een doel hadden we niet, maar jassen fungeerden als doelpalen. We speelden met een denkbeeldige doellat en de doelpunten werden vaak na lange discussies goed- dan wel afgekeurd. Het begon altijd met het zgn. “poten”, waarbij de winnaar als eerste een ploeggenoot mocht kiezen. En ieder van ons riep dan wie hij was. Onze vaste midvoor was altijd Altafini. Verder waren Di Stefano, George Best en Pele altijd van de partij. Een klein dik roodharig buurjongetje kon niet zo goed voetballen dus die was altijd de pineut want er moest ook een keeper zijn. Hij was dus Lev Yashin, de grootste keeper aller tijden, hoewel hij af ten toe ook als Gordon Banks door het leven ging, ook geen slechte keuze.
Ik was altijd Ferenc Puskas. Waarom weet ik niet meer maar die man schijnt op mij een onuitwisbare indruk te hebben gemaakt. Hij voetbalde bij Real Madrid en dat was mijn favoriete voetbalclub in de vroege jaren zestig van de vorige eeuw. Later heeft jij mijn favoriete Nederlandse club Feyenoord helemaal dolgedraaid tijdens een Europacupwedstrijd, maar dat heeft mijn liefde voor het Hongaarse buikje niet doen verdwijnen.
De helden van je jeugd. Ik zal niet de enige puber zijn geweest die plakboeken maakte en wiens jongenskamer vol hing met voetbalelftallen en posters uit muziekbladen. Ik herinner me nog The Beatles, The Rolling Stones en de toen prachtige zangeres Cher. Ik kan mij echter niet meer herinneren of ik een poster van Puskas had, maar hij zal ongetwijfeld prominent op de elftalfoto van Real Madrid hebben gestaan.
Helden zoals Puskas heb ik vandaag de dag niet meer, maar dat zal met de leeftijd te maken hebben. Ik kom niet meer uit mijn bed om een Anton Geesink de Japanse judowereld op zijn kop te zien zetten. En de tijden dat ik met een bloknootje op mijn knie bij een vriendje voor de televisie de tijden van Ard en Keesie zat te noteren komen niet meer terug. “Je wordt ouder pappie” zong Peter Koelewijn en laten we het daar maar op houden.
December
Toen ik afgelopen zondag bij de voetbalwedstrijd MOORDRECHT-GOUDA was wist ik het zeker. Het is nu definitief afgelopen met het mooie weer. Regen en wind streden om voorrang waardoor de bal de meest vreemde capriolen maakte. Desondanks waren de trouwe supporters op komen dagen. Gedenkwaardig was het optreden van de firma Binken, want als je in Moordrecht Binken zegt dan kijkt het halve dorp om. Ik zei gedenkwaardig omdat het mooi was om de gebroeders Binken te horen. De ene is de trainer van Gouda en de andere de scheidsrechter bij Moordrecht. De familiebanden kregen het die middag zwaar te verduren, maar ik denk dat er geen scheuring is ontstaan. Daarvoor zijn die banden volgens mij te sterk.
Regen en wind, ja dat kun je verwachten als je in december bent aanbeland. Het jaar 2006 loopt op zijn laatste benen en is inmiddels niet ver meer van het einde verwijderd. Toen ik ruim een uur na de wedstrijd door de Lange Groenendaal liep wist ik het zeker. Sint Nicolaas staat voor de deur en zal de komende week weer uit ons natte kikkerlandje vertrekken en koers zetten naar zijn warme vaderland. De hegemonie van de Kerstman is aanstaande en dat blijkt uit de kerstversieringen die al te zien zijn. De eerste kerstboom is al gesignaleerd en de grote kerstboom op de Goudse Markt zal ongetwijfeld al onderweg zijn vanuit Noorwegen. De feestdagen zitten er aan te komen, het feest van de vrede. Maar de vrede was afgelopen week ver weg in Nancy toen randdebielen die zich supporters noemen een prachtige voetbalclub uit Rotterdam naar de gallemiezen proberen te helpen. Laten we in godsnaam hopen dat zich zulke toestanden in Gouda nooit voor zullen doen, want dan hang ik mijn microfoon aan de treurwilgen en ga het klooster in en trappistenbier brouwen.
Het sportjaar 2006 loopt ten einde. Nog enkele wedstrijden en de veldsporters kunnen van een winterstop gaan genieten en ook de volleyballers, korfballers, handballers, waterpoloërs etc. hebben even de tijd om op adem te komen. Voor de een was 2006 een goed sportjaar en een ander zal dit jaar liefst zo gauw mogelijk vergeten. En er zullen hopelijk de nodige sporters in spanning zitten of ze aan het eind van het jaar wellicht genomineerd worden voor een sportprijs. Want over enkele weken is de prachtige sporthal De Mammoet weer het podium voor de verkiezing van de sportman, sportvrouw, sportploeg en het talent van 2006. Binnenkort weten we wie de genomineerden zijn en op 29 december weten we wie de winnaars zijn. Nog even in spanning zitten dus. Prachtige maand december, ik lust er wel pap van.