Het Spaardersbad
Het Kasteel bestaat 100 jaar en zaterdagavond werd dit feestelijk gevierd. Een mooi versierd voetbalstation van Sparta midden in de Rotterdamse volkswijk Spangen. Terwijl tientallen sportaccommodaties worden afgebroken of verplaatst naar soms desolate omgevingen blijft Het Kasteel, waar Jane Mansfield eens de mannelijke hormonen op hol deed slaan, fier overeind. Een baken in een snel veranderende wereld.
Ook in Gouda zijn er de laatste tientallen jaren nogal wat sportaccommodaties verdwenen. Over het voormalige terrein van SV DONK rijden nu auto’s. Aan de Nieuwe Vaart was het vroeger zeer druk, nu is er geen sporter meer te bekennen. Daar waar eens sporthal De Springers stond verrijst nu de Leo Vroman toren. Het clubhuis van ILAC brandde jaren geleden af en daarmee verdween tevens de hele tafeltennisclub.
En dan de zwembaden. Het legendarische Torenbad is al jaren geleden van het toneel verdwenen en ook de Trefkuil is gesloopt. We moeten het met de herinneringen doen. Dat laatste geldt ook voor het Spaardersbad. In dit monumentale bad werd al niet meer gezwommen en de gemeente Gouda gaat het nu verkopen. Hopelijk krijgt het een mooie bestemming. De woorden van Bob Dylan ‘then you better start swimmin’ or you’ll sink like stone’ zullen niet meer klinken in het Spaardersbad. De kersverse Nobelprijswinnaar had het in 1964 al goed gezien, ‘the times they are-a-changin’.
Afscheid van een icoon
Vrijdagmiddag werd afscheid genomen van een icoon van de Goudse voetbalwereld. Erelid en Donkiaan in hart en nieren Ben Frieling overleed de vorige week zaterdag op 80-jarige leeftijd. Ik heb Ben zelf nooit zien voetballen, maar hij scheen een aardig balletje te hebben kunnen trappen. En als je 17 jaar in het eerste elftal hebt gespeeld, dan ben je natuurlijk ook geen koekenbakker. Ik ken Ben Frieling vooral als trainer van de pupillen. Ontelbaar veel jonge Donkiaantjes hebben bij Ben de eerste beginselen van het edele voetbalspel geleerd. Ben was ook een belangrijke pion bij het organiseren van het schoolvoetbal. Tijdens de bijeenkomst in de kantine van DONK heb ik daar mooie verhalen over gehoord.
Ik ken Ben Frieling ook van de jubilea van SV DONK. Ben liep dan altijd trots te filmen en te fotograferen. ‘Kijk daar heb je Ben de Mol ook’ riep ik dan. Ben glimlachte dan breed en klopte me vriendelijk op mijn schouder.
Het was ontzettend druk in de aula van de IJsselhof afgelopen vrijdagmiddag. Het was zelfs zo druk dat mensen in de gang op schermen de uitvaartdienst moesten volgen. Na de tonen van Sailing home van Piet Veerman werd ‘Ome Ben’, zoals hij door velen liefkozend werd genoemd, langs twee lange hagen van supporters, ik ben zo vrij de belangstellenden zo te noemen, naar zijn laatste rustplaats gebracht.
Na de plechtigheid op de IJsselhof was er gelegenheid tot condoleren bij SV DONK. Dit was de wens van Ben. De kantine was mudvol. Om in voetbaltermen te spreken, het was volle bak. Totaal uitverkocht. Letterlijk van heinde en ver was men naar de kantine van SV DONK gekomen. Oud trainer Jan Schomaker, die mooie verhalen vertelde over de tijd dat hij samen met Ben de jeugd trainde, was zelfs even op en neer gekomen vanuit Noordoost Groningen. De afstand Bourtange – Gouda is toch ruim 250 kilometer. Vijfhonderd kilometer rijden dus om eer te bewijzen aan Ben. En zo waren er nog veel meer. Onder het genot van koffie en cake en daarna een biertje of een wijntje en hapjes werden vele verhalen opgehaald.
Het was een indrukwekkend afscheid van een voetbaldier in hart en nieren. Ik denk dat Ben vanuit de hogere sferen goedkeurend geknikt zal hebben.