Gerritschinkel.nl Columns & meer

For better or worse – John Prine

De Amerikaanse folk- en country-singer-songwriter en gitarist John Prine wordt op 10 oktober 1946 geboren in Maywood Illinois. Zijn muzikale carrière begint eind jaren 60. Kris Kristofferson bezorgt hem een platencontract bij Atlantic Records. In 1971 komt zijn eerste album John Prine uit, met daarop o.a. Sam Stone en het later door Bonnie Raitt bekend geworden Angel from Montgomery. Ondanks de goede kritieken zijn Prine’s eerste albums geen commercieel succes. Als John Prine in 1980 naar Nashville verhuist begint hij zijn eigen platenlabel Oh Boy Records. In 1991 krijgt hij voor zijn album The missing years, met gastbijdragen van Bruce Springsteen, Bonnie Raitt en Tom Petty, een Grammy Award voor ‘best contemporary folk album’. Als Prine in 1999 hersteld is van keelkanker brengt hij In spite of ourselves uit, een album met duetten met bekende countryzangeressen als Lucinda Williams, Trisha Yearwood, Patty Loveless, Emmylou Harris en Iris DeMent.

Vorige maand verscheen er een nieuw album van John Prine. Dit album bevat net als het album The missing years weer duetten met bekende en minder bekende countryzangeressen. En net als op het album uit 1999 zijn de 15 songs op For better or worse niet door John Prine zelf geschreven. Het album begint lekker uptempo met het van Ernest Tubb en Loretta Lynn bekende Who’s gonna take your garbage out. John Prine wordt hier bijgestaan door Iris DeMent. Iris DeMent’s mooie stem is ook te horen in Mr. & Mrs. used to be. Lee Ann Womack is ook in twee duetten te horen, de door Jessi Colter geschreven prachtige countryballad Storms never last en Fifteen years ago. Alison Krauss staat Prine bij in de tranentrekkende 30er jaren wals Falling in love again. Susan Tedeschi brengt de blues er in met George Jones’ Colour of the blues. Mooie ballads zijn Remember me en Dreaming my dreams, heerlijke duetten met Kathy Mattea. In de ballad Look at us van Vince Gill zet Morgane Stapleton haar beste vocale beentje voor. Dim lights, thick smoke is uptempo honky tonk met Amanda Shires als steun en toeverlaat van John Prine en de jonge Texaanse Kacey Musgraves is dat in Buck Owens’ Mental cruelty. Pure country is I’m telling you, met Holly Williams, de kleindochter van Hank Williams. Ontroerend is de ballad My happiness, een duet met zijn echtgenote Fiona. Dat de muziek van Hank Williams een grote rol speelt in het leven van John Prine lijkt me duidelijk, want hij heeft twee covers van deze grootheid opgenomen, Cold cold heart, met een schitterende Miranda Lambert en Just waitin’, het slotnummer van het album. Dit laatste is het enige nummer waarin John Prine geen vocale assistentie krijgt. Enigszins mompelend zingend brengt Prine hier een ode aan de countrymuziek in het algemeen en de muziek van Hank Williams in het bijzonder.

Conclusie: De af en toe krakende stem van John Prine doet er nog degelijk toe. En met die uitstekende zangeressen aan zijn zijde, (en de uitstekende begeleidingsband), heeft John Prine met For better or worse een heel mooi album afgeleverd. Liefhebbers van eerlijke, soms pure countrymuziek worden door deze 70-jarige op hun wenken bediend.

Tracks:

1. Who’s gonna take your garbage out (ft. Iris DeMent)
2. Storms never last (ft. Lee Ann Womack)
3. Falling in love again (ft. Alison Krauss)
4. Colour of the blues (ft. Susan Tedeschi)
5. I’m telling you (ft. Holly Williams)
6. Remember me (ft. Kathy Mattea)
7. Look at us (ft. Morgane Stapleton)
8. Dim lights, thick smoke (ft. Amanda Shires)
9. Fifteen years ago (ft. Lee Ann Womack)
10. Cold cold heart (ft. Miranda Lambert)
11. Dreaming my dreams (ft. Kathy Mattea)
12. Mental cruelty (ft. Kacey Musgraves)
13. & Mrs. used to be (ft. Iris DeMent)
14. My happiness (ft. Fiona Prine)
15. Just waitin’