Velociade 2006
Voor sportminnend Gouda was er de afgelopen week weer het een en ander te beleven. Het nieuwe kunstgrasveld van De Jodan Boys werd eindelijk officieel geopend. En nu maar hopen dat de korrels geen zand in de voetbalraderen strooien. Er is nu voor de zaterdagtweedeklasser geen enkel argument meer om geen kampioen te worden. En Gouda werd een nieuwe tennishal rijker. De Tennishal, niet direct een originele naam maar we weten nu dat er getennist kan worden.
Maar de Goudse turnwereld was het afgelopen weekeinde natuurlijk in de ban van het jubileum van Velocitas. Een van de grootste sportclubs van Gouda bestaat 75 jaar. Velocitas, oftewel snelheid, vlugheid of behendigheid. Nou dat die club zijn naam eer aan deed heb ik afgelopen zaterdag met eigen ogen kunnen aanschouwen. Ik pakte mijn fiets en tegen de wind in zoals Boudewijn de Groot jaren geleden al zong kwam ik om ongeveer half drie sporthal De Zebra binnen en waande mij in een sprookjeswereld. Ik moest voor de radio improviseren als een gek want ik kon moeilijk het licht aandoen. Alleen de kerstbomen ontbraken nog, maar verder was het al bijna december. Elegant dansten de jonge turnsters, sprongen de wedstrijdspringers, zagen we de fine fleur van de toekomst hun acrogymnastische capriolen vertonen aan de volle tribunes. Vaders, moeders, broers, zusters, opa’s, oma’s, tantes, ooms en nog veel meer belangstellenden waren op komen dagen en zorgden voor volle tribunes. De oh’s en de ah’s waren niet van de lucht en het applaus klaterde elke keer op de artiesten neer. Kreekie en de zijnen zorgden voor de perfecte begeleiding via beeld en geluid. De spreekstalmeesters en – meesteressen kondigen vol vuur steeds de nieuwe optredens aan.
En voorzitter Jaap Zweere was uiteraard ook aanwezig. Want Velocitas zonder Jaap is als een slagroomtaart zonder slagroom. Wel te eten maar net niet lekker genoeg. En dat Jaap iemand van de buitencategorie is werd ook door koningin Beatrix erkend. De burgemeester van Zevenhuizen-Moerkapelle deed met plezier zijn hondenketting om en vergaste de beroemde voorzitter met een koninklijke onderscheiding. Het had haar behaagd om het in officiële jargon te zeggen. Jaap nam de complimenten beduusd in ontvangst. Zijn familie stond naast hem te glunderen. Koningin Beatrix heeft zich van haar beste zijde laten zien.
Maar Hare Majesteit weet zeer waarschijnlijk niet dat Jaap Zweere een onvermoeibaar strijder is voor een nieuwe clubaccommodatie voor zijn Velocitas. Bij de toespraken van o.a. wethouder Marco Kastelein kwam hij daar nog eens op terug. Blijf vechten Jaap, neem een voorbeeld aan de heer Oussoren van Excelsior. Hij liep ook stad en land plat voor zijn accommodatie en het is hem uiteindelijk gelukt. De aanhouder wint.
Een goede buur
Ik werd na de zomervakantie verrast door het bericht dat voetbalvereniging JODAN BOYS er weer een kunstgrasveld bij krijgt. “Ik zal wel wat gemist hebben” dacht ik. Maar daar lig ik niet van wakker. Tijdens de vakantie heb je wel wat beters te doen dan aan Gouda denken. Ik ben gek van sport en wil graag weten wat er in de Goudse sportwereld gebeurt, maar tijdens mijn vakantie aan de Belgische kust verzet ik de zinnen graag. De Goudse sportwereld komt dan op de tweede plaats. Maar goed, het hoofdveld van de Goudse 2e klasser was dusdanig slecht dat het vervangen moest worden en lag de keuze voor een kunstgrasveld voor de hand. Zoals gebruikelijk wordt dan een planning gemaakt, maar planningen zijn slechts richtlijnen en dat blijkt nu ook weer overduidelijk. De eerste thuiswedstrijden zouden niet worden gehaald, maar daarna zou het publiek worden verwend met de virtuoze bewegingen van hun favorieten op het nieuwe kunstgras. Maar ja, waar speel je dan je thuiswedstrijden. De oplossing was snel gevonden. “Een goede buur is beter dan een verre vriend” hoorde ik afgelopen weekeinde nog iemand zeggen. Buurman GSV was zo vriendelijk om hun zaterdagvrienden te hulp te schieten. En ik bij elke thuiswedstrijd maar weer verkondigen dat dit de laatste keer was dat JODAN BOYS zijn thuiswedstrijd aan de overkant speelde. En afgelopen zaterdag zou het dan eindelijk gebeuren. DSO zou de primeur hebben. Maar tot mijn grote verbazing werd ik afgelopen zaterdag weer naar GSV gedirigeerd. Het nieuwe kunstgrasveld was twee dagen daarvoor voor de zoveelste keer afgekeurd. Ik hoorde de meest uiteenlopende oorzaken. De korrels zouden niet goed zijn. Er lagen te veel korrels op het veld, er lagen te weinig korrels op het veld. De bal zou slechts 70 centimeter stuiten terwijl 90 centimeter een voorwaarde is. Maar dat geldt blijkbaar niet voor het “lagere voetbal” want zowel de jeugd als de dames vertoonden op het kunstgrasveld al hun dartele kunsten. Ja wie het weet mag het zeggen. Een kunstgrassoap in optima forma. Inmiddels heb ik de uitnodiging voor de officiële opening van het nieuwe veld ontvangen.
Vrijdag a.s. zal de feestelijke opening plaatsvinden. Ik hou van een gokje en heb mijn agenda vrijgemaakt. Ik hoop a.s. vrijdag getuige te zijn van het einde van de soap. Het moet toch een keer gebeuren. Het zal toch niet zo zijn dat JODAN BOYS kampioen wordt zonder een “officiële” thuiswedstrijd te hebben gespeeld. Aan de andere kant zijn ze al behoorlijk gewend geraakt aan de “verbanning” naar GSV. En ikzelf heb daar ook geen enkel probleem mee. In tegendeel.
Winterpret
Om het luie zweet van me af te gooien en mijn conditie een beetje op peil te houden loop ik wekelijks een rondje van pakweg 10 kilometer. Ik doe dat onder de noemer “hardlopen” maar eigenlijk is het meer joggen. En wat George Bush kan, kan ik ook. Zo ren ik dus wekelijks op een dag in het weekend langs de Reeuwijkse Plassen. Afgelopen zondag stond ik echter in dubio, want het regende pijpenstelen. Nadat ik mijn hond had uitgelaten trok ik toch de stoute loopschoenen aan. De zon kwam zelfs enigszins achter de wolken vandaan, dus nam ik de gok. Maar ik was nauwelijks een kwartier onderweg of de regen kwam met bakken uit de hemel. Maar even later scheen de zon alweer en rondde ik vergezeld van een mooie regenboog de brug in Reeuwijk. Maar Pluvius kwam al spoedig weer sterk terug en zeiknat kwam ik thuis. “Dat zal vandaag met het voetbal wel niets worden” mopperde ik en zapte snel naar teletekstpagina 603. Daar was niets te zien van afkeuringen van het Goudse voetbal. Maar een telefoontje bracht uitkomst, “mijn” wedstrijd ging na enige aarzeling toch door. Op weg naar de wedstrijd werd ik wederom door de regen getrakteerd. Wat een rotweer, was het maar winter.
Ja, was het maar winter. Lekker vriesweer, dikke jas en warme handschoenen aan. Schaatsen op de Breevaart in plaats van lopen langs dat water. En op de Goudse Markt natuurlijk want de gemeente maakte afgelopen week bekend dat er weer een ijsbaan komt. En vanwege het succes wordt de baan bijna twee keer zo groot als vorig jaar. In totaal 540 vierkante meter ijspret, als dat geen goed nieuws is weet ik het niet meer. Ik ziet het al helemaal voor me. De tijden van Anton Pieck en Charles Dickens komen er weer aan. Koek en zopie, erwtensoep, warme chocolademelk of gluhwein. Zwieren aan de balk rond het eeuwenoude stadhuis. Pauline van Deutekom kan haar oefenrondjes dicht bij huis rijden en hoeft niet helemaal naar Heerenveen, Collalbo of Inzell. Om van de Olympic Oval in Calgary of de James B. Sheffield Olympic Skating Rink in Lake Placid maar te zwijgen.
Vanaf 15 december barst het schaatsfeest in Gouda weer los. De feeëriek verlichte huizen en gebouwen rond de Markt zullen Gouda tot 7 januari 2007 een feestelijke aanblik geven. Ik kan haast niet wachten tot de dag dat ik de ijzers onder kan binden. Voor de zekerheid ga ik ze deze week uit het vet halen en scherpslijpen. Teletekstpagina 603 kan me gestolen worden. Ze mogen alles afgelasten. We gaan schaatsen, schaatsen en nog eens schaatsen. Weg met de herfst, leve de winter.
Het zaterdagvoetbal
Vreugde en verdriet liggen dicht bij elkaar zegt men wel eens en dit is een waarheid als een koe. Er zijn veel voorbeelden te noemen, maar ik heb in de sportwereld zelden zo’n voorbeeld gezien als in het afgelopen weekeinde. Zaterdag speelde het 1e zaterdagteam van GOUDA tegen KOUDEKERK. De voetballers van trainer Willem Dekker hadden aan een gelijkspel genoeg om de 1e periodetitel te veroveren. Ambitieus als hij is ging de Goudse trainer niet voor een draw maar wilde winnen. En dat deed hij, althans zijn spelers want zij moeten het binnen de lijnen doen. Na een gelijkopgaande eerste helft werd de tegenstander onder aanvoering van een magistrale aanvoerder Laurens Borg opgerold en met 7-1 naar huis gestuurd. Voor het eerst in het bestaan werd de 1e periodetitel behaald en daarom mochten de champagneflessen worden ontkurkt, het Bengaalse vuurwerk worden afgestoken en konden de bierpompen op topdrukte rekenen. En het bleef nog lang onrustig in het Groenhovenpark.
Hoe groot was de tegenstelling zondag toen in hetzelfde Groenhovenpark het 1e zondagteam moest aantreden. Ook hier stond een periodetitel op het spel, maar in tegenstelling tot hun zaterdagbroeders was die eer niet voor het team van Rens Binken weggelegd. Zij konden alleen hopen op een stunt waardoor ze zusterclub DONK een feestje konden bezorgen. De hymne van de Championsleague moest als warming-up dienen. Als dat niet vragen om moeilijkheden is. Maar een stunt zat er niet in. Zelfs het beperken van de schade bleek al snel een utopie. Tegenstander ALPHEN hoefde zich niet eens in te spannen om na 90 minuten met een zevenklapper van het veld te stappen. Het deed mij als voetballiefhebber en Gouwenaar enorm veel verdriet om het geploeter van GOUDA aan te zien. De Goudse supporters zagen het gelaten aan en hadden zelfs geen tranen om te huilen.
Waar is de tijd gebleven. De tijd dat de Goudse voetbaltrots begin jaren zestig van de vorige eeuw de Kaasstad op de been bracht. Twee maal werd het landskampioenschap bij de amateurs behaald. Maar dat is historie en nostalgie. En in nostalgie kun je niet leven, hoewel sommigen dat nog wel doen of graag willen. Ik kan dat wel begrijpen, maar de waarheid is helaas heel hard. En dat uitgerekend in het jaar dat de club 100 jaar bestaat.
Ik hoop van harte dat GOUDA aan het eind van dit seizoen een tweedeklasser heeft, maar ik vrees ook dat de club dan ook een vijfdeklasser “rijk” is. En dat is iets waar ik dan zeker een traan om zal laten.
Vreugde en verdriet
Vreugde en verdriet liggen dicht bij elkaar zegt men wel eens en dit is een waarheid als een koe. Er zijn veel voorbeelden te noemen, maar ik heb in de sportwereld zelden zo’n voorbeeld gezien als in het afgelopen weekeinde. Zaterdag speelde het 1e zaterdagteam van GOUDA tegen KOUDEKERK. De voetballers van trainer Willem Dekker hadden aan een gelijkspel genoeg om de 1e periodetitel te veroveren. Ambitieus als hij is ging de Goudse trainer niet voor een draw maar wilde winnen. En dat deed hij, althans zijn spelers want zij moeten het binnen de lijnen doen. Na een gelijkopgaande eerste helft werd de tegenstander onder aanvoering van een magistrale aanvoerder Laurens Borg opgerold en met 7-1 naar huis gestuurd. Voor het eerst in het bestaan werd de 1e periodetitel behaald en daarom mochten de champagneflessen worden ontkurkt, het Bengaalse vuurwerk worden afgestoken en konden de bierpompen op topdrukte rekenen. En het bleef nog lang onrustig in het Groenhovenpark.
Hoe groot was de tegenstelling zondag toen in hetzelfde Groenhovenpark het 1e zondagteam moest aantreden. Ook hier stond een periodetitel op het spel, maar in tegenstelling tot hun zaterdagbroeders was die eer niet voor het team van Rens Binken weggelegd. Zij konden alleen hopen op een stunt waardoor ze zusterclub DONK een feestje konden bezorgen. De hymne van de Championsleague moest als warming-up dienen. Als dat niet vragen om moeilijkheden is. Maar een stunt zat er niet in. Zelfs het beperken van de schade bleek al snel een utopie. Tegenstander ALPHEN hoefde zich niet eens in te spannen om na 90 minuten met een zevenklapper van het veld te stappen. Het deed mij als voetballiefhebber en Gouwenaar enorm veel verdriet om het geploeter van GOUDA aan te zien. De Goudse supporters zagen het gelaten aan en hadden zelfs geen tranen om te huilen.
Waar is de tijd gebleven. De tijd dat de Goudse voetbaltrots begin jaren zestig van de vorige eeuw de Kaasstad op de been bracht. Twee maal werd het landskampioenschap bij de amateurs behaald. Maar dat is historie en nostalgie. En in nostalgie kun je niet leven, hoewel sommigen dat nog wel doen of graag willen. Ik kan dat wel begrijpen, maar de waarheid is helaas heel hard. En dat uitgerekend in het jaar dat de club 100 jaar bestaat.
Ik hoop van harte dat GOUDA aan het eind van dit seizoen een tweedeklasser heeft, maar ik vrees ook dat de club dan ook een vijfdeklasser “rijk” is. En dat is iets waar ik dan zeker een traan om zal laten.